Πού πηγαίνει ο έρωτας όταν πεθαίνει;
Με τον άντρα μου γνωριστήκαμε το 2008, ένας παθιασμένος, πολύ δυνατός έρωτας χωρίς κανένα απολύτως ψεγάδι. Το 2010 ήρθε ο γάμος, το 2011 το παιδί και έκτοτε η απομυθοποίηση… Οι λόγοι πολλοί. Δεν δικαιολογώ τον εαυτό μου, απλά αναφέρω ως «ελαφρυντικά» τη γέννηση του γιού μου και ότι αυτό συνεπάγεται για τη σχέση ενός ζευγαριού σε όλους τους τομείς (ιδίως στον ερωτικό), η ενασχόληση του άντρα μου με την εργασία του και η απουσία του από τα καθημερινά για πολύ καιρό, η «κλεισούρα» η δική μου μέχρι να ξεπεταχτεί το μωρό, η κατάθλιψη που πέρασα, η μη παρουσία φίλων και συγγενών να μας στηρίζουν, να μας βοηθήσουν… θα μπορούσα να προβάλλω πολλά, όμως ούτε κι εγώ γνωρίζω τι είναι αυτό που φταίει. Νιώθω απλά και με λίγα λόγια πως ξύπνησα μια μέρα και μετάνιωσα για όλα. Για τη γνωριμία μου μαζί του, για το ότι αποφάσισα να συζήσω μαζί του από την πρώτη στιγμή, για το γάμο, ακόμα και για το παιδί (αν και η μοναδική παρηγοριά μου). Στεναχωριέμαι που έγινε αυτό. Δεν είμαι χαρούμενη. Δεν ξέρω αν το επέλεξα, αλλά νομίζω πως όχι. Δεν ήθελα να χαθεί αυτή η μαγεία. Κι όμως. Δεν υπάρχει τίποτα πια. Με αγγίζει και γυρίζω από την άλλη. Θέλει να κάνουμε έρωτα και το κάνω με το ζόρι. Τον αγαπάω, νοιάζομαι, αλλά όχι ερωτικά. Νιώθω πιο πολύ πως τον λυπάμαι για ότι έγινε και στεναχωριέμαι που του το προκάλεσα εγώ γιατί ξέρω ότι νοιάζεται για μένα (με τον τρόπο του) και δεν θέλει να με χάσει. Από την άλλη για εμένα, στις σκέψεις μου τα βράδια, στα όνειρά μου, η ιδέα του να μείνω μόνη μου, χωρίς εκείνον, μεγαλώνοντας το παιδί μου, πια με ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, μου φαντάζει απίστευτα ελκυστική.
Το 2013, τον υπέροχο μήνα Μάιο, ήρθε ο έρωτας ξανά. Μου χτύπησε την πόρτα κι εγώ (δεν ξέρω καλώς ή κακώς) δεν του έκλεισα την πόρτα στα μούτρα. Τον δέχτηκα, τον έζησα, τον εισέπνευσα, τον γεύτηκα, τον χόρτασα με όλες μου τις δυνάμεις. Ήρθε ο άλλος… (καθόλου πρωτότυπο σενάριο, το παραδέχομαι, αλλά μου συνέβη κι εμένα ναι και έστω και για λίγες στιγμές ανάσας ένιωθα πως ζω τη ζωή που δεν έζησα). Κάποια στιγμή, με νύχια και με δόντια για χίλιους δυο λόγους, για τη μικρή μου, για να μη το μάθει, απομακρύνθηκα, αναγκάστηκα, έκλαψα, κλαίω ακόμα, κλαίει η ψυχή μου για την ακρίβεια και το πρόσωπό μου γελάει. Για το παιδί μου, γιατί έτσι πρέπει. Έξι υπέροχοι μήνες ανάσας, αγκαλιάς, αρωμάτων και έρωτα.
Τώρα πια παύση. Το απόλυτο κενό. Χαμένες μέρες. Ο χρόνος να περνάει απλά για να υπάρχω. Δεν ζω. Απλά υπάρχω κι αφήνω το χρόνο να φεύγει δίπλα μου νερό. Είμαι ανήμπορη για τα πάντα.
Ίσως έχετε καταλάβει όλοι τι αναρωτιέμαι. Ότι από το να ζω μια ζωή χωρίς πάθος, χωρίς έρωτα, καλύτερα να ζω μόνη μου με το παιδί μου, περιμένοντας και ελπίζοντας στο καλύτερο, στο ανέλπιστο, στο ξαφνικό, στον Έρωτα. Διάβασα μια μέρα σε ένα καρτοτηλέφωνο «Έρωτας ή τίποτα…» και έρχομαι να συμφωνήσω σε αυτό. Έρωτας ή τίποτα.
Είμαι 34 και το παιδι μου τριών (μόνο)…
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
ti na sou poume kopala mou epilogi sou ego den tha to eixa kanei auto prota tha ton xoriso kai meta den se krino omos opos lew kai ston antra mou an to kaneis i to kano mia fora ayto simainei pos den yparxei logos na eimaste mazi giati etsi apla na leme oti eimaste pantremeni kai exoume paidi oxi...oxi...alla esi mallon den mporeis i fovase den xero to sigouro einai na valeis ton eayto sou sti thesi tou sizigo tha soy arese na sto kanei ayto kai esi na koimasai...
ο ερωτας δεν τελειωνει ποτε, απλα ερχεται η αγαπη που μεγαλωνει καθε μερα και τον κανει να φαινεται μικρουτσικος, ελαχιστος. δεν μου αρεσε που δεν σεβαστηκες τον γαμο σου και τον αντρα σου, ρεζιλεψες κ αυτον και τον εαυτο σου. Στην θεση σου θα ενιωθα τυψεις και θα ντρεπομουν.
ο έρωτας τελειώνει με το γάμο... Ο γάμος σκοτώνει τον έρωτα. Και το μόνο που απομένει είναι η συνηθεια, η βαρεμάρα, η τυπικότητα και ψήγματα αγάπης. Αν δε έχεις και παιδί...................... και η καθημερινή και ακατάπαυστη "υποχρέωση" του να είσαι καλά για αυτό.-
Μάλλον δεν θα πρέπει καν να σχολιάσουμε τίποτα... Η κυρία βαρέθηκε τις υποχρεώσεις, έκανε ότι έκανε και τώρα έχει και τα μούτρα να το παραδέχεται....................................................
καμια φορα τα φερνει ετσι η ζωη που πραγματικα δεν το ειχεσ σκεφτει ποτε σου!!!!!!!!! ποτε δνε ξεκινας εναν γαμο , με τι σκεψει οτι ισως καποια μερα τελειωσει...!!!!!! αλλα ελα ομως που εισαι ανθρωπος που νοιω8εισ πραγματα ( καλα η ασχημα για καποιον ) που δνε πιστευες ποτε οτι θα νοιωσεις για εμενα ειναι χειροτερο που εισαι ακομα εκει με τον αντρα σου .....δεν το ηθελες αλλα δυστυχως δεν νοιωθεισ πια οτι ενοιωθες για αυτον.... ειναι χειροτερο που εισαι εκει και υπηρχες και αλλου...... και για εσενα κ για τον αντρα σου και για το ιδιο σου το παιδι που σε βλεπει και σε νοιωθει σιγουρα δυστυχησμενη δεν ειναι κακο να χωρισεις ...ειναι χειροτερο να καθησεις σε αυτο το γαμο για το παιδι σου ( να μην ειναι παιδι χωρισμενων γονιων)
αχ μπραβο μανουλες!! μπειτε τωρα στη σειρα, αρπαχτε πετρες κ ριξτε εναν "ποια ειναι η καλυτερη απο ολες" διαγωνισμο, για το ποια θα ριξει πρωτη... κ αν ποτε ερθει η κορη σας στην ιδια κατασταση, μην ξεχασετε να της πειτε τα ιδια... στην πυρα να την ριξετε αμεσως... μανουλες...
αν δεν ξερεις εαν εχεις γιο ή κορη μαλλον δεν ξερεις και τιποτα αλλο μαλλον :P To θεμα ομως ειναι πολυ ενδιαφερον, ντροπη δεν ειναι να κανεις αυτο που επιλεγεις στη ζωη σου ,ντροπη ειναι να κρινεις τη ζωη του αλλου. Ο καθενας μας εχει ενα δρομο δικο του, ενα επιπεδο ωριμοτητας δικο του και δε πεφτει λογος σε κανεναν να κρινει και να κατακρινει. Ο αναμαρτητος ας ριξει την πρωτη πετρα τελοσπαντων!!!!!!
Καλά έκανες! Διαφωνώ με όλες τις κυράτσες παραπάνω που σε κρίνουν!!!
Δεν εγκρίνω ούτε επικρίνω...είμαι αντίθετη σε κάποια πράγματα ....ειδικά στο θέμα του παιδιού, είμαι σίγουρη ότι το αγαπάς και το λατρεύεις απλά νιώθεις κάπως μπερδεμένη.Το τι θα κάνεις τελικά θα το βρείς μόνη σου...αν θα δώσεις κι άλλη ευκαιρία στο γάμο σου ή όχι...το θέμα του τρίτου προσώπου ΔΕΝ το έχω ζήσει ,είμαι καλά με τον άντρα μου με όλα τα πάνω και τα κάτω μας, με εμπιστοσύνη και αγάπη,ΑΛΛΑ έχω μάθει να μην λέω ΠΟΤΕ μεγάλα λόγια για κανέναν και φυσικά ούτε για μένα!! Όλα είναι μέσα στην ζωή και για όλους!!Φαντάζομαι πως αν μου τύχαινε κάτι τέτοιο(φυσικά δεν θα ένιωθα τα ίδια για τον άντρα μου) θα ένιωθα πολύ άσχημα και νιώθω πως φυσικά θα έλεγα την αλήθεια!!! Αυτό όμως το φαντάζομαι για μένα !Δεν είναι όλοι άνθρωποι το ίδιο!Και ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ φταίει ΠΟΤΕ μόνο ο ένας! Μου κάνει εντύπωση με τη αυστηρότητα σε κρίνουν κάποια άτομα εδώ!!!! Τόσο απόλυτα!!! Εύχομαι να μην συμβεί ποτέ σε κανέναν αλλά τα μεγάλα λόγια είναι μικρές πράξεις! κάνε ότι καταλαβαίνεις και γιατί όχι και σε κάποιο σύμβουλου γάμου!! Σου εύχομαι το καλύτερο για σένα και την οικογένεια σου!
Διαλεξες το ευκολο δρομο και γενικα απότι καταλαβα δεν σαρεσουν τα δυσκολα.Τον απατησες,τον ξεφτιλισες και λες και δεν εγινε τιποτα.Δεν διαβασα πουθενα να λες οτι προσπαθησες με χιλιους εκατομυρια τροπους να σωσεις αυτον το γαμο.Δεν διαβασα πουθενα οτι προσπαθησες να το ξανανιωσεις αυτο που ενιωθες γιάυτον τον ερωτα εννοω και το παθος και πιστεψε οτι γινεται .Ολοι οι γαμοι περνανε απο πολλα σταδια και ενα απο αυτα ειναι οτι μπορει για καποιο διαστημα να απομακρυνθει το ζευγαρι για πολλους και διαφορους λογους ,γιατι η καθημερινοτητα ειναι σκληρη και δυσκολη ,γιατι υπαρχουν προβληματα που πρεπει να λυσουμε,γιατι υπαρχει ενα παιδι που καλως αποσπαει ολη μας την προσοχη.Δεν προσπαθησες και το κυριοτερο εκανεσ αυτο που φανταζομαι δεν θα ηθελες να σου κανουν.Απορω πραγματικα με το θαρρος και το θρασος σου.Ο γαμος και γενικα η σχεση ,η συμβιωση χρειαζεται εναν διαρκη αγωνα να εισαι μονιμως σε εγρηγορση,να μην αφηνεσαι,να προσπαθεις για το καλυτερο ,να ξαναερωτευεσαι τον ανθρωπο σου να το ξανακερδιζεις απο την αρχη ,να τον φλερταρεις και το αντιστροφο να του δειχνεις συνεχεια οτι εισαι εκει γιαύτον.Πιστεψε με δεν εχεις ζησει τα δυσκολα.Λυπαμαι τον αντρα σου και το παιδι σου οχι εσενα που λεςοτι εισαι εγλωβισμενη.ΚΡΙΜΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ
Δεν διαβασα ολα τα σχολια, μονο τα τελευταια, που τα βρηκα πολυ αγενη και αποτομα. Εγω δεν θα ειμαι τοσο σκληρη μαζι σου. Μπορω να καταλαβω εν μερει τι συνεβη, οταν ερχεται ενα παιδι ολες οι ισορροπιες ανατρεπονται, η σχεση τελματωνει, μπαινει σε δευτερη μοιρα, η αρχικη μαγεια του ερωτα υποχωρει και η ζωη γινεται πιο πεζη, με περισσοτερες εγνοιες και προβληματα. Νομιζω οτι εχεις παρει ηδη την αποφαση σου.Οταν λες ερωτας ή τιποτα και εφοσον ονειρευοσουν την ελευθερια σου απο πριν μπει το τριτο ατομο στη σχεση σου. Ηταν απλα θεμα χρονου λοιπον να συμβει. Οποιος ψαχνει, βρισκει. Απλα φροντισε η αποφαση που θα παρεις να μην πληγωσει το παιδι σου- αν θα εισαι σε θεση να σταθεις στο πλαι του παιδιου σου, ή αν θα αναζητησεις την ελευθερια σου Τελος μην ξεχνας οτι και ο πατερας του παιδιου εχει εξισου δικαιωμα να βλεπει και να περναει χρονο με το παιδι του. Αυτο δεν μπορεις να του το στερησεις. Καλη τυχη στην εσωτερικη σου αναζητηση και πραγματικα ευχομαι να βρεις προσωπικη ηρεμια
Πριν αποφασίσεις αν θελεις να χωρίσεις ή όχι......σκέψου....τελικά κόρη έχεις ή γιο; Καλά την πηγαινες αλλά στο φύλο τα χαλάσαμε!
Δε θα σε σχολίαζαν ποτε αρνητικά ,αυτά συμβαίνουν και σου δίνουν ζωή,ανάσα ψυχή!!!ειναι κάτι που το κάνουν χρονια οι άντρες και ειναι μάγκες αλλα όταν το κάνουν οι γυναίκες ειναι που@@@.εγω θα το ζούσα κούκλα μου αλλα πρώτα θα χώριζα!!!
"... Κάποια στιγμή, με νύχια και με δόντια για χίλιους δυο λόγους, για τη μικρή μου, για να μη το μάθει, ...." Πρώτα γράφεις αυτο και μετα στο τέλος οτι " ο γιος μου" ειναι 3 μόνο . Εχεις μικρή η γιο τελικά ;;
Βρωμάει η υπόθεση..
Επειδή έχω μάθει στην ζωή μου να μην χαϊδεύω τις καταστάσεις θα σου πω την δικιά μου άποψη και ας μην αρέσει! Ο έρωτας περνάει δεν μένει για πάντα! Μένει η αγάπη και κάτι ακόμα πιο δυνατο για τον άνθρωπο σου για τον πατέρα του παιδιού σου! Όλοι περνάμε δύσκολα, κάνουμε υπομονή και συνεχίζουμε! Αν δεν ήσουν έτοιμη γιατί έκανες όλα αυτά τα βήματα; ο Άντρας σου τι σου φταίει; Το παιδί σου; Ας καθόσουν μόνη σου να ζήσεις την ζωή σου και τους έρωτες και όταν κάποιος τελείωνε να ξεκινούσες καινούριο! Δεν πιστεύω πως υπάρχει ΜΗΤΕΡΑ που να λέει πως ήταν λάθος επιλογή το παιδί της! Ποιος είπε ότι για να μεγαλώσεις τα παιδιά σου είναι απαραίτητη η βοήθεια ντε και καλά κάποιου; Δεν κάνουμε παιδιά με το σκεπτικό ότι θα έχουμε και τους βοηθούς από πίσω! Και τέλος είμαι 31 χρόνων το παιδί μου το πρώτο το έκανα στα 20 Και δεν μετάνιωσα ΟΥΤΕ ΣΤΙΓΜΉ για την οικογένεια μου και τα παιδιά μου. Χωρίς βοήθεια με τον άντρα μου να έχω περάσει περιόδους μόνο με τσακωμούς και δεν χρειάζεται να ανοίξω συζήτηση για την παράνομη σχέση.... Ας χωρίζες καλύτερα να είσαι πιό αληθινή έτσι και στο παιδί σου αλλά και στον άντρα σου! Αυτοί οι 2 Δεν σου φταίνε σε τίποτα!
Παρολο που η ιστορια μου φαινεται εντελως μουφα μεσα στο μυαλο μου εχω οτι αυτα συμβαινουν στην ζωη και το ξερω απο πρωτο χερι μιας και η μαμα μου επιδη επαψε να ειναι ερωτευμενη με τον πατερα μου σηκωθηκε κι εφυγε για να ζησει τον ερωτα της. Το θεμα ειναι γιατι οταν συμβαινει κατι τετοιο δε το σηζηταμε με τον αμεσα ενδιαφερομενο (το συζηγο στην προκειμενη)....????? Πριν παντρευτω ειχα απατησει σχεδον ολες μου τις σχεσεις με καποιον αλλο, οταν αποφασισα να παντρευτω και να κανω οικογενεια ειχα στο μυαλο μου οτι ολες αυτες οι μ@λ@κιες δεν χωρανε μεσα σε ενα θεσμο οπως ειναι ο γαμος. Τον αντρα μου δεν θα τον απατησω ποτε κι αν νιωσω οτι το χανουμε θα το προσπαθησω και θα το σηζητησουμε ωστε να δουμε μαζι τι φταιει. Αυτο βεβαια το κανει καποιος που θελει να προσπαθησει για την οικογενεια του και δεν κοιταει την παρτη του!! Αυτα!!!
Ποτε μη λες ποτε!
Στην προκειμενη λεω ποτε και το εννοω. Δεν ειμαι 20 αλλα 30 και ξερω τις συνεπειες που εχει αυτου του ειδους η απατη. Απο τη στιγμη που εχω και παιδι λοιπον θα προσπαθησω με ολες τις δυναμεις μου να κρατησω το γαμο μου κι αν δω οτι δεν γινεται τιποτα τοτε θα ειμαι ξεκαθαρη. Θα χωρισω και θα προχωρησω παρακατω. Το να κερατωσω τον αντρα μου και να συνεχισω να ζω μαζι του σαν να μην τρεχει τιποτα ενω ντρεπομαι να τον κοιταξω στα ματια για μενα ειναι απαισιο!!! Οι σχεσεις ειναι πολυ απλες εμεις τις κανουμε πολυπλοκες.
Τον αγαπάς, τον νοιάζεσαι αλλά τον έκανες τάρανδρο & τον κοροιδεύεις & τον ξεφτυλίζεις. Αν ισχύουν αυτά που λες οτι τον αγαπάς κλπ τότε όφειλες να ξεκαθαρίσεις μαζί του πριν κανεις το οτιδήποτε με τον "μεγάλο έρωτα" ... Διαφωνώ κάθετα με τον χειρισμό σου.
Αυτο ακριβως...Συμφωνω..
Εγω παλι δεν πιστευω οτι σου λειπει ο ερωτας αλλα η ελευθερία και ανεξαρτησία. Δεν θελεις τις ευθύνες μιας οικογενειας. Και προφαβως ουτε το παιδι σου. Ισως το καλύτερο ειναι να χωρισεις και να κρατησει το παιδι ο αντρας σου που μαλλον νοιαζετε για την οικογενεια που εχετε(οποιος κι αν ειναι ο τροπος του) και εσυ να εισαι ελεύθερη να κανεις οτι θελεις χωρις κατι να σε κραταει πισω. Εαν χωρισεις και φυγεις με το παιδι σου δε θα ζησεις τον ερωτα που ψαχνεις αλλα θα ζησεις σε μια φυλακη που η ιδια θα εχεις χτυσει. Εκτος κι αν το παιδακι σου το φορτωνεις στους γονεις σου και κανεις εσυ την ζωη που ονειρεύεσαι. Τελος παντων καθενας ειναι υπεύθυνος για τις πραξεις του. Εφοσον εχεις το παιδι να κοιταξεις να καλυτερευσεις την σχεση με τον αντρα σου ωστε να μπορεσει να μεγαλωσει σε μια υγιή οικογενεια!!!!
Τί σημασία έχει αν είναι κόρη ή γιός? Το γεγονός έχει σημασία. Γλυκιά μου ότι και να έχεις, γιο, κόρη, δίδυμα και ακόμα και απο το μυαλό σου να την έβγαλες την ιστορία (που πραγματικά δεν νομίζω), να ξέρεις ότι δεν είσαι η μόνη. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες αλλά ξέρεις τί κάνουν;;; Προσποιούνται!!! Ναί, μάλιστα μόνο αυτό και το παίζουν καλές μανάδες και σύζυγοι ενώ στην πραγματικότητα άλλα πράγματα λαχταράει η ψυχούλα τους. Θέλουν αλλά δεν μπορούν..! Κράτα την εμπειρία, αυτό που έζησες βαθιά φυλαγμένο στην καρδιά σου, δεστο σαν μια εμπειρία παραπάνω, συζήτησε αυτή σου την ανάγκη με τον άνδρα σου (περι έρωτος) και να σκέφτεσαι θετικά και μόνο. Όλα θα ξαναγίνουν όπως παλιά...
Άλλο καψούρα, άλλο έρωτας, άλλο αγάπη. Στην αρχή είναι η καψούρα και ο έρωτας. Μετά χάνεται η καψούρα και υπερτερεί η αγάπη. Υπάρχει και ο έρωτας. Πάντα υπάρχει .... (εκτός από περιπτώσεις κακοποίησης ή άλλες άσχημες βιωματικές εμπειρίες). Αλλά τον καταπιέζουμε κάτω από καθημερινότητα, υποχρεώσεις, άγχη, αγωνίες κ.λπ. Φτάνει όμως κάποιες στιγμές να τον αναζητήσουμε. Εμείς τον κρατάμε ζωντανό και εμείς τον σκοτώνουμε. Μπορείς να ξανα-ερωτευτείς τον άντρα σου ΑΝ το θέλεις.
ο ερωτας σαφεστατα φευγει και περναει,δεν μπορεις να νιωθεις για τον αλλο την ιδια φλογα,το πεταρισμα στο στομαχι,καθε φορα που τον βλεπεις μετα απο χρονια.ΟΜΩΣ μενει η αγαπη,το οτι νοιαζεσαι γιάυτον και τον θελεις ακομα ερωτικα.Το ερωτικο επισης ειναι σοβαρο κομματι σε μια σχεση χρονων.Αν δεν σου κανει το κλικ ερωτικα μετα απο χρονια,αστα να πανε.Βεβαια πολλα ζευγαρια αντιμετωπισαν θεμα στο ερωτικο,αλλα με την βοηθεια ειδικων το ελυσαν.Εγω θα σου ελεγα να το προσπαθησεις οσο μπορεις,πηγαιντε και σε ειδικο να σας βοηθησει,μην θεωρεις οτι εχει τελειωσει.Υπαρχει και ενα παιδι που δεν εγινε τυχαια θεωρω.Για να το κανεις,ειχες συναισθηματα για τον αντρα σου,θεωρησες οτι ειναι ο ιδανικος συντροφος και πατερας.Ειναι κριμα για μια περιπετεια να διαλυσεις μια σχεση που μετα μπορει να μετανιωσεις
Ναι, ερωτεύσου ξανά τον άντρα σου, σε δικαιολογώ γιατί μου έχει συμβεί κι εμένα, όμως αν δεν τα βλέπεις όλα μαύρα, θα βρεις σίγουρα λύση αργά ή γρήγορα. Απο τον τρόπο που γράφεις καταλαβαίνω ότι δεν είσαι επιπόλαιη, αλλά μπερδεμένη και μόνο. Θα τη βρείτε την άκρη μαζί.
Κάπου λες ότι απομακρύνθηκες απο τον έρωτα για να μην το μάθει η μικρή σου..και στο τέλος μας λες οτι έχεις ένα γιο 3 χρονών!!! Τι ισχύει τελικά?
Η πραγματικη κριση ειναι των ηθικων αξιων και οχι η οικονομικη..Πραγματικα με εξοργιζετε ολοι, οχι μονο η κυρια, γιατι της μιλατε σα να εκαψε το φαγητο οχι σα να απιστησε τοσους μηνες..Θλιβομαι γιατι μεγαλωνουμε μια γεννια χωρις ηθικες αξιες.
Καλή μου ερωτεύσου ξανά τον άντρα σου. Αφού μπόρεσες την πρώτη φορά γιατί να μην μπορέσεις και τώρα που έχετε κι ένα παιδάκι μαζί.
ο έρωτας δεν κρατάει για πάντα, πάρτε το απόφαση επιτέλους να τελειώνουμε!! Αλλιώς πιστέψτε σε παραμύθια και σε όνειρα και ζήστε σε μια ψεύτικη ζωή για πάντα..........
Ενδεχομένως να ακούγεται σε κάποιους κυνικό το σχόλιο της/του Α+Γ, ωστόσο, θα συμφωνήσω. Τα χολυγουντιανά παραμυθάκια είναι ωραία για να τα βλέπεις στην τηλεόραση, αλλά θεωρώ πως αυταπατάται - και αν μη τι άλλο, σκέφτεται ανώριμα - όποιος πιστεύει ότι το ξέφρενο πάθος, αφενός μπορεί να κρατήσει για πάντα, αφετέρου είναι το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή. Νομίζω εν προκειμένω, κρίνοντας μόνο από τα όσα μπορώ να συμπεράνω βάσει των λεγόμενων της θεματοθέτριας, δίνεται τεράστια αξία στον έρωτα, με αποτέλεσμα να επισκιάζονται τα συναισθήματα που είναι πραγματικά σημαντικά και ικανά να προσφέρουν μακροπρόθεσμα μια ευτυχισμένη ζωή σε ένα ζευγάρι, όπως αυτά της αγάπης, του αλληλοσεβασμού, του αλληλοθαυμασμού, της αλληλοκατανόησης... η αίσθηση ότι με αυτόν τον άνθρωπο έχεις δημιουργήσει κάτι μοναδικό (το παιδί και κατ'επέκταση μια οικογένεια). Αν επικεντρωθείς σε αυτά τα συναισθήματα και κάτσεις να σκεφτείς σοβαρά σε πόσα από αυτά σε καλύπτει ή, με το διάλογο και τους κατάλληλους συμβιβασμούς δύναται να σε καλύψει η υπάρχουσα σχέση, τότε θα δεις ότι ανοίγοντας και πάλι την καρδιά σου σε αυτό τον άνθρωπο σιγά σιγά θα έρθουν και τα υπόλοιπα όπως το να νιώθεις κάτι (βαθύ πλέον και αληθινό) όταν σε αγγίζει. Αλοίμονο, αν όλους τους ανθρώπους τους ενδιέφερε μόνο το επιφανειακό και αν σκεφτόμασταν να τα τινάξουμε όλα στον αέρα για κάθε εφήμερο ενθουσιασμό. Δεν θα είχε μείνει οικογένεια για οικογένεια και δυστυχώς, θα προσγειωνόμασταν όλοι αποτόμα όταν το ωραίο περιτύλιγμα του απόλυτου έρωτα κάποια στιγμή ξέφτιζε. Αν πάλι, κατόπιν ώριμης σκέψης από πλευράς σου και ώριμου διαλόγου μεταξύ σας, αδυνατείς να βρεις κάτι το ουσιαστικό σε αυτή την οικογένεια που αποφάσισες κάποτε να δημιουργήσεις, τότε και μόνο τότε και όχι λόγω "αχ έρωτα, where art thou?", συνέχισε μόνη σου, καθώς το παιδί θα είναι πιο χαρούμενο με 2 γονείς που είναι χώρια αλλά έχουν την ψυχική τους ηρεμία παρά με 2 γονείς που είναι μαζί μόνο στα λόγια. Το παιδί αντιλαμβάνεται την ένταση, τη θλίψη και την πικρία όσο καλά κι αν προσπαθούμε να τα κρύψουμε.
Επίσης, το συνθηματάκι στο καρτοτηλέφωνο θα μπορούσε κάλλιστα να έχει γραφεί από ένα 15χρονο. Εμένα τουλάχιστον τότε με συγκινούσαν τέτοιου είδους "αποφθέγματα". Πλέον, εστιάζω σε βαθύτερα ...νοήματα.
Ο Έρωτας μέσα σε μια σχέση είναι το πιο όμορφο συναίσθημα. Γνώρισα τον άνδρα μου το 2008 και κάθε μέρα είμαι ερωτευμένη μ'αυτή την ματιά που μου έκλεψε την καρδιά ακόμα και τώρα που τον έχω χάσει από λευχαιμία ( Απρίλης 2013).Παιδιά δεν προλάβαμε να κάνουμε και είναι τόσο οδυνηρό γιατί τα λατρεύουμε πραγματικά. Εσύ τουλάχιστον βίωσες το θαύμα της μητρότητας....Σκέψου το καλύτερο γι 'αυτό το πλασματάκι που έχεις δίπλα σου και μακάρι να μην μετανοιώσεις για τις όποιες επιλογές σου...Καλή τύχη και στους δύο....
