Το… αμερικανάκι μου!

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Γιαννιτσά, η ζωή μου δεν ήταν εύκολη αλλά με έκανε πιο δυνατή.

Όταν ήμουν στο Λύκειο, τρίτη Λυκείου, πρωτοείδα τον Γιάννη στην αυλή του σχολείου και όπως πάντα είχε και το χαρέμι του παρέα… Ο Γιάννης μεγάλωσε και γεννήθηκε Αμερική. Στα 14 οι γονείς του αποφάσισαν να γυρίσουν Ελλάδα.

Για πολλούς ο Γιάννης ήταν ένα αμερικανάκι, ξυρισμένο κεφάλι, τα απαίσια φαρδιά παντελόνια. Για μένα όμως ήταν απλά ο Γιάννης. Ο Γιάννης με τα υπέροχα μεγάλα μάτια, ο Γιάννης με το υπέροχο χαμόγελο και την καλή καρδιά. Όλοι μου λέγαν, τι ξέρετε εσείς από αγάπη 17 χρονών παιδιά;

Και όμως όταν τον είδα ένιωσα ότι θα είμαστε μαζί. Τα φτιάξαμε όταν ήμουν 17 και αυτός 18. Ήμασταν μαζί ένα χρόνο και μετά αποφάσισε να επιστρέψει πίσω στην Αμερική να τελειώσει τις σπουδές του.

Είχαμε σχέση εξ αποστάσεως για 6 χρόνια. Ερχόταν στην αρχή καλοκαίρια και Χριστούγεννα, αλλά μετά μόνο τρεις μήνες το καλοκαίρι. Αυτά τα χρόνια ήταν τόσο δύσκολα! Το πιο σπαστικό ήταν που ήξερε πού ήμουν και τι έκανα προτου του το πω.

Στα 19 έχασα τη μαμά μου, εκεί ο κόσμος διαλύθηκε. Στα 22. Αρραβωνιαστηκαμε και ήρθα εδώ στην Αμερική. Δεν το σκέφτηκα καθόλου, απλά ήρθα, τα άφησα όλους και όλα και ακολούθησα τον Γιάννη. Τίποτα δεν είναι εύκολο, όλα θέλουν αγώνα στη ζωή.

Τον Γιάννη τον αγαπάω με όλη μου την καρδιά, το μυαλό, την ψυχή μου. Είμαστε μαζί 18 χρονια και 8 παντρεμένοι.

Μαλώνουμε, φωνάζουμε, δεν αντέχουμε ο ένας τον άλλον πολλές φορές! Αλλά έτσι είναι η αγάπη. Τον ευχαριστώ που με αγαπάει με τον τρόπο του. Που με δέχεται όπως είμαι. Που έχουμε τα παιδιά μας.

Τον αγαπάω τον ποντιο Πανικα μου και ας θέλω να τον λιώσω σαν σκουλήκι πολλές φορές…

Αγαπάτε τους άντρες σας ! Αγκαλιάστε τους…

Ράνια

[divider]

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com