Δεν γίνεται αλλιώς
Κάθε μέρα σκέφτομαι τι θα γράψω το βράδυ. Έχω άπειρα θέματα προς συζήτηση, θέλω ας πούμε να γράψω για τον Αρχέλαο που εδώ και δύο μέρες περπατάει ασταμάτητα, για την Αθηνά και το πόσο άλλαξε/άνθισε τώρα που πάει σε νέο σχολείο, για διάφορα που σκέφτομαι τώρα που τριανταρίζω, για το πώς άλλαξα στάση για διάφορα θέματα, για το μέλλον το αβέβαιο, για πολλά, πολλά… Όμως πιάνει βράδυ και κάθομαι αποκαμωμένη στον υπολογιστή να απαντήσω στα e-mails που είναι τόνοι ολόκληροι, να ψάξω θέματα για την επόμενη μέρα, ε μετά να μην δω με τον Μάνο καμιά ταινιούλα; Ε και μου φεύγει η έμπνευση.
Τώρα πάλι σκεφτόμουν τι να πρωτογράψω. Και μετά σκέφτηκα πάλι τα δυο αυτά πλάσματα και το αποφάσισα. Θα γράψω αυτό που μου βγαίνει πιο ξεκούραστα: το πόσο τα λατρεύω.
Τα λατρεύω, ρε παιδιά! ΤΑ ΛΑΤΡΕΥΩ!
Μέρα νύχτα, 24 ωρες το 24ωρο, τα λατρεύω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου!
Είμαι από αυτές τις μαμάδες που πολλοί σιχαίνονται (τόσο ξέρουν!), από αυτές τις «ταγμένες» μαμάδες που έγραφε και μια μαμά τις προάλλες, αυτές που καμαρώνουν ρε παιδί μου για αυτόν τους το ρόλο. Και που ναι χαίρονται τόσο που ειναι μανούλες που τους ταιριάζει η ατάκα με τη Μαριώ και τον Γιάννη.
Το έλεγα στο Μάνο κάποια στιγμή και είχε σκάσει στα γέλια
«Ρε συ, περπατώ στο δρόμο με τον Αρχέλαο στο sling και την Αθηνά από το χέρι και καμαρώνω! Νιώθω μουσική να παίζει στα αυτιά μου, βλέπω ανθρώπους να μας χαμογελούν ή να μας χαιρετουν και αισθάνομαι χαρά! Καμάρι»
Το δε πολύ αστείο της υπόθεσης είναι ότι -το έχω ξαναγράψει- πιτσιρίκα τάχα απεχθανόμουν τη φάση «είμαι μαμά». Έλεγα «Εγώ μετά τα 30 και ΑΝ». Ε ρε να γυρνούσα πίσω στο χρόνο, όπως στο Back to the Future, να κρυβόμουν σε μια γωνιά και να φασκέλωνα τον τότε σίγουρο εαυτό μου για αυτά που έλεγε. Που μωρέ καλά έκανε και τα έλεγε, πιτσιρίκι ήμουν, μια χαρά έκανα και δεν σκεφτόμουν παιδιά και μάρσιπους, αλλά εκείνη η σιγουριά μου ότι εγώ δεν είμαι γεννημένη για μάνα σήμερα μου φέρνει γέλιο.
Τα αγαπώ. Με κάνουν και χαμογελώ όλη μέρα.
Η Αθηνά που είπε «Σε ευχαριστώ μπαμπά μου που μου πήρες καλαμπόκια»
Ο Αρχέλαος που πιάνεται από το φόρεμά μου, σηκώνεται και αγκαλιάζει τις γάμπες μου με το κεφαλάκι του να ακουμπάει στα γόνατά μου
Το «Xana Zoo Zoo Zoo, είναι μαγικό» που τραγουδάμε όλη η οικογένεια γκαρίζοντας στο αυτοκίνητο
Το γύρω γύρω που παίζουμε στο σαλόνι και ας ζαλιζομαι
Το «Μαμά αγκαλίτσα!»
Το «Μαμά, πότε θα γράψουμε γράμμα στον Άγιο Βασίλη;»
Γιατί να μην μπορώ ποτέ να γράψω ένα κείμενο για τις δυσκολίες της μητρότητας, μόνο γράφω και ξαναγράφω κείμενα υπέρμετρης αγάπης;
Γιατί τα λατρεύω. Με λατρεύω. Δεν γίνεται αλλιώς.
Μα πόσο συμφωνώ μαζί σου.... Να θες να τα σφίγγεις όλη την ημέρα στην αγκαλιά σου και να τα έχεις εκεί να σου μιλάνε, να σε φιλάνε, να τα χαϊδεύεις... Αχ τα παιδάκια μου!!!
Η αγάπη έχει αυτή τη μυστική ιδιότητα στο τέλος της ημέρα να σβήνει κάθε κούραση και κάθε δυσκολία και το μόνο που μένει είναι μια απίστευτη αγάπη για αυτά τα μουτράκια που κοιμούνται γαλήνια στην κούνια τους..................
Αυτά είναι!!! Συμφωνώ!Συμφωνώ!Συμφωνώ!!!!Με εκφράζεις απόλυτα! Η μητρότητα είναι ο,τι καλύτερο μου έχει συμβεί!Με γεμίζει,με ολοκληρώνει,με κάνει ευτυχισμένη!Με κάνει να ζω στο κόσμο μου και να ξεχνάω τις δυσκολίες! Πολύ όμορφο και αιδιόδοξο κείμενο!!!
Σε νιώθω τοοοοοοοοοοοοοοοοοσο πολυυυυυυυυ!!κ εμειςπάμε βόλτα με το καροτσι κ νιώθω πολλές φορές πως θέλω να τραγουδησω σε οοοοολο τον κόσμο!!σαν την περδικα περπαταω....κ εγώ Μαρία κανονικοτητα!
κ ελεγα πως ειμαι τρελη που ακουω τριλιες στα αυτια μου οταν παμε βολτα!!!!
Μας αρέσει να διαβάζουμε κείμενα αγάπης και αισιοδοξίας κ χαράς τις δύσκολες μέρες π διανύουμε! Για αυτό keep rocking!! Αγαπητές φίλες κανείς δεν είπε ότι δεν έχει δυσκολίες στη ζωή του - και άμα έχετε τα κότσια περάστε μία βόλτα από το ΕΛΠΙΔΑ - να πάρετε μια γέυση !! Ομως η ζωή μας δεν είναι μόνο μαύρο είναι κ άσπρο κ αν δεν το πάρετε χαμπάρι σύντομα κ δεν υποχρεώσετε τον εαυτό σας να δει κ το άσπρο απλά όταν θα φύγετε από αυτή τη ζωή θα πάρετε μαζί σας εκεί όπου θα πάει ο καθένας μας μία μαυρη ανάμνηση ! ΖΗΣΤΕ ΧΑΡΕΙΤΕ ΑΓΑΠΗΣΤΕ
Καλά τα λες εσυ, αλλά εγώ χτες πάλι για ένα χαζό περιστατικό την έχασα την αισιοδοξία μου. Οι δυσκολίες θέλουν παρέα και κουβέντα και έναν άνθρωπο να τις μοιραστείς. Και δεν είναι όλοι διαθέσιμοι, ακόμη και οι άντρες μας. Εμένα δε με αφήνει όχι να κλάψω αν πιεστώ, αλλά ούτε και να πω μια γκρίνια ή ανησυχία μου όταν έχω και φυσικά δε διανοείται ότι μπορεί να μοιραστώ κάτι προσωπικό ή κάτι που αφορά τα παιδιά με μια φίλη. Επειδή ο ίδιος τα διαχειρίζεται μόνος του όλα αυτά, θεωρεί ότι και οι άλλοι έτσι πρέπει να κάνουν γιατί αλλιώς εκτίθεσαι. Δεν μπορώ να στο μεταφέρω το πόσο δύσκολο μου είναι αυτό κάποιες φορές. Ανησυχώ για κάτι και δεν μπορώ να το μοιραστώ. Μόνη μου να σκεφτώ τι μπορεί να είναι, μόνη μου να πάω στο γιατρό, γιατί όσες φορές θα το πω μπορεί να έχω και επιπλέον αρνητισμό. Και δεν είμαι καμμία που ανησυχώ εύκολα. Το παλεύω να μη χανω την αισιοδοξία μου, αλλά μερικές φορές βαριέμαι Χριστινάκι. Σημασία έχει η παρέα. Τώρα είμαι λίγο στα κάτω μου, αλλά μέχρι το μεσημέρι θα είμαι ok πάλι, ακριβώς γιατί δεν είναι μόνο μαύρο. Αλλά και η λίγη γκρίνια δε βλάπτει, κορίτσια, αν σε κάνει να βγάζεις από μέσα σου τις φοβίες σου, τα αρνητικά συναισθήματα και ό,τι άλλο σε εγκλωβίζει. Καλημέρα και φιλιά στις κόρες!
Χριστίνα μου να ήξερες πόσο πολύ συμφωνώ μαζί σου!!!!!!
Η δική μου καθημερινότητα είναι σαν της Αναστασίας αλλά η οπτική πλευρά που τα βλέπω είναι σαν της Ολίβιας.Γιατί πραγματικά δεν γίνεται αλλιώς.Και εγώ θα ήθελα να πηγαίνουμε θέατρα σινεμά βόλτες κτλ αλλά η πραγματικότητα είναι άλλη οπότε αρκούμε στο να περπατάμε και να είμαι υπερηφανη ,στο να μας αγκαλιάζουν και να γεμίζουν οι μπαταρίες μας και σε όλα αυτά τα καθημερινά μικρά.
Αυτο που υποστηριξα ειναι οτι ΝΑΙ πρεπει καποιες γυναικες να κανουμε αληθινη καριερα διοτι τα επιτευγματα και τα λειτουργηματα στον κοσμο καλο ειναι να τα κανουν και οι ανδρες αλλα και οι γυναικες...ουτε καλαμια ουτε καλαμακια ουτε τιποτε, μονο η απλη, ρεαλιστικη πραγματικοτητα
Sissy, oύτε εμένα μ' αρέσει που μπερδεύομε τη δουλειά γενικά με τη δουλειά που πραγματικά προσφέρει κάτι (άλλες θέσεις εργασίας, παραγωγή, ...) και συνεπάγεται τεράστιες ευθύνες. Το δεύτερο μπορεί να το κάνεις 3 ώρες τη μέρα (που πρακτικά αποκλείεται) αλλά δε συγκρίνεται με το 8ωρο των συνηθισμένων δουλειών. Στην Ελλάδα δεν το έχουμε μάθει αυτό γενικότερα. Πουλάει ο άλλος παροχή υπηρεσιών σε μπούρδες και επειδή μέχρι τώρα το Ελληνικό Δημόσιο τις πλήρωνε πολύ ακριβά θεωρούσε ότι κάνει καριέρα ή κάποιο λειτούργημα. Ή έχουμε ένα χαρτί και μια καλή δουλειά και νομίζουμε πως κάνουμε καριέρα. Δεν είναι έτσι. Ελάχιστοι κάνουν καριέρα και ακόμη λιγότερες γυναίκες. Εγώ ξέρω μόνο 2 με πραγματική καριέρα (και αν είσαι κι εσύ από αυτές, το έχω ακούσει μόνο για 3 γυναίκες). Είναι πολύ λίγες. Όποια έχει τα φόντα καλά κάνει και το προχωράει. Οι υπόλοιπες ας τη σεβαστούμε/θαυμάσουμε και ας μην αρχίζουμε τα παρατάει τα παιδιά της ή είναι σκύλα στη δουλειά της κλπ. Αυτά δε μου αρέσουν ούτε εμένα.
ξέρεις Ολίβια, στις μαύρες μου, που συνήθως είναι γύρω στις 4- 5 το ξημέρωμα, με τον μικρό ( με κλειστά μάτια)να θηλάζει ακαταπαύστως και να πετάει με νεύρα την πιπίλα που προσπαθώ ( με γουρλωμένα μάτια- κομμάτια) να του δώσω, σε σκέφτομαι και γελάω. σκέφτομαι οτι εσύ πιθανά θα έγραφες την επόμενη : ο γλυκούλης μου, είχε κλειστά ματάκια και με χάιδευε τρυφερά, και τι ευτυχία... ναι, είναι απίστευτη ευτυχία και φυσικά για (όλες μας) τις ταγμένες δεν γίνεται αλλιώς... να είσαι καλά
Hang in there! Θα περάσει γρήγορα αυτή η φάση! Σε λίγο θα κοιμάται πιο πολύ.
Γεια σου ρε Ιωάννα!να είσαι και εσύ καλά, γιατί μετά την Ολίβια, πάντα ψάχνω να διαβάσω το σχόλιό σου.Σε ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και να χαίρεσαι την κορούλα σου!kisses, που θα έλεγες και εσύ!
ποσο μπορει να μοιαζουν οι σκεψεις κ οι στιγμες δυο ανθρωπων οταν εχουν το ιδιο 'προγραμμα"...
Δεν νομίζω ότι η κοπέμα που έγραψε για τις "ταγμένες μάνες" εννοούσε αυτό που περιγράφεται σ'αυτό το κείμενο. 'Αλλωστε πόσες μαμάδες δεν αισθάνονται έτσι, δεν κατακλύονται από τα συναισθήματα, δεν περπατάνε με τα μικρά τους γεμάτες περηφάνια, δεν σκέφτονται ότι δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να συγκριθεί με τα προσωπακια των παιδιών τους? Οι περισσότερες ακριβώς έτσι αισθανόμαστε, παρ'όλο που ίσως οι περισσότερες μνομίζουμε ότι ζούμε κάτι ασυνήθιστο και μοναδικό :-) Αν κατάλαβα καλά το πρηγούμενο κείμενο "ταγμένες μανάδες" αποκαλέστηκαν οι μαμάδες αυτές που δεν ενδιαφέρονται παρά ΜΟΝΟ για τα παιδιά τους και που δεν έχουν όρεξη να συζητήσουν για κανένα άλλο θέμα παρά για τα παιδιά και τα μωρά, που δεν έχουν και δεν θέλουν να έχουν καμία ενασχόληση που να μην έχει άμεση σχέση με τα παιδιά, που όλες η πράξεις κι οι σκέψεις τους υπαγορεύονται από το ρόλο τους ως μητέρες. Και που τελικά η συνεισφορά τους στην κοινωνία ή έστω στον περίγυρο υπάρχει έμμεσα μέσα από τα παιδιά τους αλλά καθόλου άμεσα από αυτές.
εγω παλι οση λατρεια και να εχω στα παιδακια μου, υπαρχουν στιγμες που μου ανεβαινει το αιμα στο κεφαλι, μου ερχεται να τα πνιξω, ανεβαζω τον τονο της φωνης μου και ....απελπιζομαι, αναπολω εκεινες τις στιγμες, που για να πεσω να κοιμηθω δεν ειχα να κανω κατι αλλο παρα να ετροιμαστω και να ....ξεραθω. Και ουχι να κυνηγαω 2 πιτσιρικια που εκεινη τη δυσκολη ωρα -που ολοι ειμαστε κουρασμενοι- θυμουνται τα πιο απιστευτα! Δεν ξερω αν με καταλαβαινετε τι εννοω.. και φυσικα δεν ειναι μονο το θεμα του υπνου. Εννοειται οτι μετανιωνω στη στιγμη, αν εβαλα λιγουλακι τις φωνες, ειδικα οταν τα βλεπω να κοιμουνται σαν αγγελοι.. Εσυ Ολιβια δεν περνας τετοιες στιγμες? υγ ωραια φωτο
lila, αν με διαβάζεις, προσπάθησε να λύσεις το θέμα του ύπνου. Δεν μπορείς να φανταστείς τι διαφορά κάνει! Λες δεν είναι μόνο ο ύπνος, αλλά αν τα καταφέρεις να κοιμούνται τη σωστή ώρα χωρίς πολλά σηκώνομαι-ζητάω-ξανακοιμάμαι και πάλι από την αρχή, θα εκπλαγείς από τα επίπεδα αντοχής και υπομονής που θα έχεις μέσα στην ημέρα και από το πόσο περισσότερο συνεργάσιμα θα γίνουν και τα ίδια. Πρέπει να λες τώρα θα κοιμηθούμε και αυτό να γίνεται αντιληπτό. Πριν κοιμηθούν να ρωτάς ποιος πεινάει-διψάει και να ξεκαθαρίζεις πως όταν πέσουν για ύπνο δε θα γίνεται να σηκωθούν για φαγητό ή γάλα γιατί θα κοιμάσαι κι εσύ (τις πρώτες μέρες θα πρέπει να κοιμάσαι κι εσύ από νωρίς για να το πιστέψουν ότι τώρα κοιμόμαστε όλοι και δεν ενοχλούμε). Δεν κοιμόμασταν πρακτικά καθόλου και τώρα κοιμούνται σερί. Θα αλλάξει η ζωή σου με τον ύπνο. Αν έχεις κι άλλα και μπορούμε να βοηθήσουμε εγώ ή άλλη πρώην άυπνη ρώτα τα.
