Ένας μήνας χωρίς τσιγάρο!

Πριν ένα μήνα ακριβώς έκοψα το κάνισμα. Χωρίς προγραμματισμό. Χωρίς μεθόδους. Χωρίς υποκατάστατα. Χωρίς καν σκέψη. Απλά τελείωσε το πακέτο. Και αντί να βγω να πάρω άλλο, απλά είπα ότι ότι κάπνισα κάπνισα.

Σας έγραψα 2-3 κείμενα για το πώς τα πάω και νομίζω πως θα πρέπει να σας κραταω μια στις τόσες ενήμερους για την πορεία μου, γιατί είμαι σίγουρη ότι όλο και κάποιους θα εμπνεύσω. Και αν έστω και ένας κόψει το τσιγάρο χάρη σε εμένα, εγώ θα είμαι διπλά χαρούμενη.

Όπως έγραψα και στην αρχή λοιπόν, το ΠΟΛΥ δύσκολο ήταν το πρώτο 24ωρο. Όχι οι πρώτες 6 ώρες, αλλά οι επόμενες που ήρθαν. Στην αρχή δεν καταλαβαίνεις και πολλά. Είναι σαν να μην καπνίζεις λόγω π.χ. πτήσης στο εξωτερικό. Ο εαυτός σου έχει την ψευδαίσθηση ότι θα βάλεις σύντομα τσιγάρο στο στόμα σου και δεν τρελαίνεται. Όταν όμως περάσουν οι πρώτες ώρες, απλά χάνεις τον έλεγχο: πρέπει να υπενθυμίζεις κυριολεκτικά ανά ένα λεπτό (μην λέω και πολύ!) στον εαυτό σου ότι έκοψες το κάπνισμα. Τα χέρια σου πηγαίνουν αυτόματα στη θέση που κανονικά θα είχες το πακέτο σου. Μια φωνή μέσα σου φωνάζει «Ένα ακόμα, ένα τελευταίο» και εσύ πρέπει να σου υπενθυμίζεις ότι αν κάνεις ένα ακόμα, τότε θα ακυρώσεις την προσπάθεια που μόλις ξεκινά. Το «ένα τελευταιο» είναι το μεγαλύτερο όπλο του καπνιστή εαυτού σου. Ξέρει πως είναι δύσκολο να μην υποκύψεις. Γιατί αλήθεια πιστεύεις ότι μπορείς να κάνεις ΜΟΝΟ ένα. Αλλά ολοι οι άλλοι (γιατροί, ειδικοί, καπνιστές και πρώην καπνιστές) ξέρουν να σου πουν ότι δεν υπάρχει μόνο ένα τελευταίο. Μοιάζεις λίγο σαν τα cartoon που εμφανίζεται πάνω από το κεφάλι τους ένα αγγελάκι και ένα διαβολάκι, το ένα σου λέει «Κόψτο, μπορείς και χωρις το τσιγάρο» και το άλλο σου λέει «Ένα τελευταίο, μόνο ένα, γιατί δεν το χάρηκες το τελευταίο σου όπως έπρεπε!«

Αυτό το «Ένα τελευταίο» με συνοδεύει ακόμα και σήμερα, ενα μήνα μετά, αλλά πολύ σπανιότερα. Θα έλεγα ότι μου συμβαίνει από μηδέν εως μία φορά τη μέρα.

Μετά το πρώτο 24ωρο ως δια μαγείας σταμάτησα να αποζητώ το τσιγάρο. Τα χέρια μου δεν το έψαχναν. Το μυαλό μου δεν το ζητούσε τόσο συχνά. Καμιά φορά μέσα στη μέρα, σε άσχετες στιγμες σκεφτόμουν να ανάψω ένα τσιγάρο. Μετά μου υπενθύμιζα ότι το έκοψα. Σήμερα ένα μήνα μετά σκέφτομαι από μηδέν εως δύο φορές τη μέρα να ανάψω ένα τσιγάρο, τύπου «Α, να κάνω ένα τσιγάρο και μετά να σιδερώσω«. Μαζί με το «Ένα τελευταίο!» που προκύπτει συνήθως σε φάσεις στρες, σκέφτομαι το τσιγαρο το πολύ δύο φορές την ημέρα. Άντε τρεις.

Οι πρώτες τρεις μέρες βέβαια είχαν αρκετά παρατράγουδα. ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ εγώ. Ήταν μια άλλη. Ένιωθα μεθυσμένη, ένιωθα θυμωμένη, ένιωθα κουρασμένη (κοιμόμουν πολύ), είχα μια φοβερή υπερδιέργεση από κάθε άποψη (ακόμα και… σεξουαλική), γενικά δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ και να λειτουργήσω. Κάποιες στιγμές φοβήθηκα ότι θα είμαι για πάντα έτσι, αλλά μέρα με τη μέρα τα συμπτώματα υποχωρούσαν μέχρι που τσαφ! εξαφανίστηκαν. Γενικά το σώμα μου βίωνε περίεργα πράγματα, κάποια από αυτά όχι και τόσο κομψά για να τα περιγράψω, αλλά να ξέρετε πως αν κόψατε το κάπνισμα και σας συμβαίνουν διάφορα κουλά, μάλλον εκεί πρέπει να το αποδώσετε.

Σήμερα ένα μήνα μετά, είμαι, θα έλεγα, ενας εντελώς νορμάλ άνθρωπος, χαχαχα!

Γνώμη μου: πριν κόψετε το κάπνισμα, ενημερώστε τους γύρω σας για την απόφασή σας και ζητήστε την κατανόησή τους για τις πρώτες μέρες. Ακόμα και στα παιδιά σας να μιλήσετε, γιατί, πιστέψτε με, τα νεύρα σας θα είναι αρκετά τεντωμένα… 4 χρόνια ήρεμης μαμάς κατέρρευσαν ένα απόγευμα όσο ήμουν στην πρώτη φαση διακοπής και φώναξα ασυναίσθητα στα παιδιά για όχι σημαντικό λόγο.

Και μερικές έξτρα πληροφορίες:

Δεν με πειραζει να καπνίζουν δίπλα μου. Εννοώ πως δεν το λαχταρώ. Αντίθετα συνειδητοποίησα πόσο… «τσιγάρο» μυρίζουν οι περισσότεροι καπνιστές. Αλήθεια ετσι μύριζα και εγώ; Μπλιαχ!

Ξυπνάω επιτέλους με καθαρή ανάσα. Όχι κάθε μέρα, κάποια πρωινά νιώθω λες και κάπνισα δύο πακέτα. Αλλά τα περισσότερα πρωινά πια ξυπνάω με καθαρή αναπνοή και γυαλιστερά, λεια δόντια.

Άλλαξε όψη το δέρμα μου. Σαν να έβγαλα από πάνω μου ένα φίλτρο κούρασης και σκούρου.

Αναπνέω καλύτερα, δεν έχω φλεγματα, δεν βήχω.

Αλλά…. αδυνατώ να κάνω δίαιτα!! Δεν ξέρω αν όντως έχει σχέση με το τσιγάρο, πάντως δεν μπορώ να τη συνεχίσω. Αντίθετα τσίμπησα σίγουρα 2 κιλά. Ελπίζω να αλλάξει σύντομα αυτό!

Κλείνοντας:

Πιστεύω πως ποτέ, όσα χρόνια και αν περάσουν, δεν θα ξεχάσω εντελώς το τσιγάρο. Ξέρω ότι θα έρχονται στιγμές ακόμα και μετά από αρκετά χρόνια που θα σκέφτομαι να ανάψω ένα και μετά θα θυμάμαι ότι το έχω κόψει. Εύχομαι να αποδείξω για άλλη μια φορά πόσο σκληρή στους στόχους μου είμαι (εκτός από αυτόν των κιλών, γκρρρ!!) και να μην υποκύψω!

Γιατί το έκοψα; Γιατί δεν θέλω να πεθάνω υποφέροντας. Ούτε θέλω να πεθάνω νέα.

Βασικά γιατί αρνούμαι να πεθάνω από κάτι τόσο ανούσιο όσο τελικά είναι το τσιγάρο.

Και ξέρεις κάτι; Τελικά καθόλου δύσκολο δεν είναι να το κόψεις. Στο υπόσχομαι. Αρκει να θυμάσαι ότι εσύ είναι άνθρωπος με λογική και αυτό ένα άψυχο δηλητήριο που βασικά δεν χρειάζεσαι. Ούτε ηδονή σου προσφέρει. Αυτά είναι όλα πλασματικά. Κόψτο. Χωρίς προγραμματισμό. Ίσως πριν καν τελειώσει το πακέτο!