Εγκλωβισμένη…
Ειμαι 25 χρονων. Εχω ενα παιδι 2 χρονων.
Πριν 3 χρονια γνωρισα τον «μεγαλο» μου ερωτα… Οι γονεις μου ηταν εναντιον του, ετσι εφυγα απο Ελλαδα και ηρθα εξωτερικο. Οι γονεις μου απο τοτε που εγινε αυτο δεν μου ξαναμιλησαν, μου ειπαν οτι εκανα τις επιλογες μου…
Γεννησα, παντρευτηκα, βαφτισα το παιδι, οι γονεις μου ΑΦΑΝΤΟΙ…. Ούτε ένα τηλέφωνο!
Ολα ηταν ιδανικα…. Αλλα οχι για πολυ…. Ο συζυγος μου αλλαξε…. Δεν περναω καθολου καλα. Ψυχολογικα ειμαι χαλια…. Θελω να ΦΥΓΩ…. Αλλα εδω ξεκιναει το προβλημα….
Το να παρω το παιδι μου και να γυρισω Ελλαδα δεν γινεται, γιατι οι γονεις μου μου ειπαν να μην πατησω εκει και δυστυχως δεν εχω καπου αλλου να στηριχτω…. Οσο το να χωρισω και να μεινω εδω δεν γινεται, γιατι τωρα μαθαινω τη γλωσσα και για τα επομενα 2 χρονια που θα τα βγαζω περα με τη γλωσσα, δεν μπορω να σηκωθω να φυγω, γιατι δεν εχω δουλεια, δεν εχω ουτε 1 Ευρω στην τσεπη, δεν εχω καποιον να φιλοξενησει εμενα και το παιδι μου…. Και ο αντρας μου με πλαγιο τροπο μου ειπε οτι αν χωριζαμε, δεν θα μου αφηνε το παιδι, θα μου το επαιρνε διοτι δεν εχω σπιτι δουλεια κτλ….
Τι να κανω; Να μεινω 2-3 χρονια μεχρι να ορθοποδισω; Δεν μπορω, νιωθω χαλια ψυχολογικα… Να φυγω; Δεν εχω ουτε 1 Ευρω στην τσεπη…. Και δεν θελω να χασω το παιδι μου… Ο αντρας μου εχει σταθερη δουλεια, εχει ανθρωπους να τον στηρίξουν, ενω εγω δεν εχω τιποτα και κανεναν…
Ειμαι απελπισμενη….. κλαιω συνεχεια….. με βλεπει και το παιδι μου χαλια και ερχεται και με χαιδευει, οταν κλαιω…
ΓΕΙΑ ΣΑΣ ΜΕ ΛΕΝΕ ΧΡΥΣΑ ΕΙΜΑΙ 28 ΕΤΩΝ ΕΙΜΑΙ ΜΗΤΕΡΑ ΕΝΟΣ ΚΟΡΙΤΣΙΟΥ 4.5 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΕΝΟΣ ΑΓΟΡΙΟΥ ΑΓΕΝΝΗΤΟΥ ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΣ 5 ΜΗΝΩΝ ΕΙΜΑΙ ΧΩΡΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΘΑ ΞΑΝΑΦΤΙΑΞΩ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΑΛΛΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΩΗΝ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΝΗΝ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΣ.
Κι' εγώ μένω στο εξωτερικό, έχω 1 παιδί 2 χρόνων και περνάω τα ίδια με σένα με μόνη διαφορά ότι εγώ έχω καλές σχέσεις με την μητέρα μου. Κι εγώ μόνη μου είμαι χωρίς φίλους και χωρίς να μιλάω την γλώσσα. Είμαι 3 χρόνια εδώ. Εμένα ο πρώην σύντροφος μου και πατέρας του παιδιού μου έκανε το λάθος να με χτυπήσει πριν 1μιση χρόνο και απ' εκεί ξεκίνησαν όλα. Πήγα στην αστυνομία και μετά στο δικαστήριο, τον έβγαλα έξω απ' το σπίτι του για 1 μήνα μέσω δικαστηρίου. Πήγε στους γονείς του. Απ' εκεί και πέρα άρχισα να ψάχνω για δικηγόρο και βρήκα δωρεάν. Τώρα τρέχουμε στα δικαστήρια για να μπορέσω να φύγω με το παιδί απ την χώρα. Μένουμε ακόμη στο ίδιο σπίτι γιατί δεν θέλω να πάω σε καταφύγιο αλλά ούτε να νοικιάσω αλλού γιατί είναι πανάκριβα. Τρέχουμε κάθε τρεις και λίγο σε κοινωνικές λειτουργούς, αυτές μπορούν να σε βοηθήσουν. Θα σε συμβούλευα να στείλεις το μωρό σε παιδικό σταθμό και να ψάξεις για δουλειά ( κι' ας μην μιλάς την γλώσσα, κάτι θα βρεις ). Να ψάξεις για δωρεάν δικηγόρο και να ξεκινήσετε δικαστήριο. Είναι χρονοβόρα διαδικασία αλλά ότι και να αποφασίσεις στο τέλος αν τελικά θα μείνεις σ' εκείνη την χώρα ή όχι τουλάχιστον θα μπορείς ανά πάσα στιγμή να πάρεις το παιδί και να φύγεις. Εμείς θα τελειώσουμε σύντομα μέσω δικαστηρίου γιατί υπάρχει πολύ ένταση μέσα στο σπίτι και η δικαστής δεν μπορεί να με αναγκάσει να μετακομίσω αλλού. Δεν ξέρω τι γλώσσα μιλάτε μεταξύ σας, εμείς μιλάμε αγγλικά και μου είπε η δικηγόρος μου να τον ηχογραφώ όταν τσακωνόμαστε για να δείξουμε της δικαστή ότι υπάρχει ένταση μέσα στο σπίτι. Θα σε συμβούλευα να μην μετακομίσεις αλλού γιατί θα πάρει περισσότερο καιρό να τελειώσετε με το δικαστήριο. Εγώ έμαθα πρόσφατα ότι το παιδί πρέπει να φτάσει στην ηλικία των 3 χρόνων για να μπορέσω να το πάρω και να φύγουμε γιατί ο νόμος εδώ λέει ότι το παιδί πρέπει να βλέπει και τους 2 γονείς μέχρι αυτή την ηλικία αλλά όπως είπα και πριν υπάρχει πολύ ένταση μέσα στο σπίτι και θα τελειώσουμε σύντομα ( μου το είπαν και οι κοινωνικές λειτουργοί αλλά και η δικηγόρος μου αυτό ). Κι' εμένα με απειλεί ότι θα μου πάρει το παιδί, ρώτησε και τον δικηγόρο του και του είπε ότι το παιδί μένει με την μαμά του. Τίποτα δεν μπορεί να κάνει και κάνει συνέχεια λάθη . Κοιμάμαι στον καναπέ εδώ και 13 μήνες, το παιδί κοιμάται στο ίδιο δωμάτιο μαζί του γιατί δεν θέλει να φτιάξει το 2ο δωμάτιο. Κάθε μέρα παίρνει το παιδί στους γονείς του, το αφήνει με την ίδια πάνα για ώρες. Όλα αυτά είναι εναντίον του. Με διώχνει από το σπίτι ( εννοείται ότι αν μετακομίσω θα το κάνω χωρίς το παιδί, αυτό πιστεύει και αυτό επιδιώκει ), μου σπάει τα νεύρα συνέχεια, κάθε που τσακωνόμασταν μου έκλεινε το ίντερνετ ( την τελευταία φορά που το έκανε ήταν πριν 2 μήνες και τώρα παίρνω απ τον γείτονα, να ναι καλά ) αλλά και τα τηλέφωνα ( σταθερό - κινητό, τώρα ευτυχώς έχω το σταθερό ). Εγώ με όλα αυτά που περνώ έπρεπε να είχα πάθει κατάθλιψη αλλά να σκέφτεσαι ότι όλα μα όλα έχουν ένα τέλος. Και κάτι τελευταίο όταν θα ξεκινήσετε τις διαδικασίες για το δικαστήριο και θα πηγαίνετε σε κοινωνικές λειτουργούς ( γιατί αυτές θα στέλνουν αναφορά στο δικαστήριο κάθε φορά ), μην πεις ότι δεν έχεις καλές σχέσεις με τους γονείς σου κι αν το αναφέρει ο σύντροφος σου πες τους ότι τα ξανά βρήκατε γιατί θα θελήσουν να μάθουν πού θα μένετε με το παιδί όταν επιστρέψετε πίσω. Κάνε υπομονή και όλα θα τελειώσουν και ψάξε για δουλειά γιατί όταν ξεκινήσεις τις διαδικασίες για το δικαστήριο θα αλλάξουν πολύ τα πράγματα αλλά και η συμπεριφορά του, δεν ξέρω αν σου δίνει καθόλου χρήματα αν ναι θα τα κόψει κι αυτά. Τουλάχιστον να έχεις χρήματα να πληρώνεις και την βίζα σου κάθε χρόνο και όλα τα έξοδα σου.
Και κάτι άλλο που θυμήθηκα, η δικαστής μας είπε να κάνουμε συμφωνία μεταξύ μας και να τελειώσουμε. Αυτός θέλει να του φέρνω το παιδί κάθε μήνα για 3 μέρες ( γιατί 55 λεπτά πτήση είναι ), να μένουμε στους γονείς του και τα εισιτήρια από μισά γιατί αυτός χρωστάει στην τράπεζα και δεν μπορεί να βγει εκτός χώρας. Εννοείται ότι δεν δέχτηκα γιατί θέλω κι εγώ να προχωρήσω με την ζωή μου. Αυτό θα σας πει και ο δικαστής, να κάνετε συμφωνία και κάτι τελευταίο θα πρέπει να πληρώσεις στο δικαστήριο ως εγγύηση ότι θα του παίρνεις το παιδί και σε κάποια χρόνια ( θα το ορίσει ο δικαστής αυτό ) θα πάρεις τα χρήματα σου πίσω.