σε ευχαριστω πολυ για το ενδιαφερον.
1) Οκ μην υπερβαλλουμε, δεν ειναι η τεραστια καριερα να εχεις ενας blog, ουτε καποιο λειτουργημα ειναι κατι χρησιμο και ευχαριστο για τους συνανθρωπους αλλα ΕΩΣ ΕΚΕΙ.. 2) Αναστασια οταν νιωθεις οτι σε παιρνει απο κατω να σκεφτει τα πολλυυυυ χειροτερα γυρω σου , να αυτοχαστουκιζεσαι και να επαναφερεις τον εαυτο σου στην ΟΥΣΙΑ..ΔΕ σου το λεω με ειρωνια, εγω αυτο κανει και πιανει ΑΜΕΣΩΣ
Ναι, βρε sissy, αλλά πόσες μαμάδες με καριέρα ξέρεις? Εμένα μου αρκεί να έχω δουλειά και ξέρω πως και παιδιά να μην είχα καριέρα δύσκολα θα έκανα. Υπάλληλος κάπου θα μπορούσα να ήμουν, αλλά καριέρα-καριέρα είναι λίγοι αυτοί που κάνουν. Και να σου πω σε μερικές δουλειές για 600 και 800 ευρώ πέφτουν υπογραφές και σφραγίδες με ευθύνες δυσανάλογες του ποσού με το οποίο αμοίβεσαι. Αξίζει? Όχι. Αυτό που ξεκίνησε η Ολίβια και ως φυσική συνέχειά του της προέκυψε και ως επάγγελμα το βρίσκω πολύ πιο έξυπνο από το να κάνεις τον υπάλληλο έστω και σε πολύ καλή εταιρεία.
Δεν είναι αναγκαίο να είσαι ο Αϊνστάιν, ο Χάιζενμπεργκ ή ο Τέσλα για να μπορείς να λες ότι έχεις μια καριέρα ή ότι κάνεις κάτι σημαντικό στη ζωή σου. Κάποιοι πρέπει να κατέβουν επιτέλους από το καλάμι τους Sissy. Δεν ξεκινάς σιγά σιγά?
H ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΓΙΑ ΠΟΛΛΟΥΣ, Η ΑΛΗΘΕΙΑ, Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ... ΑΠΛΑ, ΙΣΩΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΗΝ... ''ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ'' ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΗΝ ΖΟΥΜΕ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ. ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΔΕΙΞΕΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΛΛΗ, ΑΛΛΑ ΙΣΩΣ ΠΙΟ ΑΛΗΘΙΝΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ...
"Ρε συ, περπατώ στο δρόμο με τον Αρχέλαο στο sling και την Αθηνά από το χέρι και καμαρώνω! Νιώθω μουσική να παίζει στα αυτιά μου, βλέπω ανθρώπους να μας χαμογελούν ή να μας χαιρετούν και αισθάνομαι χαρά! Καμάρι» Ακριβώς αυτό νοιώθω κι εγώ όταν είμαι με τα παιδιά μου!!! (δεν έχω την πολυτέλεια να το κάνω συχνά γιατί είμαι η μόνη εργαζόμενη της οικογένειας και περνούν περισσότερο χρόνο με τον άνεργο μπαμπά, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν νοιώθω ακριβώς τα ίδια:) ΤΑ ΛΑΤΡΕΥΩ και τα καμαρώνω πολύ. Και νοιώθω τσιμπήματα ευτυχίας όταν γυρνάω στο σπίτι και τα βρίσκω να παίζουν με τον μπαμπά τους χαρούμενα! Ωραία θα ήταν να μπορούσα να είμαι περισσότερες ώρες την ημέρα κοντά τους, αλλά η ζωή δεν μπορεί να είναι τέλεια... Σημασία έχει να βρίσκει κανείς την ευτυχία που τόσο αυθόρμητα και γλαφυρά περιγράφεις Ολίβια! (τι εννοείτε ταγμένες μαμάδες; Προφανώς κάποια παλαιότερη συζήτηση που δεν πήρα χαμπάρι... Αν εννοείτε ότι τα παιδιά και ότι τα αφορά καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος των σκέψεων και πράξεών μιας ταγμένης μαμάς, τότε ανήκω κι εγώ σ' αυτές κι ας έχω μικρή καθημερινή επαφή...)
αχ, βρε Αναστασια, κουραγιο κοπελα μου,πολλες οικογενειες ειναι ετσι,εχω φιλους,γνωστούς..τι να σου..πω; δεν θα γεμισει το ψυγειο,δεν θα κλεισουν οι τρυπες..σκατούλες..αει στα κομματια...θα γυρίσει ο τροχος...ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ! φιλικα
Καλα μη τρελαθουμε, ποιος νομιζει οτι για να βγει ενα μπλογκ σαν αυτο εδω απλως μια γυναικα παταει δυο τρια κουμπια κ εγινε απο μονο του;! Εγω νομιζω οτι ειναι πολυ δουλεια. Κ διορθωστε με αν κανω λαθος αλλα η δουλεια πο το σπιτι εξακολουθει να ειναι δουλεια. Κ ναι συμφωνω οτι δεν γινεται να μενουν ολες οι μαναδες στο σπιτι γιατι ειναι που ειναι a mens world μετα θα εκλειψουμε εντελως απτο χαρτη.. Επισης ασχετο αλλα αν καταλαβα τι σημαινει αυτο, εγω δεν ειμαι καθολου ταγμενη μανα, ουτε καν. Μου αρεσει να βγαινω τις βολτες μου, να πηγαινω κανα θεατρο, να στελνω το παιδι στα πεθερικα για κανα βραδυ να μενω λιγο με τον αντρα μου και γ ενικα θεωρω πολυτιμες τις στιγμες ανευ τεκνου.
Η δουλειά στο σπίτι με ένα παιδί μόνιμο και ένα που λείπει λίγες ώρες δεν είναι ακριβώς δουλειά. Είναι κάτι σαν άθλος. Τα δικά μου δεν κάθονται χωρίς να σε ζαλίσουν ούτε για να κάνεις μια σχετικά τυφλοσούρτικη δουλειά. Αυτά πως κάθονται χωρίς να πολυενοχλούν απορία το έχω. Βασικά έχω μια υπόνοια ότι το ένα είναι πολύ απασχολημένο γκρεμίζοντας το σπίτι και το άλλο είναι σε γενικές γραμμές καλόβολο παιδί.
Εντάξει ρε κορίτσια, εστιάστε στο κείμενο, στην αγάπη, στη ολοκλήρωση του να είσαι μαμά. Μόνο σε αυτό! Είστε αγκαλιά με το παιδάκι σας, το χεράκι του ακουμπάει τρυφερά το μπράτσο σας και το χαϊδεύει, το κεφαλάκι του κουρνιάζει στο λαιμό σας. Αυτό μόνο! Για μια στιγμή. Προβλήματα αντιμετωπίζουμε όλοι μας, άλλοι μεγαλύτερα και άλλοι μικρότερα. Το να είσαι η μαμά του παιδιού σου όμως δεν παύει ποτέ να είναι το υπέρτατο αγαθό-αξίωμα όλης μας της ζωής και ναι, να μας κάνει να νιώθουμε περήφανες και να υπάρχουν τέτοιες στιγμές που να ψηλώνουμε μερικά εκατοστά ακόμη....
Τετάρτη, ξύπνημα στις 7 πλυσιμο ντυσιμο τσαντες, η τσάντα της μεγαλης τρυπησε, τα παπουτσια της μικρης ξεκόλλησαν. αλλα είναι 13 του μήνα και μεχρι τις 15 που πληρωνομαστε δεν εχω ουτε για γάλα. Σχολειο, στο ολοημερο γιατι δουλευουμε και οι δυο, εγω 9-5 ο ανδρας μου 7-3. Η μεγαλη πάει γυμνασιο, σχολαει στις 2 και γυριζει μονη της σπίτι, ζεσταινει μονη της το φαγητο και ξεκιναει το διαβασμα. Με παιρνει τηλεφωνο "Ποναει η κοιλια μου" Θέλω να παω σπιτι και να της φτιαξω ενα ζεστο, να δουμε τηλεοραση και να την παρηγορησω, δεν μπορώ ομως, αν φυγω θα με απολυσουν, αν με απολύσουν θα πεινασουμε. 6 η ωρα επιστροφη στο σπίτι. Η μεγαλη θέλει βοήθεια με την έκθεση, η μικρη με τα Αγγλικά. Ωχ αγγλικα, πρεπει να πληρωσουμε τη δόση στο φροντιστηριο αλλα ειναι 13 του μηνα, αρα, μετα τις 15. Ανοιγω το ψυγειο μερικα φρουτα και μερικα περισευματα. Κατσαρολα στη φωτια "μαμα τι θα φαμε;" Μακαρονια με σάλτσα, ΠΑΛΙ; ναι πάλι, μονο αυτο έχουμε τωρα και στο σουπερ μαρκετ θα παμε μεθαυριο. Γαλα και κορνφλεϊκς, φετα, ντοματες, πατατες κρεμμυδια, κανω νοερη λιστα καθως μαγειρευω, θα την ξεχασω αύριο και θα την ξανακανω. Στο τραπεζι ειναι αφημενο το βιβλίο του πανεπιστημιου, διαβαζω μεχρι να δεσει η σαλτσα. Ευρωπαϊκες ιδεολογίες, δεν μας παρατας ρε Χομπς; αλλα πρεπει να παραδοσω την εργασια στις 22 του μηνα. Ο συζυγος κατεβαινει στο υπογειο, εστρωσε τα κρεβατια, απλωσε και τα ρουχα, ελεγξε και τα Αρχαια και τα μαθηματικα της μεγαλης που εγω δεν "το έχω". Με ρωταει πως περασα. Πριν απαντησω ξεχειλίζει η σάλτσα. "Τρυπησε η εξάτμιση του αυτοκινητου πρεπει να κανω σερβις" Ωραια, η επιστροφη της εφορίας θα πάει ΟΛΗ εκεί. Η μικρη ζωγραφίζει. Έχει ταλεντο... αλλα τα μαθηματα ζωγραφικης ειναι μακρια και αρχιζουν στις 6 το απογευμα, χωρια το κοστος. Θέλω να την στειλω αλλά... δεν προλαβαινουμε, ουτε αντεχουμε οικονομικα. Χειμωνιαζει, μενουμε στην εξοχη και εχουμε κηπο, το καλοκαιρι τα παιδια παιζουν εξω. Το χειμωνα.... στοιβαγμενα ξυλα κατω από το μπαλκονι, να θυμηθω να βαλω μεσα. Πλενω τα πιάτα, η μεγαλη θέλει να μου μιλήσει για το βιβλιο που διαβαζει, την ακουω, με μισο εγκεφαλο, ο άλλος μισος σκέφτεται την ΔΕΗ, τον ΟΤΕ, το νερο, τα ψώνια, το πανεπιστημιο. Κοιταζω τις μικρες, ξανθα μαλλια, καστανα ματια. Μου μοιαζουν... θελουν κουρεμα, η μεγαλη θελει να κανει Γερμανικα, η μικρη να γίνει νηπιαγωγος. Με τον πατερα τους εχουμε να μιλησουμε σαν συζυγοι μηνες. Συγκατοικοι στην τρελλα, τρεχουμε να προλαβουμε τις ζωες μας, τις ζωες τους... Βαλτε τις παντοφλες σας, βαλτε τις πιζαμες σας, φτιαξτε τις τσαντες σας, πλυνετε τα δόντια σας. "να διαβασω λιγο;" Ναι, να δω το σηριαλ; οχι, μιση ωρα ακομα και σβηνουν τα φώτα. Μαζευω τα πιατα, σβηνω την κουζινα, σβηνω τα φωτα (ηθελα να φτιαξω κέϊκ αλλα ειναι ηδη 10, το Σαββατοκυριακο και αν) Καληνυχτα κοριτσια... Πίσω στον Χομπς και τον Ρωλς. Κοινωνικό συμβόλαιο... ολοι οι ανθρωποι γενιούνται ίσοι, τι μας λες... 10 σελίδες-20 σελιδες, κλείνουν τα ματια μου, αλλα ο στοχος ειναι 2 ωρες διαβασμα καθε βραδυ. Τελειωνω τον Ρωλς και πιάνω τον Heywood. Δεν αντεχω αλλο. Κρεβατοκάμαρα, αυριο εχει συγκεντρωση ο συλλογος του γυμνασίου, θα πας; Θα πάω... αντε καληνυχτα... καληνυχτα, προσπαθω να κοιμηθώ, Οφθαλμίατρος, οδοντίατρος, ορθοπεδικος, εμβόλιο η μεγαλη, ορθοδοντική η μικρη, τα μαλλια μου θέλουν βαψιμο, μπα αντεχουν ακόμα καμια δεκαπενταρια μέρες, κρυωνω πρεπει να αρχισουμε να αναβουμε τη σόμπα. Ειμαι πτωμα, αντε καλο βραδυ...
Respect
Μας συμβαίνουν και αυτά πολλές φορές και άλλες και ακόμη χειρότερα. Αλλά ευτυχώς δεν μπορεί να μας πάει έτσι για μια ζωή. Μέτρα ευτυχισμένες και λυπημένες στιγμές και θα δεις κερδίζουν οι πρώτες.
Δυστυχως εμενα αυτο τον καιρο κερδίζουν οι λυπημενες, ή μαλλον οι αγχωτικες στιγμες
Αναστασία, να πω δε σε νιώθω και δε σε καταλαβαίνω ψέματα θα είναι. Στο σύνολο της ζωής μέτρα τι υπερτερεί και είναι συνήθως τα καλά. Τη στιγμή που είσαι μέσα στο πρόβλημα είναι δύσκολο να καταλάβεις τι σου συμβαίνει και πως να το λύσεις. Μερικά πράγματα χρειάζονται γενναίες αποφάσεις για να ξεπεραστούν και άλλα τύχη και υπομονή μέχρι να περάσει. Συνήθως περνάει.Εύχομαι σε σενα να περάσει γρήγορα. Όταν τελειώσεις και με τα διαβάσματα αφιέρωνε αυτές τις λίγες βραδινές ώρες στη δική σου ξεκούραση και σκέψη και γράψτους όλους. Σκέψου τι θέλεις για να είσαι ευτυχισμένη. Με τόσες έγνοιες αμφιβάλλω αν έχεις λεπτό να σκεφτείς τον εαυτό σου. Και το ίδιο το διάβασμα και ο στόχος σου προσθέτει άγχος που όταν απαλλαγείς από αυτό θα νιώσεις μεγαλύτερη ελευθερία. Καλό πτυχίο και πες και κανένα μπράβο μπροστά στον καθρέφτη. Με δουλειά, παιδιά και διαβάσματα, μάλλον σου αξίζει.
Αναστασία συμφωνώ τόσο πολύ με όλα όσα γράφεις αλλά και με όσα κρύβονται πίσω απ' τον τρόπο γραφής σου. Απευθύνομαι σε σένα για να σου πω ότι υπάρχουν οικογένειες σαν την δική μου που σε όλα όσα λες πρέπει να προσθέσεις και προβλήματα που δυστυχώς δεν έχουν την λύση τους και πρέπει να παλεύεις χρόνια, να παλεύεις για πράγματα που για άλλους είναια αυτονόητα και δεν αναφέρομαι στα οικονομικά. Είμαι σίγουρη πως όταν έχεις λίγο χρόνο(λέμε τώρα)και σκέφτεσαι την ζωή σου, έτσι όπως την περιγράφεις, σίγουρα νιώθεις ευγνώμων για όλα όσα έχεις. Καλή συνέχεια........
Μπα
Θεέ μου, μια συγγραφέας γεννιέται! Αν αυτά που γράφεις ειναι αυτοβιογραφικα πράγματι λυπάμαι για τα λουκια που τραβατε. Αλλα μέσα απο αυτά διαβάζω για μια γεμάτη ζωή με οικείες πτυχές και πέρα απο αυτό μια γραφή φοβερή και μια γυναίκα ταλαντούχα..Μπράβο σου Αναστασία!
Μπαίνετε στο φαύλο κύκλο του να πιστεύετε πως όσοι αισθάνονται ευτυχία δεν έχουν καμία σκοτούρα και καμία έγνοια. Αμ δεν είναι έτσι όμως. Το έχω ξαναπεί. Αναστασία, σαν κείμενο υπέροχο. Βάλτου λίγα στοιχεία θετικότητας. ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να ΜΗΝ υπάρχουν.
