ανατριχιασα!! κ ποσο δικιο εχετε! σε κλασματα δευτερολεπτου μπορει να γινει το κακο κ ειδικα στην εποχη που ζουμε τωρα που ειναι γεματοι ανωμαλους.. ουτε να το σκεφτω δεν θελω Παναγια μου!!

Με παρέα στην Αρετσού ...τα παιδάκια μας παίζουν αμέριμνα...ο γιος μου τότε κοντά στα 4...(τώρα 18 :).....πίνουμε καφεδάκι και συζητάμε με τους φίλους μας κι εγώ τα μάτια μου επάνω στο μικρό μου καρφωμένα...Με ρωτάει κάτι ο ένας φίλος στην αντίθετη πλευρά του τραπεζιού,γυρίζω να απαντήσω για δευτερόλεπτα κι όταν ξαναγυρίζω το βλέμμα μου στα παιδιά,είναι όλα εκεί εκτός απ το δικό μου....ψάχνω με τα μάτια μου για ελάχιστα δευτερόλεπτα στο γύρω χώρο...πουθενά....Με πιάνει πανικός....(λίγα μέτρα πιο εκεί η θάλασσα και μια παιδική χαρά).......λέω σε όλους ότι λείπει το παιδί....σηκωνόμαστε αυτόματα και ψάχνουμε ρωτώντας και τα παιδιά τα οποία πάνω στο παιχνίδι δεν τον πήρανε χαμπάρι που έφυγε.....Έχω νιώσει πως δεν αναπνέω.....η καρδιά μου μετρούσε 150 παλμούς(και λίγους λέω) και με έχει πιάσει ΠΑΝΙΚΟΣ.......φωνάζουμε όλοι το όνομά του και τρέχουμε προς αντίθετες κατευθύνσεις να τον βρούμε....όσο περνάν τα λεπτά εγώ αισθάνομαι πως θα πάθω κάτι στάνταρ....ώσπου.....Ώσπου όπως κοιτάζω προς την παιδική χαρά(η οποία ήταν αφύλαχτη από κάγκελα,όντας στην αμμουδιά) διακρίνω κάτι στο επάνω μέρος μιας τσουλήθρας που ήταν φτιαγμένη σαν κάστρο....Ήταν η κορυφή του κεφαλιού του γιόκα μου,που ίσα ίσα ξεπρόβαλε .......Ούτε που κατάλαβε ότι τον φωνάζαμε......ένιωσα αυτόματα πως δεν με κρατάνε τα πόδια μου....και μ έπιασε ίλιγγος.....τόση ένταση βγήκε....Αισθάνθηκα πως για λίγα λεπτά έχασα όλο το νόημα της ζωής μου....Φριχτό!!!!............Φυσικά δεν το έχω ξεχάσει από τότε....και φυσικά δεν το συζητάμε ότι το να ξεφύγει ένα παιδάκι της προσοχής μας είναι θέμα κλασμάτων του δευτερολέπτου.....Δεν θέλω καν να το σκέφτομαι.....και ήμουν πάντα απίστευτα προσεχτική όσες φορές κι αν πηγαίναμε κάπου....μέχρι και υπερβολική στο να τον ελέγχω....Δυστυχώς όμως είναι κάτι που συμβαίνει και στις "καλύτερες οικογένειες" που λένε....:)..

Στον διάδρομο του σούπερ μάρκετ κρατώ μια συσκευασία ψωμιού και δεν βλέπω την ημερομηνία λήξης. Γυρίζω στον άντρα μου και τον ρωτάω "μήπως βλέπεις την ημερομηνία λήξης;" Σκύβουμε και οι δύο για δευτερόλεπτα πραγματικα και μόλις σηκώνω το κεφάλι μου δεν βλέπω πουθενά την κόρη μου (2 ετών)..σε όλο τον διάδρομο. Εγώ ντρέπομαι που το λέω πανικοβλήθηκα κι αρχισα να φωνάζω και να τρέχω σαν την τρελή. Ο άντρας μου πιο ψυχραιμος την βρήκε αμέσως μπροστά στο ταμείο εκεί που είναι οι τσίχλες και έπαιζε..Τα χειρότερα δευτερόλεπτα της ζωής μου..Κρύος ιδρώτας, τρέμουν τα πόδια σου, ο απόλυτος τρόμος. Περιττεύει να πω ότι εκτοτε αν επιμένει να μην την κρατάμε από το χέρι δεν την αφήνουμε ούτε δευτερόλεπτο από τα μάτια μας!! Ούτε 1 δευτερόλεπτο!!!