και κατι αλλο.... αν οι γονεις σου δεν τον εγκρινουν μονο και μονο επειδη θα εφευγες απο ελλαδα και δεν θα μπορουσαν να σε ελενξουν; μονο αυτος ο κογος ειναι που μου μουτρωσαν και δεν μου μιλανε οχι γιατι ηθελα να παντρευτω κ δεν τυς ακουσα
Λοιπον Faye εισαι πολυ αδικη.οντωα καταλαβα οτι εχω κανει λαθη αυτο δεν σημαινει ομως οτι δεν ειμαι θεος.... Αυτη η κατασταση γινεται εδω και 3 χρονια... 7 μερες την εβδομαδα στο σπιτι μονη με το παιδι μου ο αντραα μου να γυριζει 20:30 ηωρα απο τη δουλεια.... Εγω του λεω δεν μπορω αλλο ελα να βγουμε να κανουμε κατι σαν οικογενεια και η απαντηση του "δεν εχω λεφτα καθολου,και αλλοι α ηθελαν ενα σπιτι και ενα πιατο φαι" ναι οκ αλλα η ιδια απαντηση εδω και 3 χρονια;;;;; και οτι τον πριζω;;;;; εχω προσπαθησει με το καλο να του εξηγησω,με το κακο,τυ κρατουσα μουτρα,τον καλοπιανα με επιαναν τα κλαματα και ΤΙΠΟΤΑ!!! ΔΕΝ καταλαβαινει.... του λεω γινει πιο τρυφερος μαζι μου.... γινεται για 2-3 μερες και μετα παλι τα ιδια... να του λεω να παμε σαν χευγαρι για ενα ποτακι στα γρηγορα και να λεει οτι δεν του αρεσουν;;;; και οχι μονο για την εξοδο γενικα δεν μου φερεται καλα τρυφερα κτλ. να με βλεπει στενεχωρημενη και να λεει "παλι τα ελληνικα γονιδια φταινε κανουν τραγωδια σε ολα"
εχεις να βγεις έξω 3 χρονια ??? αν είναι δυνατον.. λυπάμε για τους γονεις σου πραγματικά.. ο αντρας σου πρέπει να καταλάβει οτι έχεις και εσυ αναγκες... εδώ μια εβδομαδα μενεις μεσα και σε ποιανει ταράκουλο οχι 3 χρονια!!!
1 φορα στο τρινηνο-τετραμηνο...και αυτο για καμια ωρα μονο...
που θα πρεπει να τρεχω πισω απο το παιδι μου και ο κυριος να ειναι χαλαρος.... και να εχεις και τους γονεις σου να σου φερονται ετσι επειδη αποφασισες να φυγεις και δεν θα εισαι εκει να δουλευεις να τους δινεις λεφτα... οπως εκαναν εμενα που απο 15 χρονων με εβαλαν να δουλευω 6 ωρες καθημερινα για 5 ευρω ΤΗ ΜΕΡΑ επειδη και εγω ως κοριτσι εκανα μια σχεση.
Κοριτσια ευχαριστω για τις απαντησεις.... Εχω προσπαθησει να μιλησω με τους δικους μου χωρις καμια προσπαθεια.... και επισης ηδη μαθαινω τη γλωσσα αλλα θα παρει αρκετο χρονο μεχρι να ειμαι σε θεση να βρω δουλεια γυρω στον ενάμιση χρονο...
Δεν ήταν πια και τόσο μικρή στα 23 της.Πότε ενηλικιωνόμαστε δηλαδή,στα 40? Αυτή η νοοτροπία κάνει τους ΄Ελληνες να μένουν με τη μανούλα,μέχρι τα 50 τους και να το χαίρονται και τους ξένους να μας κοροιδεύουν. Γενικά,άλλο το να χαιδεύουμε τα αυτιά κάποιου κι άλλο να τον λιθοβολούμε,επειδή έκανε ένα λάθος,μια στραβή και άκυρη επιλογή.Σίγουρα,το καλύτερο για ένα παιδί είναι να μεγαλώνει και με τους 2 γονείς του.Αλλά,αν η γυναίκα δεν περνάει καλά,είναι πιεσμένη ψυχολογικά και νιώθει ότι χάνει τη ζωή της,δε θα μπορεί να είναι καλή μαμά,ούτε να προσφέρει καλά πράγματα στο παιδί της. Για μένα,το καλύτερο που μπορείς να κάνεις,είναι να σκεφτείς με ηρεμία τι θέλεις.Mπορεία σιγά σιγά να δικτιωθείς στο μέρος που είσαι,να μάθεις σιγά σιγά τη γλώσσα,να γνωρίσεις ανθρώπους και ύστερα να αναζητήσεις και μια δουλειά. Μετά,να κοιτάξεις να τα βρεις με τους γονείς σου,αν φυσικά δεν υπάρχουν αγεφύρωτες και σημαντικές διαφορές.Ξεκίνα με το να τους πάρεις απλά τηλέφωνο και να αποκαταστήσεις μια πρώτη επικοινωνία.Συνήθως,ο χρόνος που περνάει λειτουργεί πολύ θετικά,σε τέτοιες περιπτώσεις. Τέλος,κοίταξε να ενημρωθείς για τα νομικά σου δικαιώματα,σε σχέση με τον άντρα σου και το διαζύγιο σας,τις οικονομικές απολαβές,που θα μπορείς να έχεις.Ειδικά,στο πλαίσιο της χώρας που βρίσκεσαι. Προσπάθησε να μη σε βλέπει στεναχωρημένη το μωρό! Τουλάχιστον για αυτό,αξίζει τον κόπο,να κάνεις μια προσπάθεια,να χαμογελάς και να δείχνεις καλά ( αν δε μπορείς τουλάχιστον,να είσαι και ουσιαστικά καλά).... Καλή επιτυχία! Να μας ενημερώνεις για τα νέα σου!
μενω γαλλια,μπορεις να ερθεις να μεινεις μαζι μου οσο θες,παρε τα στοιχεια μου αν χρειαστει...μεινε δυνατη γλυκια μου,για το παιδακι σου,παντα υπαρχει λυση κ ανθρωποι να σε βοηθησουν!!!!
Ιωαννα μου πως μπορω να ερθω σε εποικονωνια μαζι σου;
epikoinwnhse me thn olivia gia na mhn grapsw edw to email mou,exw k fcb
ok,sou sxoliasa apo to fcb :)
είμαι κ γω Γαλλία στο Μονπελλιέ αν χρειάζεσαι. Μη διστάσεις , έχουμε και βολικό καναπέ στο σπίτι...
Τανια μου πως μοορω να επικηνωνησω μαζι σου; εχεις προφιλ να σου κανω αντ;
πρωτον ο χωρισμος δεν ειναι ποτέ η λυση οταν δεν υπάρχει ιδιαιτερος λόγος . η φραση απλά δεν περναω καλά για μενα δεν αρκει για να χωρίσεις κατσε μιλά με τον αντρα σου και πες του πως νιωθεις και βρειτε μια κοινη λύση αν χρειαστεί επισκεφτήτε και κάποιον συμβουλο γαμου . μια μερα την εβδομαδα αφιερωσε την αποκλειστικά σε σενα .. πες τον συζυγο οτι νιωθεις εγκλωβισμενη και πως με ενα παιδι καθε μερα θες και εσυ κάποια στιγμη να χαλαρωσεις. τελος παρε τηλ τους γονεις σου και πες τους πως εισαι κορη τους πως τους αγαπας και σε αγαπάνε πως αυτα δεν ειναι ωριμα πράγματα και πως δεν θες να ειστε ετσι. παραδεξου τα λάθη σου και φροντισε να παραδεχτουν τα δικά τους και μιλήστε
Επειδη βρισκομαι σε παρομοια φαση και σε καταλαβαινω ΑΠΟΛΥΤΑ γιατι βρισκομαι και εγω στο εξωτερικο καπως ετσι εγκλωβισμενη...οποτε νιωσεις την αναγκη να μιλησεις επικοινωνησε μαζι μου...θα χαρω να σε ακουσω κ οπου μπορω να σε στηριξω και να σε βοηθησω...Ελπιζω να ειμαστε και στην ιδια χωρα....αυτο θα ειναι το ιδανικο!
Τζενη μου πως μπορω να ερθω σε εποικινωνια μαζι σου;
Καλησπέρα! Δεν θα κρίνω τις επιλογές της κοπέλας γιατί δε νομίζω ότι έχω το δικαίωμα να το κάνω από τη στιγμή που ήταν αυστηρά προσωπικές κ δεν με αγγίζουν. Όμως θα ήθελα να πω ότι όλοι οι άνθρωποι δικαιούνται να κάνουν λάθη καθώς κ λάθος επιλογές. Όπως κ όλοι οφείλουμε να διορθώνουμε τα λάθη μας. Δεν είναι κακό να υπάρχουν στιγμές αδυναμίας, ακόμα κ μια μάνα δικαιούται να νιώθει έτσι... Εξάλλου οι αδυναμίες είναι αυτές που μας κάνουν πιο δυνατούς, μας βάζουν στη διαδικασία να ορθοποδήσουμε ξανά κ να βρίσκουμε τον εαυτό μας. Η συμβουλή μου θα ήταν καταρχήν να σταματήσεις αυτή τη συμπεριφορά όχι γιατί κάνεις κακό στον εαυτό σου αλλά τραυματίζεις ψυχικά το παιδί σου. Οφείλεις στον εαυτό σου κ στο παιδί σου να μην του αφήσεις ψυχικά τραύματα γιατί νομίζω ότι στο μέλλον τα προβλήματα θα έχεις θα είναι πολύ μεγαλύτερα από αυτά που αντιμετωπίζεις τώρα. Αν θες να φύγεις από το σπιτικό σου γτ κινδυνεύεις από ψυχική ή σωματική κακοποίηση ζήτα βοήθεια από την ελληνική πρεσβεία της χώρας έτσι ώστε να κινηθούν οι αρμόδιες αρχές προστασίας από την ενδοοικογενειακή βία. Αν το πρόβλημα δεν αφορά βία τότε απλά φρόντισε τον εαυτό σου. Δεν καταλαβαίνω πως ο σύζυγος έχει κάποιον κύκλο εκεί κ εσύ είσαι τελείως εκτός!!! Τόσα χρόνια δεν μπόρεσες να γνωρίσεις κανέναν να μιλήσεις? Ούτε άλλον Έλληνα? Οτι κ αν έγινε με τους γονείς σου, έγινε.. ΕΣΥ κοίταξε τον εαυτό σου κ μόνο εσύ.ΕΣΕΝΑ έχει ανάγκη το παιδί σου όχι τους γονείς σου.. Κ τέλος μπορεί να είσαι μικρή αλλά είσαι ενήλικη.. Αν μπορείς να έχεις δικαιώματα τότε μπορείς να έχεις κ υποχρεώσεις... Αφού ένιωθες ότι έχεις κάθε δικαίωμα να φύγεις στο εξωτερικό (γτ εξάλλου δική σου είναι η ζωή), τότε έχεις την υποχρέωση να φροντίσεις τον εαυτό σου. ΚΑΙ ΣΤΟ ΞΑΝΑΛΕΩ.. Αν η κατάσταση είναι κρίσιμη όντως, απευθύνσου στην Ελληνική Πρεσβεία.. Τουλάχιστον να εξηγήσεις στα ελληνικά τι συμβαίνει κ να σε κατευθύνουν εκείνοι!!! Καλή Τύχη!
Δεν υπαρχει τπτ προσωπικο, ετσι οπως το θετεις και το εννοεις, στην απαντηση μου. Γραφει για το προβλημα της και της απανταω αναλογα συμφωνα με την αποψη μου. ΕΛΕΟΣ πλεον. Ενας απο τους λογους της σημερινης μας καταντιας ειναι οτι ειμαστε ενας λαος σε μια αεναη ανωριμοτητα που παλιμπαιδιζει. Δεν ειναι τα πραγματα καθολου ετσι ομως. Δεν διαβασα πουθενα να λεει ουτε να θιγει το δικο της μεριδιο ευθυνης. Φτανει με την κλαψα. Οφειλει να βρει μια λυση για εκεινη και το παιδι της. Αν ηταν αλλος ο τονος του κειμενου της και αλλος ο τροπος προσεγγισης της θα της απαντουσα αναλογα. Και οχι! Δεν ειναι οι γονεις παντα η λυση! Κανουμε οτι μαλακια μας ερθει στο κεφαλι, αλλα στην ουσια δεν μας πολυνοιαζει αφου ξερουμε οτι το 'μαξιλαρακι' μας θα ειναι παντα εκει! Δεν παει ετσι ομως, καθολου ετσι! Ουτε οι γονεις ειναι υποχρεωμενοι να πληρωνουν τα δικα μας γαμ*σιατικα (κυριολεκτικα και μη, μια ζωη). Το τελεαυταιο προφανως δεν παει για τη συγκεκριμενη κοπελα, αλλα για τα σχολια εκεινα που την προτρεπουν να τρεξει στους γονεις.
Καταλαβαίνω τι λες αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Κι αυτό το λέω από προσωπική πειρα, που δεν είμαι ανθρωπος που κλαίγεται ΠΟΤΕ σε κανεναν. Είναι φορες όμως που όντως είσαι σε αδιέξοδο και τότε το μόνο που μπορείς να κάνεις ειναι να κλαφτείς. Πολλές φορές τα συναισθήματα σε κάνουν να μην μπορείς να σκεφτείς και το μονο που σκέφτεσαι είναι να βρεις κάπου στήριξη. Ξέρεις, το οτι επέλεξε να γραψει στο ιντερνετ την αναγκη της, ειναι ενα δειγμα οτι θελει κάποιον να την ξεμπλοκάρει. Μπορει να εχω εγώ λάθος και εσυ να είσαι σωστή Φαίη, απλά η δική μου σκέψη και αντίδραση ειναι πιο ...safe. Δηλαδη λιγότερο επικίνδυνη σε περίπτωση που η κοπέλα όντως είναι σε απόγνωση. Ισως το να της υποδείξεις τωρα την ευθύνη της να μην είναι το πιο κατάλληλο, αυτο θελω να πω.
Καταλαβαίνω ακριβώς τι λες Beatrice και την προσεγγισή σου. Απλα μερικοί άνθρωποι για να ξεμπλοκάρουν ίσως να χρειάζεται να ακούσουν αλήθειες και να έρθουν και λίγο αντιμέτωποι με τον εαυτό σου. Καλό και το χάιδεμα αλλά η αντιμετώπιση της πραγματικότητας, των επιλογών μας και των συνεπειών τους είναι απαραίτητη κατά τη γνώμη μου.
Φαίη, πριν κάνω παιδιά είχα εντελώς διαφορετική αντίληψη του κόσμου. Αυτά που μου είχαν μάθει από το σπίτι μου και αυτά που είχα μάθει στον ανδροκρατούμενο χώρο που δούλευα. Πάνω από όλα η υπευθυνότητα, η δουλειά, το να μην κρεμάς τον άλλον και άλλα τέτοια. Δεν είναι έτσι. Ναι, στην υπευθυνότητα αλλά ως ένα βαθμό. Αν περιμένει κανείς μόνο με απόλυτη ωριμότητα, μόνο με διύληση των πάντων και με μέτρημα κάθε του κίνησης να κάνει οικογένεια, πιθανόν να μην κάνει ποτέ. Και είναι εντάξει να μην κάνει γιατί δεν ήθελε, αλλά να μην κάνει γιατί του είπαν ότι πρέπει η κάθε του κίνηση να είναι μελετημένη σε βάθος για μενα είναι λάθος. Με αυτή τη λογική κανονικά δε θα έπρεπε να κάνουμε καθόλου παιδιά μέχρι να περάσει η κρίση και μέχρι να εξασφαλίζαμε ένα κομπόδεμα ικανό να μας θρέφει για μία πενταετία ή και περισσότερο (γιατί σε πολλές δουλειές το να έχεις μικρά παιδιά σημαίνει ότι δεν είσαι κατάλληλος για εργασία, άρα με τη λογική της απόλυτης ωριμότητας και υπεθυνότητας θα έπρεπε να είχες κάνει τα κουμάντα σου από πριν). Σε όλα τα κράτη υπάρχει κάτι που προστατεύει τη μητέρα και τα παιδιά, είτε αυτό λέγεται πρόνοια, είτε παροχές του κράτους, είτε ό,τι άλλο βρεις. Εδώ δεν υπάρχει τίποτα, άρα ο ρόλος των γονιών μας υποκαθιστά αυτή την αδυναμία του κράτους. Δε γίνεται να πάρεις μια κοπέλα να της πεις να γεννήσει και να έχεις μετά από αυτήν τις ίδιες απαιτήσεις που ειχες όταν δεν είχε παιδιά. Δεν μπορεί αυτή η κοπέλα να φεύγει από τη δουλειά 12 το βράδυ, ούτε να κάθεται για υπερωρίες όποτε σου έρθει. Σε άλλες χωρές ίσως αυτά είναι κατανοητά και σεβαστά, εδώ όμως δεν είναι και γι΄αυτό πρέπει κάποιος πρέπει να στηρίξει αυτή τη μητέρα. Απλά είναι τα πράγματα. Αν πάλι δε μας ενδιαφέρει καθόλου η αναπαραγωγή του είδους εντάξει δεκτό κι αυτό, ας μείνουμε στην απόλυτη σοβαρότητα και ας κάνει παιδιά μόνο όποιος είναι απολύτως σίγουρος για τα οικονομικά του και για το σύντροφο που επέλεξε. Για να μπεις στο ελάχιστο στη θέση της κοπέλας που γράφει το κείμενο, πέτα το κινητό σου, μείνε κλεισμένη σπίτι για 2 χρόνια χωρίς να έχεις έστω και έναν άνθρωπο να πεις μια κουβέντα, πάρε και ένα παιδί να φροντίζεις και ξανασκέψου μετά αν δικαιούσαι λίγες γραμμές "κλάψας".
Νίνα, κατα τη γνώμη μου: 1) δεν υπαρχει βαθμος ωριμότητας. τι θα πει λιγο ωριμος η πολυ ωριμος. Η εισαι η δεν εισαι. Η υπευθυνοτητα παει πακετο, αν και συμφωνω μαζι σου ισως εχει περισσοτερες διαβαθμισεις. 2) απο το καθολου ωριμοτητα -κανω οτι να ναι και παω και παντρευομαι οποιον να ναι και σηκωνομαι και φευγω μαζι του γιατι οτι να ναι- μεχρι το απολυτη ωριμοτητα υπαρχει τεραστια διαφορα. και τα 2 ακρα ειναι καταστροφικα 3) συμφωνω μαζι σου σχετικα με το κοινωνικο κρατος και πως στην ελλαδα αυτο υποκαθισταται απο την οικογενεια. ετσι εχουν τα πραγματα. αυτο ομως δεν σημαινει οτι ειναι και σωστο. το να επαναπαυομαστε στον καναπε της μαμασ και του μπαμπα με τα βλασταρια μας, μας εχει κανει να μην διεκδικουμε το κοινωνικο κρατος που απολαμβανουν ολοι οι λαοι των δυτικων χωρων, και οχι μονο, αλλα αυτο ειναι μια αλλη τεραστια συζητηση 4) 'Για να μπεις στο ελάχιστο στη θέση της κοπέλας που γράφει το κείμενο, πέτα το κινητό σου, μείνε κλεισμένη σπίτι για 2 χρόνια χωρίς να έχεις έστω και έναν άνθρωπο να πεις μια κουβέντα, πάρε και ένα παιδί να φροντίζεις και ξανασκέψου μετά αν δικαιούσαι λίγες γραμμές «κλάψας».' ΟΧΙ Νινα, στη θεση της κοπελας αυτης δεν εχω μπει, και ουτε προκειται να μπω ποτε και στο λεω με πληρη συνειδηση και αυτο γιατι εχω μια διαφορετικη φιλοσοφια και προσεγγιση ζωης. Επαψε απο καιρο να ειναι κοριτσακι, οταν εισαι μανα δεν δικαιουσαι κλαψα.
Έχουμε διαφορετικές απόψεις πάνω σε αυτό. Μπράβο για το δυναμισμό σου. Στα θεωρητικά συμφωνώ σε όλα μαζί σου. Ιδανικά έτσι θα έπρεπε να είμασταν όλοι, αλλά είμαστε άνθρωποι με αδυναμίες. Όποιος μπορεί και κρατάει χαρακτήρα σε όλες τις δυσκολίες μπράβο του. Θέλω να σε ρωτήσω από περιέργεια και μόνο αν έχεις παιδιά και αν έχεις πως αντιδρούν σε αυτή την αντιμετωπίση των πραγμάτων. Εμένα έτσι είναι ο άντρας μου και αυτή η στάση του έχει δημιουργήσει αρκετά προβλήματα μέσα στην οικογένεια. Σε μενα απίστευτη πίεση (γιατί δεν επιτρέπεται να έχω στιγμές αδυναμίας) και τα παιδιά αργούν να αναπτύξουν το λόγο, κοινωνικές δεξιότητες κ.α. Δεν είναι δικά μου αυτά τα συμπεράσματα.
"ΟΧΙ Νινα, στη θεση της κοπελας αυτης δεν εχω μπει, και ουτε προκειται να μπω ποτε και στο λεω με πληρη συνειδηση και αυτο γιατι εχω μια διαφορετικη φιλοσοφια και προσεγγιση ζωης. Επαψε απο καιρο να ειναι κοριτσακι, οταν εισαι μανα δεν δικαιουσαι κλαψα." Θα πρέπει να είναι κάποιος τουλάχιστον Βούδας για να μείνει συνεπής σε μια τέτοια δήλωση-στάση ζωής. Αλλά αυτό είναι το σπάνιο, οι περισσότεροι άνθρωποι δεν είναι ετσι. Και δεν το βρίσκω απαραίτητα κακό, απλά οι ανασφάλειες και τα λάθη είναι μερος της φύσης μας, γιατί είμαστε όντα με περίπλοκο ψυχισμό. Μια αντιδραση σε λάθος ή ανασφάλεια ή απόγνωση είναι και η "κλάψα". Εαν δεν είναι μόνιμο στοιχείο του χαρακτήρα κάποιου (δλδ αν δεν κλαίγεται για το παραμικρό) είναι φυσιολογικό είτε είναι μάνα είτε όχι. Ασε που εγώ διαφωνω με το "οταν εισαι μανα δεν δικαιουσαι κλαψα" . Ισα-ίσα είσαι μια "ανθρώπινη" μάνα και το παιδί σου μαθαίνει οτι δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι, ούτε κάν η μάνα του. Και έχουν όρια κι αδυναμίες, κανείς δεν έχει απεριόριστη δύναμη κι αντοχή.
Ποσο μα ποσο σκληρη εισαι Faye μου!!!!!!!Δηλαδη απο τη στιγμη που καποια γινεται μανα απαγορευεται να εχει στιγμες αδυναμιας?Απαγορευεται επισης σε μικρη ηλικια να ακολουθει τον ερωτα της και να κανει παιδια?Δηλαδη τι,πρεπει να προγραμματιζουμε το καθετι στη ζωη μας με συνεση και λογικη και αν μας βγαινει προχωραμε αλλιως μενουμε στασιμοι??Απαγορευεται να ζηταμε βοηθεια απο τους γονεις μας σε περιπτωση δυσκολιας??Τι απανθρωπια ειναι αυτη?Δηλαδη εαν εσενα τα παιδια σου μεγαλωσουν και κανουν καποια μαλακια και ερθουν μετα να σου ζητησουν βοηθεια θα τους πεις αααααα λυπαμαι ετσι οπως τα'κανες λουσου τα???? Οκ δεν ειναι η Mrs perfect!!!!θα της παρουμε το κεφαλι?Πολυ απανθρωπο αυτο που της ειπες:'Καλα να παθεις!'
Καταλαβαινω τι λες και εν μερει συμφωνω.Εγω προσωπικα ομως θεωρω πως οι γονεις μου θα ειναι γονεις μου για μια ζωη οσο χρονων και να ειμαι οτι λαθη κι αν κανω.Δεν ειναι αγαπη με ανταλλαγμα.Οσο κι αν πληγωθει μια μανα δεν μπορει να βαλει τον εγωισμο της πανω απ´ολα.Ολοι κανουμε λαθη.Αν δεν μπορουμε να στραφουμε στον ανθρωπο που μας αγαπαει ανευ ορων τοτε με τι προοπτικη θα κανουμε τη δικη μας οικογενεια και θα δωσουμε την αγαπη που αξιζει σ´αυτη; Δεν μπορω να διανοηθω να μη γνωριζω αν το παιδι μου ειναι καλα.Και οι πορτα θα ειναι ΠΑΝΤΑ ανοιχτη γι αυτο.
Ειλικρινά ρε κοπέλα μου, δεν μπορώ να σε καταλάβω, ούτε να σε λυπηθώ, ούτε να σε κατανοήσω. Sorry κι'όλας αλλά δε θα σου χαϊδέψω τα αυτιά! Μας λες οτι στα 23 σου, γνώρισες τον 'έρωτα της ζωής σου' και τον παντρεύτηκες.. Στα 23 σου??? είσαι καθόλου σοβαρή??? Σου κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου οι γονείς σου και παρ' όλα αυτά θεωρείς τον εαυτό σου ενήλικα και έτοιμο για τόσο σοβαρές ευθύνες, αψηφάς τη γνώμη τους και πας και ακολουθείς τον 'έρωτά' σου. Θα πρέπει να ξέρεις ή μ'αλλον φαντάζομαι θα το έμαθες ήδη the hard way οτι όταν είσαι ΜΟΝΟ 23 και ακολουθείς τον 'έρωτα της ζωης σου' χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της οικογένειάς σου είναι η μεγαλύτερη ανωριμότητα που μπορεί να κάνει ένας νέος της ηλικίας σου. Και εν πάσει περιπτώσει, εφόσον θεωρείς οτι είχες την ωριμότητα, θα σου έβγαζα το καπέλο αν όντως φερόσουν ως ένας νοήμων ενήλικας. Σου το είπαν και παραπάνω οι κοπέλες: όσες έφυγαν είχαν και ενα back up plan τι θα γίνει αν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Και μη νομίζεις 50-50 είναι, και όποιος ισχυριστεί το αντίθετο λέει ψέματα. Εσύ λοιπόν τι έκανες γι'αυτό? Τπτ. Ακολούθησες τον 'έρωτα'. Καλά να πάθεις τώρα λοιπόν. Θα πρέπει να μάθεις οτι οι μαλα*ιες πληρώνονται σε αυτή τη ζωή. Και τουλάχιστον μη κλαίγεσαι! Να έχεις τα @@ να παραδεχτείς τα λάθη σου, να αναλάβες τις ευθύνες σου και να βρείς μια λύση. Έτσι τουλάχστον φέρονται οι ενήλικες. ΤΙΠΟΤΑ απο οτι μας συμβαίνει τη ζωή ΔΕΝ είναι τυχαίο. Δε σου φταίει ούτε αυτός, ούτε οι γονείς σου αλλά το ξερό σου το κεφάλι και οι επιλογές σου. Τώρα όμως θα πρέπει να πορευτείς με αυτές.
Φαίη, σε όλα μαζί σου είμαι. Το πρώτο που φταίει πάντα είναι οι επιλογές μας και το ξερό μας το κεφάλι. Αλλά, ξέρεις ότι υπάρχουν και περιπτώσεις που παρόλο που προχώρησαν γρήγορα οι σχέσεις πήγαν καλά. Θέλω να πω πως αν κατά τύχη της είχε πάει εντελώς καλά δε θα την κατηγορούσε κάποιος κι ας είχε κάνει ακριβώς τα ίδια πράγματα. Και όταν ο άλλος είναι σε δυσκολία, είναι πολύ άδικο να του λέμε καλά να πάθεις. Σε αυτές τις περιπτώσεις να πεις τον πόνο σου θέλεις και να σε ακούσει κάποιος.
Ρε συ Φαίη, πολύ χαιρέκακη αυτη η αντίδρασή σου, συγγνώμη κιόλας... Τι δηλαδή, θα της πάρουμε το κεφάλι που είναι μικρή κι ερωτεύτηκε η κοπέλα; Ασε που συμφωνω και με τη Νινα που σου έγραψε οτι αν ολα ηταν μελι-γαλα, δε θα λέγαμε το ίδιο όσον αφορά την ηλικία της. Εδω ρε συ, 40 χρονων ατομα συνομήλικά μου και η μαλακία πάει σύννεφο! Και δεν είναι λίγοι. Η ενηλικίωση δεν έχει να κάνει μόνο με την ηλικία αλλά με τη σκέψη και την εμπειρία, την παιδεία, το σπίτι. Ρε συ Φαίη, στην τελικη πιστεύεις οτι η δική σου αντίδραση δηλαδή είναι ώριμη; Να της λές "καλα να πάθεις" ενω η κοπέλα βρίσκεται σε αδιέξοδο και ζητάει στήριξη; Ντάξει, το ξέρουμε, ο καθένας φτιάχνει την τύχη του, αλλά έχε υπόψιν σου οτι στις επιλογές μας παιζουν ρόλο πολλά άλλα εκτος από τη μαλακια στον εγκεφαλο μας: Βιώματα, ελλείψεις από το σπίτι μας κλπ. Πράγματα για τα οποία δεν μπορεί κάποιος να έρχεται να μας λέει ξαφνικα "καλα να πάθεις", γιατί απλά δεν ξέρει τι πραγματικά ισχύει. Αφου μιλάς για ωριμότητα, μια ώριμη αντιδραση είναι η λογική, που στερείται δικών μας συναισθημάτων (εφόσον δεν ξέρουμε τι συμβαίνει), και μένει στο "δια ταύτα": δηλαδη στο τι μπορεί να κάνει τωρα πια αυτός που μας ρωτάει. Δε με έχει διορίσει δικηγόρο η κοπέλα που έγραψε το άρθρο απλά πρέπει να προσέχουμε την πρόθεσή μας και να παραμερίζουμε τα προσωπικά μας όταν απαντάμε σε κάποιον που βρίσκεται σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση.
πες τα κοπελα μου.... ως σοβαρος ανθρωπος νοημων απανταει ετσι δρν ντρεπεται...
Φαίη, φαντάζομαι καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι η μόνη που θεωρεί ότι η κοπέλα αυτή ίσως να έκανε λάθος επιλογές ή και βιαστικές κινήσεις κάποια στιγμή στη ζωή της. Με το που ξεκινάει κανείς να διαβάζει το κείμενο "Ειμαι 25 χρονων. Εχω ενα παιδι 2 χρονων. Πριν 3 χρονια γνωρισα τον «μεγαλο» μου ερωτα..." κάνει αμέσως τα μαθηματικά και αναφωνεί "ουπς"... Μόλις συνεχίζει και συνειδητοποιεί ότι αυτό το κορίτσι σηκώθηκε και έφυγε στο εξωτερικό επιπλέον όλων των άλλων, καταλαβαίνει ότι εδώ υπάρχει μάλλον κάποιο πρόβλημα. Αν αρχίσουμε λοιπόν όλες να λέμε στην κοπέλα πόσο λάθος έκανε που τα έκανε όλα αυτά (ίσως με πιο κομψό τρόπο...) και λοιπά και λοιπά, ξέρεις τι θα γίνει; Θα είμαστε εκτός θέματος. Η κοπέλα δεν μας ζήτησε την άποψή μας γι' αυτά που έκανε όταν ήταν 22 ετών. Πιθανόν να μη ζήτησε κανενός την άποψη ή και να τη ζήτησε και η άποψη των άλλων να ήταν αντίθετη από τη δική της και να αποφάσισε να την αγνοήσει και να προχωρήσει όπως νόμιζε. Κακώς; Κατά τα φαινόμενα, κακώς. Δεν είναι αυτό το θέμα όμως. Αν ρώτησε πριν τρία χρόνια τι να κάνει και της απάντησαν με το δικό σου κάθετο τρόπο (π.χ. πάνε βγάλε τα μάτια σου, δε με νοιάζει, εγώ διαφωνώ) σίγουρα δε βοηθήθηκε και πολύ στην επιλογή της. Αυτή τη στιγμή στη ζωή της αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα (απόρροια των επιλογών της, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα, επιμένω.) Και ρωτάει να της πουν τι να κάνει. Δεν ρωτάει να της πούμε αν έκανε μα***κίες πριν τρία χρόνια. Μάλλον αυτό το ξέρει. Ρωτάει τι να κάνει τώρα. Και νομίζω ότι είναι το μόνο στο οποίο θα έπρεπε να της απαντήσουμε.
δλδ για σενα απαγορευονται τα λαθη απο ενηλικες;;;η θεωρεις οτι οι ενηλικες τα κανουν ολα σωστα;;;;ρωταω γιατι ετσι οπως το διατυπωνεις ειναι σα να λες οτι οσοι κανουν βημα γαμου στα 30 -40 ειναι μονο νοημων στον εγκεφαλο.......πολυ κακια βγαζεις παιδια μεγαλωνουμε μη κρινεις ετσι....
Δεν μας λες περισσότερα για την σχέση σου με τον άντρα σου οπότε είναι δύσκολο να καταλάβουμε και να σε συμβουλεύσουμε σωστά. Αν δεν τίθεται θέμα κακοποίησης τότε νομίζω πως αξίζει να κάνεις μια προσπάθεια. Ο ερχομός τους παιδιού από μόνος του δημιουργεί πολλά προβλήματα στο ζευγάρι (10 χρόνια σχέση, 5 παντρεμένη, 2 παιδια, ξέρω τι σου λέω). Αν βάλεις μέσα σε αυτό το ότι έφυγες σε ξένη χωρα που δεν έχεις κανέναν δικό σου, συν τις άσχημες σχέσεις με τους δικούς σου, είναι λογικό να νιώθεις άσχημα. Μέσα σου ίσως κατηγορείς και τον άντρα σου πως σου "στέρησε" την οικογένεια σου. Ομως ήταν καθαρά δική σου επιλογή. Οτι και να μας λέει ο άλλος εμείς είμαστε αυτοί που επιλέγουμε τελικά τι θα κάνουμε. Εκτός αν μας αναγκάσουν με την βία. Με τον καλό σου είσαι λίγο καιρό μαζί και από την αρχή πέσατε στα βαθιά. Συγκατίκοιση, γάμος, παιδι, μετακόμιση στο εξωτερικό. Είναι λογικό να πιέζεσαι. Αν είναι σωστός πατέρας και σύζυγος, δεν σας κακοποιεί και απλά έχετε κάποιες διαφωνίες, τότε μην το βάζεις κάτω. Προσπάθησε να μιλήσετε, να βρείτε μαζί την άκρη και να είστε ευτυχισμένοι. Μερικές φορές νομίζουμε ότι μας χωρίζουν από τον άλλο μίλια αλλά είναι μόνο λίγα μέτρα. Ισως και ο ίδιος έχει άγχος να σας προσφέρει ότι καλύτερο μπορεί. Ισως νιώθει υπαίτιος που σε απομάκρυνε από τους γονείς σου. Χιλια δυο μπορεί να έχει μέσα στο μυαλό του. Μόνο με διαλογο μπορείτε να βρείτε μια λύση. Και μην κάθεσαι κοπέλα μου και κλαίς μπροστά στο παιδάκι σου. Αν νιώθεις πολύ άσχημα μίλα και με κάποιον ειδικό. Μήπως περασες επιλόχειο κατάθλιψη και δεν την έχεις ακόμα αντιμετωπίσει;
Spania apantw se tetoies kouventes alla thelw na sou pw .......na pareis to paidi s (an pragmatika einai afto pou theleis )Kai na ertheis sto spiti m ........eisai kalodexoumeni Kai euprosdekti na meineis mazi mas Gia Oso kairo xreiastei Kai theleis.......mono afto tpt allo.....oti thes steile m minima an vlepeis ta stoixeia m.....
μπραβο σου Βασιλικη!! εγω μπορει να μην μπορω να σε φιλοξενησω αλλα θελω να βοηθησω με οποιον αλλο τροπο μπορω.. θα εχεις τους λογους σου που θες να το κανεις αυτο και αναρωτιεμαι γιατι καθονται και σου λενε να το ξανασκεφτεις κτλ κτλ για να θελει καποιος να κανει ενα τετοιο βημα σημαινει οτι εχει ξεπερασει τα ορια υπομονης, ανοχης.. γιατι της λετε να δωσει και αλλη ευκαιρια στο γαμο της..δεν καταλαβαινω..δεν γραφει που θενα οτι εχει τετοιες σκεψεις!!! ο αντρας σου ειναι απ αυτα τα ειδη ανθρωπων που σιχαινομαι..που εκβιαζουν τους αλλους ψυχολογικα,οταν ξερουν οτι δεν εχουν που αλλου να ακουμπησουν και να στραφουν.. ωραια αγαπη!!! συγνωμη για τα λογια μου αλλα ειμαι σιγουρη οτι και εσυ τον εχεις απομυθοποιησει παρε ομως μια αποφαση γιατι το χειροτερο ολων ειναι να σε βλεπει το παιδι σου ετσι.. το μαιλ μου απο την ολιβια
Αν δεν έχεις βρεθεί στη θέση της δεν μπορείς να το κατανοήσεις πλήρως. Θα προσπαθήσω να στο εξηγήσω όσο πιο απλά γίνεται. Είναι πολλές οι φορές που φτάνουμε στα όριά μας (όλοι μας, ακόμη και μια μαμά που δεν έχει προβλήματα με το σύζυγο). Κάποιες φορές οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν να τα τινάξεις όλα αμέσως στον αέρα. Όπως και η μαμά του κειμένου δεν μπορεί να φύγει αύριο από αυτή τη σχέση. Πρέπει να γίνουν κάποιες διευθετήσεις (κυρίως νομικές) και από τις δύο πλευρές. Αυτές είναι χρονοβόρες. Μερικά ζευγάρια που φτάνουν σε αυτό το σημείο, μέχρι να τακτοποιήσουν όλα τα νομικά τους το έχουν ξανασκεφτεί και έχουν επιλέξει να συνέχισουν να πορεύονται μαζί. Αυτό τώρα που δεν ξέρω αν μπορείς να καταλάβεις είναι ότι όταν βρισκόμαστε σε αυτόν τον εγκλωβισμό που περιγράφει η μαμά δε σκεφτόμαστε καθαρά. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς μας φταίει. Στη συγκεκριμένη έχουν πέσει πάρα πολλά. Το ένα επηρεάζει το άλλο και γίνονται ντόμινο που πέφτει. Αν μιλούσε με τους γονείς της, αν ζούσε στην Ελλάδα και αν είχε δουλειά μπορεί τα προβλήματα που έχει με το σύζυγο να μην της φαινόντουσαν τόσο τραγικά. Αν δεν της κάνει καθόλου σαν άνθρωπος καλό είναι να χωρίσει. Όμως, με τόσα πολλά μαζεμένα, είναι σίγουρη για το πιο απ΄όλα της φταίει πιο πολύ. Επειδή έχω βρεθεί στη θέση της, σου λέω πως ο τσακωμός με τους γονείς είναι πολύ μεγάλο πλήγμα. Ακόμη και να είχε τους χειρότερους γονείς στον κόσμο, το ότι νιώθει ότι δεν έχει τη μαμά της και τον μπαμπά της στους οποίους μπορεί να βασιστεί έστω και λίγο είναι μεγάλο μείον για την ψυχολογία της. Και επειδή έχω ζήσει και τα δύο - να μην τον έχεις γιατί πέθανε και να μην τον έχεις γιατί δε θέλει επαφές μαζί σου - το πρώτο αντέχετε, το δεύτερο είναι δυσβάσταχτο. Δεν το χωράει καν η λογική σου.
Πέρα από τα ορθογραφικά, μου ξέφυγε κάπου και ένα ερωτηματικό. Ελπίζω να βγαίνει νόημα από το παραπάνω.
νινα μου λυπαμαι γι αυτα που προφανως περασες κ κουβαλας μεσα σου.. μην ξεχνας ομως οτι καθε ανθρωπος ειναι διαφορετικος κ βιωνει αυτα που του συμβαινουν αναλογα με την προσωπικοτητα του.. εγω λοιπον δεν θα ασχολιομουν καθολου με τη μανα μου ή τον πατερα μου αν αυτοι επελεγαν να κοψουν επαφες μαζι μου-ακομη και να βρισεις χτυπησεις κτλ κτλ τη μανα σου αυτη οφειλει να ειναι ΜΑΝΑ σου.. οποτε αν με διεγραφε αυτη μια εγω θα την διεγραφα εκατο.. ειναι λαθος μας να θεωρουμε την οικογενεια και τους προγονους μας λογο ..δυστυχιας!! δεν αξιζουν οι ανθρωποι να λεγονται γονεις οταν αυτοι επιλεγουν να διαγραψουν το παιδι τους.. για μενα λοιπον αν ημουν στη θεση σου δεν θα ηταν δυσβασταχτο γιατι ετσι βλεπω τα πραγματα εγω..
Όταν νιώθεις απόρριψη από το γονιό είναι δύσκολο σε όποια ηλικία κι αν είσαι. Το δυσβάσταχο ήταν λίγο τραβηγμένο, έχεις δίκιο. Όμως, εκείνη την περίοδο το ένιωθα πολύ έντονα. Μπορεί επειδή ήμουν έγκυος και οι ορμόνες στα πάνω τους, αλλά το θυμάμαι σαν ένα πολύ άσχημο συναίσθημα. Εμάς οι σχέσεις αποκαταστάθηκαν γιατί γενικά είμαι υπέρ του να φτιάχνεις τις σχέσεις σου με τους ανθρώπους και όχι να τις χαλάς. Και όλο αυτό ήταν μόνο θέμα εγωισμού και τίποτα παραπάνω. Είναι κρίμα για έναν εγωισμό να μη μιλιόμαστε με τους ανθρώπους που μας μεγάλωσαν. Βέβαια υπάρχουν και άνθρωποι που όταν οι γονείς έκοψαν επαφές τους διέγραψαν κι αυτοί. Αυτά φοβάμαι ότι αφήνουν πληγές μέσα μας κι εγώ δεν το ήθελα. Μπορεί να έχω μια άσχημη ανάμνηση όταν το σκέφτομαι, αλλά η συγχώρεση και η αποκατάσταση των σχέσεων με βοήθησαν πολύ. Και πάντα αυτό που λέω είναι δώσε τόπο στην οργή και συγχώρησε. Όχι για τους άλλους, αλλά για την ψυχική σου ηρεμία. Δεν αξίζει να κρατάς κάτι Μανιάτικο. Και έχεις δίκιο ότι δεν πρέπει οι γονείς να φέρονται έτσι σε καμία περίπτωση, αλλά επειδή είναι άνθρωποι και έχουν αδυναμίες μπορεί κάποια στιγμή να φερθούν χαζά.
Απαντάω εδώ γιατι δεν έχει άλλο σχόλιο στη Νινα... Κι εγώ τα ίδια με τη μάνα μου. Απλά έχουμε κάνει "σιωπηλή συμφωνία" χάριν του μονάκριβου εγγονου της (που είναι αλήθεια ένα θαύμα της φύσης κουκουβα-κουκουβα) να τα πάμε καλα... Τώρα για συγχώρεση... δύσκολα τα πράματα. Εγώ το ονομάζω ...Συνθήκη Ειρήνης ένα πράμα. Ανακωχή για το καλό όλων.
Εγω παντως δε διαβασα πουθενα να λεει για ενα συζυγο "τερας". Μπορεί κάλλιστα να είναι αυτό που λέει η Νίνα. Εγώ να σου πω την αλήθεια, κατάλαβα οτι η κοπέλα θέλει στήριξη. Τώρα το τι είναι ο άντρας της, δεν είναι ξεκαθαρισμένο. Εξάλλου όλες μας το είπαμε να προσπαθήσει στην περίπτωση ΚΑΙ ΜΟΝΟ που δεν υπάρχει κάποιου είδους επαναλαμβανόμενη βία. Σωματική, ψυχολογική, λεκτική κλπ. Αυτά μόνο η θεματοθέτρια μπορεί να μας τα πεί, και μόνο αυτή ξέρει τι γινεται σπίτι της.
Βασιλικη μου ευχαριστω θα ερθω σε εποικινωνια μαζι σου μια απο αυτες τις μερες...
Βασιλικη μου ευχαριστω πολυ.... μεσα στη βδομαδα θα ερθω σε επαφη μαζι σου :-*
Το παιδί να το πάρεις έτσι και να φύγεις ούτε να το σκέφτεσαι. Ούτε εσύ, ούτε ο πατέρας του μπορεί να το κάνει αυτό. Θα μπλέξεις άσχημα. Το ότι σε πιθανή δικαστική διαμάχη θα κερδίσει την επιμέλεια γιατί δεν έχεις οικονομικούς πόρους δε νομίζω ότι ισχύει. Γι΄αυτό υπάρχει και η διατροφή άλλωστε. Για όλα αυτά πριν κάνεις οποιαδήποτε κίνηση ή κουβέντα μαζί του θα ρωτήσεις δικηγόρο. Φυσικά αν τίθεται θέμα οποιασδήποτε μορφής κακοποίησης (σωματικής, λεκτικής κλπ.) έχεις μεγαλύτερη ευχέρεια κινήσεων, αλλά και εκεί θα ενημερωθείς πρώτα για το ποιες ενέργειες πρέπει να ακολουθήσεις. Όσο δύσκολα κι αν περνάς το παιδί δεν πρέπει να το βλέπεις σαν στήριγμα. Το παιδί θέλει να έχει γερό στήριγμα δίπλα τη μάνα του και αυτό οφείλεις να του το δώσεις. Δε θέλεις τώρα που χτίζεται η προσωπικότητά του να βάλεις λάθος θεμέλια που θα σε ταλαιπωρούν αργότερα. Να σου πω ότι δεν είσαι η μόνη. Μη σε πιάνει το παράπονο (γιατί εγώ έτσι και οι άλλοι αλλιώς). Είναι κι άλλες γυναίκες στην ίδια ή σε παρόμοια κατάσταση. Δεν υπάρχει το αδιέξοδο που βλέπεις τώρα. Φρόντισε να λύσεις τη σχέση εξάρτησης που έχεις με τον άντρα σου (μάθε γρηγορότερα τη γλώσσα, δημιούργησε παρέες εκεί που μένετε αλλά πρόσεχε πριν πεις τα εσώψυχά σου σε κάποιον να σιγουρευτείς πως αξίζει την εμπιστοσύνη σου, ανέπτυξε όσο μπορείς τις δεξιότητές σου, ψάξε σιγά-σιγά δουλειά). Η ανύπαρκτη σχέση με τους γονείς σου δεν ωφελεί κανένα από τους 3 σας. Σε κάθε ευκαιρία παίρνε τηλέφωνο για να σπάσει ο πάγος. Αν έχεις απόρριψη, ξαναδοκίμασε. Κυρίως κοίτα να ανέβεις ψυχολογικά, είτε διαβάζοντας είτε αναζητώντας βοήθεια ειδικών εκεί που είσαι ή επικοινωνώντας μέσω internet με κάποιον ψυχολόγο. Το παιδί δε φταίει σε τίποτα και πρωταρχική σου μέριμνα θα πρέπει να είναι η προστασία του από όλο αυτό το αρνητικό κλίμα. Δε σου μιλάω έξω από το χορό.
Συμφωνώ με Sergia και Νίνα. Συν του οτι αν οντως δε σε κακοποιεί ο άντρας σου, κάτσε και μίλησέ του. Αυτά που λες σε μας είναι απόλυτα κατανοητά. Μπορεί αν του μιλήσεις την κατάλληλη στιγμή, να είναι κατανοητά και γι' αυτόν. Κι εγώ φλίπαρα κάποιες στιγμές, κι εντάσεις υπήρχαν, που -φαντάσου- με τον άντρα μου είμαστε κολλητοί. Η ανεργία και το κλείσιμο στο σπίτι είναι άτιμο πράμα, σε συνδυασμό με τις απαιτήσεις ενός παιδιού. Κάνε τον με ήρεμο τρόπο να δει από τη δική σου οπτική γωνία και να σε στηρίξει. Αν δε γίνεται αυτό, βρες στήριξη σε όποιους φίλους έχεις εκεί στο εξωτερικό, παίρνε το παιδί σου για βόλτα μαζί τους, βγες λίγο απ' το σπίτι μέχρι να πάρεις τα πάνω σου και μετά θα σκεφτείς πιο ψύχραιμα τι μπορείς να κάνεις. Ισως να σε βοηθήσει να το στείλεις σε κάποιον παιδικό σταθμό για να ησυχάζει το κεφάλι σου και να μπορείς να σκεφτείς ή και να βρείς δουλειά. Καλό κουράγιο.
