«Εύχομαι σε όλους να πάθουν ένα… έμφραγμα«, λέει συχνά ο Μάνος κάνοντας τους άλλους να γουρλώσουν τα μάτια αρχικά, «με βασική προϋπόθεση ότι θα τη γλιτώσουν», συνεχίζει. «Ίσως τότε δουν τη ζωή αλλιώς, όπως την είδα και εγώ»
Ο άντρας μου είναι σίγουρος πως το γεγονός ότι έφτασε μια ανάσα από τον θάνατο τον άλλαξε ως άνθρωπο. Και είμαι και εγώ πια σίγουρη μαζί του. Βασικά πιστεύω ακράδαντα ότι ο κόσμος θα λειτουργούσε 10 φορές καλύτερα αν ο άνθρωπος αντί να τρέμει το θάνατο, συνειδητοποιούσε ότι είναι απλά ένα γεγονός που θα συμβεί κάποια στιγμή στη ζωή του. Και ακριβώς επειδή σχεδόν κανείς δεν ξέρει πότε ακριβώς θα του συμβεί (εκτός από τους αυτόχειρες, τους μελλοθάνατους και όσους ο γιατρός τους ανακοινώνει ένα «Έχετε τρεις μήνες ζωής. Λυπάμαι πολύ», για τους οποίους όμως είναι μάλλον ήδη αργά) θα έπρεπε όλοι επιτέλους, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΟΜΩΣ, να κάνουμε πράξη το κλισέ «Ζήσε τη στιγμή«.
Τον Ιούνιο σας είχα γράψει το κείμενο «Το στενο διαδρομάκι» και σας ευχαριστώ πολύ για τα υπέροχα σχόλια που είχατε αφήσει. Έγραφα λοιπόν τότε με τα γεγονότα ακόμα φρέσκα στην καρδιά και το μυαλό μου ότι το μισώ αυτό το μέρος. Είναι το διαδρομάκι στο οποίο κλείνεσαι περιμένοντας να ανοίξει μία από τις δυο πόρτες που βρίσκονται η μία μπρος και η άλλη πίσω σου: αν ανοίξει η μία, τότε το παιδί σου θα γίνει καλά. Αν ανοίξει η άλλη, μαύρα τα μαντάτα.
Τελικά συνειδητοποίησα ότι εκείνες οι μέρες με άλλαξαν ολοκληρωτικά, αλλά όχι όπως θα περίμενε κανείς. Όχι, δεν έγινα πιο φοβιτσιάρα. Τώρα όχι μόνο ΔΕΝ εύχομαι να ΜΗΝ τις είχα περάσει, αλλά ευχαριστώ που μου δόθηκε αυτό το πολύτιμο μάθημα. Βλέπετε, από τη στιγμή που άνοιξε η καλή πόρτα και το παιδάκι μου ήταν μια χαρά, άλλαξα και εγώ. Όσο μακάβριο και αν ακουστεί, κάθε μέρα περνάω λίγα λεπτά σκεπτόμενη το ενδεχόμενο της απώλειας. Προσπαθώ να συμβιβαστώ με το γεγονός ότι όλοι κάποια στιγμή φεύγουμε, άλλοι νέοι, άλλοι μεγάλοι, άλλοι «άδικα» και άλλοι πλήρεις ημερών. Και αυτό, θέλουμε δεν θέλουμε, αφορά εμάς, αφορά τους αγαπημένους μας, αφορά τα παιδιά μας. Ξέρω, δεν θέλετε ούτε να το διαβάζετε, μα αγαπημένοι μου, ΕΤΣΙ είναι.
Όλο αυτό με βοηθά να χαίρομαι πραγματικά την κάθε μου μέρα. Να μην κοιμάμαι δυστυχισμένη ή στεναχωρημένη. Να απολαμβάνω τις στιγμές. Να πέφτω στο μαξιλάρι και να σκέφτομαι «Σε ευχαριστώ ζωή για την ακόμα μία μέρα που είμαστε όλοι μαζί«
Αυτή η εμπειρια δεν άλλαξε μόνο εμένα ως άνθρωπο. Άλλαξε κατ’ επέκταση και τα παιδιά μου. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο άνθισαν και τα δυο από τη στιγμή που μέρα με τη μέρα άρχισα όλο και περισσότερο να εκτιμώ την κάθε μας στιγμή. Να μην αγχώνομαι. Να μην πάει ο νους μου με τη μία στο κακό. Όταν έμαθα να κατανοώ. Να αγαπώ ακόμα και αυτόν που δεν αγαπά εμένα.
Καταλαβαίνω πια πολύ καλά την «ευχή» που δίνει ο Μάνος στους «βασανισμένους» φίλους μας. Σε όσους αγχώνονται για τα ασήμαντα και προσπερνούν τα σημαντικά. Γιατί πρέπει πραγματικά να είναι βαρύ και ασήκωτο να φτάνει εκείνη η στιγμή που ξέρεις πως θα φύγεις, να κοιτάς πίσω και να λες «Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, θα είχα ζήσει αλλιώς«
Προφανώς και επιθυμώ να είστε ολοι καλά. Πραγματικά δεν χρειάζεται να πάθετε για να μάθετε. Ακούστε όμως, είναι αλήθεια: πρέπει να ζείτε τη στιγμή.
Είμαι η μαμά της Αθηνάς, του Αρχέλαου και του Άγγελου. Λατρεύω τη ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Όπως άλλωστε λατρεύω το να είμαι μαμά! Σπούδασα Ιατρική, ασχολήθηκα από νωρίς με τη μουσική, το γράψιμο και ένα σωρό άλλα πράγματα ώσπου με κέρδισε τελικά το internet που συνδυάζει τα πάντα! Ευχαριστώ που διαβάζετε το Είμαι Μαμά! Κατά κάποιο τρόπο, παιδάκι μου είναι και αυτό! :)
Έτσι ακριβώς είναι... !!!Αν το καταλάβαιναν όλοι αυτό, η ζωή μας θα ήταν πιο ευχάριστη!! Δυστυχώς το καταλαβαίνουμε μόνο όταν συνταρακτικά γεγονότα μας βγάζουν απ' το λήθαργο.....
Τέλειο το κείμενο !!! Συμφωνώ πάντα γράφεις ωραία και αισιόδοξα !!! Βοηθάνε και οι συνθήκες που υπάρχουν στον κάθε ένα !!!!!! Όσο για το αν μπορείς να μιλάς για το θάνατο ειναι θέμα βιομάτων !!!!!! Εάν φύγει η γιαγιά σου !!!!! Ναι θα μπορείς να μιλάς !!!! Αν όμως φύγει το παιδί σου δεν θα μπορείς να μιλάς !!!!!! Για το λόγω οτι δεν μπορείς να το ξεπεράσεις ποτέ !!!!!!
καλημερα θα συμφωνησω μαζι σου γιατι εζησες την στιγμη που ισως παθει κατι .εγω ζω την απωλεια ,εχασα τον αντρα μου πριν 2 μηνες .εχοντας πισω 3 παιδια ενα γιο 16 μια κορη 14 και ενα μωρο 22 μηνων.18 μερες στο νοσοκομειο πιστευω οτι μας εκανε να καταλαβουμε οτι τον χανουμε και οτι θα αλλαξει η ζωη μας,θα σταθω στο τωρα 2 μηνες χωρις τον κωστα τιποτε δεν ειναι το ιδιο και δεν θα ειναι το ιδιο,εκεινο που με κραταει στον ναμην κανω καικο στον ευατο μου οχι αυτοκτονιες και τα λοιπα αλλα να μην πεσω σε χαπια καταθλιψης ποτου ειναι το μωρο αυτο με κραταει στο να κοιμηθω στην κρεβατοκαμαρα γιατι αλλιως δεν θα ξαναεμπαινα,και οτι θηλαζει ακομα και με βοηθησε το διαστημα του νοσοκομειου .δυστυχως η ζωη ειναι τετοια που θα σε κανει να αχγωθεις.για μενα θα μιλησω παντα εχω δικη μου δουλεια οποτε οικονομικα κατι κανω ,τι θα γινοταν αν δεν δουλευα;;;ποιος θα επαιρνε στην δουλεια του μια 40 χρονη με 3 παιδια;;τι μισθο θα ειχα;;;πως ολα αυτα να μην σε αχγωσουν;;;δεν περναει μερα που να μην σκεφτομαι αν ηταν αλλιωσ τα πραγματα πιανω το τηλεφωνο στο χερι και θελω να του τηλεφωνησω απο μονα τους ολα αυτα καπως σε κανουν εχω καλες και κακες στιγμες δυστυχως τωρα ειμαι στις κακες γελαω με τα παιδια αλλα κανοντας τον καραγκιοζη παντα δεν κλαιω μπροστα τους τους δειχνω οτι εγω ειμαι εδω και το εννοω οτι οσο εχουν εμενα να μην φοβουνται τιποτα και το εννοω,θα ηθελα ολος ο κοσμος να σκεφτει σοβαρα τι αξιζουμε επιτελους.να δει οτι η ζωη ειναι μικρη και δεν ξερεις τι σου ξημερωνει αυριο.να εκτιμησεις τον ανθρωπο σου και να το δειχνεις.ημουνα 20 χρονια με τον κωστα φτασαμε σε σημειο να επικοινουμε με τα ματια και να ξερουμε τι θελει ο αλλος.τωρα εμεινα μονη να μιλαω σε μια φωτο και να του λεω πωσ μεγαλωνει το μωρο του που δεν το χαρηκε που δεν το ακουσε να μιλαει να κανει χαζα και ολα τα σχετικα που κανουν τα παιδακια στην ηλικια του.οι ψυχολογοι μας ειπαν οτι οσο πιο καλα μπουμε στην διαδικασια της απωλειας θα βγουμε και πιο καλα.μπορεις ομως;;;θελει πολυ δουλεια για να φτασεις στο σημειο που θα τα γραψεις ολα κανονικα.εγω τωρα ζω την καθε μερα οπως λες αλλα σκεφτομαι και την αυριανη και ολα αυτα γιατι χρειαζομαι χρηματα δυστυχως δεν εχω πλουσιους γονεις πεθερικα πρεπει να δουλεψω και μαλιστα σκληρα.για μα μην τα στερησω τιποτα. οπως και ποτε δεν θα ηθελα να τα λυπηθουν που δεν εχουν ττον μπαμπα τους.η ζωη ειναι σκληρη ειναι αδικη αλλα για ολα θελει κοπο,αλλα οπως λες αν δεν εκτιμησεις την ζωη δεν γινεις ποτε αλλος ανθρωπος.ευχομαι σε ολους να ειναι υγιεις και τα υπολοιπα θα τα καταφερουν σιγα σιγα.ακουω φιλους που στεναχωριουνται για θεματα γελιοα για μενα και τους λεω αλλαζουμε τα προβληματα μας;;να εχω πισω τον κωστα μου και ας ξεκινησω με 1 ευρω στην τσεπη κατι θα βρω στην πορεια ,αλλα δυστυχως δεν εχω τιποτα .ευτυχως εχω τα παιδια και μεσα απο τα ματια τους ζει για μενα και θα ζει ο κωστας.
Να ζούμε την καθε στιγμή όχι ομως απο φόβο μήπως ειναι μια απο τις τελευταίες μας, αλλα απο πάθος και δίψα για ζωή! Να ζούμε τη ζωή σκεπτόμενοι την ιδια τη ζωή, όχι το θάνατο...η απώλεια παντα ειναι σκληρή, αν χάσεις παιδί ομως η απώλεια ειναι θάνατος...
τελικα ειναι σαν να γνωριζομαστε απο χρονια ,σαν να μιλαμε καθημερινα ,ξερεις δεν ειμαι ανθρωπος που μιλαω πολυ σε διαδυκτιακες συζητησεις σε παρακολουθω χρονια εχω γραψει 3 φορες στο mail eimaimama αλλα παντα κατι με κραταει κ δεν παταω την αποστολη ...τα κειμενα μου ειχαν ακριβως αυτο το θεμα να ζουμε την καθε στιγμη ,ειμαι πραγματικα ευτυχισμενη με τα παιδακια μου κ τον αντρα μου ,υπαρχουν φορες που με τρομαζει η ευτυχια με τρομαζει που τα παιδακια μου ειναι γεματα υγεια ,νοιωθω ευλογημενη για τη σχεση που εχω με τον αντρα μου κ καθε βραδυ ευχαριστω τον θεο για αυτο!!!!ολιβια συνεχισε να ζεις την καθε στιγμη ,συνεχισε να αγαπας,συνεχισε να γραφεις ....ελπιζω την τεταρτη να γνωριστουμε απο κοντα ..