Μου είπαν ότι το γάλα μου τον έσωσε (και ένιωσα ότι έκανα κάτι για το παιδί μου)

Αποφασισα να μοιραστω και εγω την ιστορια μου με αλλες μανουλες, τη δυσκολια μου στον θηλασμο και στα δυο μου παιδια! Ειδικα στο μικρο μου οι συνθηκες εντελως αντιξοες….

Ας τα παρουμε ομως απο την αρχη….. Τον Σεπτεμβριο του 2008 εφερα στον κοσμο την μαργαριταρενια μου (Ρενια το ονομα της). Ενθουσιασμος στα υψη…. ηθελα πολυ να θηλασω, αν ειχα γαλα. Ελα ομως που η μικρη δεν μπορουσε να πιασει το στηθος! Βρε τι προσπαθειες εκανα δεν περιγραφεται. Είχα ομως τοσο πολυ γαλα που στεναχωριομουν πραγματικα που δεν μπορουσε να πιει η μικρη… (εφτανα να βγαζω με το θηλαστρο 1200 με 1300 γρ την μερα…) Συμβαινει, μου ειπαν και αυτο, σπανια αλλα γινεται να μην μπορει το μωρο να πιασει την θηλη. Και να σημειωσω εδω οτι εχω μια πολυ καλη θηλη.

Πριν φυγω απο το μαιευτηριο ειχα ηδη αρχισει να χρησιμοποιω το θηλαστρο να ξελαφρωνω λιγο το στηθος μου… Για να μην μακρυγορω, στο τελος αγορασα ενα πολυ καλο νοσοκομειακο θηλαστρο και ταισα την μικρη μου 10 μηνες μεχρι που κουραστηκα και το εκοψα σιγα σιγα…. ειχα κανει και καλη καβατζα στον καταψυκτη και κανενα 3 μηνο μετα επινε μητρικο γαλα μεχρι σιγα σιγα να μαθει το ξενο γαλα…

Την παραμονη Πρωτοχρονιας του 2011 γεννησα τον πριγκηπακο μου, λογω ομως που ηταν ελλειποβαρης (οπως μου ειπανε, αντι για 2500 κιλα ηταν 2.490), τον βαλανε στην ελαφρια μοναδα εντατικης θεραπειας οπου εκατσε τρεις μερες. Που να φανταζομουνα εγω η δολια τι με περιμενε μετα. Πηρα το μωρο στο σπιτι, ολα ωραια ολα καλα, εβαζα τον μικρο στο στηθος και οταν κουραζοταν που ηταν μικρουλης, του εδινα το γαλα μου με το μπιμπερο….

Οταν ηταν 25 ημερων το βραδυ αρνηθηκε να φαει. Να σημειωσω εδω οτι ειχε ενα μπουκωματακι. Παιρνω τον παιδιατρο τηλεφωνο και μου λεει οτι επειδη ειναι μπουκωμενο, δεν θελει να φαει… 12 το βραδυ με το ζορι ηπιε 30γρ γαλα….. στις 4 το πρωι ηπιε 120 γρ… ηταν ομως λιγο ατονος..

Λεω στον αντρα μου «Το παιδι δεν ειναι καλα, παμε Παιδων…«

Το ενστικτο μου ελεγε οτι κατι δεν πηγαινε καλα… Καταφερε ομως να με πεισει να περιμενουμε να φωναξουμε τον παιδιατρο το πρωι, γιατι φοβοταν στο Παιδων μην κολλησει τιποτα..

Πεφτουμε για υπνο, ο μικρος διπλα μου στην καλαθουνα. Στις 6.20 ξημερωματα τον ακουσα μου εκανε εμετο -για καλη μας τυχη τον ακουσα! Τον σηκωνω να τον καθαρισω και αντικρυζω ενα παιδι μπλε που εβγαζε γαλα απο την μυτη και το στομα και δεν ανεπνεε!! Δεν ξερω που βρηκα την ψυχραιμια αλλα του εδωσα τις πρωτες βοηθειες μεχρι που πηρε αναπνοη..

Φωναξαμε το ασθενοφορο και 7.10 ημασταν στο Παιδων Αγλαια Κυριακου. Ο μικρος ειχε παθει εισροφηση και το πηγα μεσα με συμπτωματα πνιγμου. Στο δρομο στο ασθενοφορο του χορηγουσαν οξυγονο..

Μου το βαζουν στην εντατικη και απο εκει ξεκιναει ο γολγοθας μας με τον αντρα μου. Οσο περιμενω να βγουν οι γιατροι να με ενημερωσουν, βγαινει μια γιατρινα και μου δινει ενα χαρτι να παω να του κανω εισαγωγη.. Το χαρτι εγραφε σηψαιμια, σηπτικο σοκ…. Και εκει καταρρεω. Το μωρο μου σηψαιμια απο που; Πως; Αφου γεννηθηκε υγιες.. Ημουν και μονη μου, δεν ειχε προλαβει να ερθει ακομα ο αντρας μου γιατι απο τις φωνες που εβαλα το πρωι τρομοκρατηθηκε η μαργαριταρενια μου και δεν καθοταν στη μαμα μου…

Ωρες αγωνιας, κλαμα, στεναχωρια, το μωρο μου παλευε για την ζωη του και δεν μπορουσα να το βοηθησω.. Εμεινε διασωληνομενο με υποστηριξη μηχανηματων 17 μερες.. Στην εντατικη συνολο 23 μερες. Το ιδιο μεσημερι με φωναξαν οι γιατροι και με ρωτησαν αν θηλαζω. Τους ειπα οτι ναι αλλα ετσι οπως εγιναν τα πραγματα θα το κοψω! Τρεις γιατρινες και δυο γιατροι με ενα στομα μου ειπαν οχι…

– Τα μονα αντισωματα που παιρνει το μωρο ειναι απο εσας..

Ετσι λοιπον βρηκα τροπο να βοηθησω το παιδι μου δινοντας του αντισωματα μεσα απο το γαλα μου, και εμενα οτι κατι κανω για το παιδι μου…. Ετσι αποστειρωνα τα παντα απο το σπιτι και τα κουβαλουσα μεσα σε φορητο ψυγειακι με αμπουλες για να διατηρηθει η αποστειρωση στο νοσοκομειο. Και καθομουν στο δωματιακι αναμονης της εντατικης και εβγαζα το γαλα με το θηλαστρο.

Η σηψαιμια του τιναξε το αιμα στον αερα και λογω της εισροφησης του εκανε πολυ κακο στα πνευμονια. Ηταν και σε αναπνευστηρα 2 εβδομαδες, το μπουκωματακι αυτο εξελιχθηκε σε πολυ βαρια μορφη βρογχιολιτιδας και παραλιγο να το χασω… ομως ο μικρος ειχε αλλα σχεδια. Τα καταφερε. Μετα απο 23 μερες βγηκε απο την εντατικη και κατσαμε αλλον ενα μηνα στην μονωση επειδη η εισροφηση εγινε χημικη πνευμονια και δεν μπορουσε να αναπνευσει μονος του και φορουσαμε γυαλακια οξυγονου….

Και ο θηλασμος θηλασμος και το θηλαστρο θηλαστρο…

Τον θηλασα συνολικα 8 μηνες, δεν μπορουσα αλλο πλεον… Ειχα κανει και καβατζα στον καταψυκτη αλλα αυτη την φορα οταν το εβγαζα να ξεπαγωσει δεν ειχε αντοχη και ξινιζε… απο την στεναχωρια μου δεν μου κοπηκε το γαλα, απλα δεν ειχε αντοχη οπως στην μαργαριταρενια μου..

Η μια γιατρινα μου ειπε οτι το γαλα μου τον εσωσε… αληθεια, ψεμματα δεν ξερω αν μου ειπε, ομως εγω ενιωσα οτι εκανα κατι και εγω για το παιδι μου…

Απλα καταλαβα ποση σημασια εχει το μητρικο γαλα μεσα απο αυτην την κακη εμπειρια μου….

Τωρα ειναι 21 μηνων και κατεδαφιζει το σπιτι κυριολεκτικα..

Παρ’ ολ’ αυτα πιστευω ακραδαντα οτι ο θηλασμος ειναι αυστηρα θεμα προσωπικο της μαμας και δεν εχει δικαιωμα καποιος να κρινει μια μητερα απο την αποφαση της να θηλασει ή οχι… Αλλες μαμαδες μπορουν, αλλες δεν μπορουν και αλλες δεν θελουν… Αν δεν νοιωθει η μαμα καλα το μεταφερει στο μωρο. Την αγωνια της την μεταφερει στο μωρο…. Η αδερφη μου ενιωθε εγκλωβισμενη με τον θηλασμο και προκειμενου να παθει καταθλιψη μιας και οι ορμονες μας βαρανε κοκκινο, εδωσε ξενο γαλα στο μωρο…..

Τελος να συμπληρωσω οτι το μικροβιο που ειχε ο μπεμπης μου ηταν της κλεψιελας, μικροβιο πολυ ανθεκτικο και υπαρχει μονο στις εντατικες….. Για 10γρ που γεννηθηκε λιγοτερο, μπηκε στην εντατικη του μαιευτηριου που γεννησα (ιδιωτικο) και παραλιγο να του στοιχισουν την ζωη του…

μαμά Ελένη

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com