Ακριβως το ιδιο προβλημα με σενα αντιμετωπιζει ενας φιλος μου απο την αντιθετη πλευρα.Και το αξιοπεριεργο ειναι οτι η ιστορια σου ταιριαζει απολυτα με αυτην του φιλου μου. Γνωριμια το 2008, γαμος το 2010 και παιδι το 2011...Θα σου πω αυτο που του ειπα κ εκεινου. Οπως ειπαν και καποιες κοπελες παραπανω ΄΄ο ερωτα ειναι καταδικασμενος να πεθανει καποια στιγμη'' τουλαχιστον μ την εννοια που του εχουμε δωσει εμεις-αυτην του χολυγουντιανου ερωτα-. Το θεμα ειναι αν θελεις και θελει να προσπαθησετε.αυτο κ μονον.ΑΝ δεν ΘΕΛΕΤΕ, οσες προσπαθειες κ να κανετε, δεν θ πετυχει τπτ..Αν ΘΕΛΕΤΕ τοτε κ η πιο μικρη κινηση θα βγει σε καλο. Εχετε αφησει ποτε το παιδι σε γιαγιαδες-παππουδες ενα Σαββατοβραδο και να πειτε ''θα ντυθουμε, θα περιποιηθουμε και θα βγουμε.μονοι μας.ο ενας γ τον αλλο''...?.Φτιαξτε σκηνικα και βαλτε τους εαυτους σας μεσα...Με τον αντρα μου ειμαστε σχεδον 10 χρονια μαζι.Δεν εχουμε βεβαια παιδια, αλλα εχω φτασει απειρες φορες στο αμην!!!Οποτε ομως εβλεπα προβλημα καθομασταν και το συζητουσαμε...Παραδεχοταν κ ο ιδιος το προβλημα κ κοιτουσαμε να βρουμε λυσεις...Το θεμα ειναι να γυρισεις εσυ το διακοπτη στο μυαλο σου και να την δεις διαφορετικα. Οσο και να προσπαθεις, αμα δεν το θες πραγματικα, λυση δεν θα βρεις
Το θεωρώ άσχημο το ότι έχεις μετανιώσει για τις επιλογές σου ... Δεν πρέπει να μετανιωνουμε. Να ωριμαζουμε και να μαθαίνουμε πρέπει ... Όλα τα υπόλοιπα δεν τα σχολιάζω .. Νομίζω ότι μια ενδοσκόπηση θα χρειαζόταν σαν πρώτο βήμα για να βρεις τις απαντήσεις σου . Φιλικά
Δεν είμαι πολύ της εκκλησίας, επομένως δεν έχω και μεγάλη σχέση με τους κληρικούς της. Κρατώ όμως σαν κόρη οφθαλμού μια ρήση του πνευματικού της ξαδέλφης μου, που όταν την πρωτοάκουσα, θύμωσα, ύστερα γέλασα περιφρονητικά, αλλά με τα χρόνια κατέληξα έκπληκτη στο συμπέρασμα ότι είναι πέρα για πέρα αληθινή "Τα περισσότερα προβλήματα τα προκαλεί ο άνθρωπος στον εαυτό του όταν αρχίσει να πιστεύει ότι είναι κάτι σπουδαιότερο από αυτό που πράγματι είναι". Τι νομίζω εγώ ότι εννοεί; Πολλές φορές επαναστατούμε μπροστά σε φάσεις ανίας, πλήξης, στην αίσθηση της αδικίας (αληθινής ή και φαινομενικής), καταστάσεις δηλαδή που μοιραία επισκέπτονται όλους μας κατά καιρούς, και θεωρούμε ότι μας έχει συμβεί το μεγαλύτερο κακό του κόσμου, κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να αποδιώξουμε γρήγορα και αναίμακτα. Κι εκεί αρχίζει το πανηγύρι. Η φίλη της ιστορίας μάλλον υπό το βάρος της νέας οικογενειακής πραγματικότητας, διαπίστωσε ότι ο έρωτας έχασε το "λούστρο" του. Πεπεισμένη ότι αυτό είναι το περιεχόμενό του όμως (να λάμπει, να μαγνητίζει, να σαγηνεύει), έψαξε και βρήκε αυτό που έχασε σε άλλη αγκαλιά. Ύστερα σκέφτηκε το παιδί της και ξαναγύρισε στην οικογενειακή εστία, με δάκρυα στην ψυχή. Κι εγώ έρχομαι τώρα να ρωτήσω: Γιατί τόσος θρήνος κι οδυρμός; Γιατί, κατά τη δική μου κρίση, η θεματοθέτρια, όπως όλοι μας κατά καιρούς, δίνει περισσότερη αξία στον εαυτό της και τα προβλήματά του από ό,τι τους αναλογεί. Διαφορετικά, θα αντιμετώπιζε τα πράγματα πιο ήρεμα και ήπια και δε θα ήταν τόσο δυστυχισμένη. Π.χ. μπορεί να έβλεπε το γάμο της υπό άλλο πρίσμα και τελικά να διαπίστωνε ότι υπάρχει τρόπος να είναι ικανοποιημένη μέσα του. Ελπίζω να μην παρεξηγηθώ, προσπαθώ να αναλύσω όσο καλύτερα μπορώ αυτό που σκέφτομαι και το ίδιο κάνω και για τις δικές μου πράξεις. Περαστικοί είμαστε όλοι από τη ζωή αυτή και δεν αξίζει να κάνουμε τόση φασαρία.
Εγώ πάλι δεν κατάλαβα, γιο έχεις ή κόρη?
τελικα γιο η κορη εχεις?για να μην το μαθει η μικρη μου λες σε καποιο σημειο...
Μα είπα κι εγω, η μόνη που το πρόσεξε είμαι; τελικά μου φαίνεται για μούφα η ιστορία...
Αυτη την απορία την εχω και γω!
Ok έχετε δίκιο. Το ξαναδιαβασα... Δεν κανεις εύκολα αυτο το λάθος ....
καλά τώρα το είδα και εγώ...ψεμα η ιστορία, λογικά θα είναι κάποιος τύπος που επιθυμεί να γνωρίσει μη ευτυχισμένες μαμαδες...
Νιώθω ακριβώς τα ίδια συναισθήματα!!! Ήταν σαν να μίλησες εσυ για μένα!!!! Νιώθω εγκλωβισμένη μες στο ίδιο μου το σπίτι , την οικογένεια που δημιούργησα η ίδια!! Ειμαι 27 κ το κοριτσάκι μου 3!!! Σκέφτομαι πόσο γρήγορα έπεσα στις ευθύνες κ τι εχω χάσει!!! Για το μόνο πλέον που δεν μετανιώνω ειναι για την ψυχή μου, το γλυκό μου μωρό!!!
Εγώ τωρα θα ακούστω κακια...η λέξη συζητηση δεν υπήρχε με κάποιο τροπο στη σχέση σας?τόσο εύκολα τα παρέτάμε στη ζωή μας?κ παιδιά πόσο μάλλον όταν έχουμε κ παιδιά...πρέπει να δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες αλλά εσυ υποθέτω ότι είχες πάρει προπολου την απόφαση..κ εγώ πέρασα κατάθλιψη κ μένα δε μ βοηθησε κανένας να μεγαλώσω τα παιδιά μ αλλά το παλεύω κ θ το παλεύω.κ άν δεν περνάω καλά πρώτα θα συζητήσω με εκείνο π διαλεξα για πατέρα του παιδιού μ..λύσεις υπάρχουν εάν υπάρχει θέληση.
