Η δική μου ιστορία είχε ευτυχώς αίσιο τέλος!

Διαβάζω εδώ και πάρα πολύ καιρό τα άρθρα σας και πάντα ήθελα να σας γράψω την δική μου ιστορία, την δική μου εμπειρία ως έγκυος και να δώσω κουράγιο και θετική σκέψη σε έγκυες που αντιμετωπίζουν παρόμοιες καταστάσεις…

Ειλικρινά από πού να αρχίσω!!!!

Τον Ιούλιο του 2011 με το που πέρασε η πρώτη μέρα καθυστέρησης, αμέσως άρχισα να σκέφτομαι το ενδεχόμενο μιας εγκυμοσύνης, μιας που κάναμε 2η προσπάθεια με τον τότε αρραβωνιαστικό μου και πλέον άντρα μου, γιατί είχαμε είδη μια αποτυχημένη εγκυμοσύνη τον Φεβρουάριο του 2011 λόγω παλινδρόμησης (που μου είχε στοιχήσει πάρα πολύ!!!!). Έτσι λοιπόν πήγα και έκανα μια Β χοριακή… και το αποτέλεσμα ήταν ΘΕΤΙΚΟ!! Η χαρά μου δεν περιγράφονταν, ανυπομονούσα να πάω σπίτι και να το ανακοινώσω στον άντρα μου. Πήρα και τον ιδιώτη γιατρό μου και του είπα ότι έκανα τεστ και βγήκε θετικό, μου ζήτησε να του πω την τιμή που είχε δείξει το τεστ και με ρώτησε αν ήμουν σίγουρη για την τελευταία ημερομηνία που είχα περίοδο, του απάντησα “ναι” και με παροτρύνε να τον επισκεφτώ το συντομότερο!!

Το βράδυ που επέστρεψα σπίτι το ανακοίνωσα στον άντρα μου, ο οποίος χάρηκε αλλά ήταν συγκρατημένος εξαιτίας της πρώτης άσχημης εμπειρίας μας. Την επόμενη το απόγευμα  επισκεφτήκαμε  στον γυναικολόγο μου, του έδειξα την εξέταση και πάλι μου έκανε την ίδια ερώτηση «Είσαι σίγουρη για την τελευταία ημερομηνία που είχες περίοδο;» και φυσικά εγώ ήμουν ΣΙΓΟΥΡΟΤΑΤΗ. Δεν μου λέει τίποτα και πάμε για υπέρηχο στην κοιλιά, εκεί βλέπουμε τον σάκο  στη συνέχεια κάνουμε και κολπικό υπέρηχο και με χαρά μου ξεφωνίζει «Να το, να το, εδώ είναι και το δεύτερο, έχεις δύο σάκους, δηλαδή δίδυμα!!!!!». Τα χάσαμε κοιταζόμασταν στα μάτια με τον άντρα μου έκπληκτη δεν το περιμέναμε ποτέ!!! Ο γιατρός έπειτα μας είπε ότι είναι νωρίς, γνωρίζοντας και το ιστορικό μου και μου ζήτησε να είμαι προσεχτική μέχρι και να ακούσουμε τις καρδούλες τους.

Οι πρώτοι 2 μήνες κύλησαν όμορφα και ευχάριστα ώσπου ήρθε η ώρα να γίνει η αυχενική διαφάνεια (να σας πω βεβαια ότι επειδή γνώριζα τους κινδύνους που διέτρεχα λόγω της δίδυμης κύησης και σαν πρωτότοκος είχα αποφασίσει με τον άντρα μου ότι θα γεννούσα σε δημόσιο νοσοκομείο για την ασφάλεια των μωρών αλλά και την δική μου και έτσι ήδη με παρακολουθούσε και ένας πολύ καλός νοσοκομειακός γυναικολόγος αλλά παράλληλα επισκεπτόμουν και τον ιδιώτη γυναικολόγο μου.)  Απ’ το νοσοκομείο λοιπόν με έστειλαν σε κάποιον εξειδικευμένο γιατρό για αυτές τις εξετάσεις και έτσι κι έκανα. Ήταν οι τελευταίες ήρεμες και ευτυχισμένες μέρες ως έγκυος.

Η Αυχενική Διαφάνεια ήταν λίγο αυξημένη και επίσης δεν φαινόταν αν είχα ένα πλακούντα δηλαδή μιλούσαμε για μονοζυγωτικά (τα όμοια δίδυμα) ή δυο πλακούντες δηλαδή διζυγωτικά (τα διαφορετικά δίδυμα) και επειδή ήταν και τα δύο αγόρια αυτό δε μας βοηθούσε να το ξεδιαλύνουμε.

Άρχισε λοιπόν να μου αναλύει τους κινδύνους και τα ενδεχόμενα που υπάρχουν με το να είναι αυξημένη η αυχενική διαφάνεια δηλαδή «χρωμοσωματικές ανωμαλίες» στο έμβρυο και  μου ανέφερε ότι έπρεπε να κάνω αμνιοπαρακέντηση για να δω αν είναι υγιές η όχι και με ενημέρωσε για τις επιπλοκές που υπάρχουν στα δίδυμα με την αμνιοπαρακέντηση γιατί έπρεπε να γίνει και στα δύο έμβρυα και ο πλακούντας μου ήταν εμπρόσθιος και ήταν δύσκολο να περάσει η βελόνα. Και συνέχισε με τους κινδύνους και τα ενδεχόμενα που υπάρχουν όταν τα έμβρυα είναι μονοζυγωτικά, κάποιες φορές λέει, το ένα έμβρυο «κλέβει» το άλλο και υπάρχει το ενδεχόμενο ατροφιας και θανάτου του άλλου εμβρύου και με ενημέρωσε για μια επέμβαση που γίνεται στο Λονδίνο από έναν Κύπριο γιατρό μοναδικό στο είδος του, η οποία όμως είχε τις εξής πιθανότητες: το 33,3% να πεθάνουν και τα δύο έμβρυα, το 33,3% να ζήσει το ένα από τα δύο έμβρυα και τέλος το 33,3% να ζήσουν και τα δύο έμβρυα.

Ειλικρινά τα έχασα, νόμιζα ότι τα χτυπήματα ήταν πάρα πολλά για να τα αντέξω, δεν μπορούσα να τα χωρέσω στο μυαλό μου, το μόνο πού έκανα ήταν να κλαίω με λυγμούς. Ο άντρας μου πιο ψύχραιμος όπως πάντα προσπάθησε με το γιατρό να με καθησυχάσουν λέγοντας μου ότι ΟΛΑ αυτά ήταν ΑΠΛΑ πιθανότητες. Για να μη σας τα πολυλογώ έκανα τέσσερις αυχενικές διαφάνειες που η τρεις ήταν εντάξει όσον αφορά το υγρό στον αυχένα έτσι αποκλείαμε τον κίνδυνο «χρωμοσωτικών ανωμαλιών» αλλά δεν αποκλείαμε τον κίνδυνο που διατρέχουν τα μονοζυγωτικά έμβρυα. Όλο αυτό το διάστημα ήμουν χάλια σκεφτόμουν ότι αφού μου ‘χε πάρει ο Θεός το πρώτο, για να με προστατέψει ίσως γιατί η φύση προνοεί κάποιες φορές, δεν θα ήταν δυνατό να με πονέσει για δεύτερη φορά τόσο…

Αποφασίσαμε με τον άντρα μου να μην κάνω αμνιοπαρακέντηση και να συνεχίσουμε μέχρι το Β Επιπέδου…. Ήρθε λοιπόν η ώρα του Β Επιπέδου που δυστυχώς τα πράγματα δεν ήταν και πάλι τόσο ευχάριστα, εξακολουθούσαν να μην διευκρινίζουν αν ο πλακούντας είναι ένας ή δύο και βλέποντας και το ένα έμβρυο λίγο πιο ανεπτυγμένο από το άλλο (που τις περισσότερες φορές είναι απολύτως φυσιολογικό) ήρθαν στο προσκήνιο πάλι οι υποψίες για τον κίνδυνο που διέτρεχαν τα μονοζυγωτικά δίδυμα και επίσης στο ένα εμβρυακί βρήκε υπερηχογενές έντερο, δηλαδή κάποιες κυστούλες που και αυτές ενίσχυαν της πιθανότητες για κάποια χρωμοσωματική ανωμαλία σε συνδυασμό με την πρώτη αυχενική διαφάνεια. Τέλος ήρθε να μας προσθέσει την αγωνια της ύπαρξης μια σοβαρής ασθένειας στο έντερο που αν την είχε το μωράκι θα υπέφερε, δε θα ζούσε ποτέ μια φυσιολογική ζωή και το χειρότερο από όλα, παλαιοτέρα οι ασθενείς αυτοί ζούσαν έως τα 14 τους και σήμερα έως τα 30 τους χρόνια.

Δε μπορώ με λέξεις να σας περιγράψω και πάλι τα συναισθήματα μου, κόντεψα να τρελαθώ…. Δεν μπορούσε να συμβαίνει έλεγα σε εμένα αυτό, είναι ένα κακό όνειρο και σε λίγο θα ξυπνήσω…. Ήρθε πάλι στο προσκήνιο η αναγκαιότητα της αμνιοπαρακέντησης που εξακολουθούσε να είναι δύσκολη για την δική μου περίπτωση που όπως σας είπα και πιο πριν ο πλακούντας ήταν εμπρόσθιος και ήταν πολύ δύσκολο να περάσει η βελόνα.

Επισκεφτήκαμε και κάποιον πιο ειδικό στις αμνιοπαρακεντησεις ο οποίος, καλή του ώρα εκεί που είναι τώρα, δεν μας τα έθεσε τόσο δραματικά τα πράγματα, μας καθησύχασε για την υπερηχογένια του εντέρου και απλά μας είπε ότι αν αποφασίζαμε να κάνουμε τελικά την αμνιοπαρακέντηση λόγω της δικιάς μου ιδιαίτερης θέσης του πλακούντα θα έπρεπε να περιμένω να πάω 31 εβδομάδων και αν η μήτρα είχε μεγαλώσει αρκετά θα προσπαθούσε να δει αν μπορούσε να μου την κάνει. Όμως ήταν σίγουρα κάτι πολύ δύσκολο και μας προετοίμασε για παν ενδεχόμενο…. και επίσης μας ενημέρωσε ότι στις 31 εβδομάδες αν τελικά κάναμε την αμνιοπαρακέντηση και έβγαινε θετική σε χρωμοσωματικές ανωμαλίες δε θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι γιατί ο νόμος δεν το επιτρέπει και απλά θα προετοιμαζόμασταν ψυχολογικά για το τι θα μας περίμενε μετά τη γέννηση τους. Ααααα ξέχασα να σας πω ότι ακόμα δεν είχαμε διευκρινίσει το θέμα με τον αν είναι μονοζυγωτικά ή διζυγωτικά και είχαμε πιθανότητες αν η αμνιοπαρακέντηση έβγαινε θετική σε χρωμοσωματικές ανωμαλίες να είχαμε στη χειρότερη 2 παιδιά με χρωμοσωματικές ανωμαλίες και στην καλύτερη 1 παιδί….

Μετά από πολλές μέρες ώριμης σκέψης αποφασίσαμε με τον άντρα μου να κλείσουμε τα αυτιά μας, να κάνουμε σαν να μην είχαμε ακούσει απολύτως ΤΙΠΟΤΑ (και πιστέψτε με για μένα δεν ήταν καθόλου εύκολο) και να εμπιστευτούμε το θέλημα του Θεού… αν έτσι Αυτός είχε αποφασίσει εμείς ήμασταν έτοιμη να το δεχτούμε. Δε σας είπα βέβαια ότι δε σταμάτησα ποτέ να προσεύχομαι όλο αυτό το διάστημα. Προσπάθησα λοιπόν με όση δύναμη μου είχε απομείνει να συνεχίσω, να προσπαθώ να βάζω μόνο θετικές σκέψεις στο μυαλό μου και το σημαντικότερο να προσεύχομαι….

