4 μήνες τώρα έχει δει μόνο μια φορά το παιδί του!

Μόνο όσες έχουν γίνει μαμάδες μπορούν να με καταλάβουν…

Πριν 4 χρόνια γνώρισα έναν υπέροχο άντρα. Τουλάχιστον έτσι έδειχνε. Του άρεσε πολύ η οικογένεια, η συντροφικότητα και αγαπούσε τα παιδιά. Έτσι αποφασίσαμε μετά από 2 χρόνια να προχωρήσουμε πιο σοβαρά. Σήμερα εγώ είμαι 27 χρονών και αυτός 32.

Θέλαμε πολύ ένα μπεμπάκι, θα μας άλλαζε τη ζωή μας. Προς το καλύτερο, έτσι νόμιζα.

Μένω έγκυος λοιπόν και από τότε ήμουν η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμο, έδειχνε και αυτός πολύ χαρούμενος! Αποφασίσαμε να μείνουμε μαζί και όταν θα μπαίναμε σε μια σειρά να παντρευόμασταν κιόλας. 

Η συγκατοίκηση στην αρχή ήταν τέλεια. Ήμουν ευτυχισμένη! Τα προβλήματα άρχισαν όταν ήμουν 6 μηνών έγκυος. Αυτός άλλαξε πολύ, δεν πρόσφερε τίποτα στο σπίτι, όλα τα περίμενε από τους γονείς μου που μένανε στον κάτω όροφο. Δεν βοηθούσε σε τίποτα. Όλη μέρα σε έναν καναπέ και έναν υπολογιστή! Είχε ένα μαγαζί και το έκλεισε, οπότε ήταν όλη μέρα στο σπίτι. Μου έλεγε ότι θα ψάξει να βρει δουλειά, γιατί δεν είχαμε μαζέψει ούτε τα λεφτά της γέννας. Όλο υποσχέσεις και πολλά «θα, θα, θα» ήταν.

Όταν έφτασα 7 μηνών, είχα άγχος, γιατί σε 2 μήνες θα γεννούσα. Είχα άγχος πού θα βρω τα λεφτά να γεννήσω. Γιατί ντρεπόμουν να πω στους γονείς μου ότι ο άλλος όλη μέρα ήταν σε έναν καναπέ και δεν έψαχνε λεφτά για τη γέννηση του ίδιου του του παιδιού. Και είχα και άγχος όπως κάθε γυναίκα που κοντεύει να γεννήσει. Δεν με στήριζε καθόλου. Δεν είχα να πάρω το ασβέστιο και το σίδηρο και αυτό δεν έκανε τίποτα απολύτως. Όλο μου έλεγε «Θα βρούμε λεφτά, μην αγχώνεσαι«

Μετά από λίγο καιρό, αφού περνούσα πολύ χάλια μαζί του, αποφάσισα να χωρίσω. Άργησα να το καταλάβω, αλλά δεν άξιζε αυτός ο άνθρωπος να είναι δίπλα μου και να μας κοροϊδεύει οικογενειακώς. Μετά από έναν γερό τσακωμό, του λέω «Φύγε από το σπίτι«

Φεύγει χωρίς καμιά προσπάθεια να το παλέψει και να κάνει κάτι να το αποτρέψει.

Στο μεταξύ οι γονείς μου με ρώτησαν αν είμαι σίγουρη για την απόφασή μου και μου είπαν ότι αφού δεν είχαμε λεφτά για τη γέννα, θα έπρεπε να ψάξουν αυτοί να με βοηθήσουν. Είχε και ο πατέρας μου κάποιες οικονομίες για μια εγχείρηση που ήταν να κάνει στο πόδι του και προτίμησε να μην την κάνει για να με βοηθήσει να γεννήσω όπως ήθελα, χωρίς να αγχώνομαι για αυτό το θέμα στην κατάστασή μου.

