Αυτή που πήρε τα βουνά
Τελευταία διαβάζω και μαθαίνω για πολλούς ότι επέστρεψαν στα χωριά τους λόγω οικονομικής κρίσης, αποφεύγοντας το ενοίκιο στην πόλη ή αναζητώντας μια οικονομικότερη ζωή στο χωριό. Το παράδοξο είναι ότι κι εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, αλλά εντελώς συνειδητά επέλεξα να φύγω από αυτήν και να εγκατασταθώ σε ένα χωριό. Όχι σε μια επαρχιακή κωμόπολη, αλλά σε χωριό 300 κατοίκων!
Από μικρή ονειρευόμουν τη ζωή εκτός Αθηνών. Και δεν εννοώ μόνο την επαφή με τη φύση (άλλωστε και στην Αθήνα ζούσαμε σε περιοχές μακριά από το κέντρο). Αυτά που μου έλειπαν περισσότερο ήταν η επαφή με τους ανθρώπους (να βγαίνεις στο δρόμο δηλαδή και να ανταλλάζεις μια «καλημέρα») και οι ανθρώπινοι ρυθμοί ζωής, χωρίς το άγχος και το τρέξιμο της μεγαλούπολης. Πάντα ρωτούσα τη μαμά μου γιατί δεν μετακομίζαμε εκτός Αθηνών (να μου πάρει κι ένα σκυλάκι κι ένα άλογο που τα είχα τόσο καημό!), αλλά φυσικά η απάντησή της ήταν ότι η δουλειά του μπαμπά ήταν στην Αθήνα και δεν γινόταν αλλιώς.
Εν τω μεταξύ κανείς από τους δύο γονείς μου δεν είχε καταγωγή από χωριό. Ο πατέρας μου γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη και ουσιαστικά μεγάλωσε στην Αθήνα και η μητέρα μου γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια επαρχιακή κωμόπολη της Πελοποννήσου, η οποία σήμερα έχει 7000 κατοίκους. Οπότε τα καλοκαίρια που περνούσα με τον παππού και τη γιαγιά και πάλι δεν μου έδιναν την αίσθηση του χωριού!
Το άλλο όνειρο που είχα σχεδόν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήταν να γίνω δασκάλα, πράγμα το οποίο ο Θεός με αξίωσε να το επιτύχω. Μάλιστα σκεφτόμουν ότι αυτό είναι ένα επάγγελμα που μπορείς να το κάνεις και εκτός Αθηνών, όχι όπως η δουλειά του μπαμπά μου που μας κρατούσε «δέσμιους» στην Αθήνα! Βέβαια, και όσον αφορά στις σπουδές ονειρευόμουν να πάω εκτός Αθηνών, αλλά τα οικονομικά μας δεν άντεχαν τα φοιτητικά έξοδα, μιας και έπιανα άνετα τη βάση του παιδαγωγικού της Αθήνας. Άλλωστε με 4 χρόνια υπομονή να αποφοιτήσω από τη σχολή, όλη η επαρχία θα ήταν δική μου!!!
Μπήκα από τους πρώτους στο παιδαγωγικό (δεν ήταν της μόδας τότε), αποφοίτησα με άριστα και 6 μήνες μετά την αποφοίτησή μου έδωσα ΑΣΕΠ, όπου πέρασα πάλι από τους πρώτους. Δεν με ενδιέφερε όμως που μου δινόταν η δυνατότητα να διοριστώ στην Αθήνα, δεν το συζήτησα καν! Πρώτη επιλογή: Κυκλάδες!!! Κι έτσι βρέθηκα πρωτοδιόριστη στη Νάξο. Τα επόμενα χρόνια γύρισα λίγο στη Στερεά Ελλάδα και τελικά κατέληξα στην Πελοπόννησο, από όπου και η καταγωγή μου.
