Σουτ στα κομματόσκυλα

Oι καλοί άνθρωποι γνωρίζουν ότι είναι καλοί.

Οι κακοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν ότι είναι κακοί.

ΜΕΓΑΛΗ διαφορά.

Οι καλοί άνθρωποι υποχωρούν.

Οι κακοί άνθρωποι τρελαίνονται μόνο με την ιδέα.

Μου έκανε εντύπωση (χείριστη) ο τρόπος που αντιμετώπισαν μερικοί (ελάχιστοι) το άρθρο μου για την μαμά που έψαχνε στα σκουπίδια.

Μου έκανε εντύπωση που δεν πρόσεξαν τη γύμνια τους αναμεσα σε μια θύελλα σχολίων που αναθεμάτιζαν τους πολιτικούς που έφεραν αυτή τη γυναίκα (και τόοοοοοοοοοοοοοσες άλλους/ες) σ’ αυτή τη θέση.

Αντί να σταθούν στο γεγονός…  εκείνοι παρασύρθηκαν από τον θυμό τους που έθιγα το (όποιο) κόμμα υποστηρίζουν…. Το πιο αστείο από όλα είναι: δεν έθιγα ΚΑΝΕΝΑ κόμμα συγκεκριμένα, αλλά ΟΛΟΥΣ τους πολιτικούς επ ευκαιρία της ανεπίτρεπτης (λέμε τωρα) συζητησης που έγινε στη Βουλή λόγω της πρότασης μομφής.

Λεπτομέρειες.

Δεν είμαι συνωμοσιολόγος ως άνθρωπος. Καχύποπτος είμαι, αλλά όχι συνωμοσιολόγος… όμως μήπως κάνω λάθος;

Μήπως είναι εγκάθετοι… ίσως και εγκάθετοι της βλακείας τους.

Όπως είχε γράψει παλιότερα και η Ολιβ, ολοι αυτοί δεν γνωρίζουν (;) ότι ένας administrator γνωρίζει από πού έρχονται τα ανωνυμα mail ή σχόλια; Μα πόσο άσχετοι;

Και τότε είναι που θυμώνω πραγματικά πολύ.

Ανακαλύπτω (μπαίνοντας στο πρoφίλ τους στο FB) ότι όλοι αυτοί που κόπτονται για τον αδελφό μου, ή για τις δικές μου πολιτικές πεποιθήσεις (που δεν τις έχω κοινοποιήσει ποτέ και σε κανέναν) ή ότι γράφω επειδή κάτι έχω να κερδίσω (οικονομικά) … ανακαλύπτω λοιπόν ότι είναι (μη χέσω) επιφανή μέλη κομματικών νεολαιών… έχουν φωτο αγκαλιά με πολιτικούς…

Τρελαίνομαι.

Τρελαίνομαι με ανθρώπους που και στις μέρες μας είναι κολλημένα κομματόσκυλα… και τους προκαλώ:

Ας βρουν έστω και έναν πολιτικό (οποιουδήποτε) κόμματος που να τους επιβεβαιώσει ότι έχω ή είχα οποιασδήποτε μορφής σχέση μαζί του… κι εγω θα το παραδεχθώ.

Και επειδή το ξέρουν, προσπαθούν με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη να με θίξουν… Κούνια που τους κούναγε… Εχω (φυσικά) φίλους που ασχολούνται με την πολιτική –φίλους και πρώην συνεργάτες από τη δημοσιογραφία- αλλά λίγοι γνωρίζουν ότι έχω βάλει χέρι σε ΟΛΟΥΣ γι’ αυτή τους την επιλογή. Ιδιωτικώς (κι όχι μόνο) έχουν φάει το κράξιμο της ζωής τους.

Όχι γιατί το διάλεξαν (δικαίωμά τους), αλλά γιατι δεν άλλαξαν τίποτα.

Πάντα με ενδιέφεραν οι άνθρωποι γύρω μου… συγκλονίζομαι όταν διαβάζω ότι παιδάκια λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία… όταν καθωσπρέπει άνθρωποι χώνονται μέσα στους σκουπιδοντενεκέδες… όταν άρρωστοι δεν έχουν να πάρουν τα φάρμακά τους… όταν νεαρά άτομα βλέπουν τα όνειρά τους να εξατμίζονται… επειδή κάποιοι έχουν την πετριά της εξουσίας.

Δεν αντιπαθώ τις ιδέες τους… αντιπαθώ τις πράξεις τους….

Πιο πολύ όμως από όλα αντιπαθώ που δεν επιλέγουν τη σωστή στιγμή για να μου επιτεθούν. Προφανώς και δεν χρειάζεται να συμφωνούν μαζί μου. Ποιος είμαι δα;

Όμως όταν γράφω για μια μάνα που κρατωντας το παιδί της από το χέρι αναγκάζεται να ψάχνει στα σκουπίδια για μια μισοφαγωμένη μπανάνα… τότε ΑΠΑΙΤΩ τουλάχιστον ευγένεια…

Όπως εκείνοι έχουν το δικαίωμα της ανωνυμίας (που το σέβομαι, γι’ αυτό και δεν τους δίνω) άλλο τόσο κι εγώ εχω το δικαίωμα του μπλοκαρίσματος.

Δεν έσβησα ποτέ σχόλιο που επιμένει ότι κάτι είναι μοβ ενώ εγω ισχυρίζομαι ότι είναι θαλασσί. Είναι δικαίωμα του… σεβαστό όσο δεν γίνεται…

Όμως έχω αποφασίσει ότι όποιος θέλει να κάνει (για ποταπούς λόγους) βρώμικη αντιπολίτευση στο αυτονοητο, στο τρυφερό, στο πονεμένο, θα τρώει σουτ χωρίς δεύτερη κουβέντα.

Κλείνω όπως άρχισα:

Oι καλοί άνθρωποι γνωρίζουν ότι είναι καλοί.

Οι κακοί άνθρωποι δεν γνωρίζουν ότι είναι κακοί.

ΥΓ. Δεν ισχυρίζομαι ότι εγω είμαι καλός. Θα ’ταν εξαιρετικά ανόητο εκ μέρους μου. Ισχυρίζομαι όμως ότι αγαπώ ΜΟΝΟ τους καλούς.

[divider]

Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.

Είναι δημοσιογράφος.

Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr