Τα παιδιά μπορεί και να παιδεύουν!

γράφει η Νανά Παλαιτσάκη

Αυτό που ξεκίνησα θα μπορούσε να γίνει τριλογία… Γελάτε; Φυσικά! Σας γράφω και ταυτόχρονα σκέφτομαι ότι για κάθε ηλικιακή κατηγορία παιδιών-γονιών χρειάζεται διαφορετικό σύστημα αντιμετώπισης για να επιβιώνουμε όλα «τα εμπλεκόμενα μέρη» ειρηνικά

Σήμερα αποφάσισα να γράψω για τις οδηγίες επιβίωσης που αποφάσισα να διαδώσω μετά απο μια τρίωρη συζήτηση με κόκκινο κρασί που έκανα μ έναν κολλητό μου, πατέρα τριών ανήλικων παιδιών. Οι ηλικίες τους είναι 7, 5 και 2 χρονών. Τον τρόπο ζωής τους τον ξέρω κάτι περισσότερο απο καλά. Εκείνος πολυ πετυχημένος επιστήμονας, ένας ίσως απο τους καλύτερους στον τομέα του. Η γυναίκα του που την αγαπά και την νοιάζεται (πολύ σημαντικό στοιχείο, κρατήστε το) σπούδασε την ίδια επιστήμη μ’ εκείνον. Τον θαύμαζε, τον συνάντησε επιχειρώντας εξειδίκευση κοντά του, τον ερωτεύτηκε, συζήσανε… και σήμερα είναι δέκα χρόνια μαζί με τρία υπέροχα υγιέστατα παιδιά.

ΤΟ ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΕΝΟ ΣΠΙΤΙ

Εκείνος εργάζεται πάρα πολύ. Εκείνη επέλεξε να μην εργαστεί. Ζούνε σ’ ένα όμορφο σπίτι σε προάστιο της Αθήνας όπου σε κάθε τετράγωνο υπάρχει και πάρκο. Κάθε φορά που πήγαινα σπίτι τους, επέλεγα αθλητικά παπούτσια, καθώς στο δάπεδο του σπιτιού κυκλοφορούν αντικείμενα «παγίδες», ακόμη και για χορευτές κλασσικού μπαλέτου. Δεν είμαι καθόλου βεβαία δηλαδή, αν θα μπορούσα να ισσοροπήσω πατώντας μια… χλαπάτσα που μοιάζει με τηγανιτό αβγό, δεν έχω δοκιμάσει πως είναι να πατάς πάνω σε αυτοκινητάκι που αν και μικρό αρκεί να σε στείλει με τα πόδια στο ταβάνι και την πλάτη στα μάρμαρα και δεν θα το έπαιζα στοίχημα, αν μπορώ να φρενάρω, πατώντας χυμένη μερέντα σοκολάτα στο πάτωμα

Στο σπίτι της φίλης μου, την οποία υπο μία έννοια θαυμάζω, γιατί το στυλ της μου θυμίζει τον «Βούδα » σε κορίτσι, διασταυρώνονται στον αέρα ιπτάμενα αντικείμενα που τα παιδιά εκσφενδονίζουν το ένα στο άλλο, στα τραπεζάκια υπάρχει το ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ μπορεί να να φανταστεί άνθρωπος ως οικιακό σκεύος, τα κλειδιά παντός τύπου, συνήθως είναι στα χέρια του μωρου, το κινητό της φίλης μου όταν χτυπάει ακούγεται συνήθως κάτω απο έναν καναπέ, στους καναπέδες υπάρχουν ακέφαλες κουκλες, δίπλα στο υπέροχο τεράστιο τζάκι συνήθως καμαρώνει μια απλώστρα με ρούχα, ένας σκύλος που διατηρεί η οικογένεια αποτελειώνει το φαγητό του μωρού που έχει ξεχαστεί πάνω στο τραπέζι, ενώ μέσα σε μια γλάστρα εσωτερικού χώρου, κοιμάται η γάτα… Μέσα σε οοοοοοολη αυτή την ωραία ατμόσφαιρα η μαμά-φίλη μου μοιάζει ήρεμη, προτείνοντας μου μάλιστα και καφέ. Το πιο αγαπημένο παιχνίδι των παιδιών είναι το κυνηγητό μέσα στο σπίτι, το οποίο συνοδεύεται απο ηχητικά εφέ που ξυπνάνε τα σκυλιά του γείτονα, αλλά την γάτα του σπιτιού ποτέ… Το κρεσέντο στο σκηνικό χαράς συμβαίνει μόλις το μωρό κάνει κακά στην πάνα του. Τότε είναι που το μεγαλύτερο κοριτσάκι επιχειρεί να μετατρέψει το αδελφάκι του σε κούκλα και να του αλλάξει την πάνα… Δεν σας κρύβω ότι ενώ αγαπάω πάρα πολυ τα παιδιά, πρέπει να είμαι πολύ ψυχολογικά έτοιμη να αντιμετωπίσω το χάος !

Η ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΣΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ

Φυσικα αυτό που περιέγραψα μοιάζει καταπληκτική σκηνή για ταινία, αλλά άλλο η ζωή και άλλο η τέχνη. Κατάλαβα γρήγορα ότι η «ασυδοσία» των παιδιών στο σπίτι είχε φέρει το ζευγάρι σε μια κατάσταση χαοτική.

ΟΔΗΓΙΕΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ

Ο φίλος μου λοιπόν, μην αντέχοντας να ζει  σ’ ένα σπίτι, όπου διοικούσαν τα παιδιά του, στην πρώτη φάση αντέδρασε με… φυγή. Αύξησε τις ώρες δουλειάς, γύριζε πολύ αργά στο σπίτι του όταν τα παιδιά είχαν κοιμηθεί και… κοιμόταν στον καναπέ. Μέχρι που αποφάσισε να πάρει εκείνος στα χέρια του την διοίκηση του «σκάφους» και να μην είναι ο μπαμπάς – επισκέπτης – κουβαλητής – χορηγός .

ΤΙ ΕΚΑΝΕ

Συνήθως διαφωνούσε με την γυναίκα του για την διαπαιδαγώγηση των παιδιών, με αποτέλεσμα η κουβέντα να καταλήγει σε καβγά. Η θέση εκείνου ήταν ότι εκείνη είχε χάσει τον έλεγχο των παιδιών και η απάντηση εκείνης ήταν ότι ήταν «λοξός με την τάξη«

Ενα βράδυ μπήκε σπίτι του είδε στο πάτωμα την γνωστή αγαπημένη εικόνα, όπου υπήρχαν ατελείωτα πεταμένα παπούτσια, τσόκαρα, παντόφλες, κάλτσες, παιχνίδια, μπιμπερό μισογεμάτα και τα… έσουρε οοοοοοολα στον διάδρομο, αδειάζοντας τον χώρο υποδοχής. Το πρωί έπιασε τις κόρες τους και τους είπε:

«Την επόμενη φορά που θα δω τα πράγματά σας κάτω στα πατώματα και τα παπούτσια σας στα τραπέζια, ΔΕΝ έχει ούτε βόλτα στην παιδική χαρά, ούτε έξοδο για το πάρτι της φίλης σας!»

Ως δια μαγείας, όπως μου εξομολογήθηκε, τα κορίτσια κάθε βράδυ που γυρίζει τον περιμένουν να του δείξουν το πως τακτοποίησαν τα παιχνίδια και τα παπούτσια τους στους δικούς τους χώρους δράσης…

Βρήκε την στιγμή, όταν τα παιδιά είχαν κοιμηθεί, να πιάσει την γυναίκα του να ανοίξει ένα μπουκάλι κρασί, να σερβίρει δυο ποτήρια και να της εξηγήσει γλυκά ότι τα παιδιά, έχουν ανάγκη να νοιώθουν την εξουσία του γονιού, καθώς εκείνη, όπως και εγώ την έχω πατήσει στο παρελθόν, μιλούσε στα κορίτσια σαν να ήταν φίλες της

Φυσικά πριν φτάσει σε αυτό το στάδιο, είχε περάσει το διάστημα του θυμού, όπου εκεί γύρω στις γιορτές, έμοιαζε ότι όλα είχαν χαθεί… Όμως όταν θέλει κάποιος να κάνει την υπέρβαση μπορεί. Το power game γινόταν απ όλους για όλους, καθώς οι ενήλικες μοιάζανε να υιοθετούν τις συμπεριφορές των ανήλικων και τούμπαλιν. Κάποιος έπρεπε να γίνει αρχηγός της αγέλης. Δεν είναι εύκολο, όπως δεν είναι απλό να υπάρχει τάξη σ ένα σπίτι με τρία παιδιά . Όμως, τα παιδιά έχουν την απόλυτη ανάγκη ΚΑΝΟΝΩΝ… Δεν αρκεί μια περιγραφή.

Για μένα πάντα δούλευε η εντολή, η επιβράβευση και το κίνητρο. Όταν μαθαίνουν τα παιδιά να πετάνε τα παπούτσια τους εκσφενδονίζοντάς τα απο παράθυρα και πόρτες, αργότερα θα συνεχίσουν την ίδια συμπεριφορά και στην ενήλικη ζωή τους, απλώς τα «παπούτσια» της προσχολικής ηλικίας μπορεί να έχουν αντικατασταθεί με λέξεις που πετάγονται σε λάθος στιγμή σε λάθος ανθρώπους.

[divider]

Τη Νανά Παλαιτσάκη θα τη βρείτε -εκτός των άλλων- στο

nanapalaitsaki.blogspot.gr