Τελικά και στη ζήλεια υπάρχει αγάπη
Είμαι μητέρα δύο νηπίων, του πεντάχρονου Λάμπρου και της τρίχρονης Παναγιώτας. Μέχρι σήμερα ήμουν σίγουρη ότι ο Λάμπρος μου ζηλεύει παθολογικά την Παναγιώτα μου. Όλες οι πράξεις του το αποδείκνυαν περίτρανα καθημερινά, πάντα ήθελε το δικό της παιχνίδι, το δικό της γλυκό, το δικό της πιάτο … Το γεγονός αυτό με στενοχωρούσε και με προβλημάτιζε έντονα, γιατί δεν μπορούσα, όσο και αν προσπαθούσα, να φέρω μια ισορροπία στη σχέση τους…
Σήμερα διαπίστωσα ότι και στη ζήλεια μπορεί να κρύβεται πολύ μεγάλη αγάπη…
Χθες το βράδυ κουρασμένη από την ημέρα που είχε προηγηθεί, αδυνατώντας να διαχειριστώ άλλο την γκρίνια της Παναγιώτας και σε μία (ανεπίτρεπτη) επίδειξη δύναμης του μεγαλύτερου προς τον μικρότερο πέταξα (κυριολεκτικά) έξω από το κρεβατάκι της Παναγιώτας όλα τα αρκουδάκια που μαζεύει δίπλα της κάθε βράδυ, για να κοιμηθεί. Η δόλια συνέχισε να κλαίει μέχρι που την πήρε ο ύπνος.
Σήμερα το πρωί (σχεδόν χαράματα) ξύπνησα από μία σειρά περίεργων ήχων προερχόμενων από το παιδικό δωμάτιο. Άναψα το φως και διαπίστωσα ότι μες στα σκοτάδια ο Λάμπρος συγκέντρωνε ένα ένα τα αρκουδάκια της Παναγιώτας και τα επανατοποθετούσε στο κρεβατάκι της. Τον ρώτησα, γιατί το έκανε αυτό και με αυτή τη μοναδική παιδική απλότητα μου απάντησε
«Γιατί, μαμά, χωρίς αυτά δίπλα της κλαίει….«
μαμά Κατερίνα
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Αχ με συγκινησες μπα σε καλο σου! Να χαιρεσαι τα υπεροχα παιδακια σου! Κι εμεις εχουμε 2 (αγορια) 4 και 2,5 που ΟΛΗ ΜΕΡΑ πλακωνονται στο ξυλο(ειναι γεματα γρατζουνιες, μελανιες και δαγκωνιες απ την παλαιστρα..αλλα αν τυχον ο ενας χτυπησει ο αλλος παει και τον φιλαει και αμα τυχει ο ενας να λειπει, ο αλλος κλαιει και τον αναζητα!! Δεν αντεχουν χωριστα πια καθολου, αφου οταν ξυπνησει ο ενας βαριεται και ολο παει στο κρεβατι του αδερφου του να τσεκαρει μηπως ξυπνησε! (βεβαια οταν ξυπνησει παιζουν για 3 λεπτα μαζι και μετα αντε παλι το ξυλο...!!) Ειναι ακριβως αυτο που λεμε μαζι δεν κανουνε και χωρια δεν μπορουνε!! Προχτες ο μεγαλος μου ειπε : Μαμα, θελω να ειμαστε εγω, εσυ κι ο μπαμπας στο σπιτι! του λεω 'κι ο λευτερης?" -να παει σε αλλη οικογενεια! μου απαντησε :-) Οταν ομως τυχει να μαλωσω τον μικρο ο μανωλης με μαλωνει και μου λεει μαμα μην εισαι κακια, ειναι μωρο!!! Αγαπω πως με αφηνουν μ ανοιχτο το στομα ωρες-ωρες τα παιδια..!!
δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο με την τελευταία σου φράση!
εγω δεν εχω ακομα παιδακια..ομως εχω εναν αδερφο ενα χρονο μικροτερο απο μενα..αν ρωτουσατε τη μαμα μου θα σας ελεγε οτι τον ζηλευα παθολογικα οσο ημασταν μικρα και δεν θα ειχε αδικο!τον ζηλευα ναι αλλα τον αγαπουσα παρα πολυ!στο παιδικο σταθμο θυμαμαι-που ηταν ενα ουδετερο εδαφος-του ειχα πει πως καθε μερα μεχρι το μεσημερι εγω θα ειμαι η μαμα σου και οτι θες θα ερχεσαι να μου το λες, οποιος σε πειραξει θα ερχεσαι κ θα μου το λες, εγω θα σε προσεχω!ημουν εγω 5 και ο αδερφος μου 3,5!στο σπιτι βεβαια γινοταν χαμος!χεχε
Πολύ τρυφερό!!Μπράβο Λάμπρο!!
Ψυχή μου!!!!!τι υπέροχος!!!!να τα χαίρεσαι τα παιδάκια σου!!
Συγκινήθηκα πάρα πολύ! Είναι πολύ γλυκός ο γιος σου. Να χαίρεσαι τα παιδάκια σου!
αχ τι μου θύμισες... εγώ έχω μια σχεδόν 5 και εναν σχεδόν δύο... ζήλια μεγάλη, αν και συγκαλυμένη κάπως... το καλοκαίρι, που ήμασταν σε ένα τεράστιο πάρκο, και ο μικρός είχε μουλαρώσει και δεν προχωρούσε, του λέω φεύγουμε, γειά σου! και αρχίζω να προχωρω μπροστά... η μεγάλη έβαλε τα κλάματα, μή, όχι μη το αφήνεις μόνο του, μη σου λέω! για να δω που θα φτάσει, της λέω α, δεν γίνεται, η οικογένεια περπατάει, πρέπει να μάθει να ακολουθεί! εμείς φευγουμε! την έπιασε πανικός... από την μία ήθελε να μείνε μαζί του, και από την άλλη φοβόταν να χωριτεί από εμάς... στο τέλος έτρεξε και τον άρπαξε, και άρχισε να τον σέρνει, αυτός να οδύρεται, και αυτή να τον προειδοποιεί: έλα μαζί μου να σε σώσω, θα μείνεις μόνο σου!
Παναγιά μου! Λιώνω με αυτά. Να έχουν την υγειά τους!
γέλασα μέχρι δακρύων!!!!!! να τα χαίρεσαι!