Τα μάζεψα τα μωρουδιακά (γιατί δεν θα κάνω τρίτο!)
Μετά από ένα Σαββατοκύριακο κλεισμένοι στο σπίτι (η Αθηνά τσίμπησε την πρώτη ίωση στον παιδικό σταθμό και αν και την περνάει ελαφρά χωρίς πυρετό κτλ, σερνόταν το έρμο) φτάνει το βράδυ και μετά από ξέφρενο παιχνίδι (τζάμπα συμμάζευες, μανα, όλο το μεσημέρι) είναι πανέτοιμα για ύπνο.
Ο Αρχέλαος έχει σηκωθεί όρθιος στην κούνια και χορεύει πέρα δώθε πέρα δώθε πέρα δώθε. Είναι το σημάδι: αγκαλιά μαμά! Κουκουλώνω την Αθηνά με το πάπλωμα, brb της γνέφω και παίρνω τον πιτσιρίκο μου αγκαλιά. Χεράκι γύρω από τον λαιμό μου, σωματάκι κολλημένο στην κοιλιά μου. Το ελεύθερο χέρι βγάζει την πιπίλα και η φωνούλα βγαίνει καθαρή και αγαπησιάρικη: Μαμά! Μαμά! Μαμά μου! Μαμά…
Τον γεμίζω φιλιά. Σσσσς, το γλυκό μου το μωρό!
Μαμαααααα… η φωνούλα γίνεται όλο και πιο αχνή και το σωματάκι σιγά σιγά βαραίνει πάνω μου. Κοιμήθηκε.
Τον ακουμπάω προσεκτικά στο στρώμα, μου γυρίζει την πλάτη, τον σκεπάζω και παραδίδεται πια ολοκληρωτικά σε άλλου την αγκαλιά. Στου Μορφέα!
Πίσω στην Αθηνά. Βάζουμε και ακούμε ηχογραφήσεις μας παλιές. Πετυχαίνουμε μία που τραγουδάμε μαζί το Φεγγαράκι το λαμπρό και το Twinkle Twinkle little Star. Χαμογελάμε.
– Πάμε να το ηχογραφήσουμε ξανά;
– Ναι!
Ξεκινάμε. Ω, πόση πρόοδο έχει κάνει!
Και φτάνει η σειρά του Twinkle Twinkle.
– Twinkle Twinkle
– λιτλ στάου (και όχι σταΡ)
– how I wonder
– γατ γιου αου! (και όχι αΡ)
– Τι στάου και άου καλέ; την ρωτάω και ξεκαρδίζεται στα γέλια. Μας πιάνει υστερικό για κανένα δίλεπτο, κοντέψαμε να ξυπνήσουμε τον Αρχέλαο.
Το κορίτσι μου μεγάλωσε. Μεγάλωσε πια τόσο πολύ. Έχει μέχρι και αίσθηση του χιούμορ πια.
Και το αγόρι μου… Μόλις ενός έτους (την Τρίτη!!) και ήδη μοιάζει τόσο μεγάλος. Αφού ώρες ώρες ξεχνάμε ότι μιλάμε για ένα τόσο… πολύ… μωρό!
Εδώ και λίγο καιρό αποφασίσαμε ότι η οικογένειά μας μάλλον έκλεισε. Ο Μάνος λέει χαρακτηριστικά ότι κάθε φορά που γεννούσα ένα μωρό, με το που έβγαινα από το χειρουργείο έλεγα «Πότε θα κάνουμε το επόμενο;» και είναι αλήθεια. Λατρεύω να μεγαλώνω τα παιδιά μου, λατρεύω να είμαι μαμά, λατρεύω να εξερευνώ κάθε μέρα τους μοναδικούς ανθρώπους που από κοινού με τον Μάνο δημιουργήσαμε. Τόσο ίδιοι και τόσο διαφορετικοί…
Ναι, θα μπορούσα να έχω -ιδανικά- πολλά παιδιά. Αλλά κοίτα να δεις που ενώ μέχρι πριν λιγο καιρό άνετα «ψηνόμουν» για τρίτο, τώρα αισθάνομαι κομπλέ!
Ίσως το ότι η ζωή μάς έχει φερθεί τόσο ευγενικά και δεν χρειάζεται να είμαστε «πλεονέκτες»;
Ίσως γιατί πρέπει κάποια στιγμή να φύγω από το ρόλο της μωρομαμάς;
Ίσως γιατί φοβόμαστε (ο Μάνος μου κυρίως, εγώ επιμένω ότι στο χέρι των γονιών είναι να μην συμβεί) μήπως ο μικρός γίνει το αδικημένο μεσαίο παιδί;
Ίσως γιατί η μαμά μου θα πάθει έμφραγμα άμα της πω ότι θα κάνουμε και άλλο; (χαχα, love you, mommy!)