Ερχόμενη εδώ, με έστειλαν στο τελευταίο σχολείο που είχα δηλώσει, μιας και τα μόριά μου ούσα ανύπαντρη, άτεκνη και με μικρή προϋπηρεσία, δεν έφταναν για κάποιο μεγαλύτερο σχολείο. 1/9/2010 πάτησα το πόδι μου σε ένα μικρό ορεινό χωριό, στο πιο όμορφο και γραφικό πέτρινο σχολείο που έχω δει ποτέ. Αυτό ήταν, το ερωτεύτηκα ατάκα! Με το που το είδα ήμουν σίγουρη ότι όταν ήμουν μικρή και ονειρευόμουν να γίνω δασκάλα, αυτό ακριβώς ήταν το σχολείο που ονειρευόμουν! Στο σχολείο αυτό φοιτούσαν συνολικά 15 παιδάκια σε όλες σχεδόν τις τάξεις και φυσικά η μοναδική δασκάλα ήμουν εγώ! Ήταν μεγάλη η πρόκληση και ανταποκρίθηκα όσο καλύτερα μπορούσα. Πάντοτε είχα σαν γνώμονα ότι σε καμία περίπτωση οι μαθητές μου δεν ήθελα να είναι υποδεέστεροι από τα παιδιά των πόλεων. Δουλεύαμε με φυλλάδια και με διαγωνίσματα επιπέδου ιδιωτικού σχολείου της Αθήνας (στο οποίο δούλεψα τη χρονιά ακριβώς πριν διοριστώ). Συχνά τους έλεγα (και τους λέω ακόμα) ότι ακόμα και αν αποφασίσουν να μείνουν στο χωριό και να γίνουν αγρότες, να πάνε πρώτα να σπουδάσουν, να δουν πράγματα, να ανοίξουν τους ορίζοντές τους και μετά, αν θέλουν, να επιστρέψουν εδώ.
Η μοίρα το έφερε και γνώρισα τον άντρα μου σε αυτό το πανέμορφο ορεινό χωριό, αγαπηθήκαμε και αποφασίσαμε να κάνουμε εδώ την οικογένειά μας. Σήμερα έχουμε ένα γιο 7 μηνών και δεν θα μπορούσαμε να είμαστε πιο ευτυχισμένοι! Μέχρι τον 7ο μήνα της εγκυμοσύνης μου δούλευα κανονικά (μέχρι και με πάγο είχα πάει να κάνω μάθημα, η μουρλή, με την κοιλιά τούρλα). Την ημέρα που έφευγα έριξα τόσο κλάμα, λες και άνοιξε η γη και κατάπιε το σχολείο, τόσο πολύ μου στοίχισε… Μου είχαν ετοιμάσει και οι γονείς με τα παιδιά πάρτυ-αποχώρησης-έκπληξη και πραγματικά με συγκίνησαν αφάνταστα (κοινώς πλάνταξα στο κλάμα)! Τώρα που κάθομαι σπίτι με τον πιτσιρίκο με άδεια ανατροφής, μου λείπει αφάνταστα το σχολείο, αλλά κάνω υπομονή…
Θα μου πείτε τώρα (και δικαίως): είναι όλα τόσο ροζ και τριανταφυλλένια στο χωριό; Δεν σου λείπει η Αθήνα; Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής: ναι, μου λείπει λίγο η Αθήνα. Μου λείπει η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, αλλά κυρίως μου λείπουν αρκετά οι επιλογές και η ελευθερία κινήσεων (η έλλειψη κουτσομπολιού βασικά). Έρχομαι κατά καιρούς στην Αθήνα, τώρα που έχω άδεια, και μένω μία εβδομάδα στους γονείς μου, να δουν και να χορτάσουν λίγο το μικρούλη. Μόλις περάσει όμως η εβδομάδα, έχω ήδη μπουχτίσει από τη φασαρία, το καυσαέριο, την κίνηση, τον κόσμο, την αποξένωση και ευχαρίστως επιστρέφω και πάλι στο χωριό… Άλλωστε έχω και εδώ πια τον κύκλο γνωριμιών μου, φίλους και γνωστούς που κάνουν τη ζωή να κυλάει ομορφότερα!
