Ας τα πάρω απ’ την αρχή όμως:

Εγώ με τα παιδιά είχα πάντα μια σχέση μίσους-πάθους. Ολα τα παιδιά των γνωστών, από νήπια έως του δημοτικού –ειδικά τα αγόρια- μια ζωή με γούσταραν και στη συνέχεια με καβαλούσαν. Θες επειδή μου αρέσει ο χαβαλές και το παιχνίδι; Θες επειδή δεν ξέρω να λέω “όχι”; Είχαν βρεί το μαλάκα που έπαιζαν μαζί του μέχρι να τον βγάλουν νοκ-άουτ, ο οποίος μαλάκας (εγώ δηλαδή) μετά το νοκ-άουτ σιχτίριζε την ώρα και τη στιγμή που τα τσίγκλισε να παίξουν, και φανταζόταν τον εαυτό του να βγάζει ένα αλυσσοπρίονο και να τα κάνει κομματάκια. Μου εχει τύχει να παίξω με ένα σχετικά ήσυχο αγοράκι, που στο τέλος της βραδιάς φερόταν σα διάολος τόσο πολύ που η μάνα του μου την είπε –δικαίως- οτι αν ποτέ κάνω παιδί θα έρθει να μου κάνει τα ίδια που έκανα στο γιο της, κι αντε να το μαζέψω! Αυτός ήταν κι ενας από τους λόγους που τα παιδιά για μένα ήταν κάτι δύσκολο, κάτι άγνωστο, πιο αδύνατο να τα κουμαντάρω κι από το να ανεβώ στην κορυφή του Έβερεστ.

Και μετά έκανα δικό μου παιδί. Το γιατί και πως το έχω πει, μην το ξαναλέω. Κι όλα καλά μέχρι που ήταν 6-7, άντε 8 μηνών. Ούτε καν σκεφτόμουν, ούτε κάν ήξερα τι θα γίνει όταν θα αρχίσει να συνειδητοποιεί καλύτερα τον εαυτό του. Θεωρούσα οτι άμα το ικανοποιώ, όλα καλά. Ήταν πολύ κουραστικό, αλλά τη λύση μου την είχα βρει: Αφού ειναι πακέτο, τουλάχιστον ας το κάνω fun: Χαβαλές-χαβαλές-χαβαλές και παιχνιδι! Και κατά τα άλλα, μαμ-κακά-αγκαλίτσα-νάνι. Από 5 μηνών κοιμόταν 9ωρα στο κρεβάτι του, με λίγο κουνηματάκι ή αγκαλιά βέβαια, αλλά όλα καλά. Ήταν σα να είχα –μετα συγχωρήσεως-, ένα “κατοικίδιο”.

Το μεγάλο πακέτο ήρθε σιγά-σιγά και ύπουλα, εκεί, μετά τους 8-10 μήνες. Εκεί που άρχισε να αναπτύσσει συνήθειες-συμπεριφορές-προσωπικότητα, μα τόσο σιγά που δεν πήρα πρέφα οτι μετά τον ένα χρόνο ζωής του, ο γιος μου δεν ήταν πια… “κατοικίδιο”. Είχε αρχίσει να γίνεται παιδάκι, με τα θέλω του, τα δικαιώματά του, τα καπρίτσια του. Είχε αρχίσει να ρολάρει, μετά να μπουσουλάει, μετά να μας πιάνει από το χέρι και να περπατάει. Να μας δείχνει διάφορα πράγματα με το δαχτυλάκι του, να δείχνει τα πρωτα σημάδια λογικής και νοημοσύνης. Να λέει μπαααα και μάαα-μα.

Διάβαζα κατά καιρούς πως πρέπει να διαβάζουμε στα παιδιά παραμύθια, πως πρέπει να είμαστε σταθερές και ήρεμες, πως πρέπει να τους βάζουμε όρια, αλλά εμένα όλα αυτά μου ήταν βαρετά και δεν έπιαναν και με τη μία, και έτσι έκανα με το γιο μου αυτό που ήξερα καλύτερα: Χαβαλέ-χαβαλέ και πάλι χαβαλέ, τη στιγμή που θα έπρεπε να πάρω σοβαρά το ρόλο μου σα γονιό και όχι σαν… διασκεδαστή του παιδιού μου. Και ό,τι ήθελε όπως πάντα του το έδινα, γιατί όπως είπα πριν, μου είναι υπερβολικά δύσκολο να λέω “όχι” μήπως τυχόν πληγώσω κανέναν, πόσο μάλλον τον κανακάρη μου το μοσχαναθρεμένο. (Ναι, είμαι ευαισθητούλα γιατί είμαι και Καρκίνος).

