H κραυγή μιας μάνας

Νιώθω, νιώθω… Δεν ξέρω αν μπορεί κάποια λέξη της πλούσιας ελληνικής μας γλώσσας να εκφράσει αυτο που νιώθω… Ντροπή, απέχθεια, “σαστιμαρα“; Να γελασω, να κλάψω με αυτά που συμβαίνουν γύρω μας;

Βλέπω τη χώρα μου να διαλύεται, βλέπω τους ανθρώπους μου γύρω μου απλά να περιμένουν, να δέχονται τα παντα, να μην αντιδρούν σε τίποτα. Τα πράγματα ειναι δύσκολα οικονομικά για όλους, η ανεργία ειναι στα ύψη, τα έξοδα τρέχουν, οι βασικές ΑΝΑΓΚΕΣ περιμένουν και εμείς τι; Απλά υπομενουμε, περιμένουμε… τι; Δεν ξέρω… Γιατι ενα καλύτερο μέλλον δεν νομίζω να περιμένει κανείς… Τίποτα απο όλα αυτά που γίνονται δε θέλαμε να πιστέψουμε ότι θα γίνουν, αλλα γίνονται.

Εγω νιώθω «υπεύθυνη” και υπολογη έναντι στο παιδί μου. Πρεπει να αγωνιστώ για το παιδί μου. Πρεπει όλοι μας να αγωνιστούμε πρώτα για τα παιδιά μας. Πρεπει να καταλάβουμε ότι όλοι είμαστε στην ίδια πλευρά, όχι απέναντι… Δάσκαλοι, γιατροί, νοσοκομείο, καθαρίστριες, δικηγόροι, εργάτες, ελεύθεροι επαγγελματίες, ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι. Είμαστε μαζί… Μας διαλυουν την υγεία, την εκπαίδευση, την ασφάλιση… Την αξιοπρέπεια μας… Μας παίρνουν τα σπίτια, τις δουλειές, το χαμόγελο, την ίδια τη ΖΩΗ… Το ενα παράλογο μετα το άλλο… Ενα σύστημα υγείας “τελειο” με ραντζα και τιμή εισόδου… Ενα “τελειο” εκπαιδευτικό σύστημα χωρίς πόρους και προγραμματισμό, με χιλιάδες κενα προσωπικού και χιλιάδες ώρες φύλαξης για τα παιδιά… και χωρίς καμία ευαισθησία στην ειδική εκπαίδευση… Μια “τελεια” ασφάλιση όπου εκατομμύρια εργαζόμενοι είδαν τις κρατήσεις του να καταλήγουν σε ενα τρυπιο κουβα…. Ζωές, άνθρωποι -όχι αριθμοί- άνθρωποι που χάνουν καθημερινά τη δουλεια τους, που διαλύονται, που χάνουν την αξιοπρέπεια τους…

Ακούμε δηλώσεις πολιτικών και μας κάνουν να αναρωτιόμαστε αν μας κάνουν πλάκα, αν μας κοροϊδεύουν ή αν μας ψεκαζουν… Κλάδοι που καταργούνται και θεσεις εργασιας που δημιουργούνται στο “αψε σβησε” … Αστυνομία τζακιων; Ε βέβαια δεν τους βγήκε το μετρό με το πετρέλαιο ας τους “χτυπησουμε” στις σούπες και τα τζάκια… Οι καμιναδες που βγάζουν καπνό ειναι επικίνδυνες για την υγεία μας- πως μας προσέχουν! Ενώ οι καμιναδες που έχουν μεσα κρυμμένες κεραίες κινητής τηλεφωνίας ειναι ακινδυνες…. Εκει βλέπεις η χασουρα ειναι μεγάλη…

Κανε θυσίες για το καλο της χώρας…

Εγω τις κανω τις θυσίες… Αυτοί που έχουν τι εξουσία και τη δύναμη δεν πρεπει να κάνουν; Και μεχρι που φτάνουν αυτές οι θυσίες; Νομίζω πως ήρθε η ωρα να “ξυπνησουμε», να διεκδικήσουμε, να απαιτήσουμε… Ετσι μου έμαθε η ιστορία της χώρας μου, έτσι ήταν καποτε οι Ελληνες… Εμείς τι κάνουμε για τα παιδιά μας;

ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΚΟΥΡΤΕΣΗ

Μια Ελληνίδα μαμα

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com