Εύχομαι η επιλογή μου να με δικαιώσει και τα παιδιά μου να μεγαλώσουν σωστά, μακριά από τη βουή της μεγαλούπολης, αλλά όχι με λιγότερα ερεθίσματα και λιγότερες ευκαιρίες από τα παιδιά της πρωτεύουσας (και των άλλων μεγάλων πόλεων). Βέβαια η πολιτεία δεν δείχνει καμία μέριμνα για αυτά τα παιδιά, τα αντιμετωπίζει ευθαρσώς σαν παιδιά ενός κατώτερου θεού, αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία…
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Η ιστορία σου είναι σχεδόν ίδια με τη δική μου. Από μικρή ονειρευόμουν να γίνω δασκάλα στο χωριό μου. Εκεί ήταν το πρώτο σχολείο που γνώρισα, ως επισκέπτρια- φιλοξενούμενη σε ηλικία 5 ετών. Στο πιο ορεινό χωριό της Πελοποννήσου, όπου τώρα κατοικούν μόλις 3 παιδιά και γύρω στους 40 ενήλικες. Τελικά έγινα καθηγήτρια πληροφορικής, πρωτοδιορίστηκα στη Μύκονο και τελικά βρέθηκα όσο πιο κοντά στο όνειρό μου μπόρεσα και γεωγραφικά... Αχ... Με τι να ανταλλάξεις τη δυνατότητα να ξεκινάς μάθημα μια βροχερή μέρα του Νοέμβρη με ένα υπέροχο ουράνιο τόξο να στολίζει το αγαπημένο μου βουνό...;
Εμείς οι δύο καταλαβαινόμαστε απόλυτα, Αγγελική μου...
εμείς ειμαστε επαρχία λογω κρισης! Παρολο που έχω μεγαλώσει σε νησί κ πήγα Αθήνα φοιτήτρια κ έμεινα , δεν αντ έχω ... μου λείπει η Αθήνα! Ακόμα κ όλα αυτά που σιχαινομουν στη ζωή εκεί τώρα μου μοιάζουν τέλεια κ μου λείπουν! Ουφ δε ξέρω τι θα κάνω...
Τι να σου πω... Έχω πολλές, πολλές διαφωνίες με αυτά που έγραψες. Κατ’ αρχήν νομίζω ότι ΤΩΡΑ δεν είναι δημοφιλές το επάγγελμα του δασκάλου λόγω της οικονομικής κρίσης και του κυνηγιού μαγισσών που έχει εξαπολύσει το Ελληνικό κράτος προκειμένου να ξεφορτωθεί όλον αυτό τον κόσμο που μέχρι πρότινος προσλάμβανε αφειδώς! Αντιθέτως την εποχή που έγινες εσύ δασκάλα, μάλλον ήταν από τα πλέον δημοφιλή επαγγέλματα γιατί ήταν ένας σχεδόν σίγουρος τρόπος να μπει κάποιος στο Δημόσιο. Επίσης δεν νομίζω ότι τα παιδιά στα σχολεία της επαρχίας αντιμετωπίζονται ως παιδιά ενός κατώτερου θεού από τους δασκάλους τους, μόνο και μόνο επειδή ίσως αυτοί δεν προτιμούν να βρίσκονται σε ένα μικρό απομονωμένο χωριό 300 κατοίκων και να διδάσκουν σε ένα μονοθέσιο σχολείο όπως εσύ. Στους πιο πολλούς μπορεί να μην αρέσει καθόλου αυτό το... status, αλλά οι πιο πολλοί, είμαι σίγουρη, ότι κάνουν αποτελεσματικά τη δουλειά τους non the less. Έχω δασκάλους στην οικογένειά μου που βρίσκονται σε δυσπρόσιτα (ξέρεις την ορολογία φαντάζομαι) και δεν τους αρέσει καθόλου μα καθόλου. Αλλά, παρόλο που θα προτιμούσαν να βρίσκονται στην Αθήνα, τη δουλειά τους την κάνουν τέλεια. Όσο τέλεια την κάνουν όλοι οι δάσκαλοι που αγαπούν το επάγγελμά τους ανεξάρτητα με το που βρίσκονται! Το ότι εσύ επέλεξες από μόνη σου να είσαι σε δυσπρόσιτο δεν σε κάνει αυτόματα καλύτερη από άλλους! Επίσης δεν πιστεύω σε καμιά περίπτωση ότι τα παιδιά της επαρχίας θεωρούνται από κάποιον υποδεέστερα από τα παιδιά της πρωτεύουσας. Απορώ που εσύ που είσαι και δασκάλα σε δυσπρόσιτο έχεις τέτοια άποψη. Τέτοια ώστε να διατυπώνεις αυτό: "Πάντοτε είχα σαν γνώμονα ότι σε καμία περίπτωση οι μαθητές μου δεν ήθελα να είναι υποδεέστεροι από τα παιδιά των πόλεων. Δουλεύαμε με φυλλάδια και με διαγωνίσματα επιπέδου ιδιωτικού σχολείου της Αθήνας..." Πως σου ήρθε ότι τα παιδιά της επαρχίας είναι υποδεεστερα επειδή δεν έχουν fancy φυλλάδια? Ειδικά τη σημερινή εποχή που η τεχνολογία εκμηδενίζει τις αποστάσεις, δεν νομίζω ότι τα παιδιά, ακόμα και των δυσπρόσιτων χωριών, υστερούν σε κάτι σε σχέση με τα παιδιά των μεγαλουπόλεων! Δεν είμαστε στα πονεμένα 50s πλέον! Τέλος θα διαφωνήσω στο ότι τα φυλλάδια και τα διαγωνίσματα των ιδιωτικών σχολείων (είτε της Αθήνας είτε άλλων πόλεων) είναι ανώτερα και αποτελεσματικότερα από τα αντίστοιχα των δημόσιων σχολείων! Γιατί το λες αυτό? Γιατί υποβιβάζεις τη δουλειά των συναδέλφων σου στο δημόσιο έτσι? Σόρυ δεν το βρίσκω καθόλου σωστό. Πήρες μια απόφαση να φύγεις από την Αθήνα και να πας να ζήσεις στο τέρμα Θεού, το οποίο μπορεί να είναι το τέλειο μέρος, για τους δικούς σου λόγους. So? Γιατί πρέπει να το παρουσιάσεις ως αυτοθυσία και κατόρθωμα?!? Δεν καταλαβαίνω.
Γιατί επιτίθεσαι στην κοπέλα; Πουθενά δεν είπε ότι αυτό που κάνει είναι αυτοθυσία ή κατόρθωμα. Ούτε υποβίβασε την δουλειά συναδέλφων. Αν περνούσες λίγες μέρες σ ένα μονοθέσιο σχολείο θα έβλεπες τι θα πει μαθητές 2 ταχυτήτων (σε σχέση με τα πολυθέσια σχολεία) και τι αγώνα πρέπει να κάνει ένας δάσκαλος εκεί.
Γιατι κραζεις ετσι την κοπελα που ειπε την ιστορια της; Ηρεμηστε λιγο πια μερικες εδωμεσα!!
Λυπάμαι Ιωάννα, νομίζω ότι μάλλον παρεξήγησες εντελώς τα γραφόμενα της φίλης. Δε νομίζω ότι παρουσιάζει πουθενά τη ζωή της στην επαρχία ως το μέγιστο κατόρθωμα, απλώς ως κάτι που της αρέσει και την γεμίζει. Και φυσικά όλες οι σύγχρονες έρευνες περί εκπαιδευτικής ανισότητας θα συμφωνούσαν με τα όσα γράφει για άνιση μεταχείριση από το κράτος των παιδιών αυτών. Το γεγονός και μόνο να φοιτάς σε μονοθέσιο σχολείο σου αποστερεί έναν σημαντικό αριθμό ευκαιριών που για τα παιδιά των αστικών κέντρων είναι, και ορθώς, δεδομένες. Θα έπρεπε απλώς αυτές οι ευκαιρίες-δυνατότητες να είναι δεδομένες για όλους. Οι παλαιότεροι επίσης θα θυμούνται ότι την δεκαετία του 90 οι παιδαγωγικές σχολές ήταν πολύ χαμηλά στις προτιμήσεις των μαθητών γιατί οι τότε πιθανότητες διορισμού ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτες.
