Ας σκεφτούμε προτού κρίνουμε μια γυναίκα χωρίς παιδιά
γράφει η Wendy Squires
Δύο είναι οι λέξεις που έχω να πω στη γυναίκα που ήρθε πάνω από το τραπέζι, μου έπιασε το χέρι και μου είπε παρηγορητικά «Πόσο τραγικό που δεν κατάφερες ποτέ σου να κάνεις παιδιά. Είναι το πιο υπέροχο πράγμα που μπορεί να κάνει μία γυναίκα».
Οι λέξεις είναι «βούλωσέ το» (στη σεμνή τους εκδοχή), ή αν θέλω να είμαι πιο επιεικής, «σκέψου πρώτα». Γιατί δεν χρειάζεται να είσαι ο Φρόιντ για να καταλάβεις πως αυτή η δήλωση ήταν συγκαταβατική, αλαζονική και στην ουσία αναίσθητη.
Η φωνή του ζεν μέσα μου έλεγε πως αυτά είναι τα δικά της προβλήματα. Η γυναίκα ζήλευε το γεγονός ότι μπορούσα να ζω χαρούμενη και χωρίς παιδιά. Η σκέψη μίας ζωής χωρίς τη μητρότητα είναι πολύ ζοφερή για εκείνη. Δεν θα μπορούσε να ζήσει χωρίς να βάλει ένα τσεκ στο κουτάκι αυτό και πίστευε πως και γω θα ένιωθα έτσι. Μου προέβαλε τα δικά της θέματα, μου μετέφερε τον δικό της πόνο.
Ακόμη και έτσι όμως, ήθελα να την κουτουλήσω. Άγρια. Όχι μόνο για μένα, αλλά για όλες τις άτεκνες γυναίκες. Αναφέρομαι σε όλες όσες πασχίζουν με εξωσωματική – σε εκείνες που δεν καταφέρνουν να ολοκληρώσουν την εγκυμοσύνη τους – σε εκείνες που έχασαν το παιδί τους – σε όσες είναι στείρες – σε εκείνες των οποίων οι σύζυγοι δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν – εκείνες που εύχονται να βρουν μια σταθερή σχέση και περιμένουν – στις αμφίβολες – εκείνες που ποτέ δεν το είχαν σκοπό της ζωής τους και δεν ένιωθαν την ανάγκη να δικαιολογήσουν την απόφασή τους αυτή.
Οι περισσότερες άτεκνες γυναίκες που γνωρίζω καταφέρνουν να αποδεχτούν την κατάστασή τους – ακόμη και αν χρειάζεται χρόνος. Ως τη στιγμή που έρχεται κάποιος και απαιτεί να του ανακουφίσεις την περιέργεια του γιατί δεν έχεις παιδιά, ή, χειρότερα, σε θεωρεί συναισθηματικά ή πνευματικά ατελή, χρησιμοποιώντας απρεπή σχόλια όπως αυτό που υπέμεινα εγώ.
Πιστεύω πως τα παιδιά είναι ένα δώρο και όχι ένα δεδομένο στη ζωή μας, και όσοι το αποκτούν θα πρέπει να είναι ευγνώμονες. Δεν θα πρέπει να παρηγορούν αφ’ υψηλού με λόγια όπως «Αχ, πόσο κρίμα», «τραγωδία», «θα σου άρεσε τόσο πολύ» όσες δεν έχουν παιδιά – ακόμη και αν τα λόγια τους είναι καλοπροαίρετα. Οι άνθρωποι χρειάζεται να σταματήσουν και να σκεφτούν τα όσα λένε σε κάποιον άλλον όταν λένε «δεν μπορείς να γνωρίσεις την αγάπη αν δεν έχεις κάνει παιδιά», «ένιωθα λειψή μέχρι που έκανα παιδιά», «είσαι ένα τίποτα χωρίς οικογένεια» ή το αξιοθρήνητο «δεν σου αρέσουν τα παιδιά;».
Μια συγκαλυμμένη φιλοφρόνηση δεν σε κάνει συμπαθητικό ούτε και δείχνει κατανόηση. Και επειδή είσαι μητέρα δεν σημαίνει απαραίτητα πως είσαι τέλεια ή πως είσαι σε θέση να πεις σε κάποια άλλη πως θα ήταν κι εκείνη. Ο λόγος που μια γυναίκα δεν έχει παιδιά είναι προσωπικός της. Δεν είναι δουλειά κανενός άλλου να μάθει το γιατί.
Μια φίλη μου που είναι γνωστή σελέμπριτι μπορεί να το καταλάβει. Την έβλεπα σε μια συνέντευξή της στην τηλεόραση μια μέρα. Ο παρουσιαστής προσπέρασε το βιογραφικό της με την ατάκα «Αποφάσισες να βάλεις την καριέρα πάνω από την οικογένεια…» Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πρόσωπο της φίλης μου, το παγωμένο της χαμόγελο που έκρυβε τα δάκρυα οργής που γνώριζα πως ήταν έτοιμα να χυθούν. Γνώριζα πως δεν είχε βάλει την καριέρα πάνω από την οικογένεια όπως αγενέστατα συμπέρανε εκείνος, αλλά πως είχε χάσει το πολυπόθητο μωρό της στους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης της και της είπαν πως δεν θα μπορούσε να αποκτήσει άλλο ως αποτέλεσμα. Όπως συμβαίνει και με τις περισσότερες γυναίκες, υπήρχε ολόκληρη ιστορία πίσω από την κατάστασή της, κάτι που δεν χρειαζόταν να επιδεινωθεί από μία ανίδεη υπόθεση.
Ήμουν με μια φίλη που της είπαν πρόσφατα πως δεν είχε ελπίδες με την εξωσωματική και είδα τον πόνο της όταν άκουσε το «δεν έχεις γνωρίσει την αγάπη αν δεν έχεις κάνει παιδιά» σε ένα πάρτι. Συχνά αναρωτιέμαι αν αυτοί που κάνουν αυτά τα σχόλια αναρωτιούνται πώς θα ένιωθαν αν οι ρόλοι είχαν αντιστραφεί και η άτεκνη γυναίκα ρωτούσε: «Είσαι σοβαρή; Για ποιο λόγο επέλεξες να γίνεις μητέρα;» ή «ξέρεις, η μητρότητα δεν είναι μόνο χαρές και πανηγύρια».
Δυστυχώς, βρίσκομαι στη συντροφιά γυναικών κάθε ηλικίας αυτή τη στιγμή που δεν ικανοποιημένες με την άτεκνη φύση τους και δεν θα ικανοποιηθούν αν δεν εξαντλήσουν κάθε οικονομικό, συναισθηματικό, ψυχολογικό και φυσικό πόρο που διαθέτουν. Κάποιες αντιμετωπίζουν την κατάσταση καλύτερα από άλλες αλλά όλες είναι ευαίσθητες όταν βρίσκονται ανάμεσα σε αγνώστους και προκύπτει το θέμα των παιδιών – έχουν να διαχειριστούν τις ορμόνες τους, είναι ευαίσθητες και συχνά θλιμμένες, ζώντας με έναν πόνο που δεν αντέχει να ακούει αυτάρεσκες υποθέσεις.
Οι γυναίκες αυτές ζουν με τις στατιστικές που τους λένε πως έχουν λίγες ή ανύπαρκτες πιθανότητες να συλλάβουν και είναι προορισμένες να προσχωρήσουν στις τάξεις του ταχύτερα αναπτυσσόμενου τύπου οικογένειας στην Αυστραλία, τους άτεκνους. Η Στατιστική Υπηρεσία προβλέπει πως ως το 2031 το ποσοστό των οικογενειών με παιδιά θα είναι μικρότερο από τα ζευγάρια χωρίς παιδιά, 38 προς 43 τοις εκατό. Ωστόσο, αυτή η πλειοψηφία σπάνια ακούγεται στην διαστρεβλωμένη κοινωνία της «εργαζόμενης οικογένειας». Δεν υπάρχουν φοροελαφρύνσεις αν είσαι άτεκνος. Καμία. Κι όμως πρέπει και αυτοί να πληρώσουν για την εκπαίδευση, για τα επιδόματα τέκνων και την υγειονομική τους περίθαλψη που οι ίδιοι δεν θα αποκτήσουν ποτέ.
Γεγονός είναι – όχι πως θα έπρεπε να ενδιαφέρει κάποιον άλλον – πως οι περισσότερες άτεκνες γυναίκες σήμερα αισθάνονται πως δεν ήταν σε θέση να πάρουν την απόφαση να κάνουν παιδί επειδή δεν αισθάνονταν την απαραίτητη οικονομική ή συναισθηματική ασφάλεια. Σύμφωνα με μία έρευνα στο Journal of Population Health της Αυστραλίας, πολλές άτεκνες γυναίκες στα 30 τους θέλουν να κάνουν παιδιά, αλλά δεν μπορούν για λόγους «που ξεπερνούν τις δικές τους δυνάμεις», όπως η έλλειψη συντρόφου, σταθερής σχέσης ή συντρόφου που επιθυμεί παιδιά.
Ίσως στο μέλλον όταν κρίνουμε μια άλλη γυναίκα για τις επιλογές που έχει κάνει στη ζωή της ή επικροτούμε δημοσίως τις δικές μας, θα ήταν καλό να έχουμε στο μυαλό μας αυτές τις στατιστικές. Δεν έχουν όλες οι γυναίκες τις ίδιες ευκαιρίες στη ζωή και δεν τις θέλουν ούτε τις χρειάζονται όλες τους. Σίγουρα μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε πως το πιο ασφαλές θα ήταν να διατηρήσουμε αμοιβαίο σεβασμό και κατανόηση των όποιων περιστάσεων.
πηγή: smh.com.au
Το πιο ανθρώπινο σχόλιο που διάβασα, γεμάτο κατανόηση, εύγε.
Έχω βρεθεί στη θέση της αρθρογραφου. Βέβαια σε μένα η ατάκα ήρθε από άτομο που δεν ήξερε τι πως και γιατί δεν έχω ακόμα παιδί, και κυρίως πάνω σε συζήτηση κάνοντας πλάκα και γελόντας μεταξύ μας. Εκείνη την περίοδο μετακομίζαμε με τον άντρα μου και κυριολεκτικά τα είχα δει όλα. Ήμουν με συναδέλφους για καφέ,μία εκ των οποίων ηταν δεν ήταν στην ομάδα ένα μήνα. Εκεί λοιπόν που κάναμε πλάκα, άρχισα να "παραπονιέμαι" με χιούμορ για το πακετάρισμα των πραγμάτων από το ένα σπίτι στο άλλο, για το πόσο ο άντρας μου αργεί στο να πακετάρει τα πράγματά του κτλπ κτλπ,και η νέα συνάδελφος γελόντας με τον τρόπο που το έλεγα μου λέει "θα ήθελα να σε ακούσω να παραπονιέσαι έχοντας σε όλο αυτό και 3 μηνών μωρό". Το γέλιο των άλλων συναδέλφων πάγωσε, γιατί ήξεραν ακριβώς τι συμβαίνει σε αυτόν τον τομέα και με στήριζαν πάρα πολύ ψυχολογικά, εγώ πάλι έπνιξα τα δάκρυα με ένα χαμόγελο και της απάντησα "τότε δεν θα παραπονιόμουν για τίποτα!" Φυσικά και κατάλαβε την γκάφα της και φυσικά και δεν της κράτησα κακία γιατί όπως προείπα το είπε πάνω στην πλάκα και καθόλου κακοπροαίρετα. Όταν βέβαια μετά από καιρό έμαθε μες τις άκρες τι συμβαίνει,εκτός του ότι μου ζήτησε συγγνώμη, έγινε το άτομο που μου έκανε την τιμή να μου ζητήσει να της βαφτίσω το κοριτσάκι της. :) Καλόν είναι όμως να βουτάμε τη γλώσσα στο μυαλό πριν θίξουμε ευαίσθητα θέματα και πριν κρίνουμε τους άλλους για τις εκάστοτε επιλογές τους.
Diavasa prosextika to arthro kai ola ta sxolia...Yphrxa kai egw ''thuma'' tetoiwn suzhthsewn(polla xronia pantremenh kai xwris paidi)kai oloi oloi mou legan ante pote tha kaneis paidi?Prospathousa ola auta ta xronia omws den hthela na kanw suzhthsh gia thn krevatokamara mou eidika me sugeneis...Panta apantousa tha erthei otan thelei o theos ekeinos xerei kalutera kai an pali de mou steilei kati parapanw tha xerei.Kai pragmatika to pisteua kai telika egine kiolas.. To thema einai pws apo th stigmh pou ftaneis se mia hlikia arxizoun; ante de vrhkes kanenan akomh?Meta molis kaneis sxesh;ante pote tha valete daktulidi?meta lene;ante pote pantreueste?meta lene;ante kanena paidaki de tha kanete?meta molis kaneis kanena lene;ti de tha kaneis deutero?EEEEEE PIA!!!!!Thelw na pw pws o kosmos allwte kakoproaireta allwte kaloproaireta olo kati zhtaei apo sena san na theloun na se entaxoun se mia xexwristh koinwnikh omada pou aparaithta prepei na anhkeis giati kai egw de xerw giati!Prospathiste na mhn tous akoute kai na mhn epireazeste giati polles fores olo auto mas anxwnei kai leitourgei asxhma sthn psuxologia mas.Kante oti goustarete singles h mamades akolouthiste th dikh sas poreia kai oti eseis kai mono eseis thewrhte oti sas kanei eutuxismenes!Oi upoloipoi panta tha lene alla h zwh mas einai mia kai prepei na th zhsoume opws mono emeis xeroume kalutera!!!!!
ΕΝΤΑΞΕΙ ΤΡΑΓΙΚΟ ΝΑ ΠΑΤΑΣ ΤΟΝ ΑΛΛΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΠΟΝΑΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΛΕΣ ΠΟΣΟ ΑΤΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΜΗΤΕΡΑ.ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΟΜΩΣ ΣΕ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΜΕ ΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥΣ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ. ΕΧΩ ΞΑΔΕΡΦΗ Η ΟΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΤΕΚΝΗ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΟΤΙ ΔΕ ΘΕΛΕΙ Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣΤΗΣ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΩ/ΤΑΙΣΩ/ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ. ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΤΙΜΩΡΙΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ ΕΝΩ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΜΠΡΟΣΤΑ. ΘΑ ΦΤΑΙΩ ΑΝ ΤΗΣ ΠΩ ¨"ΑΝ ΠΟΤΕ ΚΑΝΕΙΣ ΠΑΙΔΙΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕ ΤΑ ΟΠΩΣ ΘΕΣ"?ΝΟΜΙΖΕΙ ΠΩΣ ΞΕΡΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΑΚΥΡΩΝΕΙ ΣΥΝΕΧΩΣ. ΚΙ ΕΓΩ ΠΡΙΝ ΓΙΝΩ ΜΑΝΑ ΕΙΧΑ ΚΑΠΟΙΕΣ ΘΕΩΡΙΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΠΛΕΟΝ ΚΑΤΑΡΗΦΘΗΚΑΝ, ΟΜΩΣ ΤΙΣ ΚΡΑΤΟΥΣΑ ΓΙΑ ΜΕΝΑ. ΔΕ ΣΥΜΒΟΥΛΕΨΑ ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΠΑΙΔΙ. ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΣΥΝΕΒΗ. ΕΡΧΕΤΑΙ ΝΑ ΕΥΧΗΘΕΙ ΜΙΑ ΑΝΥΠΑΝΤΡΗ ΦΙΛΗ ΜΟΥ, ΟΤΑΝ ΓΕΝΝΗΣΑ. Ο ΜΙΚΡΟΣ ΠΕΡΙΠΟΥ 40 ΗΜΕΡΩΝ, ΕΙΧΕ ΚΟΛΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΕΚΛΑΙΓΕ. ΕΓΩ ΤΟΝ ΕΙΧΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΚΑΙ ΜΟΥ ΛΕΕΙ " ΑΧ ΣΕ ΛΥΠΑΜΑΙ. ΠΟΣΟ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ ΝΙΩΘΩ. ΒΛΕΠΩ ΕΣΕΝΑ ΤΩΡΑ ΑΠΕΡΙΠΟΙΗΤΗ, ΕΧΕΙΣ ΠΑΡΕΙ ΚΑΙ ΚΙΛΑ, ΚΑΙ ΚΑΘΕΣΑΙ ΣΑΝ ΤΗΝ ΚΑΚΟΜΟΙΡΑ ΜΕ ΕΝΑ ΜΥΞΙΑΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΠΑΤΙΝΙ. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΝΤΙΑ. Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΜΕ ΦΥΛΑΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΖΗΣΩ ΠΟΤΕ" ΤΟ ΑΝΟΙΓΕΙΣ Η ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΟΙΓΕΙΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΤΟΜΑΤΑΚΙ ΣΟΥ?????
Δεν μπορώ γιατί πρέπει να είμαστε με οποιονδήποτε τρόπο επικριτικοί απέναντι στον οποιονδήποτε...Είτε έχει παιδιά, είτε όχι, είτε θηλάζει, είτε όχι, είτε εφαρμόζει την μέθοδο της καρέκλας σαν τιμωρία είτε όχι...Ο καθένας ζει την ζωή του και κάνει τις επιλογές του και ΣΙΓΟΥΡΑ δεν επιλέγει για τους άλλους. Γιατί να μην αφήνουμε τους ανθρώπους να ζουν την ζωή τους, να κάνουν τα λάθη τους, να μαθαίνουν, να χαίρονται, να πικραίνονται; Κι όλα αυτά γιατί; Για να δείξουμε ότι εμείς έχουμε την λύση σε όλα τα προβλήματά τους...εκτός από τα δικά μας;
Έχω δύο φίλες αληθινές, κολλητές. Η μία προσπαθούσε να κάνει παιδί με νύχια και με δόντια, με χίλιες ταλαιπωρίες και όταν της το απέκλεισαν -ενώ εγώ μόλις είχα γεννήσει (η τελευταία της παρέας μας)- ήταν από τα χειρότερα συναισθήματα που έχω βιώσει...κι όταν λίγες βδομάδες αργότερα συνέβη το ανέλπιστο ήταν ΤΟΣΗ η χαρά μου, όπως όταν έμεινα εγώ έγκυος!! Κλαίγαμε..Η άλλη κολλητή είναι ένας από τους πιο καλούς ανθρώπους που ξέρω..Γεμάτος αγάπη και τρυφερότητα, έτοιμη μάνα από καιρό, όμως δυστυχώς επέλεξε λάθος σύντροφο και τώρα είναι μόνη και δεν μπορεί να βρει τον κατάλληλο άνθρωπο και τα χρόνια περνάνε και ξέρει ότι τα όρια στενεύουν..Αν κάποιος ή κάποια έλεγε ή πει ποτέ αυτά τα λόγια που αναγρ'αφονται στο άρθρο στις δύο αυτές γυναίκες θα τους πιάσω εγώ από το λαιμό!! Τόση οργή αισθάνομαι γι' αυτούς τους ανθρώπους..
