Η Ολίβια και η μετακόμιση!

Όπως έγραψα και στο status μου, έχω κάνει τα τελευταία 30 χρόνια 10 μετακομίσεις.

Υπάρχουν 2 ειδών μετακομίσεις.

Η μετακόμιση με χαρά και η μετακόμιση με λύπη.

Καμία σχέση.

Δυστυχώς στη ζωή είναι αναπόφευκτες και οι μεν και οι δε.

Το χειρότερο είναι να μετακομίσει ο/η άλλος/η και να μείνεις με μισό σπίτι τίγκα στις αναμνήσεις.

Το ‘χω ζήσει 2 φορές και δεν το εύχομαι ούτε στον χειρότερό μου εχθρό.

Στη ζωή όμως δεν υπάρχουν κανόνες. Το’χω ζήσει και μια τρίτη φορά και ήταν η μεγαλύτερη ανακούφιση της ζωής μου.

Οπως καταλαβαίνετε έχω μια σχετική πείρα επί του θέματος.

Εχω και μια στρατηγική.

Βασική αρχή:

Δεν μαζεύεις πράγματα.

Δεν σηκώνεις κουτιά.

Δεν σπρώχνεις να βγει η κουζίνα.

Γιατί δεν το κάνεις;

Επειδή αυτο είναι δουλειά άλλων. Τους οποίους μάλιστα πληρώνεις για να την κάνουν.

Ακόμα και τα πράγματα (δεν μιλώ για τα προσωπικά) που συσκευάζεις πριν έρθουν οι μεταφορείς και βρίζεσαι με τους πάντες καθόσο διάστημα τα συσκευάζεις… οι μεταφορείς το κάνουν για πλάκα στο πιτς φυτίλι.

Τι;

Δεν θες να πιάνουν άγνωστοι τα φλυτζάνια σου;

Μη λέμε ο,τι θέμε… μη λέμε ό,τι θέμε…

Τα φλυτζάνια σου τα γλύφουν (πίνουν) άγνωστοι, το να τα πιάσουν σε πειράζει;

Οχι… όχι…

Απλώς υπάρχουν άνθρωποι που τρελαίνονται να συσκευάζουν.

Ο πεθερός μου ο Αργύρης είναι ένας τέτοιος. Δωστου να φτιάξει, γεμίσει, συσκευάσει κιβώτιο και να τo τοποθετήσει στο πόρτ μπαγκάζ αυτοκινήτου και παρ’του τη ψυχή.

Eκπληκτος παρατηρησα (σ΄αυτη τη μετακόμιση) ότι και η Ολιβ είναι τάλε κουάλε με τον μπαμπά της .

Οταν αποφάσισε να μετακομίσει και βρήκαμε σπίτι -από εκείνο το very moment- άρχισε η συσκευασία. Της φέρανε και από την μεταφορική –ο φίλος μας ο Αλέξης- καμιά 50αριά χαρτοκιβώτια, άλλα για βιβλία, άλλα για ποτά και άλλα για ρούχα… κι έπαθε κάτι σαν σε σεληνιασμό…

Εγω πιστός στις αρχές μου καθόμουν στο γραφειάκι μου, στο κομπιουτεράκι μου, στο Φέισμπουκάκι μου και στο γκαζετάκι μου λες και δεν έτρεχε τίποτα…

Πέρασε η πρώτη μέρα… η Ολιβ μέσα στην καλή χαρά.

Πέρασε και η δεύτερη μέρα… η Ολιβ συνέχιζε να είναι μέσα στην καλή χαρά. Η βασίλισσα της χαρτοταινίας.

Περίμενα από στιγμή σε στιγμή να μου βάλει τις φωνές.

Τίποτα!

Μανάκι μου, με ανέβαζε…Μανάκι μου, με κατέβαζε.

Το “Μανάκι μου” στα ολιβιανά σημαίνει: “είμαι σε πολύ καλή κατάσταση!”

Ετσι πέρασαν όλες οι μέρες της κουτοποίησης.

Ούτε μία φορά δεν μου είπε:

–Ελα να με βοηθήσεις.

Χαχαχαχαχαχα! Οταν απολαμβάνουμε αυτό που κάνουμε δεν θέλουμε να το μοιραστούμε με άλλους. Ακόμα κι αν αυτό που κάνουμε είναι κουραστικό.

Το πιο αστείο (τρυφερό) από όλα είναι ότι ήθελε να μην βάζει πολλά (βαριά) πράγματα σε κάθε κιβώτιο για να μην… κουραστούν οι μεταφορείς.

Της εξήγησα ότι το βάρος για επαγγελματίες δεν είναι πρόβλημα γιατί ξέρουν τον τρόπο να τα σηκώνουν.

Με κοίταξε καχύποπτα.

Της διηγηθηκα ότι έχω δει ανθρώπους να ανεβάζουν στον 7ο όροφο πιάνο με ουρά χωρίς να βαρυγκομούν.

Δεν φάνηκε να πείθεται.

Τέσπα.

Στριμωξε όλο το βιος μας σε κούτες και την τελευταία μέρα τα μόνα που “ανέπνεαν” ήταν τα δικά μου πράγματα σε μια ακτίνα 2 μέτρων γύρω από το γραφείο μου…

Με το ζόρι την κράτησα να μην “κουτοποιήσει” τα έπιπλα, τα κρεβάτια και τη βιβλιοθήκη…

Με το που έφτασαν τα πράγματα στο καινούργιο σπίτι άρχισε ΑΜΕΣΩΣ να τα βγάζει από τις κούτες… σκέφτηκα γελώντας ότι έχω μείνει σε σπίτι επί 2ετία που δεν έβγαλα καν τα πράγματα ποτέ από τις κούτες.

Την αγαπώ.

Την αγαπώ τόσο πολύ…

[divider]

Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.

Είναι δημοσιογράφος.

Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr