Η μάνα της μάνας

Καμιά φορά μιλάω με μαμάδες που τα παιδιά τους είναι μεγάλα σε ηλικία… πολλές απ’ αυτές είναι ήδη γιαγιάδες… τους μιλώ για το www.eimaimama.gr και γιατι δεν συμμετέχουν σ’ αυτό.

Δεν το κάνω για την… αύξηση της επισκεψιμότητας και άλλες τέτοιες τεχνοκρατικές λεπτομέρειες, που όποιος με ξέρει προσωπικά, γνωρίζει ότι αντιπαθώ βαθιά.

Τους το λέω γιατι είμαι φανατικός υποστηρικτής της γνώμης, ότι το μέλλον είναι η συμμετοχή. Ειδικά η συμμετοχή στις καινούργιες (έχουν σχεδόν παλιώσει, βρε παιδιά) τεχνολογίες κι εφαρμογές.

Η πιο συνηθισμένη απάντηση είναι:

–Ε, τι να κάνω εγω εκεί; Εμένα τα παιδιά μου μεγαλώσανε.

Εχουν δίκιο σε ένα μικρό ποσοστό… αλλά έχουν άδικο στο μεγαλύτερο.

Η πραγματικότητα είναι ότι το eimaimama γεννήθηκε την εποχή που η Αθηνά ήταν ακόμα έμβρυο και «μεγαλώνει» μαζί της… όταν μάλιστα γεννήθηκε κι ο Αρχέλαος ξαναμίκρυνε σε ηλικία (εννοώ στο περιεχόμενο).

Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα οι καισαρικές, οι φυσιολογικοί τοκετοί, ο θηλασμός ή μη θηλασμός, οι κρεμούλες, τα πρώτα βήματα, τα πρώτα λογάκια, οι πρώτες μέρες στον παιδικό σταθμό, οι πρώτες αναποδιές ή χαρές ήταν (είναι) τα κύρια θέματα του, καθώς η Ολιβ μου που (βασικά) το γράφει (αλλά κι εγώ ακόμα) γράφει αυτά που βιώνει ως μαμά (κι εγω ως μπαμπάς)…

Τι να γράψω δηλαδη για το παιδί που πάει στο δημοτικό, στο γυμνάσιο, λύκειο, Πανεπιστήμιο, στον στρατό ή γίνεται μαμά ή μπαμπάς…

Ουψ… πώς το ’πα αυτό το τελευταίο;

Μαμά ή μπαμπάς;

Η αλήθεια είναι ότι (ούτε εγω που γράφω αυτό το κείμενο) δεν το είχα (καλο)σκεφτεί αυτό.

Ο κύκλος δηλαδη κλείνει εκεί που άνοιξε… και ξανανοίγει εκεί που έκλεισε. Πάντα συμβαίνει αυτό στη ζωή.

Παρατηρώ τις μαμάδες των μαμάδων (τις γιαγιάδες ντε) που όλο και περισσότερες έρχονται στις αγαπημένες μας μαμαδο-συναντήσεις.

Ναι… ναι…. Σύμφωνοι καμαρωνουν τα εγγονάκια τους. Αυτό είναι σαφές και κρυστάλλινο… αμα όμως το προσέξεις καλύτερα θα διαπιστώσεις ότι βασικά και αυτές έρχονται φορώντας τον μανδύα της αρχικής τους ιδιότητας. Της μάνας… και η κόρη-μαμα παίζει (με άνεση) τον διπλό αυτό ρόλο.

Αν δεν είσαι μάνα… δεν γίνεται να είσαι γιαγιά…

Δεν χωράει αμφισβήτηση σ’ αυτό που λέω.

Σ’ αυτό το site (και σε άλλα φυσικά) γραφει, διαβάζει, αναλύει, ονερεύεται, κραυγάζει, δημιουργεί, διαφωνεί, μαθαίνει ή διδάσκει (και χίλια άλλα τέτοια) η δική τους κόρη. Αρα την ενδιαφέρει… Την ενδιαφέρει περισσότερο από κάθε τι άλλο στη ζωή. Μανάδες είστε και καλαβαίνετε ενετλώς αυτό που λέω. Ετσι;

Συμφωνοι! Μια μητέρα με κόρη που είναι νεαρή μαμά, μπορεί ή ίδια να μην έχει να πει για πάνες, ή μπιμπερό (σιγά που δεν έχει δηλαδή), αλλά έχει να πει το δικό της παιδί. Τι λέτε να της προκαλεί αυτό; Αδιαφορία; Μη λέμε ο,τι θέλουμε.

