Πήρα την απόφαση να ζητήσω τη βοήθειά σας, γιατί είμαι σίγουρη πως κάποιες από εσάς θα περάσατε στο παρελθόν αυτά που περνάω εγώ τώρα και κάποιες από εσάς περνάτε τα ίδια με εμένα. Ας μπω,όμως, στο θέμα μου.
Έχω ένα αγοράκι τεσσάρων ετών που φέτος το έστειλα στο νηπιαγωγείο. Το παιδάκι μου με ακόμη ένα έχουν εξελιχθεί στα μεγάλα ζιζάνια του τμήματος. Με το συγκεκριμένο αγοράκι έχει και όλες τις εξωσχολικές δραστηριότητες (μουσική προπαιδεία, μουσικοκινητική αγωγή και θεατρική προπαιδεία) στις οποίες το μόνο που κάνουν είναι να παίζουν κυνηγητό και άλλα τέτοια όμορφα.Ο δικός μου, όμως, όπου και αν πάμε τον τελευταίο καιρό και υπάρχουν παιδάκια, θα βρει το πιο ζωηρό και θα αρχίσουν να τρέχουν, να φωνάζουν κτλ.
Τι νομίζετε οτι πρέπει να κάνω για να αλλάξει συμπεριφορά; Όταν είμαστε στο σπίτι είναι ήρεμος, γλυκός, τρυφερός, αλλά όταν βρισκόμαστε με άλλα παιδάκια με ξεχνάει τελείως! Ξεχνάει όσα έχουμε πει στο σπίτι και μου έχει υποσχεθεί. Πραγματικά, θέλω τη βοήθεια από όσες μανούλες έχουν περάσει τέτοιες φάσεις. Δεν μπορώ να γίνω τελείως αυστηρή. Δεν ξέρω αν είναι αυτό καλό ή κακό, απλά το ένστικτό μου αυτό λέει. Του βάζω όρια, προσπαθώ να τα τηρώ, όσο μπορώ, γιατί άνθρωπος είμαι κι εγώ, έχω υιοθετήσει την καρέκλα ηρεμίας ή σκέψης, αλλά το θέμα είναι πώς να αλλάξει η συμπεριφορά του όταν έρχεται σε επαφή με άλλα παιδάκια και πρέπει να ακούει είτε εμένα, είτε τον πατέρα του, είτε τις γιαγιάδες του, είτε τις δασκάλες του.
Ευχαριστώ, εκ των προτέρων.
Μ.Λ.
Υ.Γ.1 Δεν ξέρω αν βοηθάει η επισήμανση ότι όταν είμαστε στο σπίτι και διαβάζουμε είναι τόσο, μα τόσο ήρεμος. Το ίδιο και όταν πηγαίνουμε να δει θέατρο ή κινηματογράφο.
Υ.Γ.2 Είναι, μέχρι στιγμής, μοναχοπαίδι και περιμένουμε το αδερφάκι του σε λίγους μήνες.Ίσως να οφείλεται και στο οτι δεν έχει παρέα στο σπίτι για να εκτονωθεί.
Υ.Γ.3 Δεν έχει -μέχρι στιγμής- εκδηλώσει επιθετική συμπεριφορά. Αντιθέτως, όταν κάποιο παιδάκι το χτυπάει, αυτός χτυπάει τον εαυτό του!
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Στο "Είμαι Μαμά!" όλοι έχουν λόγο! Θες να μοιραστείς μαζί μας μια εμπειρία σου; Να γράψεις κάποιο κείμενο σχετικό με την ειδικότητά σου; Είδες κάτι ενδιαφέρον που πιστεύεις ότι αξίζει να δημοσιεύσουμε; Επικοινώνησε μαζί μας στο eimaimama@gmail.com
Ειναι σαν να μιλανε για το δικο μου γιο.ο γιος μου ειναι τωρα 4 περσι που τον ειχα στειλει παιδικο καθε μερα ακουγα οτι ηταν ζωηρος και γενικα οτι δεν μπορει να ακολουθησει τους κανονες του σχολειου στο σπιτι ομως ειναι αρνακι.με την μονη διαφορα οτι εξω με ακουει,εμενα.οποτε αρχισα να αγχωνομαι και να λεω οτι κατι δεν παει καλα με μενα,κατι δεν καταλαβαινω και δεν ειμαι απο τις μαμαδες που λενε οτι το δικο μου το παιδι δεν κανει τετοια και χιλια δυο.οποτε πηγα να ρωτησω μια παιδοψυχολογο,μονη μου χωρις το παιδι.για να μην πολυλογω μου ειπε οτι δεν ακολουθει τους κανονες του σχολειου γιατι στο σπιτι του συμπεριφερομαστε σαν μικρο.οποτε κοψαμε μπουκαλι,κοψαμε υπνο μαζι,του ελεγα ποσο μου αρεσει που μεγαλωσε,του μιλουσα για κανονες.και κοβεις οτι αλλο μπορεις.μου ειπε οχι πολλες-πολλες αγκαλιες φιλια και τετοια.παει για υπνο με τον μπαμπα και ξερει οτι ο μπαμπας θα φυγει μολις κοιμηθει.και οχι χιλιες φορε την ημερα σ'αγαπω μαμα.τα τελευταια δεν εχω καταφερει να τα κοψω και εγω γιατι σαν μοναχοπαιδι τα θελω κιολας.οτι μπορεις κανε.φετος ειναι στο νηπιαγωγειο υπακουω παιδι αλλα παλι αν δει παιδια και τον αφησω κανει βλακειες.νομιζω οτι ετσι θελει να τραβηξει την προσοχη πανω του,και φυσικο δεν ειναι αφου ηρθε στην ζωη μας μετα απο 6 χρονια και εχουμε πεσει ολοι με τα μουτρα.
καλησπέρα και από εμένα...τι να σου πω...πιστεύω ότι είναι φάση..ακούγεται φράση κλισέ αλλά τελικά είναι τόσο αληθινή..νομίζω ότι όλα καλά τα κάνεις..κάθε φορά που θα βρίσκεις την ευκαιρία θα κάνεις 'μάθημα'....α! υπάρχουν και ωραία βιβλία..μάλλον θα τα γνωρίζεις, βέβαια..μέσα από ιστοριούλες, μαθαίνουμε κίολας, κτλ....λοιπόν, θα σου πω και τι κάνω εγώ αμά θέλω να 'πω' κάτι άλλα όχι με στυλ νουθεσίας..έρχομαι από τη δουλειά μου και λέω στην κόρη μου : Α! καλά..δε σου είπα τι έπαθε η κόρη της κυρίας 'Μαρίας' ας πούμε, το αφεντικό ή η γειτόνισσα..κάθε φορά αλλάζω και τον πρωταγωνιστή..και πλάθω μια ιστορία αληθοφανή..τη διηγούμαι και με ζωηράδα..και στο τέλος..σχεδόν πάντα, με κοιτάει με τις ματάρες της όλο απορία..θαυμασμό..ανάλογα την ιστορία..(μιλάμε για πολύ φαντασία όμως,ε?)..και σε πληροφορώ..μετά από μέρες μου ζητάει να της την ξαναπώ την ιστορία της 'Μαριαλένας'...άντε να θυμηθώ και εγώ τι της είχα πει..και μου τη λέει όλη φαρσί,παρακαλώ..που σημαίνει ότι μια χαρά με πρόσεχε όταν της μιλούσα...άσε που πάει στις φίλες της και τους κάνει κήρυγμα για το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνουμε..και στο τέλος λέει και ένα : 'Μα, καλά..δε θυμάσαι τι έπαθε η κόρη της κυρίας Μαρίας??'.. και την κοιτάνε όλο απορία τα παιδάκια...πολύ γέλιο...συνεννοούμαι και με τον άντρα μου και της τα λέει και αύτος όταν έρχεται από τη δουλειά του και τα πιστεύει φουλ...τι να σου πω...ελπίζω να σου έδωσα καμιά καινούρια ιδέα...τι άλλο θα σκεφτούμε οι μάνες πια.............. :)