Ισως γιατί… κοίτα σε τι κόσμο αβέβαιο ζούμε; Κάποια βράδια -συνήθως όποτε σκάει άλλη μια είδηση βόμβα στη χώρα μας- φευγαλέα σκέφτομαι «Τώρα για καλό τα φέραμε στον κόσμο;«. Μια σκέψη που μπορεί να σας φανεί άσχημη, μα ναι, το παραδέχομαι, πολλές φορές φοβάμαι μήπως τα γεννήσαμε σε έναν κόσμο που θα είναι πιο χάλια από ποτέ. Eγώ είχα την τύχη να ζήσω υπέροχα παιδικά χρόνια. Γεννημένη το ’83, έζησα ως παιδί τα χρόνια της ευημερίας. Μέχρι που μεγάλωσα, έγινα μαμά και η φούσκα έσκασε. Όταν έμεινα έγκυος στην Αθηνά τα πράγματα δεν ήταν ακόμα έτσι. Αχνοφαίνονταν μεν οι δυσκολίες, μα ποτέ δεν είχα(με) φανταστεί ότι κάθε μέρα θα έφερνε την επόμενη και θα ήταν το ίδιο και περισσότερη αβέβαιη. Όμως μετά έρχομαι πάλι στα καλά μου και σκέφτομαι ότι whatever will be will be και τουλάχιστον θα το ζούμε μαζί σε μια φωλιά γεμάτη αγάπη.
Οι 4 μας.
Και λίγο από εδώ, λίγο από εκεί, τα μωρουδιακά ένα ένα μαζεύονται, πλένονται, σιδερώνονται, αποσυναρμολογούνται, ταξιδεύουν σε άλλα σπίτια, όπου άλλα μωρά θα τα φορέσουν, θα κοιμηθούν μέσα τους, θα παίξουν μαζί τους. Και στην ερώτηση «Όταν δεν μας κάνουν άλλο, τι να τα κάνουμε;«, η απάντηση είναι «Δώστα κάπου αλλού που να τα χρειάζονται ή κράτησέ τα σε μια άκρη, μέχρι να τα χρειαστεί κανείς«
Και στο σπίτι σε λίγο καιρό δεν θα υπάρχει ίχνος μωρουδίλας. Οι πάνες δεν θα γεμίζουν πια κάθε γωνιά του σπιτιού, ούτε θα βρίσκουμε μασητικά και πιπίλες κάτω από τους καναπέδες.
Και ναι, λίγο με χαλάει (αρκετά) που θα τα αποχωριστώ όλα αυτά («Μήπως αυτό να το κρατήσουμε;«), αλλά νομίζω ότι είμαστε πια έτοιμοι να περάσουμε στο επόμενο level. Εκτός απροόπτου βέβαια. 🙂
Ουφ μελαγχολώ...Λοιπόν γέννησα πριν 17 μέρες το δεύτερο μωρό μου , ένα υπέροχο τυπάκι, ένα γλυκό αντράκι!ήδη έχω μια νεραϊδούλα που σε 2 μήνες κλείνει τα 3.Είχα κρατήσει όλα τα ρούχα της κόρης μου σε περίπτωση που το 2ο ήταν κορίτσι...Αλλά τελικά μας την έσκασε ο μπόμπιρας.Και τώρα?Τι κάνω τώρα?Θα υπάρξει τρίτο παιδί για να έχω λόγο να συνεχίσω να τα κρατάω?ήδη έχω φρικάρει στη σκέψη ότι δεν είμαι πια έγκυος και τι?Δε θα ξαναζήσω όλη αυτή τη μαγεία της εγκυμοσύνης?Λοιπόν Ολίβια μου θυμίζω ήρωα ηλεκτρονικών παιχνιδιών που μένει κολλημένος στο ίδιο level και δεν μπορώ να ξεκολλήσω..Ελπίζω να είναι ορμονικό λόγω λοχείας γιατί αλλιώς με βλέπω με μια στρατιά μωρουλίνια.Και όχι, όσο κι αν το μητρικό μου φίλτρο ξεχειλίζει, δεν μπορώ να ανταπεξέλθω στο μεγάλωμα πολλών παιδιών..Αλλά έλα που αυτό το φίλτρο ξεχειλίζει ενάντια στη λογική και βράζει σαν εκείνα τα φίλτρα του μπαμπα-στρουμφ?Πάει, μου σάλεψε!Φιλιά
Κι εγω ρούχα μάζευα το Σαββατοκύριακο και παρόλο που έχω δύο παιδάκια 3,5 ετών και 13 μηνών, σκέφτομαι ώρες ώρες πόσο θα μου λείψει η μωρουδίλα αλλά από την άλλη νιώθω κάτι σαν λύτρωση που πακετάρω τα μωρουδιακά...αμέσως αμέσως έκανα πάρα πολύ χώρο στις ντουλάπες! Πολύ θεωρητικά ίσως κάποιες φορές να σκέφτομαι πώς θα ήταν να είχα κι ένα κοριτσάκι μια κι έχω μόνο αγοράκια αλλά όχι...τρίτο παιδί συνειδητά δεν θέλω! Και λόγω έλλειψης χώρου και λόγω έλλειψης αντοχών (είμαι ήδη 36) και λόγω έλλειψης χρημάτων, χεχε! Αν τύχει όμως θα το θεωρήσω ευλογία, δεν το συζητώ! Και δεν είναι στάνταρ το παιδί-σάντουϊτς. Ειδικά αν έχουν διαφορά τα δύο πρώτα. Κι εγω μεσαίο παιδί είμαι και δεν είχα κανένα πρόβλημα, ίσα ίσα πέρασα τέλεια παιδική ηλικία. Περισσότερο ριγμένη ήταν η αδελφή μου που μεγάλωσε μόνη της ουσιαστικά αφού την περνάγαμε 6,5 και 8 χρόνια αντίστοιχα με τον αδερφό μου!
Ποσο πιο πολυ να συμφωνω!!!!!!!!!!!! 4us!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Να σου πω κάτι Ολιβιάκι. Το " εκτός απροόπτου βέβαια " είναι το πιο σωστό. Με τα ίδια ακριβώς συναισθήματα μάζεψα τα μωρουδιακά του Γιάννη που είναι ο δεύτερος στην σειρά. Σε λίγο καιρό έμεινα έγκυος στην Μαρία. Βαθιά μέσα μου το ήθελα πολύ. Δεν " έτυχε" αλλά την έπιασα την 18η ημέρα ενώ τα άλλα μου παιδιά την 11η! Μετά είχα την απόλυτη βεβαιότητα ότι δεν θα κάνω άλλο μωράκι. Και όταν ήταν 7 μηνών η Μαρία μου, το προωράκι μου, χωρίς να έχει καν επανέλθει η περίοδος λόγω αποκλειστικού θηλασμού, και με κάποια προφύλαξη έμεινα έγκυος στην Βαγγελίτσα μου. Ήμουν ίσως η μοναδική που έλεγα ότι η εγκυμοσύνη δεν τυχαίνει ποτέ. Την επιδιώκεις. Και όμως σε εμένα έτυχε. Και κράταγα το θετικό τεστ κλαίγοντας. Τί θέλω να πω. Ποτέ δεν ξέρεις... Ειδικά αν καταβάθος θέλεις πολλά παιδιά. Εγώ βέβαια που λατρεύω τα μωρά δεν θα κάνω άλλο διότι μέσα σε 5 χρόνια έχω 4 καισαρικές. Αλλά σε εσένα έχω να πω. Ποτέ δεν ξέρεις... Ίσως να επιστρέψουν τα μωρουδιακά στο σπιτικό σου...
Ολίβια η πρότασή σου "Λατρεύω να μεγαλώνω τα παιδιά μου, λατρεύω να είμαι μαμά, λατρεύω να εξερευνώ κάθε μέρα τους μοναδικούς ανθρώπους που από κοινού με τον Μάνο δημιουργήσαμε." είναι απ΄τις πιο όμορφες που 'εχω ποτέ διαβάσει! Τα έχει όλα μέσα! Την αγάπη μας, την ανεξαρτησία του παιδιού, το μπαμπά! Στο θέμα μας: το κείμενο αυτό μου δημιούργησε ένα συναίσθημα ανακούφισης. Επειδή από μικρή θεωρώ ότι η μητρότητα είναι ό,τι πιο όμορφο μπορεί να συμβεί σε μία γυναίκα (που το θέλει), πάντα είχα το άγχος ότι όταν κάνεις το τελευταίο παιδάκι και πεις στοπ θα αισθανθείς μία ανύπωτη λύπη που δεν θα μπορείς να ξεπεράσεις. Βέβαια έχοντας κάνει το πρώτο μου κι ελπίζοντας να έρθει σύντομα ένα δεύτερο είδα ότι δεν αισθάνομαι την ίδια απέραντη απελπισία για το πότε θα έρθει, όπως με το πρώτο (επειδή ήρθε δύσκολα). Κι ότι δεν βιάζομαι (πάρα πολύ). Θέλω να ξαναγίνω μαμά αλλά είμαι ήδη ευτυχισμένη. 'Ισως λοιπόν κάποια στιγμή αποφασίσω από μόνη μου ότι δεν θέλω πια να μείνω έγκυος και να γεννήσω, χωρία ν'αναγκαστώ να πάρω αυτή την απόφαση μόνο με λογικά κριρήρια? Μακάρι... γιατί πραγματικά με τρομάζει το να στερηθώ την εγκυμοσύνη/γέννα/μωρομητρότητα χωρίς να είμαι έτοιμη, μου φαίνεται πολύ δύσκολο... 'Οσο για'σας έχετε μια υπέροχη οικογένεια και σας περιμένουν πάρα πολλές "πρώτες φορές"! Να την χαίρεστε! Α και μια ερώτηση. Αλήθεια ισχύει αυτό το με το μεσαίο παιδί???