Η Αθηνά και το φανάρι

Η Αθηνά έχει ήδη μάθει το πώς λειτουργούν τα φανάρια και περιμένει πάντα υπομονετικά να ανάψει το πράσινο για να περάσουμε. Στο αυτοκίνητο πάντα μας προειδοποιεί για το κόκκινο, μην τυχόν και δεν το δούμε.

Κάθε φορά που πάμε βόλτα στη γειτονιά μας, καθώς περιμένουμε με τον Σταμάτη αναμένο, η Αθηνά βλέπει ανθρώπους να τρέχουν να περάσουν και ας έρχονται αυτοκίνητα. Πολλές φορές μάλιστα δεν είναι μόνοι τους, αλλά τραβολογούν και τα παιδιά τους βιαστικά τραβώντας τα από το χέρι.

Με έχει ρωτήσει πολλές φορές και σήμερα ξαναρώτησε:

– Μαμά είναι κόκκινο, γιατί περνάνε;

Αλήθεια, πείτε μου, γιατί περνάνε; Γιατί εγώ μαθαίνω στο παιδί μου το σωστό και οι άλλοι όχι; Και εγώ τι ακριβώς να απαντήσω στο παιδί μου;

Και ναι, ξέρω, άλλα προβλήματα δεν έχουμε, με αυτό θα ασχολούμαστε.

Μα αυτό, αγαπητοί, είναι η ΑΡΧΗ όλων. Όπως το να περιμένουμε να βγουν οι άνθρωποι από το μετρό και μετά να ανέβουμε εμείς. Όπως το ότι αν θέλω να αράξω στις κυλιόμενες, κάθομαι στα δεξιά και αφήνω ανοιχτή την αριστερή πλευρά για αυτούς που βιάζονται. Όπως το ότι αν δω μια έγκυο, θα της παραχωρήσω τη σειρά μου. Όπως το ότι δεν παρκάρουμε, ηλίθιε τεμπελχανά, στη θέση αναπήρων επειδή είναι δίπλα στην είσοδο του Ikea. Όπως το ότι τα παιδιά μας δεν τα έχουμε χύμα στο αυτοκίνητο (τα παιδιά που κατά πάσα πιθανότητα αύριο μεθαύριο θα κοροϊδέψουν το δικό μου παιδί που ακόμα θα κάθεται σε κάθισμα). Το ότι δεν χωνόμαστε στο ασανσέρ κλέβοντας τη σειρά άλλων και ειδικά αφήνοντας μαμάδες με καρότσι απέξω.

Είμαστε λαός χωρίς παιδεία. Και το χειρότερο είναι ότι δεν μας νοιάζει.

Άσε μας μωρή Ολίβια βραδιάτικα με τα φανάρια σου και τα ασανσέρ σου. 

Εγώ σας αφήνω. Εσείς όμως πείτε μου όμως τι να πω στην κόρη μου…