Αύγουστος Κορτώ: ένα βιβλίο για τη μητέρα του

Δεν είναι το πρώτο βιβλίο του Αύγουστου Κορτώ που διαβάζω. Τον παρακολουθώ χρόνια και τον θεωρώ εξαιρετικά ταλαντούχο. Αγόρασα αυτό το βιβλίο τις πρώτες μέρες που κυκλοφόρησε και το διάβασα απνευστί. Μέρες τώρα θέλω να γράψω για αυτό. Μέρες τώρα ψάχνω να βρω τα σωστά λόγια. Είναι η ιστορία της Κατερίνας. Ο Αύγουστος μας διηγείται μέσα από τα μάτια της μητέρας του την ιστορία της οικογένειας της, την σχέση μάνας και γιού και την μάχη της Κατερίνας με την ψυχική νόσο. 

Βρήκα το βιβλίο σπαρακτικό. Ήταν η πρώτη λέξη που μου ήρθε στο μυαλό όταν τέλειωσα την ανάγνωση. Ο αναγνώστης παρακολουθεί με δέος τη σχέση μάνας γιού. Μια σχέση απόλυτης αγάπης. Απόλυτης εξάρτησης. Όμως εκτός από την σχέση μάνας και γιού παρακολουθούμε και το χρονικό της εξέλιξης της ψυχικής ασθένειας της Κατερίνας. Την μάχη της με την μανιοκατάθλιψη για χρόνια. Ξεκινάει από τα παιδικά της χρόνια, από εκεί που βρίσκεται η αφετηρία όλων. Και τελειώνει με την αυτοκτονία της, με τον τρόπο που εκείνη επέλεξε να φύγει. Ο Κορτώ θυμάται τις εφιαλτικές στιγμές της αρρώστιας, τις εξάρσεις. Αλλά θυμάται και τις ευτυχισμένες στιγμές, τα παιχνίδια και τις μουσικές που του μάθαινε το Κατερινάκι.

Ο λόγος του Κορτώ είναι λιτός και διακρίνουμε το γνωστό του χιούμορ. Η Κατερίνα αυτοσαρκάζεται. Ειδικά τα αποσπάσματα που τον αφορούν είναι απολαυστικά. Ο γιός της είναι για την Κατερίνα ο κόσμος της όλος. Καλύπτει το κενό της αλλά προσωρινά γιατί η ασθένεια παραμονεύει. Και στο τέλος η Κατερίνα αποφασίζει να φύγει. Για να λυτρωθεί η ίδια ή για να λυτρώσει το γιό της που αγαπά όσο τίποτα. Ξέρει ότι δεν διαχειρίζεται σωστά την ασθένεια, ξέρει ότι δεν κάνει αυτά που πρέπει και επιλέγει το δύσκολο δρόμο. Γιατί η αυτοκτονία μόνο εύκολη δεν είναι. Άλλωστε η Κατερίνα είχε γνωρίσει τον Παράδεισο όταν κράτησε στα χέρια της τον νεογέννητο γιό της. Πως είναι ο Παράδεισος;

«Είναι εκείνο το βράδυ. Είναι η στιγμή που ο Πέτρος αφήνει το βυζί μου, χορτάτος πια, κι ανοίγει τα μάτια και με κοιτά»

Θεωρώ το βιβλίο αυτό εξαιρετικά σημαντικό και πολύτιμο. Ο Κορτώ εκτίθεται και μας διηγείται την ιστορία της μητέρας του με λεπτομέρειες πολύ ιδιωτικές. Αλλά στην πραγματικότητα καταπιάνεται με ένα θέμα που θα δυστυχώς ακόμα είναι ταμπού. Αυτό της ψυχικής ασθένειας που δεν αντιμετωπίζεται όπως πρέπει. Της ψυχικής ασθένειας που μπορεί να σε τραβήξει σε δρόμους δύσκολους και σε λαβύρινθους από τους οποίους δεν θα καταφέρεις να βγεις χωρίς βοήθεια. Η Κατερίνα ταλαντεύεται ανάμεσα στο λαμπερό λευκό και στο μαύρο όπως όλοι οι ψυχικά ασθενείς. Οπότε ας ελπίσουμε ότι το βιβλίο αυτό θα λειτουργήσει και αφυπνιστικά για όλους όσους το διαβάσουν.

Το βιβλίο της Κατερίνας κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.

Ο Αύγουστος Κορτώ, μας έκανε την τιμή να γράψει λίγες αράδες για το Είμαι Μαμά:

«Ανακάλυψα τον υπέροχο, απείρως αγαπησιάρικο ιστότοπο eimaimama.gr όταν, λίγες μόλις μέρες αφότου το βιβλιαράκι μου είχε κυκλοφορήσει, είδα μια φράση του – «κλεμμένη» αυτούσια απ’ τα ημερολόγια της Κατερίνας – σε μια φωτογραφία που συνοψίζει λιτά κι απόλυτα το θαύμα της μητρικής αγάπης: το χέρι της μητέρας να κρατά το χεράκι του μωρού της. Κι εύχομαι απ’ τα βάθη της καρδιάς μου κάθε επισκέπτης να νιώθει, όπως κι εγώ στις τακτικές έκτοτε περιηγήσεις μου, τη λαχτάρα που γεννά το μωρό στην ψυχή του κάθε ανθρώπου: να μεταμορφωθεί ολόκληρος σε μια αγκαλιά»

Όλα τα άλλα μας τα λέει με τα βιβλία του.

[divider]
Η Αγγελική Μποζίκη ζει στην Αθήνα και εργάζεται στο χώρο της πληροφορικής.

Είναι η μαμά του Πέτρου και σύντροφος του Μιχάλη.

Αγαπά τη λογοτεχνία και διαβάζει από τότε που θυμάται τον εαυτό της. Μέσα από το eimaimama θα μοιράζεται μαζί μας τα βιβλία που ανακαλύπτει και αρέσουν στην ίδια και το μικρό Πέτρο φυσικά.