Το παραμύθι της ζωής του μπαμπά μου

γράφει η Ζωή Ρηγοπούλου

Ήταν εκεί στα τέλη του 1985 που μπαίνοντας καθημερινά στο πατρικό μου, έβλεπα τον πατέρα μου με ένα μικρόφωνο στο χέρι να κάθεται με τις ώρες μπροστά στο κασετόφωνο. Ένα τσιγάρο σιγόσβηνε στο τασάκι -γιατί καπνιστής του γλυκού νερού ήταν- κι ένα ουισκάκι βρισκόταν στο γραφείο δίπλα του.

– Τι κάνεις, μπαμπά, τραγουδάς;

– Όχι, αφηγούμαι τη ζωή μου.

Αυτό κράτησε κάμποσο καιρό. Πολλές φορές είχε δίπλα του ποιητικές συλλογές και από εκεί διάλεγε και απήγγειλε τα ποιήματα των αγαπημένων του ποιητών. Άλλες φορές πάλι, πρώτα έγραφε στη γραφομηχανή αυτά που ήθελε και μετά τα μιλούσε στο μαγνητόφωνο.

Είχε μόλις μάθει για την βουλωμένη του αρτηρία και εικάζω ότι αυτό τον έκανε να έχει ανάγκη από έναν απολογισμό.

Όταν πέθανε, η μαμά λαχταρούσε να κάνουμε κάτι με τις κασέτες αυτές. Τις είχαμε βρει όλες, αριθμημένες, τακτικά και νοικοκυρεμένα όπως όλα του τα πράγματα. Καμιά από τις δυο μας δεν ήταν σε θέση να τις ακούσει. Αύριο, είπαμε.

Μετά πέθανε και η μαμά. Μεγάλη ορφάνια. Ούτε να σκεφτώ τις κασέτες ήθελα, πόσω μάλλον να τις ακούσω! Πέρασε καιρός. Οι κασέτες μετατράπηκαν σε cd για περισσότερη ασφάλεια. Προσπάθησα ν’ ακούσω. Έμεινα στην πρώτη φράση, με πήραν τα κλάματα. Τότε, η καλή μου φίλη η Καίτη Βλαντή προσφέρθηκε να τις απομαγνητοφωνήσει. Θα της το χρωστάω!! Έτσι, διάβασα το περιεχόμενο τους. Πάλι κλαίω. Κάθε φορά. Αλλά επιτέλους κατάφερα να κάνω κάτι μ’αυτές τις κασέτες! Όλος αυτός ο χειμαρρώδης μονόλογος του θα κυκλοφορήσει σε βιβλίο.

Δεν ξέρω αν ζούσε, τι θα κρατούσε και τι θα πέταγε απ’ τα λεγόμενα του. Σαν να τον ακούω να λέει: Άντε βρε Ζωή, πού θα τα κάνω βιβλίο! Ή μπορεί και νά ‘λεγε: Ναι, μωρέ, γιατί να μην μάθουν και οι μεταγενέστεροι τι ζωή περνάγαμε εμείς οι θεατρίνοι!

Γιατί όπως τα ξαναδιαβάζω, παρ’όλες τις περιπέτειες, τα απρόοπτα, την συχνή ανέχεια, τις κάμποσες κακουχίες… ήταν μια πολύ ωραία, πολύ γεμάτη, πολύ χαρούμενη ζωή!

Ελπίζω να περάσετε ωραία κι εσείς διαβάζοντας το!