Κάποια θέματα είναι πιο ευαίσθητα από άλλα. Και το θέμα της τεκνοποίησης είναι στην πρώτη 3άδα των πολύ ευαίσθτων τζιζ θεμάτων για τους ανθρώμους και δη τις γυναίκες! Πιστεύω ότι ιδιαίτερα για τις άτεκνες γυναίκες που ήθελαν/θέλουν να είναι μητέρες είναι πολύ σημαντική η μητρότητα και εξαιρετικά ευαίσθητο σημείο στις ψυχές τους. Το ξέρω γιατί ως ένα σημείο ήμουν κι εγώ μια άτεκνη γυναίκα με τεράστια επιθυμία να γίνω μητέρα και πάρα πολύ λίγες ελπίδες. Το χειρότερό μου ήταν όταν έρχοταν ο κάθε πικραμένος και με ρώτούσε πότε θα κάνω παιδί (αφού ήμουν ήδη αρκετά χρόνια παντρεμένη και σε 'κατάλληλη' ηλικία για τεκνοποίηση). Και οι πιο "τολμηροί" με μάλωναν κιόλας που έχω αργήσει!! Πάντα σκεφτόμουν "μα καλά πόσο αγενής είναι που με ρωτάει κάτι τέτοιο. δεν σκέφτεται ότι μπορεί να έχω πρόβλημα και να με πληγώσει?"! Διστυχώς, συνήθως οι άνθρωποι δύσκολα μπαίνουν στη διαδικασία να λάβουν υπόψιν τα πιθανά ευαίσθητα σημεία των άλλων. Ακόμα και τις ευαισθησίες ή τις ιδιαιτερότητες των πολύ κοντινών και αγαπημένων μας προσώπων μερικές φορές τις παραβλέπουμε ή τις ξεχνάμε...
'Οσες γυναίκες κάνουν τέτοιου είδους σχόλια μάλλον δεν έμαθαν τίποτα ουσιαστικό απ΄τη μητρότητα ή απ΄τη ζωή γενικά... υποτίθεται ότι με το μωρό μας (αλλά όχι μόνο, να μη λέω κι εγώ όσα κατακρίνω) μαθαίνουμε να σεβόμαστε τα συναισθήματα, όσο μικρά ή μεγάλα κι αν μας φαίνονται εμάς τα προβλήματά του, μαθαίνουμε ότι δεν σκέφτονται όλοι όπως εμείς, μαθαίνουμε να ακούμε χωρίς να γινόμαστε ξερόλες, υποτίθεται ότι έχουμε τελικά καταλάβει ότι μπορεί να πληγώσουμε κάποιον, μικρό η μεγάλο, χωρίς να έχουμε πει ή κάνει κάτι που εμάς θα μας πλήγωνε. Και να σας πω και κάτι? Ακόμα κι αν κάποτε μου πει μια γυναίκα κάτι που με τσατίσει, αν με κρίνει άδικα κατ'εμέ, αν θελήσει να μπει στη θέση μου χωρίς νε είναι ε και πάλι ΔΕΝ πρέπει να της πω "οκ αλλά εσύ δεν είσαι μάνα και δεν ξέρεις ακόμα", ας το καταπιώ! Γιατί (εκτός του ότι οποιαδήποτε γυναίκα ή άντρας, με ή χωρία παιδία, έχει δικαίωμα γνώμης στην παιδαγωγική) ο δικός μου στιγμιαίος εκνευρισμός δεν είναι ΤΙΠΟΤΑ, ΤΙΠΟΤΑ μπροστά σ'αυτό που νιώθει μια γυναίκα που θέλει να κάνει ένα μωρό και για οποιονδήποτε λόγο προς το παρόν δεν μπορεί. Κι αυτό όντως δεν μπορεί με τίποτα να το αισθανθεί ούτε στο ελάχιστο μια γυναίκα που δεν το έχει ζήσει. Ας το σεβαστούμε λοιπόν κι ας μην κάνουμε τέτοιου είδους σχόλια, όσο ανώδυνα κι αν μας φαίνονται εμάς, με τα μωρά μας στην αγκαλιά...
