Μια ρυτίδα να μου θυμίζει όσα περάσαμε…

Παρακολουθώ χρόνια το eimaimama.gr, αθόρυβα και διακριτικά, μα να που ήρθε η ώρα να γράψω και εγώ την δική μου ιστορία.

Πρόκειται για την περιπέτεια που περάσαμε πρόσφατα με την μεγάλη μου κόρη (3,5 ετών) την Μαρίλια. ‘Eχω ακόμη  μια πριγκίπισσα, την Μελίνα 2 ετών.  

Το καλοκαίρι 2013, μέσα Αυγούστου και ενώ ήμασταν διακοπές –σε νησί της παραμεθορίου- κατά την διάρκεια κάποιου παιχνιδιού με την Μαριλού, εντόπισα κάτι στην αριστερή πλευρά του προσώπου της κοντά στην μυτούλα της. Δεν κατάλαβα τι είναι, δεν φαινόταν εξωτερικά κάτι. Απλώς έπιανα κάτι σκληρό. Δεν την πονούσε καθόλου. Δεν ένιωθε τίποτα.

Παρόλα αυτά την πήγα στο κέντρο υγείας, όπου η «Διευθύντρια» (ο Θεός να την κάνει) του κέντρου υγείας μου είπε ότι από τις πολλές βουτιές έχουν μαζέψει νερό τα ιγμόρια… Helloooo, μιλάμε για ένα παιδάκι 3 χρονών και 2 μηνών (τον Αύγουστο) που ΔΕΝ κάνει βουτιές γιατί φοβάται αλλά και το πιο σημαντικό, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΝΑΠΤΥΓΜΕΝΑ ΙΓΜΟΡΙΑ!!!!

Καταλαβαίνετε ότι η απάντησή της δεν με κάλυψε. Κάθε μέρα έβλεπα το παιδί, το έπιανα και κάθε μέρα μου φαινόταν διαφορετική. Σαν να πρήζεται, σαν να αλλοιώνεται. Ο άντρας μου και τα πεθερικά μου, μου έλεγαν ότι όπως πάντα είμαι υπερβολική,  «δεν έχει τίποτα το παιδί και σταμάτα να το ψειρίζεις»

Φυσικά, με το που ανεβήκαμε στην Αθήνα, 15 μέρες μετά έκλεισα ραντεβού στον παιδίατρο, σαν κάτι να με έτρωγε. Εκείνος με παρέπεμψε σε παιδο-ΩΡΛ, ο οποίος δεν μπορούσε να καταλάβει τι έχει η μικρή, σίγουρα όμως κάτι είναι!

Δεν θέλω να σας κουράζω με το tour μας στους γιατρούς. Θα πω μόνο ότι σε διάστημα 20 ημερών και έχοντας μόνο μια πανοραμική ακτινογραφία, είδαμε πάνω από 20 γιατρούς, διαφορετικών ειδικοτήτων (οδοντίατροι, ορθοδοντικοί, ΩΡΛ κα)  από απλούς συνοικιακούς γιατρούς, μέχρι μεγαλογιατρούς του Κολωνακίου, ειδικά οι τελευταίοι ήταν σίγουροι ότι κάποιο δοντάκι βγαίνει στραβά. Και όλοι κατέληγαν «Σε 2-3 μήνες να ξαναπεράσετε να σας δούμε»

Ο Θεός έστειλε στον δρόμο μας και έναν στοματολόγο. Μόλις εξέτασε την μικρή και είδε την ακτινογραφία μας έβαλε να κάτσουμε για να μας εξηγήσει…

Και εδώ ξεκινάει ο Γολγοθάς (ή μήπως όχι ακόμη;)

«Πρέπει να κάνουμε αξονική και βιοψία για να βεβαιωθούμε. Το παιδί έχει όγκο στην άνω γνάθο»

Καταρρέω… το δικό μου το παιδί όγκο; Τι σημαίνει αυτό; Πρέπει να μου εξηγήσετε τα πάντα. Νομίζω άσπρισα, νομίζω σάστισα… φύγαμε από το ιατρείο με τον άντρα μου και την μικρή μας και ήμασταν ανέκφραστοι, αμίλητοι, σχεδόν νεκροί. Μόνο όταν η μικρή κοιμήθηκε στη διαδρομή ξέσπασα σε κλάματα. Εκείνο το βράδυ κατάλαβα, ένιωσα, πως είναι να πονάει η ψυχή… ποτέ στην ζωή μου δεν είχα νιώσει τόσο μεγάλο πόνο, έναν πόνο που για χατίρι της κόρης μου έπρεπε να κρύβω. Φυσικά και δεν κοιμήθηκα λεπτό. Όταν όλοι ήταν στα κρεβάτια τους μπήκα στο μπάνιο, έμπηξα τα νύχια στο κορμί, έσκισα το ρούχα μου, ούρλιαζα βουβά. Αλλά ο πόνος ακόμη εκεί, φρουρός της σκέψης μου.

Οι επόμενες ημέρες αποδείχτηκαν εφιαλτικές. Όλοι οι γιατροί συνηγορούσαν ότι πρέπει άμεσα ο όγκος να αφαιρεθεί. Η βιοψία βγήκε, ευτυχώς δεν είναι καρκίνος! Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι όλα είναι καλά.