Σωστό κι αυτό και κακώς το παραλείψαμε. Πιστεύω πως οι περισσότεροι από εμάς αν δεν είχαμε οικογένεια στην πρώτη δυσκολία θα την κάναμε. Το ότι έχεις το παιδί σε κάνει να δίνεις στη σχέση και μια δεύτερη και μια τρίτη ευκαιρία. Δεν είναι κακό να δίνεις ευκαιρίες. Αυτό από μόνο του δε σε κάνει παθητικό δέκτη καταστάσεων. Θα δίνεις όσες ευκαιρίες νομίζεις ότι αξίζει να δώσεις και κυρίως όσες μπορείς να διαχειριστείς. Θα σε βοηθήσει πάρα πολύ να διαβάσεις βιβλία ψυχολογίας για το πως θέτουμε τα όρια μας. Ένα εμπειρικό που θα σου πω στα γρήγορα είναι όταν του ζητάς να αλλάξει κάτι να μην τον κατηγορείς. Δε θα του λες μου μιλάς απότομα και υποτιμητικά. Θα του λες θέλω να μου μιλάς ήρεμα και χωρίς να χρησιμοποιείς τον τάδε χαρακτηρισμό. Να τον αλλάξεις δε γίνεται. Μπορείς να αλλάξεις, όμως, τη στάση σου απέναντι στις άσχημες συμπεριφορές του και αυτό το ξεκινάς θέτοντας όρια. Μην το κάνεις ατσούμπαλα. Διάβασε, ηρέμησε, σκέψου τι θέλεις και ζήτα το. Θέλει πολύ κόπο. Κι εγώ είμαι ακόμη στην πολύ αρχή και να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω ακόμη ακριβώς πως γίνεται. Όσες φορές μιλάω είναι σαν να μιλάω σε τοίχο και έρχομαι πάντα αντιμέτωπη με την αντίληψη ότι για τις δουλειές και τα υπόλοιπα πρέπει να προσπαθούμε πολύ, αλλά για την οικογένεια δε χρειάζεται να κάνουμε τίποτα. Δεν υπάρχουν οικογένειες που τρέχουν στον αυτόματο. Αν είσαι τυχερή και έχεις βρει καλό ταίρι το κάνεις με βοήθεια, αν όχι κοιτάς να εξασφαλίσεις τουλάχιστον πως ο άλλος δε θα σαμποτάρει τις προσπάθειές σου (να χτίζεις εσύ και με μία φράση του να γκρεμίζει αυτός.) Επικεντρώσου στο σημαντικότερο που είναι να μεγαλώσετε σωστά και μέσα σε ένα καλό οικογενειακό κλίμα το παιδί και θα το δουλέψεις αναλόγως. Εύχομαι η προσπάθεια να φέρει αποτελέσματα, αλλά και αν δε φέρει αξίζει και μόνο το ταξίδι. Μπορεί να περνάς πιο δύσκολα από άλλους τώρα, αλλά θα δεις πόσο κερδισμένη θα βγεις από αυτή την υπόθεση.
του εχω μιλησει.... οτι νιωθω μονη οτι με παραμελει οτι δεν κανουμε πραγματα σαν οικογενεια και το μονο που λεει ειναι οτι ειναι αχαριστη που θελω να βγαινουμε εξω που και που σαν οικογενεια να ξεφευγω και εγω απο το σπιτι γιατι αλλοι δεν εχουν ουτε αυτα! οκ δρν αντιλεγω αλλα 7 μερες τη βδομαδα συνεχεια στο σπιτι και οταν του χηταω να κανουμε κατι να απανταει ετσι.... 3 χρονια αυτη η κατασταση
Nina μου,δεν θα μπορουσα να τα πω καλυτερα!!!Συμφωνω απολυτα με οσα γραφεις!! Αγαπημενη μανουλα που νοιωθεις εγκλωβισμενη,στασου στα ποδια σου κυριως για το παιδι σου και μετα για σενα!!!! Συμβουλεψου ειδικους και ολα καλα θα πανε!!!
Αναρωτιέμαι γιατί το πρώτο πράγμα που σκεφτόμαστε όλες μας όταν τα βρίσκουμε σκούρα στην οικογένεια που δημιουργήσαμε, είναι το να πάρουμε το παιδί μας και να γυρίσουμε στους γονείς μας... Δεν βγάζω τον εαυτό μου απ' έξω, ελπίζω να είναι σαφές. Το παιδί μας έχει γονείς και αυτοί δεν είναι οι δικοί μας γονείς, είμαστε εμείς. Αν ο άντρας σου δεν κακοποιεί εσένα ή το ίδιο το παιδί, η άποψή μου είναι ότι πρέπει να τα βάλεις κάτω και να τα σκεφτείς λίγο καλύτερα. Στην ιστορία σου δεν υπάρχουν φυσικά όλες οι πληροφορίες που θα χρειαζόταν κανείς για να πει την άποψή του, αλλά επειδή έχω έρθει (περίπου) στη θέση σου, θα σου πρότεινα να σκεφτείς κάτι. Δεν μας λες με ποιο τρόπο άλλαξε ο σύζυγός σου, αλλά έχεις σκεφτεί ότι κι εσύ έχεις αλλάξει; Είσαι σε μια ξένη χώρα, της οποίας τη γλώσσα δεν μιλάς, δεν έχεις φίλους, δεν έχεις δουλειά, είσαι κλεισμένη (φαντάζομαι) μέσα στο σπίτι με ένα παιδί. Αυτά και μόνο είναι πολλά για να χειριστεί ένας άνθρωπος μαζεμένα. Είμαι σε χώρα του εξωτερικού (τη γλώσσα της οποίας γνωρίζω πολύ καλά) εδώ και 3,5 χρόνια. Ήρθα με το σύζυγο και ένα μικρούλι, σχεδόν νεογέννητο κοριτσάκι. Ξέρεις πόσο καιρό μου πήρε να συνέλθω απ' το σοκ της μετανάστευσης; Δύο χρόνια. Ξέρεις τι έκανα αυτά τα δύο χρόνια; Κατηγορούσα το σύζυγο ότι έχει αλλάξει και ήθελα να φύγω και να γυρίσω στους γονείς μου, οι οποίοι, σημειωτέον, θα με δέχονταν με ανοιχτές αγκάλες αν το έκανα. Δεν το έκανα, όμως, επειδή (ευτυχώς) σκέφτηκα το παιδί μου. Το μέλλον του, την κατάσταση στην Ελλάδα, τη ζωή του χωρίς το μπαμπά του και πολλά άλλα. Αν δεν έχεις ψάξει ποιο ακριβώς είναι το πρόβλημα που σε κάνει να νιώθεις εγκλωβισμένη (η σχέση σου με τον άντρα σου ή η σχέση σου με τον εαυτό σου και την καινούργια του ζωή;) προσπάθησε να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου και σκέψου λίγο καλύτερα πριν κάνεις ο,τιδήποτε. Αν τα χάσματα στη σχέση σου με το σύζυγο είναι αποδεδειγμένα αγεφύρωτα και αν η χώρα στην οποία είσαι είναι σε καλύτερη κατάσταση από αυτήν που είναι η Ελλάδα μας, θα σου πρότεινα να κάνεις υπομονή, να μάθεις τη γλώσσα όσο πιο γρήγορα γίνεται, να βρεις δουλειά και να φύγεις. Είσαι συνυπεύθυνη με τον άντρα σου για μια μικρούλα ζωούλα, κρατάτε στα χέρια σας το μέλλον του παιδιού σας. Ψάξτε το.
Θα συμφωνησω με τα όσα λες. Μετακομίσαμε και εμείς πριν ένα χρόνο περίπου στο εξωτερικό με ένα μέσω 1,5 έτους και ενώ η συμπεριφορά του συζύγου μου όχι μόνο δεν άλλαξε στο χειρότερο ίσα ίσα κάνει και παραπάνω πράγματα για να με ευχαριστήσει, εγώ κόντεψα να τρελαθώ. Χωρίς φίλους ή έστω γνωστούς να πω μια κουβέντα, κλεισμένη Σπίτι όλη μερα με ένα μωρό και το σύζυγο να λείπει όλη μέρα στη δουλειά... Δε ξερω σε ποια χώρα ζεις αλλά θα σε συμβούλευα να κινητοποιηθεις..να πας το παιδί σε ένα παιδικό σταθμό όχι κάθε μερα 2-3 φορές την εβδομάδα και συ να πας ένα γυμναστήριο που μπορείς να γνωρίσεις κόσμο Επίσης καλό θα ήταν να κάνεις μια σοβαρή και ειλικρινή συζήτηση με το σύζυγό σου για το πως αισθάνεσαι!!!!
Η πιο σωστή απάντηση! Ψάξε πρώτα τί σου φταίει, κάνε την αυτοκριτική σου και μετά πράξε. Δεν σε αδικώ που σκέφτεσαι έτσι γιατί είσαι μόλις 25 χρονών, επειδή όμως είσαι και μητέρα, σκέψου ώριμα! Μια ζώή εξαρτάται από σένα!
Σε ποια χώρα βρίσκεσαι κοριτσι μου; δεν έχεις εστω καποιον εμπειστο να σε βοηθησει στο θεμα της γλωσσας να μαθεις τα δικαιώματα σου ως ανεργη μητέρα; εννοω αν χωρισεις τι θα σου παρεχει το κράτος? Σπιτι; ποσα λεφτα το μηνα; το παιδι δεν μπορεί να στο παρει αυτο ειναι το μονο σιγουρο.