Το δεύτερο ωραίο άρθρο εδώ μέσα. (έκανα 1 λεπτό να γράψω αυτό το σχόλιο απ'το τρέμουλο).
Παντως είναι γεγονός οτι η μητρότητα σου δίνει μια πολύ μεγάλη ευκαιρία να βγεις από τον όποιο εγωκεντρισμό διαθέτεις και όντως να αγαπήσεις όπως δεν αγάπησες ποτέ. Δε λέω οτι όλες οι μητέρες μπορούν να αγαπάνε, αλλά ξέροντας τον εαυτό μου πριν 2 χρόνια ως φανατικά εργένισσα, θεωρώ οτι η μητρότητα είναι δώρο και αποκαλυπτικό γεγονός για κάθε γυναίκα. Το άρθρο μου θύμισε μια πρόσφατη συζήτηση με μια ανυπαντρη-άτεκνη φίλη μου, η οποία απο τότε που τη θυμάμαι πασχιζε να παντρευτεί και να κάνει παιδιά τόσο πολύ, που επνιγε κάθε συντροφο που είχε. Ηξερε τα πάντα για τα παιδιά, ηταν πλήρως ενημερωμένη και προετοιμασμένη γι αυτα, σε αντίθεση με εμενα που ποτε δεν ασχολήθηκα με το θέμα γιατί θεωρούσα οτι δε με αφορά. Τωρα, με αναπάντεχα αντιστραμμένους τους όρους μιλούσαμε για την παρεξήγηση που είχε με καποια κοινη μας φιλη εγκυο, που κατα τραγικη ειρωνεία ηταν ακόμη πιο φανατική κατα των παιδιών απο όσο ημουν εγω. Εγω δικαιολογούσα τη συμπεριφορα της κοινης μας φιλης λόγω ορμονών, γιατι θυμόμουν τη δικη μου εγκυμοσυνη και λοχεία, και καποια στιγμή της ειπα οτι "εγω καταλαβαινω πως ειναι. Φοβαται, εχει ορμονες, πιστευει οτι ισως εκανε λαθος και της φαίνεται βουνο". Η φιλη μου με πολυ επιθετικο τονο μου ειπε" τι θες να πεις, οτι εγω δεν ειμαι μανα και δεν καταλαβαίνω;;;!" και της απαντω: " στο ψυχολογικο κομματι οχι. Αν δεν εχεις ζησει καποια πραγματα, δεν μπορεις να ξερεις την ψυχολογια τους, και αυτο ισχυει σε ο,τι κανει κανεις, οχι μονο στη μητροτητα". Απαντηση: " Να σου θυμισω οτι ΕΣΥ εισαι η ασχετη απο παιδια, ενω εγω ξερω παρα πολλα πραγματα"..... Κι εκει θεωρησα σωστο να το βουλωσω, διοτι δεν θα εβγαζα ακρη. Αλλα αυττο που ηθελα να της πω ηταν οτι οσο ασχετη κι αν ημουν σττη θεωρία, το γεγονός οττι ΤΩΡΑ εμαι μαμα, με κανει να εχω παει ενα βημα πιο περα απο θεωριες. Αλλα δεν το ειπα, γιατι δε θα το καταλαβαινε. Μονο μια μαμα θα καταλαβαινε τι θελω να πω. Τι θελω να πω. Οτι προσωπικα ειμαι πολυ διακριτική οσον αφορα ανθρωπους που ΟΝΤΩΣ δεν καταφεραν να κανουν παιδια, και δε μιλαω μονο για το ποσο γλυκουλης ειναι ο γιος μου, αλλα και για το πόσο με κουραζει. Οταν ομως οι ιδιοι αισθανονται λειψοι απο την ελλειψη παιδιων, τοτε τους βγαινει σε επιθετικοτητα. Και δε φταιω εγω γι αυτο. Και ανθρωπους που ειναι ετσι, δεν τους πιανεις πουθενα. Οταν τους λες τα καλα της μητροτητας σου λενε οτι το παιζεις υπερανω, κι οταν τους λες τα κακα, σε λενε αχαριστη επειδη εσυ εισαι μανα κι αυτες δεν ειναι. Πιστευω να με καταλαβαινουν οσες μαμαδες εχουν τετοιους γνωστους η φιλους. Δε φταιμε εμεις οι μαμαδες παντα, πρεπει και οι αλλοι να δουλεψουν λιγο με τον εαυτο τους, οπως προσπαθουμε κι εμεις.
Συμφωνώ beatrice. Και εγώ έχω μια άτεκνη φίλη (ψάχνει να βρει τον κατάλληλο υποψήφιο πατέρα και μέχρι στιγμής είναι πολύ άτυχη) και παρόλο που δεν έχει εκφράσει ποτέ κάτι αντίστοιχο με τη δική σου φίλη, γενικά, μου είναι προτιμότερο να μη συζητώ θέματα που αφορούν τη μητρότητα (άρα ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου) αφενός για να μην την πληγώσω άθελά μου και αφετέρου, γιατί φοβάμαι πως μπορεί να πω κάτι το οποίο ενδεχομένως να παρεξηγηθεί με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, καθώς είναι ένα θέμα που γνωρίζω ότι την πονάει και συνεπώς δεν μπορεί να το διαχειριστεί όπως θα διαχειριζόταν ένα οποιοδήποτε άλλο θέμα. Φυσικά, δεν θα άφηνα ποτέ σχόλια του είδους που περιγράφει το κείμενο σε καμμία γυναίκα, ειδικά αν δεν γνωρίζω την κατάστασή της, αλλά όπως και να έχει το θέμα "μητρότητα" είναι ένα λεπτό και πολύ προσωπικό ζήτημα που καλό είναι να προσεγγίζεται με μεγάλη προσοχή.
Βεατρίκη έχεις πολύ δίκιο που λες ότι αν συνέχιζες τη συζήτηση δεν θα έβγαζε πουθενά. Έχω κι εγώ ένα τέτοιο ίδιο θέμα με μια φίλη μου, που δεν έχει παιδιά ακόμα αλλά θέλει διακαώς. Το δύσκολο είναι ότι με τη φίλη μου αυτό ισχύει για όλα. Δηλαδή είναι στοιχείο του χαρακτήρα της να προσπαθεί να πείσει ότι αν το έκανε κι εκείνη (το οτιδήποτε) θα το έκανε καλύτερα από σένα (εμένα, τον ένα, τον άλλο)! Πχ. δεν οδηγεί, δεν έχει δίπλωμα, δεν έχει πιάσει ποτέ τιμόνι στα χέρια της. Όμως όταν βρίσκεται συνοδηγός (ή συνεπιβάτης) μέσα σε ένα αυτκίνητο, έχει πάντα άποψη για την οδήγηση και για τις ικανότητες του οδηγού σε εκνευριστικό σημείο! Φυσικά όταν γέννησα, ειδικά τον πρώτο καιρό, είχε ενίοτε πολλές απόψεις και ενστάσεις για το πως κάνω το ένα ή το άλλο με το μωρό μου. Κάποιες φορές οι απόψεις της ήταν και προσβλητικές. Με έχει πάρει τηλέφωνο ενώ έχω βγει βόλτα με το μωρό και μου έχει πει το κορυφαίο και αξέχαστο: "Το τάϊσες το παιδί πριν το βγάλεις έξω, ή το έβγαλες νηστικό"! (λες και της είχα δώσει το δικαίωμα να πιστεύει ότι παραμελώ το παιδί μου or something!!!!) Ή σε άλλη φάση έχω ακούσει την ατάκα: "Μα καλά τι γονείς είστε εσείς που βγάζετε το μωρό έξω μετά από εμβόλιο?" (απόγευμα μηνός Ιουλίου με 35 βαθμούς ζέστη, στο πάρκο δίπλα στο σπίτι μας)! Κι άλλες ατάκες που αν κάτσω να τις γράψω θα γράφω σεντόνια! Αν της απαντούσα όπως θα ήθελα θα την πλήγωνα και θα τσακωνόμασταν. Εκείνη όμως γιατί δεν έλαβε ποτέ υπόψιν τις επιλόχειες ορμόνες μου, τη δύσκολη φάση της προσαρμογής στην ιδιότητα της μητέρας με όλους τους φόβους και τις αγωνίες, ή στην τελική τον δικό μου δύσκολο χαρακτήρα, και έσπευσε να μου πει όλα αυτά τα κουλά? Ε λοιπόν ποτέ δεν της απάντησα γιατί όντως δεν έχει νόημα. Αλλά θα ήθελα να είχε δουλέψει κι εκείνη αντίστοιχα τον ευατό της λίγο και να είχε σκεφτεί όλα τα παραπάνω.
πωπω, κι εμενα μου λεει κατι τετοια αλλα κανω πως δεν τα ακουω γιατι θα γινει της ποπης. Ασε που εχει ψυχωση με το παιδι μου και το κατσιαζει, με εναν τροπο σαν την Ελμάιρα στα Looney Tunes! "i ll kiss u hug you love you fovever! Μουτς μουτς μουτς μουτς!"
