Πέρσι τέτοιες μέρες, τα μωρά μου έφυγαν από τη ζωή

γράφει η Aela Mass στις 22 Δεκεμβρίου 2013, για το babble 

Ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω πως το έχω ζήσει εγώ αυτό. Υπήρξαν πολλοί άνθρωποι τον τελευταίο χρόνο που μου είπαν πόσο δυνατή είμαι, πόσο τους έχω βοηθήσει με τις δικές τους περιπέτειες ή τα βάσανα, ακόμη και πως ίσως όλο αυτό συνέβη για κάποιο λόγο, για να δώσω το βήμα και σε άλλες γυναίκες που έχασαν το παιδί τους στο 2^ο τρίμηνο να μιλήσουν. Σίγουρα βοηθάει να τα ακούω όλα αυτά, αλλά δεν θέλω.

Δεν θέλω να είμαι η δυνατή. Δεν θέλω να είμαι αυτή στην οποία συνέβη για να ακουστεί η ιστορία της. Δεν θέλω να είμαι ο λόγος που δίνει κάποιο ανώτερο νόημα στη ζωή.

Θέλω να είμαι μαζί με τα μωρά μου.

Τα μωρά μου τα οποία σκέφτομαι κάθε μέρα, τα οποία μου λείπουν κάθε μέρα, τα οποία τις ευτυχισμένες μου μέρες βρίσκονται σε μία γωνιά και εγώ θέλω όσο τίποτα στον κόσμο να τα φέρω στον δικό μας, τα οποία σκέφτομαι πως θα έπαιζαν με τα ξαδέλφια τους και αναρωτιέμαι πώς θα ήταν όταν μεγάλωναν. Θα δυσκολεύονταν να κοιμηθούν; Πότε θα μου χαμογελούσαν για πρώτη φορά; Θα ήταν εύκολα στο φαγητό; Θα καταφέρναμε να χρησιμοποιήσουμε μ’ αυτά τις υφασμάτινες πάνες που σκοπεύαμε ή θα δικαιώνονταν όσοι μας έλεγαν πως είμαστε τρελοί ακόμη και που το σκεφτήκαμε;

Θα κάθονταν ήσυχα στην αγκαλιά του Άη Βασίλη για την πρώτη τους φωτογραφία;

Αυτές οι ερωτήσεις με στοιχειώνουν κάθε μέρα.

Υπάρχει ένα ξεχωριστό κουτί κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο που περιέχει τους υπερήχους τους, την κάρτα με την οποία σκοπεύαμε να αποκαλύψουμε το φύλο τους, κάρτες από φίλους και συγγενείς που μου έδιναν συγχαρητήρια για την εγκυμοσύνη μου, μικρά δώρα που μας έδωσαν… μαζί με όλες τις κάρτες συλλυπητηρίων που λάβαμε αφού εκείνα έφυγαν από τη ζωή.

Αυτό είναι ό,τι έχω να μου τα θυμίζει.

Ένα μικρό κουτί.

Ήξερα πως αυτή η μέρα θα ήταν δύσκολη.

Τα δάκρυα κυλούν αγόγγυστα σήμερα, ποτάμια.

Θυμάμαι τι συνέβη αυτή τη μέρα, ένα χρόνο πριν. Είχαμε μάθει πως θα γινόμασταν μητέρες μίας κόρης και ενός γιου. Χαρήκαμε πολύ με τα νέα. Ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι. Η Daphne και ο Theodore, έτσι θα τα ονομάζαμε. Η οικογένειά μας μόλις που σχηματιζόταν. Η εγκυμοσύνη μου κυλούσε απόλυτα ομαλά για 17 ολόκληρες εβδομάδες και δεν υπήρχε κανένα σημάδι πως κάτι θα πήγαινε στραβά σε εκείνον τον υπέρηχο, τη μέρα αυτή ένα χρόνο πίσω, όταν θα μαθαίναμε το φύλο τους.

Λίγες ώρες αργότερα, διέκρινα μια ανοιχτή ροζ κηλίδα στο χαρτί της τουαλέτας. Κάλεσα τον γιατρό και με ρώτησε για το χρώμα, αν ένιωθα κράμπες και αν ένιωθα βάρος. «Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας», μου είπε. «Ξεκουράσου απόψε. Αν χειροτερέψει όμως, έλα στο νοσοκομείο».

Πέσαμε στο κρεβάτι μερικές ώρες αργότερα, γύρω στις 8:30. Στις 11:45, οκτώ ώρες αφού πήραμε τα χαρούεμνα νέα πως θα κάναμε ένα γιο και μία κόρη, ξύπνησα μούσκεμα, σαν ξεπηδούσε από μέσα μου ένα ποτάμι. Είχαν σπάσει τα νερά.

Τρέξαμε στο νοσοκομείο και ξαφνικά υπήρχαν πολλοί λόγοι να ανησυχήσουμε.

Χάναμε τα δίδυμα σιγά-σιγά.

Καθώς ένιωθα τη ζωή να γλιστρά από τα δίδυμά μου, άκουγα μία μητέρα πιο κάτω στο διάδρομο να γεννάει το πρώτο της παιδί, με φυσικό τοκετό. Οι κραυγές της συνεχίζονταν για ώρες και όταν τελικά ακούσαμε το πρώτο κλάμα του μωρού της, ένιωσα κάπως μία μικρή ηρεμία – πως όλη αυτή η τραγική ειρωνεία μόλις είχε τελειώσει και γω υπήρξα μάρτυρας του κύκλου της ζωής, καθώς ενώ έχανα τα μωρά μου, η ζωή είναι εκεί και συνεχίζεται.

Όπως κάνει πάντα.

Όπως έκανε τις τελευταίες 365 ημέρες. Ακόμη και αν δεν ήθελα να συνεχιστεί μερικές από αυτές τις μέρες. Ακόμη και αν ορισμένες μέρες δεν ήθελα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Ούτε να σηκώσω το τηλέφωνό μου. Ούτε να γράψω. Ούτε να φάω. Ούτε να πάω στα baby showers των φίλων μου. Δεν ήθελα ούτε να πω «σ’ αγαπώ».

Ένα χρόνο πριν, σαν σήμερα, τα έχασα.

Τρεις μέρες αργότερα, ανήμερα των Χριστουγέννων, ξύπνησα πρησμένη με το στήθος μου γεμάτο γάλα για τα μωρά που δεν θα κρατούσα στην αγκαλιά μου.

Αυτά τα Χριστούγεννα δεν θα είναι τα πρώτα τους Χριστούγεννα.

Αυτά τα Χριστούγεννα θα είναι τα πρώτα από πολλά που θα ακολουθήσουν, όπου κάτω από το δέντρο μας θα βρίσκεται ένα ξεχωριστό κουτί.