Κι έτσι ο μικρός άρχισε μοτίβα “κακής” συμπεριφοράς, όπως να βάζει το χέρι του στο στόμα και να ξερνάει το φαϊ του για να τον προσέξω, να κουνάει βάρκα-γυαλό ολόκληρο το πάρκο με κίνδυνο να το ανατρέψει, να ξυπνάει αρκετές νύχτες και να κλαίει, να πειράζει ό,τι δεν έπρεπε να πειράζει, να τραβάει μαλλιά άλλων παιδιών και να με δαγκώνει σε όλο το σώμα τόσο έντονα που ντρεπόμουν το καλοκαίρι να βγω με κοντομάνικο γιατί στην καλύτερη περίπτωση έμοιαζα με πρεζάκι, στη χειρότερη με κακοποιημένη γυναίκα. Η αλλαγή πάνας εφιάλτης, με τέτοιες κλωτσιές που μια φορά με πέταξε 1 μέτρο μακριά κι έχασα τη ισορροπία μου κι έπεσα (δε φτάνουν οι διαολιές, είναι και μεγαλόσωμος και δυνατός, κι εγώ μισή μερίδα! Απορούσα πως 12 μηνων σκατό έχει τόση δύναμη.). Και πολλά άλλα ανεξέλεγκτα έκανε το σπλάχνο μου, και όταν τα έκανε είχε το πονηρό ύφος του Αντίχριστου, του στυλ “κάνω τη μαλακία μου, το ξέρω και δε με νοιάζει, αρκεί να σε δω να αντιδράς”. Και ο,τι κι αν του έλεγες απλά γελούσε και το ξανακάνε για να σπάσει πλάκα. Είχα καταντήσει να τον παρακαλάω για τα βασικά (εκτός από το φαγητό, ευτυχώς τα τρώει όλα και συμφέρει), και να κάνω κόλπα για να αλλάξω μια πάνα!

Άσε που μετά τον 1 χρόνο άρχισε η ατελείωτη μαμακίαση, αυτή που δε με άφηνε ούτε να… –μην πω τώρα-, καταλάβατε. Αυτό το “μάάάάάάάάάάά” που μου σήκωνε το ζάχαρο στο άκουσμά του και μόνο. Για να μην πω και στη σκέψη οτι σε ένα λεπτό από την ώρα που θα φύγω απο το δωμάτιο θα το ξανακούσω (χωρίς υπερβολή, τόσο άγχος μου προκαλούσε).

Για λίγο καιρό μου πήρε τον αέρα για καλά. Κι εγώ στεκόμουν με σοκ και δέος, σκεπτόμενη: “I created a monster!”. Και είχα τη φρίκη μου, είχα και τους διάφορους να μου λένε: “αυτός παίζει ταμπούρλο κι εσύ χορεύεις!”, “αμάν πια, ξεκόλλα, μην τρέχεις Βέγγος κάθε φορά που ζητάει κάτι!!! Μαμάκια θα τον κάνεις!” . Το μωρό μου (το “κατοικίδιο” που λέγαμε) είχε αρχίσει να γίνεται “το παιδί μου, αυτός ο άγνωστος”. Και να ο άντρας μου να μου λέει οτι είμαι πολύ μαλακή απέναντί του, και να εγώ να τσακώνομαι μαζί του επειδή άφησε το παιδί να κλάψει γιατί του είχε πρήξει τα …αυτά τελωσπάντων. Όσο για τα νεύρα μου; Τα έκανα γαργάρα και το βράδυ έριχνα και κανα κλάμα να ξεσπάσω. Μου είναι αδύνατον να ρίξω φωνή του παιδιού, κι ας θέλω εκείνη τη στιγμή να τον πετάξω απ’ το παράθυρο. Κάθε μέρα ξυπνούσα με άγχος για το πως θα καλύψω τις ανάγκες του μικρού όλη τη μέρα και ν’ αντέξω να μην πεταχτώ η ίδια απ’ το παράθυρο.