Κοίτα, έχω καταλάβει πολύ καλά ότι αυτές οι βλακώδεις ατάκες που είναι έτσι εκνευριστικές και προσβλητικές, όσο και να μου τη σπάνε, προκύπτουν από την ανάγκη που έχει η φίλη μου να καλύψει το δικό της τεράστιο κενό. Έχω αποφασίσει να μην τα παίρνω προσωπικά γιατί πιστεύω ότι όποιος και να ήταν στη θέση μου, τα ίδια θα του έλεγε. Δηλαδή έχω πιστέψει ότι δεν έχει θέμα μαζί μου αλλά με τον εαυτό της. Απλώς ξεσπάσει σε μένα. Ε, τι φίλη θα ήμουν αν δεν την άφηνα? Αλλά Βεατρίκη μου θα σου πω και το άλλο. Όσο και να μην σου αρέσει, όσο και να μη θέλεις να το παραδεχτείς, οι άνθρωποι με παιδιά δεν μπορούν να συμβαδίσουν με τους ανθρώπους που δεν έχουν παιδιά. Μπορεί να κάνεις τρελά κολλητή παρέα με κάποιον και να είστε σαν αδέλφια. Τη στιγμή που ένας από τους δύο θα κάνει παιδί, χωρίζουν οι δρόμοι. Οπότε να θυμάσαι ότι όσο κολλητή και να νιώθεις τη φίλη σου, όσο ενημερωμένη και σχετική με τα παιδιά και να είναι, όσο και να τα αγαπάει, όλα είναι στη θεωρία. Δεν είναι η ίδια υπεύθυνη για τη ζωή ενός παιδιού, δεν αγωνιά η ίδια, δεν ξενυχτά η ίδια, δεν ξέρει πως είναι στην πράξη. Δυστυχώς η μόνη αλήθεια είναι ότι δεν είσαστε πια στην ίδια ρότα. Απόδειξη η συμπεριφορά τύπου Elmira. Αν ήξερε και καταλάβαινε, θα ήταν πιο συγκρατημένη. Ίσως θα ήταν καλό να αραιώσεις κάπως.
ηδη εκ των πραγματων εχω αραιωσει... yeap, το χω παρει χαμπαρι οτι δεεεεεεν.... Απο την αλλη, δυο απο τις νομες του γιου μου ειναι ατεκνες κι ανυπαντρες, αλλα, καμια σχεση με την παραπανω φιλη. εχουν αλλα πραγματα να ασχοληθουν, και η παρεα μαζι τους ειναι ελευθερη, χωρις να μετραω κουβεντες... Και το παιδι το λατρευουν, με την καλη εννοια χωρις υπερβολες και χωρις μπηχτες και κριτικη.
αχ ετσι ακριβως ειναι!! Ζηταμε οι μαμαδες κατανοηση για την δικη μας κατασταση με τα παιδια και καμμια φορα ξεχναμε τον υπολοιπο κοσμο γυρω μας- Συναντουμε και συναναστρεφομαστε καθημερινα με ανθρωπους των οποιων δε ξερουμε τις ιστοριες τους και τι Γολγοθα μπορει ν ανεβαινουν. Συναντω συχνα ατεκνες μητερες, εχουμε και καποιες στον κυκλο μας που τις πιανει καμμια φορα το μαμαδο-ρανταρ με την ακρη του ματιου μας, να χαζευουν τα παιδια μας κι εμας με ισως λιγη ζηλια ή παραπονο.. Η ζωη μερικες φορες μπορει να γινει πολυ σκληρη. Και δεν μπορω να χωνεψω ποσο αδικη, οταν ανθρωποι που θα γινοταν υποδειγματικοι γονεις "τιμωρουνται" μ αυτο τον αλυπητο τροπο και αλλοι που δεν τα θελουν κανουν παιδια και υποφερουν κι αυτοι αλλα κυριως αυτα τα αθωα πλασματακια... Προσωπικα σ αυτες τις περιπτωσεις προσπαθω να μην λεω τιποτα, σεβομενη τον πονο τους και εχω στο μυαλο μου τον κανονα που λεει "Μιλα μονο αν αυτο που εχεις να πεις ειναι καλυτερο απ τη σιωπη"
Θωμά, υποκλίνομαι (και για αυτή) για την επιλογή δημοσίευσης.
Γενικά καλό είναι να προσέχουμε πριν ανοίξουμε το στοματάκι μας και πούμε κάτι σε κάποιον. Ας αποφεύγουμε λόγια που μπορεί να πληγώνουν τους άλλους. Ειδικά σε τόσο λεπτά θέματα και σε καταστάσεις μη αναστρέψιμες. Αν μπορούμε να πούμε μια κουβέντα που θα κάνει τον άλλον να νιώσει ζεστασιά και γλύκα, ας μιλήσουμε. Διαφορετικά .... ας κλείσουμε το στόμα μας με ένα .... μπουρεκάκι!