Απλώς διαβασα την τελευταια σου φραση "δεν γινεται αλλιως" και ήθελα να γραψω πως γίνεται και αλλιώς. Ευχαριστω για τα καλα σας λόγια.
Σιγουρα υπαρχουν θετικα στοιχεια..η γραφη της η ιδια εμενα μου δειχνει θετικα στοιχεια..οτι δηλ παρολες τις σκοτουρες και τα ''βασανα''(που θα μου επιτρεψεις να πω πως αν δεν ειναι θεμα υγειας και επιπλεον εχετε τις δουλειες σου..βασανα δε λογιζονται) υπαρχει χρονος να γραψεις γι αυτα..κι αυτο ειναι λυτρωτικο..αρα ευχαριστο!!! χαχαχα..τα γραφω με πολλη συμπαθεια ολα αυτα..μη παρεξηγηθω..και παλι συγχαρητηρια!
Ακριβώς ;-)
Γίνεται καλή μου ,έχεις απόλυτο δίκιο και μια πραγματική ζωή όπως και άλλοι ,πολλοί άλλοι. Κουράγιο και υπομονή.
Αναστασία μου σου γράφω τελείως φιλικά, μήπως να πάρεις μία πολύ βαθιά ανάσα και δεις πιο ψύχραιμα την κατάσταση που περιέγραψες? Φαίνεσαι πελαγωμένη, κουρασμένη, βουτηγμένη στο άγχος. Προσπάθησε όσο μπορείς να διαχειριστείς την καθημερινότητα σου και όχι να σε τρώει τόσο, θα καταρρεύσεις... Δυστυχώς όλοι λίγο πολύ τα ίδια ζούμε.
Πολύ ωραίο κείμενο Αναστασία! Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Τελικά ο φόβος, το άγχος, η κούραση και η απελπισία που νιώθουμε οι περισσότεροι άνθρωποι αυτό τον καιρό θα μας μετατρέψουνε σε συγγραφείς... Ήταν σαν να διάβαζα λογοτεχνικό βιβλίο... Μόνο που δυστυχώς όλα αυτά είναι πραγματικότητα...
Τουλάχιστον έχετε τα παιδάκια σας και ο ένας τον άλλο. Είστε όλοι υγιείς και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα τα βγάλετε πέρα. Αυτή είναι μια κατάλληλη στιγμή να σου θυμίσω ότι υπάρχουν ΠΟΛΥ χειρότερα τα οποία δεν αντέχω ούτε να ξεστομίσω. Τα λεφτά δεν είναι το παν.
Αυτό ήθελα να το πω στην Αναστασία αναφερόμενη στο αρχικό της κείμενο. Πάτησα το reply σε λάθος comment.
τελικα ολοι στο ιδιο καζανι βραζουμε....αγωνιστικους χαιρετισμους Αναστασια μου!
Ειμαστε αυτό που σκεφτόμαστε. Αρα λογικα ειμαστε ευτυχισμένοι αφου επιλέγουμε αυτη τη σταση ζωής. Αν αυτα τα αναφέρεις σαν προβλημα, πάρτο αλλιώς. Αλλα δεσμευσου. Αλλιώς εδω είμαστε να σε ακούμε σα ψυχαναλυτές.
ταγμένη μάνα κι εγώ...με δόξα και τιμή.. Ταγμένη μάνα και εργαζόμενη μάνα και νοικοκυρά μάνα και γυναίκα μάνα.. Όλα αυτά μαζί...χαχαχα Σούπερμάν-α!!!!
Κι εγώ "ταγμένη μάνα" με δόξα και τιμή! Πιο "ταγμένη" δε γίνεται! :)
εχεις δικιο σε μερικα και για ΜΕΡΙΚΕΣ μαμαδες...και χω χαιρομαι να περπατω στο δρομο με τα παιδακια μου και να περναμε καλα, να κανουμε τις δουλεις μας μαζι , τα ψωνια μας , τα παντα...ΟΜΩΣ..υπαρχουν καποιες γυναικες που εχουν κανει και αλλα πολλα στη ζωη τους...σημαντικα...και πως να στο πω νιωθουν οτι δεν προχωρουν μονο κανοντας ΜΟΝΟ τις μαμαδες...αν κατσουμε ολες οι γυναικες στο σπιτι τοτε δε θα υπαρχουν πλεον γυναικες ΕΝΕΡΓΟΙ επιστημονες, πολιτικοι κλπ...θα κατεχουν μονο αντρες τις θεσεις αυτες...οποτε? οποτε καποιε γυναικες οφειλουν να εργαζονται...η μηπως νομιζεις οτι η εργασια και η σταδιοδρομια θα περιμενουν μεχρι τα παιδακια μας να γινουν 10 χρονων??
Αναφέρθηκα κάπου στο εργασιακό κομμάτι;
Και πιστεύεις ότι μια γυναίκα, μητέρα δύο παιδιών, μόλις 30 ετών που είναι εμπνεύστρια και ιδιοκτήτρια ενός blog τέτοιου διαμετρήματος σαν το eimaimama είναι κάποια που δεν έχει κάνει τίποτα στη ζωή της? Θεωρείς πραγματικά ότι δεν έχει καμία σταδιοδρομία αυτή τη στιγμή αυτό το άτομο? Την κόβεις δηλαδή για stay at home mom ή/και ανενεργό μέλος της κοινωνίας?? Πραγματικά?
χαχα έλα μου ντε!!! 'Εχω πέντε έξι μαμάδες που τις έχω για πρότυπο και ακολουθώ τις "συμβουλές" τους κατα γράμμα. Την Ολίβια την έχω για πρότυπο ΚΑΙ στο κομμάτι της καριέρας!