Στο μεταξύ αυτός… άφαντος! Μου έδωσε να καταλάβω ότι τα έκανε όλα επίτηδες για να του πως εγώ «τελος!» πρώτη. Αποφάσισα για χάρη του παιδιού που θα έφερνα στον κόσμο να τον πάρω ένα τηλέφωνο και να του δώσω μια ευκαιρία ακόμα να μου αποδείξει ότι θα έβρισκε αυτά τα χρήματα που στο κάτω κάτω ήταν για να γεννηθεί το παιδί του. Και η απάντηση; «Δεν τα έχω βρει«

Εγώ είχα μπει στο μήνα μου. Άγχος τρομερό, στεναχωρημένη πολύ με όλα αυτά που μου είχαν συμβεί, αλλά ταυτόχρονα και πολύ χαρούμενη που πλησίαζε ο καιρός να πάρω αγκαλιά τη μικρή μου!

Κανονίζω να γεννήσω με καισαρική. Έκλεισα ραντεβού με τον γιατρό μου και πριν 5 μήνες γέννησα ένα υπέροχο μωράκι που είναι όλη μου η ζωή. Εννοείται πως αυτόν δεν τον ειδοποίησα ότι γεννούσα, γιατί δεν του άξιζε να ζήσει κάτι τόσο όμορφο και μοναδικό με αυτή την απαίσια συμπεριφορά που είχε απέναντι σε εμένα και το μωράκι που 9 μήνες είχα μέσα μου!

Μετά από ένα μήνα με παίρνει τηλέφωνο. Τελειως ήρεμος. Είπα από μέσα μου «Μπας και άλλαξε;«

Μου είπε ότι έμαθε ότι γέννησα και στράβωσε που δεν του είπα τίποτα. Μου ζήτησε να δει το μωρό, εγώ ήμουν τόσο χαρούμενη που έγινα μανούλα που μου είχε φύγει ο θυμος που είχα μέσα μου για αυτόν. Έτσι του το πάω και το βλέπει. Χαρούμενος και συγκινημένος ήταν, πίστεψα ότι η εικόνα του μωρού τον είχα αλλάξει.

Αφού είχε περάσει η ώρα, παίρνω το μωρό μου και φεύγουμε. Έκανε την κίνηση να μου δώσει 100 Ευρώ. Δεν τα δέχτηκα. Η κόρη μου δεν αξίζει 100 Ευρώ, είπα από μέσα μου.

Από τότε δεν το έχει ξαναδεί το μωρό, γιατί πάλι άλλαξε ο χαρακτήρας του. Μιλάμε μέχρι και σήμερα μέσω internet, τη μια είναι πολύ καλός και την άλλη γίνεται ότι χειρότερο από συζητήσεις που κάνουμε. Του είπα ότι δεν θέλω ούτε λεφτά για το παιδί, ούτε τίποτα, απλά να το αναγνωρίσει. Και μου λέει «Αν δεν το ζήσω το παιδί, εγώ δεν το αναγνωρίζω» Είναι απαράδεκτος. Δεν ντρέπεται καθόλου ούτε καν που οι γονείς μου με βοηθούν να το μεγαλώσω που στο κάτω κάτω δεν είναι δικό τους, είναι δικό μας! Νιώθω ότι με κοροϊδεύει, ότι επιδιώκει συνέχεια να είμαι χάλια και να μην μπορώ να χαρώ το παιδί μου. Μια μου λέει «Σε θέλω, θέλω να είμαστε πάλι μαζί!» και την άλλη μέρα το αλλάζει με χίλιες δυο δικαιολογίες.

Εν τω μεταξύ δεν έχει βρει ακόμα δουλειά. Ζει με τη σύνταξη της μάνας του!

Δεν ξέρω πλέον τι πρέπει να κάνω. Έχω μπερδευτεί πολύ με αυτόν τον άνθρωπο.

Εσείς τι με συμβουλεύετε;

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com