«3 στους 4 γονείς φωνάζουν στα παιδιά τους μια φορά το μήνα» λέει μία έρευνα κι εγώ σκέφτομαι «μόνο;»

της Suzanne Fleet για τη HuffPost

Σύμφωνα με ένα νέο άρθρο στη Wall Street Journal, τρεις στους τέσσερις γονείς φωνάζουν στα παιδιά τους μία φορά το μήνα. Εγώ πάλι λέω πως τέσσερις στους τέσσερις γονείς λένε ψέματα.

Είναι το πιο γελοίο στατιστικό στοιχείο που έχω διαβάσει ποτέ. Έχω δύο μικρά παιδιά που είναι σπίτι αυτές τις μέρες λόγω του χιονιού και τους έχω φωνάξει τουλάχιστον μία φορά κάθε μέρα.

Αναρωτιέμαι ποιους εξέτασαν στην έρευνα.

Δεν θέλω να ασχοληθώ με το αν βλάπτουμε τα παιδιά μας όταν τα φωνάζουμε. Υπάρχουν οι ειδικοί γι’ αυτό και κάθε οικογένεια θα πρέπει να το σκεφτεί. Πιστεύω όμως πως είναι γελοίο να τσουβαλιάζεις όλες τις φωνές σου. Η αλήθεια είναι πως κάποιες φορές οι φωνές μπορούν να βλάψουν. Αν τα λόγια σου προσβάλλουν τα παιδιά σου, ναι, μην είσαι χαζή, φυσικά και τα βλάπτεις. Είναι όμως το περιστασιακό ύψωμα της φωνής κάτι που θα τα οδηγήσει στο ντιβάνι του ψυχολόγου; Δεν νομίζω.

Θεωρώ πως ορισμένες φορές οι φωνές των γονιών είναι φυσιολογικές και αναμενόμενες. Ιδίως αν μετά πας στο παιδί σου και του δείχνεις πώς είναι να ζητάς συγγνώμη – να καταλάβεις το τι έκανες, να πεις συγγνώμη, να εξηγήσεις τα ανθρώπινα συναισθήματα που υπάρχουν σε όλους μας, ναι ακόμη και στη μαμά και το μπαμπά. Είναι σημαντικό για τα παιδιά μας να γνωρίζουν πως είμαστε άνθρωποι και κάνουμε λάθη όπως όλοι, αλλά η αγάπη μας για αυτά είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτό.

Τα παιδιά, ιδίως τα μικρά παιδιά, είναι ενοχλητικά. Είναι τα πιο φωνακλάδικα πλάσματα στη γη. Κάνουν τα πάντα λίμπα σε ελάχιστο χρόνο. Σπάνε διάφορα. Κάνουν αταξίες. Αν είναι σαν τα δικά μου, όσες φορές κι αν τους ζητήσεις να μην πετάνε δοχεία γεμάτα με νερό έξω από τη μπανιέρα και επάνω στα μούτρα μου, δεν θα σε ακούσουν.

Οι περιστασιακές φωνές είναι αποτέλεσμα ενός ανθρώπου που έχει να φροντίζει συνέχεια ένα τελείως αδάμαστο πλάσμα που ονομάζεται παιδί.

 Και δεν πρέπει να κάνουμε τους γονείς να πέσουν σε κατάθλιψη και να σκέφτονται πόσο απαίσιοι μαμάδες και μπαμπάδες είναι διαβάζοντας αυτή την έρευνα, προσποιούμενοι πως δεν φωνάζουμε περισσότερο από ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΤΟ ΜΗΝΑ, γιατί κι αυτοί κάνουν τα πάντα για τα παιδιά τους κάθε μέρα.

Οι γονείς μου με φώναζαν και μπορώ ακόμη να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι και να περπατήσω χωρίς να αμφισβητήσω την αξία μου 80 εκατομμύρια φορές τη μέρα.

Γονείς + παιδιά = φωνές.

Θυμηθείτε, υπάρχει λόγος που οι μοναχοί μπορούν και κρατούν έναν όρκο σιωπής. Δεν έχουν παιδιά.

Μερικές φορές φωνάζω. Και ξέρετε κάτι; Εξακολουθώ να είμαι καλός γονιός.