Θυμάμαι σε κάποια φάση αντάλλαξα κατι μέιλ με την Ολίβια, και σε ένα από αυτά μου έγραφε οτι με βλέπει κάπως στρεσαρισμένη. Σκέφτηκα “μα που σκατά το κατάλαβε; Από τα σχόλια;” Είμαι άτομο που θέλει να κρύβει τις κακές στιγμές του, αλλά όντως ήμουν πολύ πιεσμένη.  Βρισκόμουν μπροστά στη συνειδητοποίηση οτι –πέρα από θεωρίες που πολύ καλά ήξερα και συμφωνούσα-, το παιδί είναι ένα συνεχές στοίχημα, κι εγώ ήθελα διακαώς να μην τα σκατώσω, αλλά το να μην τα σκατώσω μου φαινόταν βουνό. Δεν είχα πια όρεξη για χαβαλέ. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πως θα τα βγάλω πέρα μέχρι να μεγαλώσει. Πολλές φορές ήθελα να βάλω το μυαλό μου στο off και να κοιτάζω το άπειρο για μέρες με το βλέμμα της αγελάδας.  Κι απ’ την άλλη, μου έδινε κάτι χαμόγελα και γάργαρα σπαστικά γέλια λατρείας με το που του έκανα λίγη πλάκα, που με έκανε αλοιφή και ξεχνούσα τα πάντα.

Μέσα σε όλον αυτόν τον πανικό είχα και κάποιες στιγμές διαύγειας. Σκεφτόμουν οτι έπρεπε να βρω μια φόρμουλα, ένα μοτίβο, ένα κουμπί, μια αρχή –κάτι τελοσπάντων- για να βασίσω τη συμπεριφορά μου. Έτσι σκέφτηκα πώς θα ήθελα εγώ να μου φέρονται εμένα αν ήμουν νήπιο και πειραματικά άρχισα την επιβράβευση. Ο,τι καλό έκανε ο μικρός, μπράβο και παλαμάκια εγώ. Όσα νεύρα και να είχα όταν έκανε κάτι κακό, επέμενα στωϊκά να του δείχνω ένα εναλλακτικό καλό, κι αν το έκανε, πήδαγα στον αέρα, παλαμάκια, ηχηρά μπράβο. Και ναι, άρχισε να ανταποκρίνεται. Κι εγώ άρχισα να του μιλάω περισσότερο. Ευτυχώς το άρχισα νωρίς (στους 13 με 15 μήνες) και μάζεψα τα ασυμμάζευτα νωρίς. Σε αυτό με βοήθησαν οι καλοί μαμαδοφίλοι μου που είχαν λίγο μεγαλύτερα νήπια, κι έτσι έμαθα να προβλέπω τι θα γίνει παρακάτω με το δικό μου. Δεν έδιναν παιχνίδια αυτά; Εκμεταλλευόμενη τη μαμακίαση και τη λατρεία του σε μένα, εγώ του έλεγα να τους δίνει τα δικά του. Και εκείνος το έκανε αμέσως. Και ως δια μαγείας κατάλαβε το κόλπο και έκανε την πρώτη του συναλλαγή: Μαζεψε ενα παιχνίδι του φίλου του από κάτω, και του το έδωσε για να πάρει πίσω τη μπάλα που του είχε πάρει ο φίλος. Εγώ μόλις το είδα, πήδηξα πάνω-κάτω, τι μπράβο, τι παλαμάκια τι φιλιά και αγκαλιές. Κι ο μικρός το κανε, το ξανάκανε, κι όσο με έβλεπε να πηδάω πάνω-κάτω, τόσο το έκανε. Με τον ίδιο τρόπο έμαθε να δίνει φαγητό σε παιδιά, να μην τους τραβάει τα μαλλιά αλλά να τα χαϊδεύει.

Όσο για τον ύπνο του; Με οδήγησε ο ίδιος: Εκεί που όταν κοιμόταν μαζί μου όταν ήταν βρέφος και ξύπναγε με το παραμικρό, τώρα ως νήπιο κοιμάται μαζί μου και δεν κουνιέται καν από τη θέση του, ενώ στο κρεβάτι του ξυπνάει και 3-4 φορές σχεδόν κάθε βράδυ! Και παρατηρώ οτι μετά από 2-3 μέρες ύπνο μαζί μου, κοιμάται 10ωρα στο κρεβάτι του. Κι ας παλλινδρομεί μετά -δε γαμιέται- ας ξανακοιμηθεί μαζί μου μέχρι να του φύγει η μαμακίαση και να σιχαθεί τη φάτσα μου κάθε πρωϊ που ξυπνάει. (Και δεν πα να λένε όλοι οτι δεν κάνει να κοιμάται μαζί μου!!!)

Κι επιτέλους είδα φως στο τούνελ. Άρχισε το παιδί μου να μου είναι πιο κατανοητό, κι όχι μόνο αυτό, αλλά συνέχισε να είναι ζωηρό, πλην όμως πιο ΥΠΑΚΟΥΟ!

Το οτι συνεχίζει να με δοκιμάζει είναι δεδομένο. Όσο μεγαλώνει και καταλαβαίνει τη νοημοσύνη του, τόσο θα με δοκιμάζει. Ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα είναι κάτι που έγραψα ως σχόλιο σε ένα άλλο άρθρο. Αυτή τη στιγμή -17 μηνών- βρίσκεται στο απώγειο του άγχους αποχωρισμού από την πολύτιμη μαμά του. Φυσιολογικό, και μάλιστα τώρα που έχω γίνει ο πιο αποτελεσματικός του “δάσκαλος”, ακόμη πιο φυσιολογικό. ΄Ετσι λοιπόν, αρνείται, όχι μόνο να με αποχωριστεί, αλλά και να τελειώσει η μέρα του! Δηλαδή, γουστάρει τόσο πολύ να ασχολούμαι μαζί του, που ενώ είναι πτώμα από την κούραση δεν πάει για ύπνο. Χθες λοιπόν, ήρθα αντιμέτωπη για 4η φορά με αυτό το καινούργιο καπρίτσιο. Τις προηγούμενες μέρες ομολογώ πως φρίκαρα, αλλά χθες αποφάσισα πως, όπως όλα τα άλλα είχαν τη λύση τους, θα είχε και αυτό το καπρίτσιο τη δική του. Έκανα όλα αυτά που ήθελε υποτίθεται να κάνει για να κοιμηθεί, αλλά αυτός συνέχισε να αρνείται να κοιμηθεί και να ψευτογκρινιάζει. Και τότε έφαγα μια φλασιά και χωρίς να το σκεφτώ έκανα το εξής απλό: Επιβλήθηκα και μόνο με την ιδιότητά μου ως μαμά: Τον κοίταξα στα μάτια έντονα, χωρίς να μιλάω, χωρίς να κουνάω, χωρίς να τραγουδάω. Ξαφνικά σταματάει τη γκρίνια απορημένος και με κοιτάει στα μάτια. Του λεω εντελώς ειλικρινά και μέσα από την καρδιά μου τη λέξη “σοβαρολογώ” , κι εκείνος μου χαμογέλασε, έκλεισε το διακόπτη και τα μάτια του και κοιμήθηκε. Τόσο απλά.

Κοιτάζω το γιο μου να με δοκιμάζει κι εκεί που παλιά νόμιζα πως δε θέλει να τον σταματήσω, τώρα καταλαβαίνω πως ασυναίσθητα μου λέει: “μαμά δείξε μου το σωστό, γιατί κι εμένα με διευκολύνει”. Όταν δυσκολεύεται να κοιμηθεί, όταν γκρινιάζει ψεύτικα χωρίς να κλαίει στ’ αλήθεια, γιατί κάτι θέλει και δεν ξέρει τί, περιμένει πολλές φορές από μένα, όχι να χορέψω στο χορό του, αλλά να του λύσω το πρόβλημα.

Και ξαφνικά έφαγα τη μεγαλύτερη φλασιά που έχω φάει ως τώρα: Ίσως τα παιδιά τελικά να ΘΕΛΟΥΝ να τους δείξεις ποιος είναι το αφεντικό, όχι από μαζοχισμό, αλλά επειδή θέλουν να μάθουν τον κόσμο και πρέπει να τους τον δείξει κάποιος που εμπιστεύονται, αγαπούν και κυρίως θαυμάζουν. Και τον εμπιστεύονται όταν είναι ακριβοδίκαιος. Όταν τους επιβραβεύει στις αρετές τους και τους βάζει όρια στις αταξίες τους.  Στον κόσμο των ενηλίκων, για να σε εμπιστευθεί κάποιος πρέπει να σε περάσει από κόσκινο. Όταν όμως είσαι μαμά, είναι δεδομένο οτι το παιδί σου σε εμπιστεύεται. Μόνο με λάθος χειρισμούς και εγωϊσμό μπορεί να κλονιστεί η εμπιστοσύνη αυτή, άρα το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να κάνεις τον εαυτό σου άξιο εμπιστοσύνης.

Και είναι απίθανη η συνειδητοποίηση οτι στην περίπτωσή μου –ώ θεοί– ο γιός μου με εμπιστεύεται, τουλάχιστον προς το παρόν! Σε μερικές από εσάς θα φαίνονται δεδομένα ή χαζά αυτά που λέω, καθως ίσως είστε πολύ πιο έμπειρες και για σας είναι πλέον ψωμοτύρι η μεγάλη μου ανακάλυψη. Όμως για τις νέες μαμάδες που πήζουν και τρελαίνονται, ίσως αυτό το τεράστιο κείμενο να βρεί ταύτιση και να είναι τροφή για σκέψη. Γι’ αυτό και το μοιράστηκα μαζί σας, κι ευχαριστώ για την υπομονή σας.