Ο φίλος μας ο Ηλίας
Δεν μου συμβαίνει συχνά.
Μου συμβαίνει συγκλονιστικά σπάνια.
Εδώ και δυο μέρες με κοιτάζει μια λευκή σελίδα text.
Mόλις έμαθα ότι πέθανε ο φίλος μου ο Ηλίας Ντόβας… το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να κάτσω μπροστά στο πληκτρολόγιο.
Ετσι και έκανα… μόνο που τα δάκτυλά μου δεν ακούμπησαν τα πλήκτρα.
Ή μάλλον γραφανε προς τα μέσα.
Προς τα μένα.
Στην ηλικία μου έχω δει αρκετούς φίλους να φεύγουν.
Σιγά σιγά μαθαίνεις να το τοποθετείς μέσα σου το γεγονός… την απώλεια.
Ποτέ δεν είναι εύκολο, αλλά όπως και να’χει μαθαίνεις the hard way.
Τελευταία φύγανε δυο φίλοι μου… ο Γιάννης Καλαμίτσης κι ο Γιάννης Σαλταβαρέας. Αρκετά μεγαλύτεροι από μένα, χορτασμενοι και μετα από μακροχρόνια ασθένεια. Βοηθάνε όλα αυτα για να μπορείς να σταθείς δίπλα στην είδηση: “Εφυγε ο Γιάννης…”
Ο Ηλίας έφυγε στα (σχεδόν) 40 του… στον υπνο του…
Δεν είναι το ίδιο.
Δεν χωράει εύκολα στην κρύπτη του μυαλού μου.
–Είναι η πρώτη φορά που χάνω πραγματικά αγαπημένο μου άνθρωπο… που δεν ανήκει στην οικογένεια μου! μου ‘πε χθές πελιδνή η Ολίβια μου.
Πόσο τυχερή… στα 30 της είναι η πρώτη φορά.
Τον γνωρίσαμε αρχές καλοκαιριού του ’12.
Ενας χαμογελαστός-αισιοδοξα χαμογελαστός- άνδρας, με έξυπνα μάτια, γεροδεμένο κορμί και χαμηλό κέντρο βάρους. Φορούσε και ενα χαϊμαλί στον λαιμό. Το φορούσε… δεν τον φορούσε.
Κρατώ μικρά καλάθια στους ανθρώπους που χαμογελούν συνεχώς. Κατα τη γνωμη μου κάτι θέλουν να κρύψουν… εκτός κι αν συνοδεύεται από αντίστοιχο (αισιοδοξο-φιλικό) body language
O Hλίας είχε όλο πακέτο.
Κάναμε στο μαγαζί του το Image τα τρίτα γενέθλια του eimaimama.
Ο Ηλίας γελούσε χαρούμενος που του λέγαμε:
– Θα ‘χει πολύ κόσμο, λέμεεεε!
Και εκείνος έσκαγε στα γέλια.
Καταλαβα ότι δεν μας πίστεψε εντελώς.
Και ήρθε η μέρα των γενεθλίων… κι έγινε ο κακός χαμός.
Χαχαχαχαχαχαχαχα! Τον παρακολουθούσα πίσω από το μπαρ να τρεχει και να μη φτάνει… να οργανώνει, να διορθώνει, να κάνει καφέδες, να βάζει παγωτό, να χαιρετά εγκάρδια όσους/ες ερχόντουσαν…
Χαμός!
Ετρεχε και δεν έφτανε στην κυριολεξία.
Τον παρακολουθώ.
Ετσι κι αλλιώς είναι το αγαπημένο μου σπορ.
Είναι πίσω από το bar… είναι αρχές καλοκαιριού… το πρόσωπο του ιδρωμένο και σε ένταση… σίγουρο όμως… κάποια στιγμή σηκώνει το βλέμμα και συναντά το δικό μου.
Το γεμάτο ένταση πρόσωπο εξαφανίζεται αστραπιαία και στη θέση του εμφανίζεται ενα γεμάτο χαμόγελο.
– Εισαι εντάξει; τον ρωτάω.
– Super!
Πάει τέλειωσε η μαμαδοσυνάντηση… μεγάλη επιτυχία… οι μαμάδες χαρήκανε… τα παιδιά χαρήκανε… οι μπαμπάδες δεν βαρέθηκαν… εγω χάρηκα… η Ολιβ χάρηκε.
Την άλλη μέρα το πρωί ντριν το τηλέφωνο… ο Ηλίας!
Να μας ευχαριστήσει…
– Για τί πράγμα ρε Ηλία;
– Ηταν τιμή για μένα που τόσοι άνθρωποι ήρθαν να γιορτάσουν με την Ολίβια στο μαγαζί μου. Τόσες μαμάδες.
Ευγενικός άνθρωπος… σκέφτηκα.
Καλοκαιράκι ήταν… ο παιδότοπος του Ηλία ήταν απίστευτα δροσερός… καταπληκτικά σουβλάκια και παιχνίδι για τα παιδιά.
Η είσοδος ΠΑΝΤΑ ελεύθερη για παιδιά και γονείς…
Αυτο μου ‘χε κάνει εντύπωση.
Ετσι μετά από 2-3 βράδια πήγαμε με την Ολιβ και την Αθηνά στου Ηλία.
Εκανε τρομερή χαρα που μας είδε.
Μιλούσε για τη μαμαδοσυνάντηση με πάθος. Εγινε αυτο… δεν έπρεπε αυτο… ευχαριστηθηκαν τα παιδιά;…. Εσύ Ολίβια μου; η Αθηνούλα;
Πιστέψτε με, έχω συναντήσει πολλούς “επαγγελματίες” στη ζωή μου… Αυτός εδω χαιρότανε περισσότερο κι απο μας…
Πώς κι έτσι;
Να το ξανακάνουμε… του είπα…
Πετάχτηκε 2 πόντους πάνω από την καρέκλα του!
– Σοβαρά; Την άλλη φορά να το κάνουμε 3ημερο φεστιβάλ.
– Θα ‘ρθει πολύ κόσμος λέμεεεεε… τον πείραξα.
Εσκασε στα γέλια…
– Αυτη τη φορά θα είμαι προετοιμασμένος…
(Ακολούθησαν και μερικές άλλες φορές… και ήταν όντως προετοιμασμένος!)
Τότε το κατάλαβα.
Αυτος ο τύπος δεν ήταν ενθουσιασμένος μόνο και μόνο επειδή γέμισε το μαγαζί του… βασικά ήταν ενθουσιασμένος επειδή συμμετείχε. Ήταν one of us!
Αν δεν είναι αυτο φιλική προσέγγιση, τότε ποιό είναι;
Ετσι γίναμε όλοι μας φίλοι.
Η Αθηνά τον λάτρευε και μας τραβούσε εκεί στο Κορωπί τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα… εκεί ερχότανε και η Εβίτα με τα παιδιά της, και η Μαρία με τον γιό της, ο Θανάσης, η Λήδα επίσης με τον γιόκα τους, η Ρούλα με τον δικό της.
Εκεί κάναμε και τα επόμενα γενέθλια του eimaimama που έγινε το αδιαχωρητο…
Εκεί βαφτίσαμε τον Αρχέλαο μας.
ΟΛΑ τα κανόνισε ο Ηλίας.
Ο-Λ-Α!
Μέχρι και την εκκλησία και τον παπά.
Και κάθε φορά συμμετείχε ολο και πιο πολύ.
Οικονομικό κέρδος;
Τι ειν’ τούτο;
Μεγάλη χαρά όμως….
Τον περασμένο μήνα μας τάισε στη “ΦΩΛΙΑ” στην ταβέρνα του νονού του. Μαζί και η Κατερίνα η κόρη του.
Ηταν η τελευταία φορά που τον είδαμε.
Η ζωή του Ηλία μοιάζει με ιταλική ταινία.
Είναι φανερό ότι τον αγάπησαν πολλές γυναίκες.
Ομως εκείνος ΜΟΝΟ καλά λόγια έλεγε για τη Νίκη, την πρώην γυναίκα του και μητέρα του παιδιού τους. ΜΟΝΟ ΚΑΛΑ! Χωρίς ούτε τοσο δα υποννοούμενο. Αυτο κατα τη γνώμη μου τον έκανε πραγματικό αρσενικό.
Ούτε για μια στιγμή δεν έφευγε από το μυαλό του η κόρη του. Εβλεπες ξεκάθαρα ότι με την πρωτη ευκαιρία την έβαζε στην κουβέντα.
Αυτο λοιπόν το ευαίσθητο πλάσμα, ήταν ταυτόχρονα και πολύ αποτελεσματικό. Συνήθως αυτα δεν πάνε μαζί.
Ο παιδότοπος του Ηλία ήταν safe. Σε ένα μόνο του σημείο, σε μια στενή πορτούλα ήταν η είσοδος-εξοδος προς τα φουσκωτά και τον όλο κήπο… αυτη η πορτούλα οδηγούσε σε 4-5 σκαλοπάτια–θανατο για παιδιά και για αλλόφρονες γονείς.
Ενα απόγευμα πίναμε καφέ στο Image… στον κήπο.
– Αν ήσουν στην Ολλανδία, δεν θα σου ‘χαν δωσει άδεια… του είπα.
– Γιατί;
Του έδειξα τη σκαλίτσα…
– Αυτο θα πρεπε να ‘ναι ράμπα… στο φινάλε είναι και απόδειξη πολιτισμού… σκέψου τον γονέα ή το παιδάκι που ‘χουν κινητικά προβλήματα.
Με κοίταξε για ένα δυτερόλεπτο και μετα σηκωσε το κινητό του.
Καμιά γκόμενα θα σκέφτηκε… σκέφτηκα.
Μίλησε με κάποιον άνδρα για 20 δευτερόλεπτα.
– Εντάξει.
– Τι εντάξει;
– Σε μισή ώρα θα ‘ναι εδω να πάρουν μέτρα για τη ράμπα.
Ηταν μαζί και ο νονός του Αρχέλαου ο κολλητός μας ο Θανάσης… διαφημιστής… έχουν δει κι αυτουνού τα ματάκια του πράγματα και πράγματα…. εμεινε με ανοικτο το στόμα.
– Αυτο δεν ξαναγινε.
– Ποιό; είπε ο Ηλίας
– Να πάρεις αμέσως την απόφαση!
– Ε αφού είχε δίκιο… τι να κάνουμε δλδ; Να το κουβεντιάσουμε;
Την άλλη μέρα μου εστειλε φωτό με τη ράμπα, βαμμένη, safe, σένια…
Την επόμενη που πήγα, τον κοίταξα (χαχαχαχαχα) υποτιμητικά για ένα σκαλάκι 10 πόντων στην εξωτερικη είσοδο… Φυσικά την μεθεπομένη είχαν διορθωθεί.
Ο Αρχέλαος έκανε εκεί τα πρώτα μπουσουλήματα εκτός σπιτιού.
Η Αθηνά ένιωθε σαν το σπίτι της. Ο Ηλίας πάντα την κέρναγε παγωτό φράουλα που τοσο της άρεσε.
Ειχε μια μητέρα που στίβει την πέτρα, αλλά ποοοοοοοοοοοοοοοοοολύ χαριτωμένο άνθρωπο.Και εναν πατέρα με τα πιο καλοσιδερωμένα άσπρα πουκάμισα που΄χω δει, χαμογελαστό και πολύ ευγενικό… Τους είχε σχεδόν κάθε βράδυ εκεί και τρώγανε το σουβλάκι τους ή βλέπανε κανένα ματσάκι…
Διοργάνωνε ποδοσφαιρικα τουρνουά 5Χ5 τον χειμώνα.
Διοργάνωνε αγώνες τάβλι…
Κι όλοι οι τριγύρω μαζευόντουσαν εκεί για να δουν τα ποδοσφαιρικά μάτς…
Ολοι κρεμόντουσαν από τα χείλη του γιατι ο ίδιος ήταν διαιτητής… όπως και ο πατέρας του.
Ελιωνε για την Ολίβια. Οποτε ήμασταν εκεί, την είχε πάντα μέσα στον οπτικό του ορίζοντα… κάτι σαν να ήταν η μικρή του αδελφή. (Θα) της έκανε όποιοδήποτε χατήρι. Την καμάρωνε.
Με μένα ήταν διαφορετικό.
Ενιωθα έντονα (συγχωρέστε μου τον εγωισμό) σεβασμό. Εναν τρυφερό, φιλικό, αλλά στιβαρό σεβασμό που δεν σε πνίγει.
Είναι το αγαπημένο μου να βάζω τους ανθρώπους σε καινούργια μονοπάτια. Και ο Ηλίας γούσταρε άγνωστα μονοπάτια. Ηταν έτοιμος κάθε στιγμή. Δεν είχε στόχους, αλλά είχε όραμα. Μεγάλη διαφορά.
Γι’ αυτο είχε γίνει από την πρώτη στιγμή συνεργάτης μας… ένα γράμμα από το eimaimama είναι δικό του…
Στη βάφτιση του Αρχέλαου καθως έκανα να φύγω μόνος μου, γιατι η Ολίβια είχε φύγει με τα παιδιά και τους γονείς της… με κράτησε για μια μπύρα.
Σκέφτηκα ότι κάτι με ήθελε.
Δεν με ήθελε τίποτα.
Ήθελε απλώς την παρέα μου… ήθελε να μοιραστεί μαζί μου το feeling του το πόσο όμορφα περάσαμε. Επέστρεψα κουρασμένος και την ώρα που πάρκαρα μου τηλέφωνησε να δει αν έφτασα καλά.
Και ξαφνικά προχθές έφυγε.
Τραγωδία!
Ναι, τραγωδία… όμως είμαι σίγουρος ότι ο Ηλίας έζησε γεμάτα τα 40 του χρόνια… αυτο έχει τεράστια σημασία όταν τοποθετείς την απώλεια στο ειδκό χώρο του μυαλού σου.
Μόνο οι χορτάτοι άνθρωποι αντιδρούν στην καθημερινότητά τους όπως ο Ηλίας.
Η Ολίβια το ‘χει πάρει πολύ άσχημα… όμως το drive του Ηλία την έχει κάνει να λέει συνέχεια αστεία για τον Ηλία, να λέει βλακειούλες, να τραγουδά… και ανα πέντε λεπτά να λέει: –α,ρε Ηλία…
Η μάνα του η κυρία Κατερίνα που όπως είπαμε πιάνει την πέτρα και τη στίβει… για πρώτη φορά στη ζωή της συνάντησε πέτρα που δεν στιβόταν.
Τη θυμάμαι να λέει συμβουλές στις μικρομανούλες… να διηγείται με λεπτομέρειες τη ζωή της… να χώνεται με ασφάλεια η Αθηνά -εδικά όταν ήταν πολύ μικρούλα- στην αγκαλιά της… και χθες την είδα να διαλύεται…
Είδα τον πατέρα του -εκείνος με τα πιο σιδερωμένα πουκάμισα στον κόσμο- με τσαλακωμένη μπλούζα να είναι σε έναν άλλον κόσμο.
Ο θρήνος είναι άγριο θηρίο… γιατι δεν σταματά ποτέ.
Εχω ακόμα να σου πω πολλά, Ηλία.
Και επειδή δεν θαμαι σίγουρος ότι θα με ακούς, θα τα λέω -αν συμφωνεί και η ζωή- στην κόρη σου την Κατερίνα…
Γι’ αυτό μας την έφερες-συνέστησες εκείνη την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε…
Ε;
[divider]
Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.
Είναι δημοσιογράφος.
Θα τον βρείτε εδώ στο eimaimama αλλά και στο προσωπικό του blog στο gazzetta.gr
Κλαιω συνεχεια..δν σταματησα μεχρι που ολοκληρωσα το διαβασμα... ασχημο πραγμα ο θανατος,ασυμβιβαστη η σχεση μαζι του. Καλη δυναμη σε σας,να ζησετε να τον θυμοσαστε τον καλο σας φιλο Ηλια.
Στεναχωρηθηκα πολυ για τον Ηλια,οπως και για τον Γιαννη Σαλταβαρεα γιατι ειχε παντρεψει τους γονεις μου.....τον ειχα ζησει αρκετα χρονια οταν ημουνα μικρη και οταν μεγαλωσα αλλο αν χαθηκε καπου η επαφη...πως να το πω στον πατερα μου οτι εφυγε 2 μηνες πριν....πφφφ για αυτο σιχαινομε το ιντερνετ.....