Ιωάννα, έχουμε συνομιλήσει και στο παρελθόν και δεν μου κάνει εντύπωση το ύφος της απάντησής σου. Απλώς έχεις παρανοήσει ορισμένα σημεία σε τέτοιο σημείο ώστε να με προσβάλλεις. Κατ' αρχήν δεν έγραψα το κείμενο να για πω ότι έκανα ένα φοβερό κατόρθωμα ή μία αυτοθυσία. Απλώς ήταν η ιστορία μου, έτσι όπως την έζησα και τη ζω ακόμα. Τώρα ελπίζω να μη με ρωτήσεις γιατί τη μοιράστηκα με την παρέα του eimai mama γιατί απ' όσο έχω δει, αυτό συνηθίζεται εδώ, να μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας. Κατά δεύτερον, εγώ περασα στο παδαγωγικό το 2002, με 17.000 μόρια ενώ η βάση ήταν 14,2. Όντως δεν ήταν δημοφιλές επάγγελμα τότε και όλοι μου έλεγαν ότι κακώς επέλεξα να γίνω "δασκαλίτσα" και να περιμένω χρόνια στην επετηρίδα αδιόριστη. Όταν ήμουν στο δεύτερο έτος έγινε το "μπαμ" με τους διορισμούς, κάτι που προφανώς δεν μπορούσα να είχα προβλέψει. Κατά τρίτον, έχω ακούσει η ίδια συνάδελφό μου να λέει: "έλα μωρέ, αφού τσοπάνηδες θα γίνουν". Δεν το παίζω η τέλεια δασκάλα, αλλά είναι προφανές ότι είναι άλλο το επίπεδο εκπαίδευσης σε ένα σχολείο που κάθε δάσκαλος έχει μόνο μία τάξη, στην οποία μπαίνει και γυμναστής, μουσικός, καθηγητής αγγλικών, εικαστικών, θεάτρου κλπ και είναι τελείως διαφορετικά όταν υπάρχει ένας και μόνο δάσκαλος για πολλές τάξεις χωρίς κανέναν εκπαιδευτικό ειδικότητας. Για να σου λυθεί η απορία, ναι, δυσπρόσιτο είναι το σχολείο στο οποίο ανήκω οργανικά και εργάζομαι και μάλιστα είναι αυτό της φωτογραφίας. Λες να μην ξέρω τον όρο "δυσπρόσιτο"; Η διαφορά είναι ότι εγώ τα έχω ζήσει αυτά που γράφω, ενώ εσύ απλώς τα υποθέτεις και βγάζεις βιαστικά συμπεράσματα που στηρίζονται στο ότι θέλεις να κάνεις αντίλογο και να προκαλέσεις. Λίγος σεβασμός όταν ο άλλος καταθέτει την ψυχή του δεν βλάπτει...
Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω συνομιλήσει ποτέ με την Ιωάννα άλλα μου έχει μείνει το όνομα της από το ύφος της συζήτησης σε διάφορα θέματα! Τελοσπάντων... απόψεις είναι αυτές αλλά καλό είναι να φτάνουν μέχρι το σημείο που ξεκινάει ο σεβασμός προς τους άλλους! Τι σύμπτωση όμως; Κ εγώ το 2002 μπήκα στη Νοσηλευτική! Ξεκίνησες τη σταδιοδρομία σου στον τόπο μου,τι άλλο θα ανακαλύψω;;;
Πού ξέρεις, μπορεί να υπάρχουν και άλλες συμπτώσεις που να μας ενώνουν!
Ελένη, Maria και Αλεξάνδρα, ευχαριστώ πολύ!
