Ας σκεφτούμε προτού κρίνουμε μια γυναίκα χωρίς παιδιά

γράφει η Wendy Squires

Δύο είναι οι λέξεις που έχω να πω στη γυναίκα που ήρθε πάνω από το τραπέζι, μου έπιασε το χέρι και μου είπε παρηγορητικά «Πόσο τραγικό που δεν κατάφερες ποτέ σου να κάνεις παιδιά. Είναι το πιο υπέροχο πράγμα που μπορεί να κάνει μία γυναίκα».

Οι λέξεις είναι «βούλωσέ το» (στη σεμνή τους εκδοχή), ή αν θέλω να είμαι πιο επιεικής, «σκέψου πρώτα». Γιατί δεν χρειάζεται να είσαι ο Φρόιντ για να καταλάβεις πως αυτή η δήλωση ήταν συγκαταβατική, αλαζονική και στην ουσία αναίσθητη.

Η φωνή του ζεν μέσα μου έλεγε πως αυτά είναι τα δικά της προβλήματα. Η γυναίκα ζήλευε το γεγονός ότι μπορούσα να ζω χαρούμενη και χωρίς παιδιά. Η σκέψη μίας ζωής χωρίς τη μητρότητα είναι πολύ ζοφερή για εκείνη. Δεν θα μπορούσε να ζήσει χωρίς να βάλει ένα τσεκ στο κουτάκι αυτό και πίστευε πως και γω θα ένιωθα έτσι. Μου προέβαλε τα δικά της θέματα, μου μετέφερε τον δικό της πόνο.

Ακόμη και έτσι όμως, ήθελα να την κουτουλήσω. Άγρια. Όχι μόνο για μένα, αλλά για όλες τις άτεκνες γυναίκες. Αναφέρομαι σε όλες όσες πασχίζουν με εξωσωματική – σε εκείνες που δεν καταφέρνουν να ολοκληρώσουν την εγκυμοσύνη τους – σε εκείνες που έχασαν το παιδί τους – σε όσες είναι στείρες – σε εκείνες των οποίων οι σύζυγοι δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν – εκείνες που εύχονται να βρουν μια σταθερή σχέση και περιμένουν – στις αμφίβολες – εκείνες που ποτέ δεν το είχαν σκοπό της ζωής τους και δεν ένιωθαν την ανάγκη να δικαιολογήσουν την απόφασή τους αυτή.

Οι περισσότερες άτεκνες γυναίκες που γνωρίζω καταφέρνουν να αποδεχτούν την κατάστασή τους – ακόμη και αν χρειάζεται χρόνος. Ως τη στιγμή που έρχεται κάποιος και απαιτεί να του ανακουφίσεις την περιέργεια του γιατί δεν έχεις παιδιά, ή, χειρότερα, σε θεωρεί συναισθηματικά ή πνευματικά ατελή, χρησιμοποιώντας απρεπή σχόλια όπως αυτό που υπέμεινα εγώ.

Πιστεύω πως τα παιδιά είναι ένα δώρο και όχι ένα δεδομένο στη ζωή μας, και όσοι το αποκτούν θα πρέπει να είναι ευγνώμονες. Δεν θα πρέπει να παρηγορούν αφ’ υψηλού με λόγια όπως «Αχ, πόσο κρίμα», «τραγωδία», «θα σου άρεσε τόσο πολύ» όσες δεν έχουν παιδιά – ακόμη και αν τα λόγια τους είναι καλοπροαίρετα. Οι άνθρωποι χρειάζεται να σταματήσουν και να σκεφτούν τα όσα λένε σε κάποιον άλλον όταν λένε «δεν μπορείς να γνωρίσεις την αγάπη αν δεν έχεις κάνει παιδιά», «ένιωθα λειψή μέχρι που έκανα παιδιά», «είσαι ένα τίποτα χωρίς οικογένεια» ή το αξιοθρήνητο «δεν σου αρέσουν τα παιδιά;».

Μια συγκαλυμμένη φιλοφρόνηση δεν σε κάνει συμπαθητικό ούτε και δείχνει κατανόηση. Και επειδή είσαι μητέρα δεν σημαίνει απαραίτητα πως είσαι τέλεια ή πως είσαι σε θέση να πεις σε κάποια άλλη πως θα ήταν κι εκείνη. Ο λόγος που μια γυναίκα δεν έχει παιδιά είναι προσωπικός της. Δεν είναι δουλειά κανενός άλλου να μάθει το γιατί.