Εχω συγκλονιστεί .......καλό ταξίδι...
Δυστυχως δεν ειχα την τυχη αλλα και την τιμη να γνωρισω τον Ηλια.. Από τα λογια του Μανου αντιλαμβάνομαι πως υπηρξε ενας μοναδικα ιδιαίτερος ανθρωπος,με πολύ αγαπη για τα παιδια αλλα και τους γονεις τους. Ειμαι σιγουρη πως εκει που βρισκεται ,η ψυχουλα του χαμογελα βλέποντας ποσο πολύ τον εκτιμησαν αλλα και τον αγαπησαν οι ανθρωποι γυρω του.. Φαινεται πως Καποιος εκει ψηλα του αναθεσε τον παιδοτοπο των μικρων αγγελων.. Καλο ταξιδι ...
Την εχω βιώσει δυστυχώς την απώλεια...είναι άλλο να χάνεις συγγενή σου (δεν μιλάω για γονιό βέβαια, αυτό ευτυχώς δεν το έχω ζήσει) κι άλλο να χάνεις φίλο, ειδικά συνομήλικο...εχω χάσει μια πολύ καλή μου φίλη. Ακόμα πονάω όταν τη σκέφτομαι αλλά μου έχει δώσει τόσα πολλά το λίγο διάστημα που τη γνώρισα που τη θεωρώ τον φύλακα άγγελό μου! Λυπάμαι τόσο που την έχασα αλλά νιώθω ευγνωμοσύνη που τη γνώρισα. Να είναι καλά εκεί που είναι, κάποτε θα τους συναντήσουμε φίλε Μάνο...
Στενοχωρήθηκα κι εγώ πολύ για τον Ηλία..... Υπήρξα (μεγάλη μου τιμή) συγκάτοικος του μεγάλου του αδερφού, του Σπύρου για τα πρώτα (και πιο βαθιά χαραγμένα στη καρδιά) φοιτητικά μου χρόνια. Κάποτε ήρθαν τα 2 μικρότερα αδέρφια του στη Θεσσαλονίκη να δουν το μεγάλο αδερφό που σπούδαζε...Έτσι γνώρισα τον Ηλία και το Στέφανο. Μακρύ μαλλί - η μόδα και τα νειάτα βλέπεις - οι "καρεδάκηδες" τους βαφτίσαμε με το Σπύρο - Παιδιά όλο χαμόγελο, Κόκκινα μάγουλα σε λευκά όλο υγεία πρόσωπα... καλοσυνάτα κι ευγενικά. Έκανε καλή δουλειά η Κυρα Κατερίνα. Ο Χρόνος κύλησε σε πείσμα όλων. Με το Σπύρο δε χαθήκαμε. Διαφέραμε πολύ στα θελω της Ζωής μας και στον τρόπο διεκδίκησής των, με εμένα σε σύγχηση απο την οποία ακόμα παλεύω να βγω κι εκείνον ψηλά σε κορφές απάτητες. Τον θαύμαζα και τον θαυμάζω. Κοροιδεύαμε με τον άλλο συγκάτοικο εκείνο που δεν είμασταν εμείς. "genious ".... Με είχε μάθει θυμάμαι τα πρώτα μου ακκόρντα στην κιθάρα κι όλο τον ενοχλούσα , να του παίξω τις νέες μου μεγάλες επιτυχίες, τα καινούρια μου τραγούδια, τόση χαρά είχα θυμάμαι σαν του άρεσαν... Είχε απιστευτη υπομονή μαζί μου και το γνωρίζει καλά , ας το μειώνει στις μετά απο χρόνια κουβέντες μας. Κάποτε, χρόνια μετά φτιάσαμε και rock band, κάναμε και Live...ένα απο αυτά στο IMAGE...εκεί ξανάδα τον Ηλία, τον ευγενικό και πανέξυπνο, επιχειρηματία πια, που όχι μόνο δεν το βάζει κάτω ποτέ αλλα ελίσσεται κι αναπτύσει τις δραστηριότητές του διαρκώς. Η οργάνωση καταπληκτική όπως και η βραδιά. Κάποια βράδια τριγυρνώντας στον ψηφιακό πανηγύρι του facebook τον πετύχαινα μέσα, κουτσομπολεύαμε λίγο και γελούσαμε. Εξω καρδιά ο Ηλίας. Την προηγούμενη πέμπτη με πήρε τηλέφωνο κοινός μας φίλος? -ταμαθες? έφυγε ο Ηλίας....(κενό..) ακολούθησαν τα τετριμμένα και συνήθη τηλέφωνα επιβεβαιώσεις συλληπητήρια, πήγαμε μια παρέα παλιοί φίλοι και στην κηδεία. Δεν έκλαψα. Ούτε στην κηδεία του πατέρα μου δεν είχα κλάψει. Δεν κλαίω στις κηδείες. Δεν τάχω καλά με το Θάνατο. Δεν τον αναγνωριζω. Αναγνωρίζω την ανωριμότητά μου απέναντί του. Δε θέλω να ξέρω... δεν παραδέχομαι. Κρατώ τα καλύτερα και προχορώ ενώ σκέφτομαι πως ο φίλος μου πήγε απλά ένα ταξίδι για κάπου καλύτερα. Εξάλλου είμαι σίγουρος ό,τι ο άνθρωπος χάνεται όταν οι άλλοι τον ξεχάσουν και με τον Ηλία αυτό θα αργήσει πολύ. Ο Ηλίας είναι εδώ. Στην ψυχή των γονιών και των αδερφών του,στην καρδιά της γυναίκας και της κόρης του, στο μυαλό των φίλων και συμπαικτών του, σε πολά μέρη ταυτόχρονα. Πολύ τυχεροί που τον γνωρίσαμε και κουβαλάμε ανάλαφρα τη θύμησή του.
Δεν έχω κάτι να πω γιατί δεν μπόρεσα να τον γνωρίσω προσωπικά. Ζω στην επαρχία και δεν μπορώ να συμμετέχω στις μαμαδο-συναντήσεις σας, αλλά, μέσα από το κείμενό σου Μάνο, λυπήθηκα που δεν ήμουν μέρος όλου αυτού που μοιραστήκατε! Κρίμα να φεύγουν οι λιγοστοί αισιόδοξοι άνθρωποι αυτής της ζωής!! Τους χρειαζόμαστε!!! Είναι απαραίτητοι για να βάζουν λίγο χρώμα μες το γκρίζο του όλου..... Κι από ότι κατάλαβα ο Ηλίας ήταν ολόκληρος ένα ουράνιο τόξο!!! Να έχει καλό ταξίδι.... Κι εσείς, κουράγιο να συνεχίσετε χωρίς την φυσική παρουσία του... Γιατί θα είναι παρών σε κάθε τι που έφτιαξε με αγάπη! Είμαι σίγουρη ότι θα "είναι" κάπου εκεί γύρω από το μπαρ.... Και θα χαίρεται να σας βλέπει να απολαμβάνετε όσα εκείνος έφτιαξε....
Καλό Παράδεισο κύριε Ηλία!
Ο θρήνος είναι άγριο θηρίο… γιατι δεν σταματά ποτέ... όσα χρόνια κι αν περάσουν.. όσες χαρές κι αν έρθουν... όσο κι αν αλλάξει η ζωή. Είναι πάντα εκεί γαμώτο!
Μανο και Ολιβια ειστε τυχεροι που εστω και για λιγο ειχατε φιλο εναν τόσο αξιο καλο ανθρωπο!!!!! Να ειστε καλα να τον θυμαστε!
Λυπάμαι πολύ....είναι τόσο άσχημο να υπάρχει τόσος πόνος....
Περάσαμε απο τις ωραιότερες στιγμές μας,στο μαγαζί του,οι καλύτερες μαμαδοσυναντήσεις!!!Καταπληκτικός άνθρωπος,να εξυπηρετήσει,να χαμογελάει!!! Καλό Παράδεισο,κουράγιο στους γονείς του και την οικογένειά του...