Νομιζω πως το μονο σου προβλημα ειναι πως εισαι στο εξωτερικο... Κατα τα αλλα πιστευω πως μπορεις να κανεις τα παντα κ μονη σου, να βρεις δουλεια, να πιασεις ενα σπιτι...Το παιδι σου θα πρεπει να σε βλεπει μονο χαρουμενη κ αν αυτο σημαινει οτι θα δουλεψεις παραπανω ωρες κ αυτο λογικα θα ειναι σε καποιο παιδικο σταθμο η με καποια κοπελα να το προσεχει κ ισως να μενετε κ σε πιο μικρο σπιτι... Για τα παιδια μας κανουμε θυσιες κ συμβιβασμους κ οχι παντα οτι μας αρεσει.. Πρεπει να χαλαρωσεις να τα βαλεις κατω να δεις ποιες ειναι οι επιλογες σου κ να πραξεις αναλογα.. Μπορει οπως ειπες να χρειαστει να μεινεις 1-2 χρονια ακομα με τον αντρα σου... Μην αφησεις τον εαυτο σου σε αυτη την κατασταση αν πραγματικα θελεις να φυγεις θα βρεις τον τροπο κ την δυναμη... Προφανως δεν μπορω να προτεινω να προσπαθησεις να τα βρεις με τον αντρα σου απο αυτα που γραφεις....Ειμαι 26 χρονων, εχω ενα κοριτσακι 2,5 χρονων κ ειμαι 8μηνων εγκυος, οι οικογενεια μου εκανε ακιβως το ιδιο, με παρατησαν!Εφυγα κ εγω απ την Αθηνα κ μενω σε νησι... Απο πριν γεννηθει το πρωτο μου παιδι εβγαλα πλανο εκτατης αναγκης δλδ τι θα γινει αμα χωρισω? Σκεφτηκα πως ειμαι, δοξα το Θεο υγιεις αρα μπορω να τα βγαλω περα μονη μου να δουλεψω κ να μεγαλωσω τα παιδια μου αξιοπρεπως... Ωστοσω με τον αντρα μου ειμαστε μια χαρα, αλλα μονο κ μονο οτι δεν εχω οικογενεια ο φοβος παντα υπαρχει στο πισω μερος του μυαλου μου.. Σκεψου κ αυτους που δεν ειχαν ποτε οικογενεια καπως τα εβγαλαν περα.. Στην τελικη καποιος γνωστος θα υπαρξει να σε βοηθησει τον πρωτο καιρο εστω να σε φιλοξενησει για λιγο, κατι.... Αλλα κ εσυ πρεπει να παρεις τα πανω σου αν οντως θελεις την κανεις.. Γιατι υπαρχουν επεισης κ οι γυναικες οι οποιες συμβιβαζονται με τετοιες καταστασεις κ χειροτερες!!! Αν κ εγω αυτο το θεωρω ακομα πιο δυσκολο!!!! Με ολη μου την καρδια σου ευχομαι να ευτυχισεις οποιο δρομο κ να παρεις..Δεν αξιζει να σε βλεπει το παιδακι σου να κλαις...
Ποσο σε καταλαβαινω ποσο σε καταλαβαινω ...εγω χωρισα ομως κ ευτυχως με στηριξαν οι δικοι κ επειτα εφυγα στο εξωτερικο.. Στη περιπτωση σου τωρα..μεγαλο ρολο παιζει σε ποια χωρα εισαι κ το ποσο στηριζει η χωρα αυτη τις μονογονεικες οικογενειες... αν παρα τυχη βρισκεσαι στην Γερμανια δεν θα πρεπε να φοβασαι υπαρχουν πολλες ευκαιριες για χωρισμενες μητερες κ κανεις δεν παιρνει το παιδι σου μην φοβασαι ακομα κ αν εσυ δεν εχεις σπιτι δεν εχεις δουλεια ειναι υποχρεωμενος ο αντρας σου να σου προσφερει διατροφη στην Ελλαδα ειναι ακομα αρκετα πισω σε αυτα τα ζητηματα σε πιο οργανωμενες χωρες ειναι πιο αποτελεσματικα αυτα... Θα σου πω μοναχα οτι το πρωτο μας μελλημα θα πρεπει να ειναι η ευτυχια για να μπορεσουμε να το μεταδωσουμε στα παιδια μας ...
Πρωτον, μην κλαις μπροστα στο παιδι, ειναι κριμα. Δευτερον πηρες τηλεφωνο τους γονεις σου να τους πεις το προβλημα σου? Ισως να σε δεχτουν πισω.
Θα σου πω την γνώμη μου και είμαι σίγουρη ότι το έχεις σκεφτεί ήδη.Οι γονείς σου όσο εναντίον και αν ήταν στο γάμο σου με αυτόν τον άνθρωπο δεν παύει να ειναι γονείς.Εσύ λες δεν μπορω να αφήσω το παιδί μου....έτσι κι εκείνοι το ίδιο θα νιώθουν.Μιλα τους και είμαι σίγουρη ότι θα σε βοηθήσουν.Σε 2-3 χρόνια που λες να παράμείνεις εκεί ίσως και να μην σου βγει σε καλό.Θα χάσεις την ψυχική σου ηρεμία και θα νιώθεις εγκλωβισμένη.Ανοιξε μια πόρτα με τους γονείς σου κανε το πρώτο βήμα και αν δεις ότι δεν θα σε βοηθήσουν τότε θα πορευτεις μόνη σου,αλλά προσπάθησε. Σου εύχομαι ότι καλύτερο.
μηπως φταιει η καταθλιψη μηπως τα βλεπεις ολα μαυρα? μηπως ειναι κριση και θα περασει? προσπαθησε να περνας καλα την μερα σου ευχαριστα.... γραψε το παιδι στο βρεφονηπιακο και βγες εξω για καφε για περπατημα κτλ μονη σου..... θα σου κανει καλο βαλε ενα στοχο πχ αν σε ενα εξαμηνο νιωθεις το ιδιο τοτε θα δεις τι θα κανεις. μην τα σκεφεσαι σαν ενα βουνο. ενα βημα καθε μερα οχι ολα μαζι στο κεφαλι σου. και πιστευω οτι αν γυρισεις στους γονεις σου οτι θα σε βοηθησουν, ασε τι λενε τωρα... μπορει να στα λενε επειδη δεν θελουν να χωρισεις.
Καλησπέρα μανούλα, καταρχήν οσο δύσκολα και να είναι δεν πρέπει το παιδί να σε βλέπει σε αυτήν την κατάσταση. Έχεις προσπαθήσει να τα βάλεις κάτω με τον άντρα σου και να βρείτε μια λύση να προχωρήσετε μαζί κάνοντας προσπάθειες;; Όλα τα ζευγάρια έχουν σκαμπανεβάσματα δυστυχώς...... Στην περίπτωση που δεν παλεύεται: Οι γονείς ότι και να είναι στη ζωή συγχωρούν τα παιδιά τους, γιατί να μην προσπαθήσεις μια επικοινωνία μαζί τους; Είναι πολύ δύσκολο το να μην έχεις την ανεξαρτησία σου και είναι πολύ ψυχοφθόρο αυτό που περνάς αλλά μη το μεταδίδεις στο παιδάκι σου. Απλά πάρε δύναμη μέσα απο αυτό. Αν είσαι Γαλλία θα μπορούσα να σε βοηθήσω. Να μη φοβάσαι ΤΙΠΟΤΑ και να μην δέχεσαι εκβιασμούς, αυτά ειπόνονται για να φοβηθείς . Να ξέρεις ότι η ζωή θέλει συνεχή πάλη. ΜΗΝ ΤΟ ΒΑΖΕΙΣ ΚΑΤΩ και με τη δύναμη της μάνας θα τα καταφέρεις. Βάλτα κάτω και μέτρα τα όλα. Αν είσαι Γαλλία πες μου...
Πάρε τους γονείς σου τηλέφωνο...Πιστεύω θα σεναχωρεθούν, θα σε βοηθήσουν..
τους πηρα,τους εξηγησα,τιποτα δεν εγινε το απολυτο κενο...
Μίλα με τους γονείς σου... τι στο καλό, θ'αφήσουν στην τύχη τους την κόρη τους και το εγγόνι τους;;
τους ειπα την κατασταση.... ειπαν οτι εχουν τα δικα τους προβληματα για να ασχοληθουν μαζι μου και με τις επικογες που εκανα
Αυτα ειναι προβλήματα! Πάρε την οικογένεια σου τηλέφωνο και πες τους οτι είχαν δίκιο και οτι τους χρειάζεσαι. Αν δεν υπαρχει ανταπόκριση πήγαινε σε κάποιο κέντρο κακοποίησης γυναικών, που αν βρίσκεσαι σε κάποια μη τριτοκοσμική χώρα, σίγουρα υπαρχει και μίλησε τους. Καμμια φορά απο εκει που δεν το περιμένεις μπορεί να δεις κάποιο φως στο τούνελ.
Δεν μας λες τιποτα σχεδον, πρωτα πρωτα σε ποια χωρα βρίσκεσαι, αν ειναι οπουδηποτε στην ΕΕ ή στις ΗΠΑ ο ανδρας σου δεν μπορει να σου πάρει το παιδι σου, εκτος αν είσαι α)ψυχικα άρρωστη β)Ναρκωμανης γ)Βάναυση (δηλαδη αν το κακοποιείς) δ)Αν το εγκαταλείψεις, για οποιαδήποτε άλλη περιπτωση πρεπει να παραιτηθεις νομικα από την κηδεμονία του παιδιου με δικαστηρια και δικηγόρους κλπ. Επίσης δεν μας λες γιατι άλλαξε, τι συμβαίνει? Γιατί δεν περνάς καλά?Δεν μπορει να ξυπνησες μια μερα και να αποφάσισες οτι δεν περνας καλα. Αν τίθεται θεμα κακοποίησης τοτε ολες σχεδον οι χωρες έχουν υπηρεσίες που βοηθουν γυναίκες με προβληματα. Τις στηριζουν τους βρίσκουν δουλεια και τις προστατευουν αυτες και τα παιδια τους μεχρι να τακτοποιηθουν τα νομικα θεματα. Απο ποια χωρα είναι ο άνδρας σου? Μπορείς να απευθυνθεις σε τοπικές εκκλησίες και στην Ελληνική κοινότητα, αν υπάρχει εκει που είσαι, ωστε να κάνεις παρεα και με άλλους "δικους μας" και να μην νιώθεις τοσο εγκλωβισμενη, ή να ζητησεις βοήθεια για να φύγεις, να βρεις δουλεια κλπ. Δεν ξερω προσπαθω να σκεφτω διάφορες περιπτώσεις που μπορει να σου συμβαίνουν αλλα... δεν δίνεις αρκετες πληροφορίες
κοιτα να ηρεμησεις κοριτσι μου πρωτα απο ολλα αυτο να κανεις!! να μην σε βλεπει ετσι στεναχωρεμενη και το παιδακι σου ειναι κριμα θα σου προτεινα να κανεις υπομονη μεχρι να ορθοποδησεις οπως σωστα ειπες αν εχεις την δυνατοτητα να δουλεψεις καντο μαζεψε χρηματα εξασφαλησου οικονομικα πατα γερα στα ποδια σου ....αληθεια ομως με τον συζηγο δεν υπαρχει ελπιδα να διορθωθουν οι σχεσεις σας που πηγε τοση αγαπη???