Μερικες τετοιες περιπτωσεις που προσβαλλουν και προκαλουν χωρις βαση ειναι ο λογος που μπαινω στο site ολο και πιο αραια. Εχουμε γινει ζωα. Ντροπη...
Δεν υπάρχει λόγος να αφήνουμε μερικά troll να μας χαλάνε τη διάθεση! ;-)
Έτσι να μαθαίνεις τα παιδιά σου αγαπητή Δασκάλα. Ότι όποιος έχει αντίθετη άποψη από σένα ή μια κακή άποψη για σένα, είναι troll και γαϊδούρι. Μπράβο. Δημοκρατικότατο και πολύ υπεύθυνο εκ μέρους σου. Στις υπόλοιπες κοπέλες που έσπευσαν να μου κουνήσουν το δάχτυλο για την αρνητική κριτική μου, δεν θα απαντήσω. Γιατί εγώ πραγματικά πιστεύω ότι ο καθένας δικαιούται να έχει γνώμη και να την εκφράζει, ακόμα κι αν εμένα με εκνευρίζει η γνώμη αυτή. Και εγώ δεν θα σπεύσω να φιμώσω κανέναν. Καλημέρα.
Επίσης δεδομένου ότι διάβασα στα επόμενα σχόλια ότι το "τέρμα θεού" βρίσκεται στα πολύ τουριστικά, πολυσύχναστα (και πανέμορφα) Τρίκαλα Κορινθίας που βρίσκονται 30χιλιόμετρα από την Κόρινθο και 150 χιλιόμετρα από την Αθήνα, ενισχύεται η άποψή μου ότι το στυλ του άρθρου σου ήταν αρκετά αλαζονικό σε σχέση με το ότι υπάρχουν δάσκαλοι που βρίσκονται σε αληθινά δυσπρόσιτα (όπως το Καστελόριζο, τα Αντικύθηρα, οι Φούρνοι Ικαρίας, ή άλλα seriously απομωνομένα χωριά στις κορυφές της Πίνδου, του Ολύμπου κλπ κλπ και ένα σωρό άλλα αληθινά δύσκολα μέρη της Ελλάδας)! Ξανά-καλημέρα!
Καλή μου κοπέλα, έχεις σοβαρά προβλήματα. Δεν πειράζει, να είσαι καλά εύχομαι εσύ και η οικογένειά σου. Το χωριό δεν είναι τα Τρίκαλα Κορινθίας, είναι το Μάννα, που σίγουρα δεν το έχεις καν ακουστά. Εσύ πήγαινε στους Φούρνους Ικαρίας και γίνε ιεραπόστολος.
Η τελευταία σου πρόταση τα είπε όλα "Δεν καταλαβαινω"...αν πραγματικά καταλάβαινες τι διαβάζεις δεν θα ήσουν αγενέστατη, για να μην πω κατι άλλο...απλώς έπρεπε να γράψεις κι εσύ ενα μεγάλο μήνυμα μόνο και μόνο για αντίδραση και δηθενιά! Πόσο δύσκολο είναι τελικά απλώς να ακούμε τις προσωπικές ιστορίες των συνανθρωπων μας, και ειδικά εκείνων που είναι τόσο αυθεντικοί και αληθινοί...Ιστορίες καρδιάς τις λέω εγώ αυτές....Αννα, διαβάζω τις ιστορίες σου και είναι υπέροχες...συμβαδίζουν οι ζωές μας σε πολλά σημεία!!!
Χαίρομαι που έκανες πραγματικότητα το όνειρό σου! Σου εύχομαι να το απολαύσεις και η ζωή σου να είναι πάντα υπέροχη εκεί! Μακάρι να μπορούσα να το κάνω κι εγώ!
Πολύ όμορφο το κείμενό σου! Να χαίρεσαι το μικράκι σου κι εύχομαι να συνεχίσεις τη δουλειά σου με την ίδια όρεξη και αγάπη! Έχω κάνει δύο τάξεις σε μονοθέσιο σχολείο στα σύνορα και καταλαβαίνω πόση ανάγκη σ' έχουν οι μαθητές σου. Keep walking! :-)