Λιγοι τετοιοι καλοι ανθρωποι.. Μαλλον ο Θεος τους χρειαζεται εκει πανω να τον συντροφευουν, δεν μπορω να εξηγησω αλλιως γιατι τους παιρνει. Ευχομαι να χει καλο παραδεισο..!
Να λέμε σε αγαπώ κάθε ημέρα, και μια μεγάλη αγκαλιά. Κουράγιο σε όσους τον αγάπησαν, κουράγιο.
Ζωή σε σας και όσους τον αγάπαγαν και εκτιμούσαν... Και κουράγιο... Όσο μπορείτε, κουράγιο...
Κοιτάζω τη φωτογραφία..."κάπου τον ξερω σκέφτομαι...μπα θα μου φάνηκε". Διαβάζω το κείμενο φτάνω στη λέξη "Κορωπι" και μου έρχονται στο μυαλο ολα ενα ενα! Λίγα μέτρα πιο πάνω απο το μαγαζι του ειναι οι εγκαταστάσεις του Παναθηναϊκού ( ηταν έστω...πονεμενη ιστορία οχι της παρούσης ομως ). Οι προπονήσεις των ακαδημιών καθημερινές και το καλοκαίρι διπλές ,τουτεστιν πολλες ωρες αναμονής για τους γονείς. Τα πρώτα δυο χρονια μόνιμο στέκι μας. Παίζαμε επιτραπέζια και ωρες ωρες μας άκουγε ολο το μαγαζι! Ερχόταν και μας χαζευε παντα χαμογελαστός... Πολλες φορες πήγαινα μονη να πιω το τσαγακι μου που απο την πρώτη φορα που πηγα μου δήλωσε πως απο την επόμενη κιολας η αγαπημένη μου γεύση καραμέλα θα με περίμενε εκει. Του αρεσε πολυ το ποδόσφαιρο και μου έπιανε πολλες φορες κουβέντα για τις ομάδες, το σύστημα, τους παίκτες, τη διαιτησία!Μου γνώρισε και την κόρη του, γλυκύτατο κοριτσάκι ευγενεστατο, καμάρωνε για τα κατορθώματα της περισσότερο κι απο εκεινη, το κοιτούσε κι έλιωνε ! Η μικρη λατρευε να έρχεται στο μαγαζι του μπαμπα και παίζαμε μαζι παιχνιδια σε ενα απο τα φωτοπλεις του μαγαζιού. " μην την κουραζεις την κυρία" της έλεγε...μα ειναι παρέα μου του απαντουσα και το χαμογελο του έφτανε μέχρι τ αυτια. Προσχαρο ,σοβαρο και πολυ ευγενικό, ετσι τον θυμαμαι έστω το λιγο που τον γνώρισα. Ειναι κριμα να χάνονται νέοι άνθρωποι τοσο γρήγορα ,ειναι άδικο! Ο Θεός να τον αναπαύσει και οι δικοι του άνθρωποι εύχομαι να βρουν τη δυναμη να ζουν και να τον θυμούνται για πολλα πολλα χρονια!
Ειμαι 24 και εχασα τον μπαμπα μου στα 42 του οταν εγω ημουν 12 χρονων... Ηταν ο πιο καλος ανθρωπος του κοσμου!! Παντα χαμογελαστο!!! Μου τον θυμησατε!! Ειναι πολυ ασχημο να φευγουν απο την ζωη μας ανθρωποι που αγαπαμε πολυ! Να μην τον ξεχασετε ποτε! Θα ζει μεσα στις καρδιες σας!!!!
Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, έχω ζήσει αυτή την απώλεια αρκετές φορές... Και την χειρότερη πριν 2 χρόνια... Ειναι μεγάλο ταρακούνημα. Είναι και αφύπνιση όμως... Αν θέλεις δηλαδή, είναι και αφύπνιση... Εύχομαι να είναι η τελευταία σας απώλεια. Ξέρεις, από αυτές που θα έπρεπε να συμβούν κανονικά μετά από 20,30,40,50,60 χρόνια...
Τι να πω ρε παιδια ...... αυτος ο θανατος είναι τοσο ατιμος.....τοσο ατιμος .... δεν ξερεις ποτε θα ερθει ....δεν ξερεις ρε γαμωτο :( Να λετε σ αγαπω κάθε μερα .....