Οι γυναίκες θέλουμε να ελέγχουμε συναισθηματικά τα πάντα και καταλήγουμε να θυματοποιούμε τους εαυτούς μας για να καταφέρουμε να διατηρήσουμε αυτόν τον έλεγχο. Το να κάνει κανείς ένα παιδί είναι συνειδητή απόφαση κι ως τέτοια πρέπει να το διαχειριζόμαστε. Δε θέλω να μειώσω την έννοια της μητρότητας αλλά περισσότερο να τονίσω την έννοια της πατρότητας και της προσφορας στο κοινωνικο συνολο μεσα απο την εργασια. Υπάρχουν πολλά σημαντικά πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς στη ζωή του και το να μεγαλώνεις ένα παιδί είναι ένα από αυτά. Δεν είναι όμως το μοναδικό κι ούτε πρέπει να συμπεριφερόμαστε σα να είναι το ανώτερο όλων. Θα ηταν αραγε καλυτερη η κοινωνια μας αν ολες οι γυναικες εμεναν στο σπιτι να μεγαλωσουν τα παιδια τους και τους αρκουσε να δουλευουν φορωντας τις πυτζαμες τους? Διαβαζω αρθρα και σχολια τις τελευταιες ημερες και αναρωτιεμαι....η μητροτητα αποτελει αξια απο μονη της, δεν ειναι επιλογη? Τελικα ποσο 'κακο' εχει κανει στις γυναικες αυτο το διασημο slogan ''Being a mother is the most important job in the world'', ποσο διαφορετικα μπορει να ηταν τα πραγματα αν ελεγε ''Being a dad is the most important job in the world''..
ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΓΚΑΛΙΤΣΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΑΚΙΑ ΚΑΙ ΧΑΔΑΚΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΠΟΛΛΑ ΓΟΥΤΣΟΥ-ΓΟΥΤΣΟΥ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ/ΕΙΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΗ/ΟΙ ΜΑΜΑ/ΜΠΑΜΠΑΣ ΣΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΤΡΑΒΑ ΤΟΥΣ,ΕΙΝΑΙ ΣΑΡΚΑ ΣΟΥ/ΣΑΣ,ΕΙΝΑΙ ΑΙΜΑ ΣΟΥ/ΣΑΣ ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑ
και να μη γίνει ποτέ λέω εγώ... είναι γνωστό ότι ο καθένας έχει τη δική του κοσμοθεωρία, ε, λοιπόν τι καλύτερο από το να περιλαμβάνει αυτή η κοσμοθεωρία αισιοδοξία, αγάπη, χαρά, λατρεία, καμάρι, συγκίνηση, εκτόνωση και όοοολα αυτά τα υπέροχα συναισθήματα που μόνο μέσα από τα παιδιά μας μπορούμε να νιώσουμε; Και αν ζεις στον κόσμο τον δικό σου (όπως είπε με επιτυχία η Κοκίνου) πολύ καλά κάνεις και να συνεχίσεις έτσι, γιατί όσα προβλήματα κι αν έχουμε μόνο με ελπίδα και αισιοδοξία μπορούν να λυθούν
Γιατί είσαι ευτυχισμένη βρε Ολίβια. Γι΄αυτό. Εγώ έχω δύο κολλητές. Την από το δημοτικό συμμαθήτριά μου που θέλω να της λέω τα δικά μου και να αποφορτίζομαι και τη μικρή κολλητούλα (την κόρη) που το μόνο που θέλω είναι να μου μιλάει και να μου μιλάει και να μην κάνω τίποτα άλλο παρά να την ακούω. Και ήμουν τόσο ηλίθια που τόσο καιρό δεν το καταλάβαινα αυτό και τα παιδιά ήταν σε δεύτερη μοίρα, γιατί κάποιος στο σπίτι μας έπρηζε πως μεγαλώνουν και μόνα τους και πρέπει εμείς να μην τεμπελιάζουμε γιατί τι θα τα ταϊζουμε και τελικά μόνο για το φαϊ τους ανησυχούσα. Και είχαμε κάνει ένα σπίτι να λειτουργεί σαν 24ωρο γραφείο. Βαρέθηκα Ολίβια και δεν άξιζε τον κόπο. Και έκανα και μια τρύπα στο νερό. Ευτυχώς είναι ακόμη μικρά και έχω χρόνο μπροστά. Καταλαβαίνεις τώρα γιατί την άλλη φορά "αρπάχτηκα" (δε θύμωσα αλήθεια στο λέω, αλλά ξύνισα) που μας (μου) πέταξες στη μούρη το "γιατί ρε γαμώτο δεν είσαι σαν τις άλλες μαμάδες"? Το ρε γαμώτο μου χτύπησε γιατί την τόνισε αυτή τη φράση σου. Μην ψάχνεις λογική σε αυτό. Αλήθεια δεν ήταν ζήλεια και δεν ήταν φθόνος. Καλά έκανες και μου το πέταξες στα μούτρα, αλλά αν δεν είχα περάσει 1 μήνα+ κοιτώντας το ταβάνι, δε θα είχα κάτσει να σκεφτώ εγώ γιατί είμαι σαν τις άλλες μαμάδες ρε γαμώτο. Και δε θέλω να ξαναγίνω έτσι αλήθεια στο λέω. Ελπίζω να το τηρήσω. Ευχαριστώ για το σοκ που μου έδωσες τότε.
Standing ovation!!!! Με περιεγραψες!!! Εμένα, εσένα και τις υπόλοιπες ταγμένες μάνες που πολλοί περιέγραψαν ως γυναίκες με κακία μεσα τους λόγω στέρησης καλής ζωής.