Μια φίλη μου που είναι γνωστή σελέμπριτι μπορεί να το καταλάβει. Την έβλεπα σε μια συνέντευξή της στην τηλεόραση μια μέρα. Ο παρουσιαστής προσπέρασε το βιογραφικό της με την ατάκα «Αποφάσισες να βάλεις την καριέρα πάνω από την οικογένεια…» Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρόσωπο της φίλης μου, το παγωμένο της χαμόγελο που έκρυβε τα δάκρυα οργής που γνώριζα πως ήταν έτοιμα να χυθούν. Γνώριζα πως δεν είχε βάλει την καριέρα πάνω από την οικογένεια όπως αγενέστατα συμπέρανε εκείνος, αλλά πως είχε χάσει το πολυπόθητο μωρό της στους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης της και της είπαν πως δεν θα μπορούσε να αποκτήσει άλλο ως αποτέλεσμα. Όπως συμβαίνει και με τις περισσότερες γυναίκες, υπήρχε ολόκληρη ιστορία πίσω από την κατάστασή της, κάτι που δεν χρειαζόταν να επιδεινωθεί από μία ανίδεη υπόθεση.

Ήμουν με μια φίλη που της είπαν πρόσφατα πως δεν είχε ελπίδες με την εξωσωματική και είδα τον πόνο της όταν άκουσε το «δεν έχεις γνωρίσει την αγάπη αν δεν έχεις κάνει παιδιά» σε ένα πάρτι. Συχνά αναρωτιέμαι αν αυτοί που κάνουν αυτά τα σχόλια αναρωτιούνται πώς θα ένιωθαν αν οι ρόλοι είχαν αντιστραφεί και η άτεκνη γυναίκα ρωτούσε: «Είσαι σοβαρή; Για ποιο λόγο επέλεξες να γίνεις μητέρα;» ή «ξέρεις, η μητρότητα δεν είναι μόνο χαρές και πανηγύρια».

Δυστυχώς, βρίσκομαι στη συντροφιά γυναικών κάθε ηλικίας αυτή τη στιγμή που δεν ικανοποιημένες με την άτεκνη φύση τους και δεν θα ικανοποιηθούν αν δεν εξαντλήσουν κάθε οικονομικό, συναισθηματικό, ψυχολογικό και φυσικό πόρο που διαθέτουν. Κάποιες αντιμετωπίζουν την κατάσταση καλύτερα από άλλες αλλά όλες είναι ευαίσθητες όταν βρίσκονται ανάμεσα σε αγνώστους και προκύπτει το θέμα των παιδιών – έχουν να διαχειριστούν τις ορμόνες τους, είναι ευαίσθητες και συχνά θλιμμένες, ζώντας με έναν πόνο που δεν αντέχει να ακούει αυτάρεσκες υποθέσεις.

Οι γυναίκες αυτές ζουν με τις στατιστικές που τους λένε πως έχουν λίγες ή ανύπαρκτες πιθανότητες να συλλάβουν και είναι προορισμένες να προσχωρήσουν στις τάξεις του ταχύτερα αναπτυσσόμενου τύπου οικογένειας στην Αυστραλία, τους άτεκνους. Η Στατιστική Υπηρεσία προβλέπει πως ως το 2031 το ποσοστό των οικογενειών με παιδιά θα είναι μικρότερο από τα ζευγάρια χωρίς παιδιά, 38 προς 43 τοις εκατό. Ωστόσο, αυτή η πλειοψηφία σπάνια ακούγεται στην διαστρεβλωμένη κοινωνία της «εργαζόμενης οικογένειας». Δεν υπάρχουν φοροελαφρύνσεις αν είσαι άτεκνος. Καμία. Κι όμως πρέπει και αυτοί να πληρώσουν για την εκπαίδευση, για τα επιδόματα τέκνων και την υγειονομική τους περίθαλψη που οι ίδιοι δεν θα αποκτήσουν ποτέ.

Γεγονός είναι – όχι πως θα έπρεπε να ενδιαφέρει κάποιον άλλον – πως οι περισσότερες άτεκνες γυναίκες σήμερα αισθάνονται πως δεν ήταν σε θέση να πάρουν την απόφαση να κάνουν παιδί επειδή δεν αισθάνονταν την απαραίτητη οικονομική ή συναισθηματική ασφάλεια. Σύμφωνα με μία έρευνα στο Journal of Population Health της Αυστραλίας, πολλές άτεκνες γυναίκες στα 30 τους θέλουν να κάνουν παιδιά, αλλά δεν μπορούν για λόγους «που ξεπερνούν τις δικές τους δυνάμεις», όπως η έλλειψη συντρόφου, σταθερής σχέσης ή συντρόφου που επιθυμεί παιδιά.

Ίσως στο μέλλον όταν κρίνουμε μια άλλη γυναίκα για τις επιλογές που έχει κάνει στη ζωή της ή επικροτούμε δημοσίως τις δικές μας, θα ήταν καλό να έχουμε στο μυαλό μας αυτές τις στατιστικές. Δεν έχουν όλες οι γυναίκες τις ίδιες ευκαιρίες στη ζωή και δεν τις θέλουν ούτε τις χρειάζονται όλες τους. Σίγουρα μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε πως το πιο ασφαλές θα ήταν να διατηρήσουμε αμοιβαίο σεβασμό και κατανόηση των όποιων περιστάσεων.

πηγή: smh.com.au