Η ίδια η νεαρή μητέρα – με άλλα λόγια- συνεχίζει (και πότε σταμάτησε άλλωστε;) να είναι το παιδί. Δεν είναι σχιζοφρενικό. Είναι το Α και Ω της ίδια της ζωής.

Όχι λοιπόν έχουν μόνο χώρο… αλλά έχουν και οι ίδιες ( οιμαμάδες των μαμάδων)  πρωταγωνιστικό ρόλο.

Θα σας πω την δικιά μου εμπειρία.

Η Ολιβια έχει μαμά τη Ρένα, η οποία ζει με την δική της μαμά την Τασούλα, στον Πολύγυρο.

Η (προ)γιαγιά Τασούλα λιώνει για τα δισέγγονά της (την Ειρήνη, τον Αργύρη, την Αθηνά και τον Αρχέλαο), λυποθυμά από αγάπη για τα εγγόνια της Απόστολο και Ολίβια… αλλά (άμα είσαι παρατηρητικός άνθρωπος) θα δεις ότι βασικά ζει και αναπνέει για την μοναχοκόρη της, τη Ρένα.

Αρκεί να δεις το βλέμμα της όταν ανοίγει η πόρτα και μπαίνει η κόρη της. Διαρκεί ένα μικρο-κλάσμα του δευτερολέπτου, αλλά είναι η ίδια πάντα ματιά της μάνας που συναντά το σπλάχνο της. Περιγράφεται αυτό το βλέμμα; Φοβάμαι πως όχι… Το ξέρετε όμως, ε μανούλες;

Δεν μπορώ να το πω καλύτερα.

Το ίδιο συμβαίνει και με τη Ρένα και τα παιδιά της.

Θα σας το ξανακάνω εικόνα:

Κάθε φορά που έρχεται στην Αθήνα κατουριέται πάνω της με τα εγγονια της… όμως την περισσότερη ώρα την περνά κοντά (όσο πιο κοντά γίνεται) στην Ολιβ… νιώθω ότι αν μπορούσε θα ήταν κολλητά πάνω της.

Θα σας εκμυστηρευτώ και κάτι άλλο:

Όταν ήρθε μαζί μου η Ολιβ μου στην Αθήνα της υποσχέθηκα κάτι (από μόνος μου) χωρίς να μου το ζητήσει η ίδια και το ’χω τηρήσει πάντα και χωρίς εξαίρεση

–Να ξέρεις κάτι… ο,τι κι αν πάθει η Ολιβ… θα σε ειδοποιήσω ΑΜΕΣΩΣ. Θα ’σαι η πρώτη που θα το μάθεις. Ολοι οι υπόλοιποι θα το μάθουν (αν το μάθουν) μετά.

Νομίζω ότι αυτό την κάνει να νιώθει ασφάλεια.

Και εγω εχω (ιερή) υποχρέωση να το κάνω, όπως έχω την ίδια ακριβώς υποχρέωση προς την Ολιβ μου σχετικά με τα παιδιά μας.

Η μητρότητα δεν είναι η απαρχή.

Η μητρότητα είναι η συνέχεια μιας άλλης μητρότητας. Είναι η συνέχεια που ανέκαθεν κάνει την ζωή και κυλά.

Δεν έχει καμιά σημασία αν αυτό που περιγράφω συμβαίνει σε ένα μικρό χωριό ή στο internet.

Δεν άλλαξε, δεν αλλάζει και ούτε πρόκειται να αλλάξει.

Για σκεφθείτε το λίγο!

YΓ. Το ‘χω ξαναγράψει κι επιμένω:

Αν όλες οι μαμάδες πιαστούν χέρι χέρι… όχι μόνο οριζοντίως (όπως συμβαίνει εδώ) αλλά και καθέτως… τοτε αυτη χώρα έχει ελπίδες. Εχουν μιλήσει όλοι… πιο πολύ από όλους οι άσχετοι… είναι ώρα να μιλήσει και η Μάνα… επειδή όμως η κοινωνία είναι έτσι φτιαγμένη, πρέπει να (επαναλαμβάνω) πιαστούν χέρι-χέρι.

[divider]

Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.

Είναι δημοσιογράφος.

Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr