Πώς τελικά την είδα αλλιώς
«Εύχομαι σε όλους να πάθουν ένα… έμφραγμα«, λέει συχνά ο Μάνος κάνοντας τους άλλους να γουρλώσουν τα μάτια αρχικά, «με βασική προϋπόθεση ότι θα τη γλιτώσουν», συνεχίζει. «Ίσως τότε δουν τη ζωή αλλιώς, όπως την είδα και εγώ»
Ο άντρας μου είναι σίγουρος πως το γεγονός ότι έφτασε μια ανάσα από τον θάνατο τον άλλαξε ως άνθρωπο. Και είμαι και εγώ πια σίγουρη μαζί του. Βασικά πιστεύω ακράδαντα ότι ο κόσμος θα λειτουργούσε 10 φορές καλύτερα αν ο άνθρωπος αντί να τρέμει το θάνατο, συνειδητοποιούσε ότι είναι απλά ένα γεγονός που θα συμβεί κάποια στιγμή στη ζωή του. Και ακριβώς επειδή σχεδόν κανείς δεν ξέρει πότε ακριβώς θα του συμβεί (εκτός από τους αυτόχειρες, τους μελλοθάνατους και όσους ο γιατρός τους ανακοινώνει ένα «Έχετε τρεις μήνες ζωής. Λυπάμαι πολύ», για τους οποίους όμως είναι μάλλον ήδη αργά) θα έπρεπε όλοι επιτέλους, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΟΜΩΣ, να κάνουμε πράξη το κλισέ «Ζήσε τη στιγμή«.
Τον Ιούνιο σας είχα γράψει το κείμενο «Το στενο διαδρομάκι» και σας ευχαριστώ πολύ για τα υπέροχα σχόλια που είχατε αφήσει. Έγραφα λοιπόν τότε με τα γεγονότα ακόμα φρέσκα στην καρδιά και το μυαλό μου ότι το μισώ αυτό το μέρος. Είναι το διαδρομάκι στο οποίο κλείνεσαι περιμένοντας να ανοίξει μία από τις δυο πόρτες που βρίσκονται η μία μπρος και η άλλη πίσω σου: αν ανοίξει η μία, τότε το παιδί σου θα γίνει καλά. Αν ανοίξει η άλλη, μαύρα τα μαντάτα.
Τελικά συνειδητοποίησα ότι εκείνες οι μέρες με άλλαξαν ολοκληρωτικά, αλλά όχι όπως θα περίμενε κανείς. Όχι, δεν έγινα πιο φοβιτσιάρα. Τώρα όχι μόνο ΔΕΝ εύχομαι να ΜΗΝ τις είχα περάσει, αλλά ευχαριστώ που μου δόθηκε αυτό το πολύτιμο μάθημα. Βλέπετε, από τη στιγμή που άνοιξε η καλή πόρτα και το παιδάκι μου ήταν μια χαρά, άλλαξα και εγώ. Όσο μακάβριο και αν ακουστεί, κάθε μέρα περνάω λίγα λεπτά σκεπτόμενη το ενδεχόμενο της απώλειας. Προσπαθώ να συμβιβαστώ με το γεγονός ότι όλοι κάποια στιγμή φεύγουμε, άλλοι νέοι, άλλοι μεγάλοι, άλλοι «άδικα» και άλλοι πλήρεις ημερών. Και αυτό, θέλουμε δεν θέλουμε, αφορά εμάς, αφορά τους αγαπημένους μας, αφορά τα παιδιά μας. Ξέρω, δεν θέλετε ούτε να το διαβάζετε, μα αγαπημένοι μου, ΕΤΣΙ είναι.
Όλο αυτό με βοηθά να χαίρομαι πραγματικά την κάθε μου μέρα. Να μην κοιμάμαι δυστυχισμένη ή στεναχωρημένη. Να απολαμβάνω τις στιγμές. Να πέφτω στο μαξιλάρι και να σκέφτομαι «Σε ευχαριστώ ζωή για την ακόμα μία μέρα που είμαστε όλοι μαζί«
Αυτή η εμπειρια δεν άλλαξε μόνο εμένα ως άνθρωπο. Άλλαξε κατ’ επέκταση και τα παιδιά μου. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο άνθισαν και τα δυο από τη στιγμή που μέρα με τη μέρα άρχισα όλο και περισσότερο να εκτιμώ την κάθε μας στιγμή. Να μην αγχώνομαι. Να μην πάει ο νους μου με τη μία στο κακό. Όταν έμαθα να κατανοώ. Να αγαπώ ακόμα και αυτόν που δεν αγαπά εμένα.
Καταλαβαίνω πια πολύ καλά την «ευχή» που δίνει ο Μάνος στους «βασανισμένους» φίλους μας. Σε όσους αγχώνονται για τα ασήμαντα και προσπερνούν τα σημαντικά. Γιατί πρέπει πραγματικά να είναι βαρύ και ασήκωτο να φτάνει εκείνη η στιγμή που ξέρεις πως θα φύγεις, να κοιτάς πίσω και να λες «Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, θα είχα ζήσει αλλιώς«
Προφανώς και επιθυμώ να είστε ολοι καλά. Πραγματικά δεν χρειάζεται να πάθετε για να μάθετε. Ακούστε όμως, είναι αλήθεια: πρέπει να ζείτε τη στιγμή.
Έτσι ακριβώς είναι... !!!Αν το καταλάβαιναν όλοι αυτό, η ζωή μας θα ήταν πιο ευχάριστη!! Δυστυχώς το καταλαβαίνουμε μόνο όταν συνταρακτικά γεγονότα μας βγάζουν απ' το λήθαργο.....
Τέλειο το κείμενο !!! Συμφωνώ πάντα γράφεις ωραία και αισιόδοξα !!! Βοηθάνε και οι συνθήκες που υπάρχουν στον κάθε ένα !!!!!! Όσο για το αν μπορείς να μιλάς για το θάνατο ειναι θέμα βιομάτων !!!!!! Εάν φύγει η γιαγιά σου !!!!! Ναι θα μπορείς να μιλάς !!!! Αν όμως φύγει το παιδί σου δεν θα μπορείς να μιλάς !!!!!! Για το λόγω οτι δεν μπορείς να το ξεπεράσεις ποτέ !!!!!!
καλημερα θα συμφωνησω μαζι σου γιατι εζησες την στιγμη που ισως παθει κατι .εγω ζω την απωλεια ,εχασα τον αντρα μου πριν 2 μηνες .εχοντας πισω 3 παιδια ενα γιο 16 μια κορη 14 και ενα μωρο 22 μηνων.18 μερες στο νοσοκομειο πιστευω οτι μας εκανε να καταλαβουμε οτι τον χανουμε και οτι θα αλλαξει η ζωη μας,θα σταθω στο τωρα 2 μηνες χωρις τον κωστα τιποτε δεν ειναι το ιδιο και δεν θα ειναι το ιδιο,εκεινο που με κραταει στον ναμην κανω καικο στον ευατο μου οχι αυτοκτονιες και τα λοιπα αλλα να μην πεσω σε χαπια καταθλιψης ποτου ειναι το μωρο αυτο με κραταει στο να κοιμηθω στην κρεβατοκαμαρα γιατι αλλιως δεν θα ξαναεμπαινα,και οτι θηλαζει ακομα και με βοηθησε το διαστημα του νοσοκομειου .δυστυχως η ζωη ειναι τετοια που θα σε κανει να αχγωθεις.για μενα θα μιλησω παντα εχω δικη μου δουλεια οποτε οικονομικα κατι κανω ,τι θα γινοταν αν δεν δουλευα;;;ποιος θα επαιρνε στην δουλεια του μια 40 χρονη με 3 παιδια;;τι μισθο θα ειχα;;;πως ολα αυτα να μην σε αχγωσουν;;;δεν περναει μερα που να μην σκεφτομαι αν ηταν αλλιωσ τα πραγματα πιανω το τηλεφωνο στο χερι και θελω να του τηλεφωνησω απο μονα τους ολα αυτα καπως σε κανουν εχω καλες και κακες στιγμες δυστυχως τωρα ειμαι στις κακες γελαω με τα παιδια αλλα κανοντας τον καραγκιοζη παντα δεν κλαιω μπροστα τους τους δειχνω οτι εγω ειμαι εδω και το εννοω οτι οσο εχουν εμενα να μην φοβουνται τιποτα και το εννοω,θα ηθελα ολος ο κοσμος να σκεφτει σοβαρα τι αξιζουμε επιτελους.να δει οτι η ζωη ειναι μικρη και δεν ξερεις τι σου ξημερωνει αυριο.να εκτιμησεις τον ανθρωπο σου και να το δειχνεις.ημουνα 20 χρονια με τον κωστα φτασαμε σε σημειο να επικοινουμε με τα ματια και να ξερουμε τι θελει ο αλλος.τωρα εμεινα μονη να μιλαω σε μια φωτο και να του λεω πωσ μεγαλωνει το μωρο του που δεν το χαρηκε που δεν το ακουσε να μιλαει να κανει χαζα και ολα τα σχετικα που κανουν τα παιδακια στην ηλικια του.οι ψυχολογοι μας ειπαν οτι οσο πιο καλα μπουμε στην διαδικασια της απωλειας θα βγουμε και πιο καλα.μπορεις ομως;;;θελει πολυ δουλεια για να φτασεις στο σημειο που θα τα γραψεις ολα κανονικα.εγω τωρα ζω την καθε μερα οπως λες αλλα σκεφτομαι και την αυριανη και ολα αυτα γιατι χρειαζομαι χρηματα δυστυχως δεν εχω πλουσιους γονεις πεθερικα πρεπει να δουλεψω και μαλιστα σκληρα.για μα μην τα στερησω τιποτα. οπως και ποτε δεν θα ηθελα να τα λυπηθουν που δεν εχουν ττον μπαμπα τους.η ζωη ειναι σκληρη ειναι αδικη αλλα για ολα θελει κοπο,αλλα οπως λες αν δεν εκτιμησεις την ζωη δεν γινεις ποτε αλλος ανθρωπος.ευχομαι σε ολους να ειναι υγιεις και τα υπολοιπα θα τα καταφερουν σιγα σιγα.ακουω φιλους που στεναχωριουνται για θεματα γελιοα για μενα και τους λεω αλλαζουμε τα προβληματα μας;;να εχω πισω τον κωστα μου και ας ξεκινησω με 1 ευρω στην τσεπη κατι θα βρω στην πορεια ,αλλα δυστυχως δεν εχω τιποτα .ευτυχως εχω τα παιδια και μεσα απο τα ματια τους ζει για μενα και θα ζει ο κωστας.
Να ζούμε την καθε στιγμή όχι ομως απο φόβο μήπως ειναι μια απο τις τελευταίες μας, αλλα απο πάθος και δίψα για ζωή! Να ζούμε τη ζωή σκεπτόμενοι την ιδια τη ζωή, όχι το θάνατο...η απώλεια παντα ειναι σκληρή, αν χάσεις παιδί ομως η απώλεια ειναι θάνατος...
τελικα ειναι σαν να γνωριζομαστε απο χρονια ,σαν να μιλαμε καθημερινα ,ξερεις δεν ειμαι ανθρωπος που μιλαω πολυ σε διαδυκτιακες συζητησεις σε παρακολουθω χρονια εχω γραψει 3 φορες στο mail eimaimama αλλα παντα κατι με κραταει κ δεν παταω την αποστολη ...τα κειμενα μου ειχαν ακριβως αυτο το θεμα να ζουμε την καθε στιγμη ,ειμαι πραγματικα ευτυχισμενη με τα παιδακια μου κ τον αντρα μου ,υπαρχουν φορες που με τρομαζει η ευτυχια με τρομαζει που τα παιδακια μου ειναι γεματα υγεια ,νοιωθω ευλογημενη για τη σχεση που εχω με τον αντρα μου κ καθε βραδυ ευχαριστω τον θεο για αυτο!!!!ολιβια συνεχισε να ζεις την καθε στιγμη ,συνεχισε να αγαπας,συνεχισε να γραφεις ....ελπιζω την τεταρτη να γνωριστουμε απο κοντα ..
προσωπικα τρεμω το θανατο αλλα οχι τοσο για μενα.οσο για τουσ ανθρωπουσ που αγαπαω.εχουν φυγει πολλοι και δε θελω αλλο .αν ακουσ ζωη κανε μου τη χαρη να προλαβουμε να ζησουμε πολλεσ στιγμεσ ακομα οσοι εχουμε απομινει.και σε ικετευω ασε το παιδακι μου να κανει ολοκληρο το κυκλο του....αχ αυτο με κανει να βγαλω μια κραυγη.......ποναει μονο και μονο η σκεψη
Έτσι είναι ακριβώς!
Συμφωνώ απόλυτα.Όλα είναι μέσα στη ζωή και κοντά μας.Απλά απορροφημένοι από την καθημερινότητα δεν το συνειδητοποιούμε. Κάτι που έχω αρχίσει να κάνω εδώ και κάποιους μήνες, όταν νευριάζω, όταν μελαγχολώ, όταν αγχώνομαι, όταν στεναχωριέμαι είναι να σκέφτομαι την οικογένειά μου και να ευχαριστώ το Θεό που είμαστε υγιείς και αμέσως σκάω χαμόγελο. Δεν είναι εύκολο, καθώς παρασύρεσαι. Θέλει δουλειά. Είναι μια προσπάθεια να γίνεις καλύτερη μαμά, καλύτερη σύζυγος, κόρη, αδελφή. Παλεύεις να αλλάξεις τον εαυτό σου. Όμως πραγματικά αξίζει γιατί κερδίζεις στιγμές ευτυχίας και φεύγει η μιζέρια. Όσο είμαστε υγιείς και απολαμβάνουμε τη ζωή να το γλεντάμε. Δεν έχουμε κάνει καμία συμφωνία για το αύριο με κανέναν.
Χωρίς να έχω ζήσει κάτι τέτοιο σκέφτομαι πάρα πολύ συχνά - κάθε μέρα - ό,τι μπορεί ανά πάσα στιγμή να χάσω ένα αγαπημένο μου πρόσωπο κι ότι ούτως ή άλλως αργά ή γρήγορα θα γίνει κι αυτό. Παρ'όλο που όντως συνειδητοποιώ έτσι το ΠΟΣΑ έχω τώρα να χαρώ, δεν ξέρω αν αυτή η διαρκής συνειδητοποίηση με κάνει πιο ευτυχισμένη όπως λες. 'Ισως να ήμουν πιο ανέμελη αν κατάφερνα να μην το σκέφτομαι παρά πολύ σπάνια... δεν ξέρω...
Δε διαφωνω με οσα λες απλα πιστευω οτι ολα ειναι παιχνιδια του μυαλου! αν αυριο γλυκεια μου εχεις μια η δυο απωλειες απο ανθρωπους αγαπημενους δε θα ειναι το ιδιο! θα θεωρεις οτι ειναι αδικο, θα γυρισεις την πλατη και στη ζωη και στους ανθρωπους! δυστυχως 9 στις 10 ετσι ειναι. Παρ ολα αυτα αξιζει να ζεις την καθε στιγμη σαν ειναι η τελευταια, αλλα μια στιγμη δυστυχως θα ειναι η τελευταια και δυστυχως θα τα αλλαξει ολα!
Δεν λέω ότι η απώλεια είναι εύκολη. Αλλά είναι μέσα στη ζωή, πώς να το κάνουμε. Αν μάθεις να ζεις με την αληθινή σκέψη ότι το αύριο μπορεί να είναι εντελώς διαφορετικό από το σήμερα, θα το αντιμετωπίσεις και καλύτερα, αν -χτύπα ξύλο- συμβεί.
Ολίβια δυστυχώς, δεν είναι έτσι. Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου ποτέ σε συνηθίζεται. Όσο κι αν έχεις δεχτεί την οριστικότητα και το αναπόφευκτο του θανάτου. Όσο προετοιμασμένος κι αν είσαι. Όταν χάνεις κάποιον πονάς αφόρητα, δεν υπάρχει τίποτα άλλο από κει και πέρα. Το θέμα είναι πως μετά διαχειρίζεσαι αυτήν την απώλεια αλλά και τη θλίψη σου. Εκεί είναι το στοίχημα. Κατά τ΄άλλα ναι θα πρέπει να ζούμε στην κυριολεξία την καθημερινότητα μας, να τη ρουφάμε και να τη χαιρόμαστε, σ αυτό μαζί σου είμαι.
Τοτε εξαρταται πραγματικα απο το χαρακτηρα του καθε ανθρωπου!! Σ ευχαριστω για την απαντηση :) παντα δινεις τροφη για σκεψη! να εισαι καλα <3
Αργά ή γρήγορα όλοι μας θα χάσουμε πολύ κοντινά μας πρόσωπα και φυσικά θα τελειώσει και η δική μας ζωή, το θέμα είναι μέχρι να συμβεί αυτό να προσπαθήσουμε να ζήσουμε όσο καλύτερα γίνεται, Μέχρι να γεννήσω ποτέ δεν είχα σκεφτεί έτσι, δεν σκεφτόμουν τον θάνατο ποτέ. Όμως από όταν απέκτησα το μωρό μου, έπαθα κάτι σαν εμμονή μπορώ να πω. Καλύτερα να ζούσα την ζωή μου όπως παλιά αντί να σκέφτομαι όλη την ώρα ότι ο θάνατος κοντοζυγώνει, εύχομαι να το ξεπεράσω σύντομα.
ωραία τα λες αλλά δυστυχως τα καθημερινα προβληματα μας κανουν και το ξεχναμε αυτο και γκρινιαζουμε και τσακωνομαστε και δυστυχουμε.Μακαρι να ξεχναγαμε τα προβληματα μας και να τα βλεπαμε ολα αλλιως
Πολύ σωστά..υπέροχο κείμενο. :)
Συμφωνώ κι επαυξάνω,πόσο μα πόσο δίκιο έχεις...προσπαθώ να κάνω πράξη όσα λες μα δεν τα καταφέρνω...και ξανά απ΄την αρχή άγχος, ταραχή, φόβος,στενοχώρια...κι ας την πέρασα κι εγώ την καλή πόρτα αφήνοντας όπως εσύ την κακή...εμένα δε μου΄γινε μάθημα...κι ας παλεύω κάθε μέρα να σκεφτώ όπως εσύ. Όμως θα κάνω από αύριο άλλη μία προσπάθεια...τι έχω πάθει βρε παιδί μου...ίσως κατάθλιψη,γιατί ξέρω ποιο είναι το σωστό,αλλά δεν το κάνω
Ολιβια είμαι και εγώ μια μαμα που μέχρι πριν λίγα χρόνια ζούσα την κάθε στιγμή σαν να είναι η τελευταια. Δεν συμβαίνει ομως το ίδιο και τώρα. Επαγγελματικά Και οικονομικά προβληματα με έκαναν από εναν ηρεμο ανθρωπο μα ζω μεσα στο αγχος μαήμουν απολαμβάνω τις στιωμές με το παιδί μου, να ειμαι νευρικοί και μα φωνάζω. Κάτι που ποτέ δεν είχα κάνει στη ζωή μου. Ένα πραγμα ευχομαι διαβάζοντας το κείμενο σου, να ξυπνήσω και να κάνω πράξη όλα όσα γράφεις, ξέρω ,τον τρόπο το έχω ξανά κάνει Και πρέπει να το ξανά κάνω. Εγώ θα σε ευχαριστησω προσκωπτικά γιατί μου θύμησες κάτι που είχα ξεχάσει,,, πρέπει να ζούμε και να απολαμβάνουμε Την ΚΆΘΕ ΣΤΙΓΜΗ
Δεν γράφεις τόσο συχνά όσο παλιότερα, κακώς!! Όταν είχα ανακαλύψει αυτό το blog δεν το ήξεραν και πολλοί και αυτό που γενικά με έκανε να το ανοίγω κάθε μέρα ήταν για να διαβάσω τα κείμενά σου, από την περίοδο της πρώτης εγκυμοσύνης σου και φυσικά τους πρώτους μήνες σου με το μωρό. Στην δεύτερη εγκυμοσύνη σου ήμουν και εγώ έγκυος στο πρώτο μου παιδάκι αλλά και πάλι ανυπομονούσα να διαβάσω τα κείμενα σου, με τις στιγμές σας, την Αθηνούλα και αργότερα με τον Αρχελάκο. Νομίζω ότι έχεις αποφασίσει να μην μοιράζεσαι πια την ζωή σου με όλον τον κόσμο, σίγουρα θα έχεις τους λόγους σου. Εντάξει δεν είπα να κλείνουμε τα μάτια μας στον πόνο, στην δυστυχία, στην μαυρίλα(παντού γύρω μας όλο τέτοια διαβάζουμε πλέον) αλλά ρε παιδί μου, τα κείμενά σου μου βγάζουν μια αισιοδοξία που την χρειάζομαι. Μου αρέσει να διαβάζω ότι κάποιος περνάει όμορφες οικογενειακές στιγμές, μου αρέσει να διαβάζω κείμενα με θετικά συναισθήματα, κείμενα από ανθρώπους που λένε ότι είναι ευτυχισμένοι και νιώθω ότι το εννοούν. Να είστε πάντα καλά, με υγεία πάνω απ' όλα...πάντως όσον αφορά το συγκεκριμένο κείμενο εγώ ακόμα το παλεύω όλο αυτό, προς το παρόν απλά τρέμω τον θάνατο :P
θα συμφωνησω με την γωγω. τα κειμενα σου ειναι πολυ ωραια, αλλα σπανια τα διαβαζουμε πια. μακαρι να το ξανασκεφτεις!
Χα...Μου άρεσε το σχόλιο σου γιατί θυμίζει εμένα...Και μένα μου άρεσαν πολύ τα "πιο προσωπικά" κείμενα της Ολίβιας και μου έχουν λείψει. Και να σας πω γιατί... Ζω σε άλλη χώρα από αυτή που γεννήθηκα και μεγάλωσα, με τον άντρα μου και δυο μικρά παιδιά 4,5 και 1 έτους. Ο κόσμος απορροφημένος με τις δουλειές του, τα προβλήματα του, τις υποχρεώσεις του, είναι κλεισμένος στον εαυτό του ο καθένας. Δεν υπάρχουν πολλές συναναστροφές με τους γύρω μας. Και μένα αυτό μου λείπει. Και δε μιλάω για έναν καφέ και μια κουβέντα έτσι για την κουβέντα να περνά η ώρα. Μιλάω για ουσιαστικές συναναστροφές. Να νιώθεις πως υπάρχουν κι άλλοι σαν κι εσένα που μπορεί να βιώνουν την ίδια φάση αλλά που να μπορείς και να το συζητήσεις μαζί τους...Να βγάλεις τα εσώψυχα σου βρε αδερφέ...Βαρέθηκα να είμαι καχύποπτη...Μέχρι τα 22 μου δεν ήμουν. Και μετά έγινα απότομα...Οι συνθήκες βλέπετε...Από την φωλιά της μαμάς,κανακεμένη, φοιτήτρια μόνη 8 ώρες μακριά από το σπίτι μου και μετά στο καπάκι σε μια ξένη χώρα με άλλους ανθρώπους, άλλη νοοτροπία...Οπότε παν οι φίλοι οι παιδικοί, πάει το ίδιο χιούμορ, πάνε όλα... Και αλλάζεις σαν άνθρωπος...Εγώ τουλάχιστον. Και με ρωτάει ο άντρας μου καμιά φορά...Τι τους βλέπεις αυτούς τους Cardashians? Στο αμερικάνικο ριάλιτι αναφέρεται... Και λέω, ναι, φαίνεται ότι πολλά είναι στημένα, αλλά μου αρέσει να βλέπω έστω και στα ψέματα, μια μεγάλη οικογένεια με πολλές διαφορές αλλά και πολλές ομοιότητες να ζει μια ονειρική ζωή αλλά και ταυτόχρονα πραγματική με τα προβλήματα που συνεπάγεται, μου αρέσει να βλέπω τα τόσο τέλεια διακοσμημένα και συγυρισμένα σπίτια τους αφού το δικό μου ποτέ δε θα μοάσει με κείνα, μου αρέσει που (έστω φαινομενικά) τσακώνονται και στο καπάκι τα ξαναβρίσκουν, ενώ με τους γύρω μου δε μπορώ ούτε να αστειευτώ γιατί τα παίρνουν όλα προσωπικά, πόσο μάλλον αν τους έκανα και τίποτα η καημένη...Μου αρέσει να χαζεύω τις ζωές των άλλων εντέλει..Όταν βρίσκω χρόνο εννοώ, δε παρατάω και τα παιδιά μου για να δω τηλεόραση... Εκεί καταντήσαμε...Γιατί γίναμε όλοι μας έτσι? Κλεισμένοι στον εαυτό μας, με χαμένη εμπιστοσύνη και αγάπη στον συνάδερφο, με την κακιά(συνήθως) κουβέντα έτοιμη να ξεπηδήσει? Παρατηρώ τους ανθρώπους και βλέπω ότι πάντα κάποιος σχολιάζει τον άλλο και τις περισσότερες φορές δεν αναλογίζεται ότι έχει κάνει κι αυτός τα ίδια κάποια στιγμή. Το τράβηξα νομίζω...Ολίβια, μας λείπουν οι "στιγμές" σας όπως τις λέει ο Μάνος σου...Μας κάνουν να θυμόμαστε τις δικιές μας στιγμές αν υπάρχουν ή να θέλουμε να φροντίσουμε να υπάρξουν. Σας αγαπάμε... Συνεχίστε να είστε αυτοί που είστε!