Ένας από τους κορυφαίους Ιρλανδούς φωτογράφους απαθανατίζει αρκουδάκια και δημιουργεί μία αξιολάτρευτη σειρά εικόνων! Ο βραβευμένος Mark Nixon φωτογράφισε τα πορτρέτα χνουδωτών «αρκουδακίων» τα οποία αγαπήθηκαν πολύ από τους κατόχους τους… ίσως υπερβολικά πολύ! Παρόλο που κάποια μοιάζουν λυπημένα, βαθιά μέσα τους, λάμπουν από ευτυχία. Όσο πιο ταλαιπωρημένα, τόσο πιο αγαπημένα! Άλλωστε οι ξεφτισμένες γούνες τους μαρτυρούν τα χρόνια τα οποία το παιδί που τα είχε έπαιζε μαζί τους.
Ο καλλιτέχνης λέει «Όταν βλέπεις αυτά τα αρκουδάκια και τα κουνελάκια, χωρίς μύτες, ξεφτισμένα, δεν μπορεί να μην αναπολήσεις την παιδική σου ηλικία και τους πρώτους φίλους που σου κρατούσαν συντροφιά χωρίς να ζητούν τίποτα σε αντάλλαγμα».
Ο αρκούδος του Luke Foley
Ο Flopsie της Lua Spencer
Ο μονόφθαλμος αρκούδος της Gerry Ryan
Ο Bobo του Shane Maher
Ο αρκουδάκος του Tom O’ Connor Jr.
Ο μπαμπάς κούνελος της Zoe Bracken
Ο γαργαλιάρης Teddy Tingley της Nicky Griffin
Οι φωτογραφίες αυτές και πολλές άλλες βρίσκονται στο βιβλίο του Mark Nixon, Much Loved, το οποίο είναι διαθέσιμο στο Amazon.
[divider]
Εγώ είχα μια ροζ γάτα που φοριόταν και στο χέρι σου σα μαριονέτα, με καταγάλανα μάτια. Μια μέρα που η γιαγιά μου έφτιαξε γιουβαρλάκια, τα οποία εγώ σιχαινόμουν, με έπιασε υστερία έτσι κακομαθημένο που ήμουν και τσιρίζοντας χτύπησα τη γάτα στην άκρη του πιάτου, εκσφενδονίζοντας το μάτι της. Δεν το ξαναβρήκαμε ποτέ και κάθε φορά που την έβλεπα να με κοιτάζει πια με ένα μόνο μάτι ένιωθα τύψεις. Εσείς θυμάστε το δικό σας «αρκουδάκι»;
Να σας μελαγχολήσω λιγάκι? όχι μόνο δεν είχα αρκουδάκι στην παιδική μου ηλικία, αλλά μέχρι τα έξι οι γονείς μου, μου είχαν αγοράσει μία κούκλα ξανθιά με μπλέ φόρεμα, Μελίνα την λέγανε και ένα σετ κουζινικών. Δώρα από συγγενείς δεν υπήρξαν ποτέ εκείνα τα χρόνια. Όλα αυτά φυσικά λόγω οικονομικής δυσχέρειας και εν μέρει άποψης των γονιών, πως είναι περιττά τα πολλά παιχνίδια αφού υπάρχουν οι αυλές και οι αλάνες. Αν έπαθα κάτι? κάτι μάλλον θα έπαθα, περισσότερο γιατί τα άλλα παιδιά είχαν κι εγώ όχι, αλλά το ψάχνω...
Ο Λότσο! <3
Κατα καιρούς είχα διάφορα αγαπημενα παιχνιδια αλλά ξεχωριζω δύο που θυμαμαι με πολύ αγαπη. Το ένα ήταν ενας κούκλος μωρο (αγόρι) που ηταν ολοκληρος από πλαστικό και μαλιστα ελαστικο καουτσουκ και έκανε μπάνιο. Οι παπούδες μου τον είχαν φέρει από την Ιταλία δώρο γιατί στην Ελλάδα τότε οι κούκλες ειχαν σωμα υφασματινο και δεν μπορουσες να τις βρεξεις. Αυτος ο κουκλος εκανε μπανιο 4-5 φορές την εβδομαδα τουλαχιστον και τα καλοκαιρια κολυμπούσε και στη θάλασσα (Τρέμε Φελπς). Το άλλο ηταν ενα λούτρινο Baby-Smurf με το οποίο κοιμομουν αγκαλια μέχρι που τελειωσα το λύκειο και το αντικατεστησα με "Ζωντανές" κούκλες. Ο κουκλος απο την Ιταλία βρισκεται στο παταρι, το baby-smurf το παιξανε και τα παιδια μου αλλα όχι με την προσκοληση που είχα εγω.
Το αγαπημένο μου κουνελάκι που είχα από μωρό, όταν ήμουν 3-4 χρονών το έβαλα μέσα στο πλυντήριο που ετοιμαζόταν να βάλει η μητέρα μου για να το κάνω "μπάνιο" κι έτσι χάλασε λόγω θερμοκρασίας... Το κλάμα που έριξα ήταν απερίγραπτο. Δεν έχω συγχωρέσει ακόμα τη μαμά μου που με άφησε χωρίς επιτήρηση και έριχνα εγώ ότι μου κατέβηκε μέσα στον κάδο του πλυντηρίου, χαχα! Τα υπόλοιπα αρκουδάκια μου είναι ακόμα και σήμερα σε άριστη κατάσταση και φυσικά πέρασαν στον απόγονο! :)
Και βέβαια! Και το έχω ακόμα, 40 τόσα χρόνια μετά :-)