Δεν μπορώ να καταλάβω πολύ καλά το τι εννοείς με τον απόλυτο έρωτα γιατί φράσεις όπως αυτή στο καρτοτηλέφωνο δε με συγκινούν πια το ίδιο με το να δω ένα ζευγάρι που γελάνε μεταξύ τους ή πηγαίνουν χέρι-χέρι στο δρόμο. Εγώ ας πούμε έχω σκεφτεί να χωρίσω και μπορεί να το ξανασκεφτώ στο μέλλον, αλλά ερωτευμένη μαζί του νιώθω. Νιώθω ακόμη αρκετό από το θαυμασμό και ενθουσιασμό που ένιωθα στην αρχή, νιώθω ότι μου λείπει όταν δεν είναι εδώ κι ας μην έχουμε πάντα τις καλύτερες σχέσεις. Έρωτα δεν ένιωθα το διάστημα που ήθελα να χωρίσω, όμως άλλαξε λίγο ο ίδιος, άκουσε τις ανάγκες μου και ήρθαμε πάλι κοντά. Είμαι αρκετά επιφυλακτική ακόμη, αλλά όταν λύνομαι τον αγαπάω, νιώθω ερωτευμένη και νιώθω ευγνωμοσύνη για την προσπάθεια που κάνει αρκετές φορές. Με όλα αυτά θέλω να πω, του έχεις μιλήσει, του έχεις πει πως νιώθεις, του έχεις πει τι θέλεις να γίνει για να βρεθείτε πάλι εκεί που ήσασταν στην αρχή? Εσύ την έχεις αφήσει τη σχέση, αν την αφήσει κι αυτός σίγουρα θα τελειώσει οριστικά. Είσαι σίγουρη ότι ξέρεις τι έχει αυτός ο άνθρωπος που δε σου αρέσει ώστε να το αποφύγεις στην επόμενη σχέση σου ή απλά λες τελείωσε ο έρωτας και πάει? Ο έρωτας πιστεύω πως είναι κάτι που οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στο πως βλέπουμε εμείς μια σχέση. Αν έχεις πολλές προσδοκίες από έναν άνθρωπο, αν πιστεύεις ότι θέλεις να είσαι μαζί του, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να μην είσαι ερωτευμένη. Αν κάποια στιγμή νιώσεις ότι δε σου δίνει τίποτα από όσα αναζητάς και δεν παίρνεις τιποτα θετικό από τη σχέση σας τότε θα σου φύγει ο έρωτας. Αυτός ο ίδιος άνθρωπος ήταν και πριν και τώρα. Άρα το ερωτευμένος είναι κατι που εξαρτάται κυρίως από το πως βλέπουμε εμείς τον άλλον και όχι με αυτό που πραγματικά είναι. Σκέψου τι ζητάς από κάποιον και αν ο άνθρωπος σου δεν ικανοποιεί καθόλου αυτά τα κριτήρια αποφάσισε τι θέλεις να κάνεις. Αλλά μη χωρίσεις επειδή απλώς κάπου χαθήκατε στην πορεία. Μιλήστε πρώτα και δείτε πως και αν μπορείτε να ξαναβρεθείτε εκεί που ήσασταν. Αν δεν ξέρεις τι άνθρωπο θέλεις δίπλα σου, το ίδιο με τώρα μπορεί να σου συμβεί και στην επόμενη σχέση που θα κάνεις. Η γνώμη μου είναι πως οι σχέσεις πρέπει να είναι ξεκάθαρες. Δηλαδή, ας μην προχωρήσεις ξανά σε σχέση αν δεν χωρίσεις με τον άντρα σου. Να χωρίσεις γιατί ξέρεις ότι δε σου κάνει και να αναλάβεις το ρίσκο να ζεις μόνη σου είναι εντάξει, αλλά με το να μένεις μαζί του δημιουργώντας παράλληλες σχέσεις όταν δίνεται η ευκαιρία νομίζω πως είναι κάτι με το οποίο αδικείς τον εαυτό σου γιατί τον αφήνεις να συμβιβάζεται σε μια κατάσταση που δεν του αρέσει. Είσαι πολύ νέα αγάπη μου για να λες ότι η ζωή σου είναι μερικές χαμένες μέρες. Αν είχες επαγγελματική βοήθεια όταν πέρασες την κατάθλιψη και ένιωσες ότι σου ήταν χρήσιμη, μπορείς να τη ζητήσεις και τώρα γιατί η ευτυχία είναι πραγματικά στο δικό σου χέρι.
Το πρόβλημά σου, προφανώς και δεν είναι ο έρωτας, αυτός είναι καταδικασμένος να χαθεί αργά ή γρήγορα από κάθε σχέση, αλλά αυτό που μένει, συνήθως είναι πολύ βαθύτερο και σταθερό. Άρα υποθέτω, ότι, είτε δεν ήσουν έτοιμη για οικογένεια γενικά, είτε δεν αισθάνθηκες τόσο δυνατά συναισθήματα, όσο πίστευες για τον άντρα σου, είτε πολύ απλά, ακόμη δεν έχεις κατασταλάξει πώς θές να ζεις τη ζωή σου, γεγονός που θέλει πολύ ψάξιμο. Όμως, υπάρχει ένα παιδάκι που δεν φταίει σε τπτ και που του αξίζει η μάνα του να είναι ευτυχισμένη για να είναι και αυτό. Χρειάζεται, όμως, και τον πατέρα του.... Οπότε είσαι ενώπιων πολύ δύσκολων αποφάσεων. Καλή επιτυχία!
ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ.ΕΧΩ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΗΛΙΚΙΑ ΜΕ ΣΕΝΑ.ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ,ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΞΗΣ .ΠΩΣ ΟΛΕΣ ΜΑΣ ΟΙ ΠΡΑΞΕΙΣ.ΕΧΟΥΝ Κ ΤΙΣ ΑΝΑΛΟΓΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ!!!!!!!ΔΕΝ ΣΕ ΚΡΙΝΩ ,ΓΙΑΤΙ ΟΛΟΙ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ ΠΕΡΝΑΕΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΦΑΣΗ..ΚΑΤΣΕ Κ ΣΚΕΨΟΥ ΟΛΑ ΟΣΑ ΑΓΑΠΗΣΕΣ ΣΤΟΝ ΑΝΤΡΑ ΣΟΥ.ΑΝ ΔΕΝ ΒΡΕΙΣ ΤΙΠΟΤΑ....Κ ΕΙΣΑΙ ΟΙΚΟΜΙΚΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΧΩΡΙΣΕ.ΑΛΛΑ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ Κ ΜΕ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΘΑ ΝΙΩΣΕΙΣ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΟ ΚΑΙΡΟ!!!!!!ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΤΗΝ ΛΥΣΗ ,Κ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ.
Δυστυχώς έχω φτάσει στο σημείο να σε νιώθω... Εμένα όμως με έδιωξε η συμπεριφορά του, η υπερβολική ζήλεια του, η αδιαφορία του σε πράγματα σημαντικά για τους υπόλοιπους... Έχουμε 3 παιδιά, το μεγαλύτερο 6 ετών, το μικρότερο σχεδόν 2. Ζούμε μαζί μα και οι δύο ξέρουμε πως αυτό που κάποτε ζήσαμε χωρίς δισταγμούς, που μας παρέσυρε σαν χείμμαρος, δεν υπάρχει πιά... Είμαστε νέοι ακόμη, πολύ νέοι...αλλά δεν έχουμε παραδεχτεί ο ένας στον άλλον πως έχει τελειώσει. Και αναρωτιέμαι καθημερινά, έτσι θα συνεχιστεί η ζωή μας? Η μόνη μας χαρά είναι τα παιδιά μας για τα οποία φυσικά και δε μετάνιωσα ούτε στιγμή, για όλα τα υπόλοιπα όμως δυστυχώς έχω μετανιώσει...
..συζυγικής ζωής ήθελα να γράψω
Εμένα με μπερδεψες. Αν κατάλαβα καλά είχες μια παράλληλη ερωτική σχέση 6 μηνών η οποία τελειώσε. Και τώρα γύρισες στην μονοτονία και την μουνταμάρα της συζιγικής ζωής. Και τώρα τι ακριβώς λες? Να πάρεις το παιδί σου και να φύγεις ή να περιμένες τον επόμενο έρωτα?
δηλαδη σταματησες να τον αγαπας χωρις κανενα λογο!!μηπως εχουν δικιο οι αντρες στους χαρακτηρισμους τους για καποιες γυναικες;;εισαι παντρεμενη και ΜΑΝΑ και αν καταλυσεις αυτα τα δυο, θα εισαι δυστυχισμενη. αδικεις καταφορα τον αντρα σου που αφιερωσε τη ζωη του σε σενα με το να σε παντρευτει και το παιδι σου,που του στερεις το δικαιωμα να χαρει την οικογενεια.κι ολα αυτα ΕΤΣΙ!δε φοβασαι την τιμωρια απο το θεο, τη ζωη, τη μοιρα...;;;
Απ'τη στιγμη που η καρδια σου πεταξε για εναν αλλον αντρα,μη μενεις αλλο.Εχεις ηδη φυγει και δεν το ξερεις.Ειναι αδικο και για σενα να ζησεις μια ζωη ετσι αλλα και για τον αντρα σου.Ειναι νομος πως οτι γινεται μια φορα θα ξαναγινει.Καποια στιγμη θα ερωτευτεις και παλι καποιον αλλον αφου αυτο σου λειπει δεν το εχεις στον γαμο σου..θα ξαναγινει.Ειναι κριμα..αληθεια..μη το κανεις.Εχεις τη ζωη μπροστα σου..απλα παρε την αποφαση.Σκεψου το κι αλλιως..θα σου αρεσε να ησουν στην θεση του αντρα σου?Πως θα ενιωθες?Μη του το κανεις αυτο..οποιοι κι αν ειναι οι λογοι..τον ξευτελιζεις.Σκεψου το..
ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΟΛΑ ΤΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ ΤΟ ΠΕΡΝΑΝΕ ΑΥΤΟ....ΕΧΩ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ... ΜΕ ΤΩΝ ΠΡΩΗΝ ΑΝΔΡΑ ΜΟΥ ΣΤΟΥΣ ΕΞΙ ΜΗΝΕΣ ΠΟΥ ΗΜΑΣΤΑΝ ΜΑΖΙ ΕΜΕΙΝΑ ΕΓΚΥΟΣ(ΤΟΤΕ23ΕΤΩΝ) ΗΜΟΥΝ ΜΙΚΡΟΥΛΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΙΔΕΑ ΠΟΥ ΕΜΠΛΕΚΑ...ΕΚΕΙΝΟΣ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΤΟΙΜΟΣ Κ ΕΓΩ ΚΛΕΙΣΤΗΚΑ ΣΤΟ ΜΕΓΑΛΩΜΑ ΤΗΣ ΚΟΡΗΣ ΜΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΚΑΙ ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΠΗΓΑΙΝΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΣΧΟΛΗ ΤΟΤΕ ...ΟΛΑ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΕΙΧΑΝ ΠΕΣΕΙ...ΕΚΕΙΝΟΣ ΔΟΥΛΕΥΕ ΣΑΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΣ ΗΤΑΝ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΕΝ ΑΛΛΑ ΗΤΑΝ ΣΑΝ ΝΑ ΕΛΕΙΠΕ...ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ,ΕΚΕΙΝΟΣ ΑΦΟΣΙΟΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ ΚΟΙΜΩΜΑΣΤΑΝ ΧΟΡΙΣΤΑ (ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΕΚΑΝΑ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΚΟΙΜΑΜΑΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ) ΓΙΑΤΙ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΤΟΝ ΗΘΕΛΑ...ΚΑΙ ΚΑΛΩΣ Η ΚΑΚΩΣ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΓΝΩΡΙΣΑ ΑΛΛΩΝ ΑΝΔΡΑ..ΜΕΤΑ ΑΠΟ 4 ΧΡΟΝΙΑ ΓΑΜΟΥ ΕΦΥΓΑ Μ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ.ΚΑΙ ΧΩΡΙΣΑ.ΑΝ ΘΕΣ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΜΟΥ ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ ΝΑ ΣΟΥ ΧΤΥΠΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΦΥΓΕΙΣ...ΜΕΤΑΝΙΩΝΟ ΠΟΥ ΟΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΕΓΚΥΟΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΙΧΑ ΔΙΩΞΕΙ (ΓΤ ΓΕΝΙΚΑ ΔΕΝ ΤΑ ΠΗΓΑΙΝΑΜΕ ΚΑΛΑ) ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΤΟ ΕΙΧΑΜΕ ΧΑΛΑΣΕΙ ΤΟΤΕ ...ΑΛΛΑ ΕΚΑΝΑ ΥΠΟΜΟΝΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ.ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΣ ΑΝΘΡΟΠΩΣ ΓΙΑΤΙ ΜΕΓΑΛΩΣΑ ΜΕ ΧΩΡΙΣΜΕΝΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΤΡΑΒΗΞΕΙ ΤΑ ΙΔΙΑ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ...ΜΕΧΡΙ ΠΟΥ ΗΡΘΕ Ο ΤΡΙΤΟΣ ΤΟΥ ΕΙΠΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΜΟΥ ΕΙΔΕ ΠΩΣ ΗΜΟΥΝ ΔΥΣΤΗΧΙΣΜΕΝΗ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΣΗΚΩΘΗΚΑ ΚΑΙ ΕΦΥΓΑ...ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΠΕΙΡΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΝΑ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ ΜΕ ΤΩΝ ΠΡΩΗΝ ΑΝΔΡΑ ΜΟΥ, Η ΜΙΚΡΗ ΒΛΕΠΕΙ ΤΩΝ ΜΠΑΜΠΑ ΤΗΣ (ΕΦ ΟΣΟΝ ΤΟ ΘΕΛΕΙ Κ ΕΚΕΙΝΟΣ)ΟΤΑΝ ΧΩΡΙΣΑΜΕ ΑΚΟΥΓΑ ΠΟΛΛΑ ΑΠΟ ΠΑΛΙΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΓΕΙΤΟΝΕΣ ΚΛΠ...ΜΑ ΓΙΑΤΙ??ΚΑΙ ΧΑΛΑΣΕΣ ΜΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ???ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΛΛΑ..ΠΟΛΛΑ ΞΕΡΟΥΝ ΝΑ ΛΕΝΕ ΓΕΝΙΚΑ ΟΣΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠ'ΕΞΩ ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΤΙ ΖΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ ΟΣΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠ ΕΞΩ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΠΟΥΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΠΡΟΒΑΛΟΥΜΕ..ΤΕΛΙΚΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 4 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣΑΜΕ...ΕΚΕΙΝΟΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΠΩΣ ΧΩΡΙΣΑΜΕ ΕΠΕΙΔΗ ΥΠΗΡΞΕ ΑΛΛΟΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΑΛΛΑ ΤΟ ΟΤΙ ΗΜΟΥΝ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΗ Κ ΕΚΕΙΝΟΣ ΤΟ ΙΔΙΟ Κ ΑΣ ΜΗΝ ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΕΤΑΙ.!!!ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΝΑΙ ΧΩΡΙΣΕ ΚΤΛ...ΑΠΛΑ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΒΛΕΠΕΙΣ ΜΑΥΡΑ,ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΜΗΠΩΣ ΒΡΕΘΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΛΥΣΗ...ΓΙΑΤΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΜΠΩΡΕΙ ΝΑ ΧΩΡΙΣΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΣΗΜΕΡΑ...ΑΛΛΑ Ο ΠΡΩΗΝ ΑΝΔΡΑΣ ΜΟΥ ΓΕΝΙΚΑ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΩΝ ΗΜΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΩΤΕΡΟΙ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΤΟΥ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΧΩΡΙΣΟΥΜΕ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΗΤΑΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ (ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΕΙ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΤΕ) ΕΚΕΙ ΠΕΙΡΑ ΤΑ ΡΟΥΧΑΛΑΚΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΦΥΓΑ...ΟΛΟΙ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΖΥΓΙΑΖΕΙΣ ΟΛΑ...ΕΓΩ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΚΥΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΤΡΕΥΟΜΑΙ 2 Η ΦΟΡΑ ΣΕ ΛΙΓΕΣ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΠΟΛΛΟΙ ΜΕ ΘΕΩΡΟΥΝ ΤΡΕΛΟΙ ΜΠΩΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ...ΔΕΝ ΞΕΡΩ...ΑΛΛΑ ΝΙΩΘΩ ΕΥΤΥΙΣΜΕΝΗ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ Κ ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ... ΜΠΩΡΕΙ ΠΑΛΗ ΝΑ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ ΑΛΛΑ ΤΑ ΛΑΘΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΜΟΥ..
και ο ερωτας που θα ' ρθει παλι θα ξαναφυγει. ετσι ειναι η μοιρα του και το πεπρωμενο του. παντα ετσι γινεται χρονια τωρα! το θεμα ειναι τι αφηνει πισω του και τι εισαι εσυ διατεθιμενη να αντεξεις. παντοτινος ερωτας δεν υπαρχει και ουτε θα υπαρξει ποτε για κανεναν ανθρωπο και με το ιδιο προσωπο.! πολυ σωστα ειπες βιαστηκες ! πολυ για ολα. το γαμο για μενα πρεπει να τον αποφασιζει το ζευγαρι ακριβως τη στιγμη που ο ερωτας τους εγκαταλειπει και μονο αν η αγαπη η κατανοηση η συνενοηση και το ενδιαφερον τους χτυπησει την πορτα και παρει τη θεση του. αλλιως ? αντιο .κατσε και ψαξε μονο τον ερωτα σε διαφορετικο προσωπο καθε φορα. και να ξερεις αλλο ερωτας αλλο συζω αλλο λογοδινομαι αλλο αρραβωνιαζομαι αλλο παντρευομαι αλλο αγαπω αλλο νοιαζομαι. και καπου εκει μεσα εχεται ενα παιδι και τοτε αλλοοοοο . αλλη φαση της ζωης σου. εδω θελει γερα νευρα. η ευτυχια δεν σου χαριζεται και σιγουρα δεν την φερνει ενα παιδι μεσα στο ζευγαρι για αυτο γλυκια μου συνελθε οσο ειναι νωρις. το φαουλ μαλλον το εχεις εσυ. κανενας γκομενος δεν θα σου καλυψει τα κενα απο δω και περα. εχεις ενα παιδι και εναν συζυγο που μαλλον απο οτι καταλαβα δεν ειναι σατραπης. μονο σε αυτη την περιπτωση θα σε δικαιολογουσα. παρτο αλλιως γιατι θα βρεις . ακομη και αν ο περιγυρος και ο συζυγος σε δικαιολογησουν το παιδι σου μεγαλωνοντας θα σου την πει. δεν στερεις απο ενα παιδι την οικογενια απλα γιατι εσενα σου τελειωσε ο ερωτας. κατι που ουτως η αλλως τελειωνει ΠΑΝΤΑ. και μη βιαστεις να με πεις παραδοσιακη. ειμαι μια γυναικα που παντρευτηκε μετα απο 10 χρονια σχεσης τα 8 συζουσα και ο ερωτας αρχισε να τελειωναι απο την πενταετια και σχεση οχοι ροδινη παντα οπως ολες αλλωστε. . αλλα αν με ρωτησεις τωρα 22 χρονια μετα ναι κατι αλλο ειναι αυτο που με κρτησε μαζι του και εκανα το παιδι του. και να στον απολογισμο αυτος ειναι ο πραγματικος ερωτας. που αντεχει στο χρονο ακομα και αν θες να του σπασεις το κεφαλι. τουλαχιστον προσεχε απο δω και περα στη ζωη σου οτι και να αποφασισεις να μην το κανεις βιαστικα
ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΘΑ ΕΡΘΕΙ Η ΩΡΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΣΟΥ, ΤΟΤΕ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΔΥΝΑΤΗ,ΕΤΟΙΜΗ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΥΑΤΟ ΣΟΥ... ΦΙΛΙΚΑ
Εζησες εξι μηνες στην αγκαλιά καποιου αλλου και μετα τι αλλαξε και γυρισες σπιτι? δε σε κρινω, αλλα δεν εισαι μαρτυρας, ουτε γυρισες για το παιδι σου ( θα το ειχες σκεφτει πρωτου κανεις ο,τι ). Ο ανδρας σου τοσους μηνες δεν ειχε καταλάβει τιποτα?? γιατι δεν δοκιμαζεις να μιλησεις με τον ανδρα σου? αν εχετε προβληματα με εκεινον θα πρεπει να τα λυσεις... να μιλησετε και να βρειτε μια λυση, αν μπορεσει να υπαρξει. Αν συνεχισεις να θρηνεις τον ερωτα σου δεν σε βλεπω καλα, ειλικρινα σου μιλαω. Θα τρελαθεις στο τελος και θα καταστρεψεις και το παιδι σου. Δεν θα μπορεις να το χαρεις, να χαρεις τη ζωή. Παρε μιαν αποφαση ωριμα σε παρακαλω, κανεις κακο στον εαυτο σου ετσι.
Χμμμμ. Δεν ξερω πως να ξεκινησω, αλλά, ωχ, θα ξεκινησω μια και εξω. Πρωτα πρωτα δες αν αυτο που ψαχνεις ειναι μια σχεση ή ο ερωτας. Γιατι ο ερωτας κραταει μερικες μερες, αντε μερικους μηνες. Και με τον αλλο ανδρα εζησες αυτό. Όχι ερωτα, οχι σχεση, εζησες την εξαψη μιας περιπετειουλας που σε εβγαλε λίγο από τις πανες βρακακια και τις συζητησεις για φρουτοκρεμες. Δεν ξερεις πως ειναι ο άλλος, αν ζησετε μαζι, δεν ξερεις καν αν θΕΛΕΙ να ζησετε μαζι ή εψαχνε απλως μια σχεση χωρις δεσμευσεις, μονο σεξ και ο καθενας σπιτι του. Ακομα και αν ο άλλος θα ηθελε να εισαστε μαζι, εεε ο ερωτας θα φυγει και αυτος, δεν θελω να σε απογοητευσω αλλά θα φυγει, τουλαχιστον με την μορφη της λαχτάρας που έχεις στο μυαλό σου. Από την αλλη, ρε κουκλα μου, αμα ακους τα κλειδια του αντρα σου στην πορτα και θες να τον δολοφονησεις, αν κανετε ερωτα και καθεσαι σαν κουτσουρο, τοτε τι το συνεχίζεις μαζί του? Και εκεινον βασανιζεις και τον εαυτο σου και το παιδί. Αν χωρισετε πολιτισμενα ολα καλα θα ειναι και για το παιδι και για ολους. Ενα σωρο παιδακια χωρισμενων γονιων ξερω που και τους βλέπουν και εχουν καλές σχεσεις και δεν εχουν τραύματα. Ολα ειναι θεμα σωστης συμπεριφοράς απεναντι στα παιδια και απεναντι στο αλλο. Αλλά στο ξαναλεω, εξιδανικεύεις μια κατασταση που τελικα κραταει μερικους μηνες. Κανε τις επιλογές σου αλλά δες το και λιγο μακροχρονια, μπορει τελικα να μην ψαχνεις για σχεση και αγαπη αλλα για την εφημερη εκσταση του παθους.
1. Πηγαίνε με τον σύζυγο σε σύμβουλο γάμου. 2. Χώρισε 3. Μάλλον έχεις θέμα με την καθημερινή-οικογενειακή ρουτίνα (δεν είναι για όλους, κακά τα ψέματα) Πιστεύω ότι και με τον άλλο που ερωτεύτηκες, αν ξεκινούσατε με εγκυμοσύνες, μωρά κλπ, το ίδιο θα πάθαινες μετά. Ψάξε τί θες, είσαι μικρή ακόμη για να χαντακωθείς σε μια σχέση που δεν αντέχεις, αλλά ψάξου με ψυχολόγους (ή με τον εαυτό σου) για να δεις τί μπορείς να κάνεις με την αίσθηση του ανικανοποίητου που προφανώς είναι θέμα χαρακτήρα,βιωμάτων κλπ. Καλή τύχη σε ό,τι κι αν αποφασίσεις.