Πρόκειται για μια σπάνια μορφή όγκου, πολύ επιθετική που γρήγορα εξαπλώνεται. Ήδη στο διάστημα που μεσολάβησε από την 1^η επίσκεψη στο γιατρό το παιδί είχε παραμορφωθεί. Σε τέτοιο σημείο που αν δεν κάνουμε κάτι γρήγορα θα χάσει και το μάτι του.

Οι επιλογές μας ελάχιστες, όχι ως προς το χειρουργικό κομμάτι αλλά ως προς την αποκατάσταση. Όλοι οι γιατροί μας είπαν ότι θα πρέπει να αφαιρεθεί η αριστερή άνω γνάθος (να κοπεί), δηλαδή το παιδί να μετατραπεί σε φρανκεστάιν και μάλιστα με την συναίνεση των γονέων. Δεν υπάρχουν αρκετές μέθοδοι αποκατάστασης στην Ελλάδα δυστυχώς. Ακούσαμε παλαβές τακτικές, να βάλουμε μασέλα στο 3χρονο, να αφήσουμε τρύπα στο στόμα την οποία κάπως θα προσπαθήσουν να κλείσουν.

Έφτιαξα διαβατήρια για Αμερική, εκεί τουλάχιστον το χειρουργείο μαζί με την αποκατάσταση γίνεται στο ίδιο νοσοκομείο, την ίδια στιγμή. 

Στο μεταξύ άρχισα να θυμώνω με τα πάντα. Με το DNA μου, τους γύρω μου, το Θεό μου.

Πέρασα δύσκολες στιγμές, έχασα πολλά κιλά. Τιμωρούσα τον εαυτό μου κάθε μέρα.

Μπροστά στο παιδί ήμουν απλά καραγκιόζης. Βίωνα το πιο κωμικοτραγικό γεγονός της ζωής μου.

Μέχρι που λίγες μέρες μετά βρεθήκαμε στο ιατρείο ενός εξαιρετικού ανθρώπου, γναθοχειρουργού σε νοσοκομείο παίδων στην Αθήνα. 

Μας συμβούλεψε να τον εμπιστευτούμε, να μείνουμε Ελλάδα και μαζί να προσπαθήσουμε να γιατρέψουμε την βασίλισσα μου. Θα χρειαστούν αρκετά χειρουργεία μέχρι να αποκατασταθεί εντελώς το παιδί αλλά πρέπει να το προσπαθήσουμε.

Κάτι με έκανε να τον εμπιστευτώ. Συμφωνήσαμε και σε 2 μέρες έγινε η επέμβαση. Έπρεπε να κινηθούμε πολύ γρήγορα, κάθε μέρα που περνούσε δημιουργούσε περισσότερες βλάβες στο παιδί. 

Το χειρουργείο κράτησε 5 ώρες ή 5 αιώνες, δεν θυμάμαι!

Ο γιατρός, τελειώνοντας μας ανακοίνωσε ότι ο όγκος αφαιρέθηκε 100% και μάλιστα ξεκόλλησε σαν να ήταν τσίχλα κολλημένη σε τοίχο. Κατέρρευσα και πάλι αλλά από χαρά! Ήμουν σίγουρη ότι αν άκουγα κάτι διαφορετικό από αυτό, θα τρελαινόμουν για τα καλά.

Η μικρή πήρε μορφίνη κάποιες ημέρες και σε 1 εβδομάδα επιστρέψαμε στο σπίτι μας.

Σήμερα 3 μήνες μετά το χειρουργείο το παιδί μου είναι μια χαρά. Με τον γιατρό μας σχεδόν «παντρευτήκαμε» αφού κάθε 15 μέρες θα βλέπει την Μαριλού, τον πρώτο καιρό και μετά κάθε 2 μήνες μέχρι την ενηλικίωσή της. Βλέπετε ο όγκος έχει πολλές πιθανότητες να εμφανιστεί ξανά. Μόνο που τώρα ξέρουμε πώς να ξορκίσουμε το κακό.

Της λείπουν 2 δοντάκια και λίγο κόκκαλο στην άνω γνάθο, το οποίο θα αποκατασταθεί μέσα στα επόμενα 2 χρόνια. Θα κάνουμε τακτικά εξετάσεις, ακτινογραφίες, αξονικές, μαγνητικές για να προλάβουμε το κακό αν εμφανιστεί, στην αρχή του.

Τίποτα άλλο δεν έχει μείνει να θυμίζει την περιπέτειά μας. Ή σχεδόν τίποτα… αφού εκείνο το 1^ο βράδυ στο μπάνιο, την ώρα που η ψυχή μου μάτωνε, μια ρυτίδα κάτω από το μάτι μου σα χαρακιά εμφανίστηκε. Η λεγόμενη «ρυτίδα της Μαριλούς» όπως την ονόμασα. Μια ρυτίδα για να μου θυμίζει όλα όσα (ούτως ή άλλως) δεν θα ξεχάσω ποτέ… 

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com