Ένα μήνα μετά, λίγο μετά τα Χριστούγεννα και αρχές του έβδομου μήνα, άρχισαν οι σωματικές επιπλοκές της εγκυμοσύνης μου, μπήκα εσπευσμένα με τρομερούς πόνους στο νοσοκομείο που εκεί διέγνωσαν ότι ο πόνος προέρχονταν από τη διόγκωση στα νεφρά που είχα υποστεί λόγω της πίεσης που ασκούσε η μήτρα στους ουρητήρες και  έπρεπε να νοσηλευτώ για να μου κάνουν τις βελόνες κορτιζόνης για τα πνευμόνια των εμβρύων γιατί ήμουν μόλις 26 εβδομάδων  και να με παρακολουθούν για πιθανές συσπάσεις. Λίγες λέρες αργότερα ήρθε και το τελειωτικό χτύπημα, ρήξη εμβρυικού υμένα και έχανα αμνιακό υγρό από τον ένα σάκο,  με αποτέλεσμα το συγκεκριμένο έμβρυο να μην αναπτύσσεται όπως το άλλο και ένας νέος κύκλος άγχους, αγωνίας και στεναχώριας ξεκίνησε!!! Να είναι καλά οι καταπληκτικοί γυναικολόγοι μου (είχα έναν από την αρχή ειδικευόμενο και στη συνέχεια λόγω της δύσκολης εγκυμοσύνης έπρεπε να με παρακολουθεί μαζί και κάποιος επιμελητής) που μου έκαναν κάθε μέρα υπέρηχο και πολλές φορές και δυο φορές για να παρακολουθούν την οξυγόνωση και την αιμάτωση του συγκεκριμένου εμβρύου.

Αισίως με τη βοήθεια των γιατρών και της θεραπείας στην οποία με είχαν υποβάλει έφθασα στην 30η εβδομάδα κύησης και επειδή τα μηχανήματα στο νοσοκομείο δεν ήταν και τόσο καινούργια με έστειλαν εξωτερικά σε αυτόν που μας είχε κάνει την αυχενική διαφάνεια και το β επιπέδου για να κάνω το doppler για να δούμε καλύτερα την ανάπτυξη του συγκεκριμένου εμβρύου. Αυτή τη φορά δεν μας είπε απολύτως τίποτα (δε του αφήσαμε τα περιθώρια εμείς βέβαια) κάναμε την εξέταση, πήραμε τη γνωμάτευση και μεταφέρθηκα πάλι πίσω στο νοσοκομείο. Ενημέρωσε ο ίδιος τηλεφωνικά τους γιατρούς μου. Μετά την τηλεφωνική τους επικοινωνία ήρθε ο ένας απ’ τους δύο γιατρούς μου, ο επιμελητής και μας είπε ότι έχουμε δύο επιλογές: η πρώτη ήταν να μου τα έπαιρναν την Δευτέρα τα μωρά αλλά να κινδύνευαν και τα δύο ή να το αφήναμε να κυλήσει μέρα με τη μέρα και με στενή παρακολούθηση ώστε να φθάσω την 32^η εβδομάδα και να είμαστε τουλάχιστον σίγουρη για το ένα (αυτό που δεν είχε ρήξη).

Η απόφαση μας όπως καταλαβαίνατε ήταν πολύ δύσκολη αλλά έχοντας πίστη στο Θεό και  απόλυτη εμπιστοσύνη στους γιατρούς μας αποφασίσαμε να προχωρήσουμε και να προσπαθήσουμε να φθάσουμε στην 32^ηεβδομάδα. Μετά από στενή παρακολούθηση και πολλή προσευχή στο Θεό κατάφερα να φθάσω 31 εβδομάδων και 4 ημερών και έπειτα από ένα ακόμα δυσάρεστο συμβάν να μπω εσπευσμένα για καισαρική τομή λόγω αποκόλλησης πλακούντα!!! Μου έκαναν ολική νάρκωση λόγω έλλειψης χρόνου και όταν με το καλό ξύπνησα με ενημέρωσαν ότι γέννησα ΔΥΟ ΥΓΙΕΣΤΑΤΑ αγοράκια βάρους 1340γρ ο Α και 1610γρ ο Β.

Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μετά από τόσα που περάσαμε τα καταφέραμε χάρη α) στη βοήθεια του Θεού που μας έδωσε δύναμη και κουράγιο να αντέξουμε τα απανωτά χτυπήματα και να πάρουμε της σωστότερες αποφάσεις για τα μικρά μας και για μας και β) χάρη στους ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΥΣ γιατρούς μου που πραγματικά ασκούν λειτούργημα.

Και πάλι σε ευχαριστώ πολύ Θεέ μου που με αξίωσες να κρατάω και τους ΔΥΟ, δίχρονους τώρα πλέον, γιους μου στην αγκαλιά μου!!!!!

Ευχαριστώ πολύ και εσάς που αφιερώσατε τόσο χρόνο ώστε να διαβάσετε τη δική μου ΙΣΤΟΡΙΑ. Ο Θεός να είναι πάντα κοντά σας και να σας ευλογεί!!!!

μαμά Μαρία

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com