Αισθάνομαι πως μου έχει δημιουργήσει μια αποστροφή…
Είμαι παντρεμένη (ευτυχώς για εμένα) με τον έρωτα της ζωής μου εδώ και 13 χρόνια και έχουμε αποκτήσει δύο αγόρια 10 και 7 χρονών. Σε γενικές γραμμές τα πράγματα στη ζωή μας κυλούν φυσιολογικά με τα πάνω τους και τα κάτω τους, με τα άγχη μας και τις ανασφαλειες μας.
Ο μεγάλος μου γιος πάει στην Ε’ τάξη του Δημοτικού, αλλά από την αρχή της σχολικής του ζωής είχε μικροπροβλήματα. Το γεγονός ότι είναι λίγο τεμπελάκος αλλά και έχει διάσπαση προσοχής κάνει τα πράγματα δυσκολότερα. Οπότε όπως καταλαβαίνετε, καθε φορά που έπρεπε να διάβασει, ξεκινάγαμε με ηρεμία και καταλήγαμε με φωνές. Η αδιαφορία του ήταν τόσο μεγαλη που σε τρέλαινε.
Δυστυχώς για μας αυτό συνεχίζεται ακόμα και τώρα και ας έχουν περάσει 5 χρόνια. Είναι σαν να μιλάμε σε τοίχο. Οι φωνές και οι καβγάδες έχουν γίνει καθημερινότητα μας. Του εξήγουμε ότι εμείς εχουμε όλη την καλή διάθεση να τον βοηθήσουμε αλλά πρέπει να προσπαθήσει και ο ίδιος. Όμως δεν αλλάζει τίποτα.
Το άσχημο είναι ότι όλο αυτό έχει επηρεάσει εμένα και τη σχέση μου μαζί του αρνητικά. Νιώθω εξαντλημένη και σωματικά και ψυχικά. Πάνω στα νεύρα μου και την αγανάκτησή μου κάνω και λέω πράγματα (που δεν είμαι περήφανη) που σίγουρα τον πληγώνουν και φυσικά το ανταποδίδει και αυτός. Κάθε βράδυ ξαπλώνω στο κρεββάτι μου και υπόσχομαι ότι την επόμενη μέρα ότι δεν θα ξανακάνω τα ίδια λάθη (δεν θα φωνάξω, δεν θα μαλώσω) γιατί δεν είναι σωστό για κανέναν μας. Είμαι μεγαλύτερη και πρέπει να αντιμετωπίσω την κατάσταση με ψυχραιμία αλλά ομολογώ ότι είμαι σε απόγνωση. Δεν ξέρω πια τι να κάνω. Χωρίς να το θέλει, μου έχει δημιουργήσει μια αποστροφή και φυσικά τα αισθήματα είναι αμοιβαία προς εμένα.
Τον αγαπάω, γιατί είναι παιδί μου και πάντα θα τον νοιάζομαι και θα θέλω το καλύτερο για αυτόν όπως ξέρω πως και εκείνος με αγαπάει αλλά ανάμεσα στις κόντρες μας έχουμε ξεχάσει να το δείχνουμε ο ένας στον άλλον.
Εύχομαι κάποια στιγμή τα πράγματα να αλλάξουν. Δεν θέλω το παιδί μου μεγαλώνοντας να με θυμάται σαν μια υστερική μαμά που όλη την ώρα του φώναζε. Θέλω να με θυμάται με ΑΓΑΠΗ!!!
ενοχική μαμά
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Ετσι ήταν και ο αδελφός μου σε αυτην την ηλικία με διασπαση προσοχης, πολυ χαμηλή αυτοεκτίμηση, μη κοινωνικός. Δεν πήρε την προσοχή που χρειαζόταν κι αργότερα στην εφηβεία αρχισαν τα θεματα, μεχρι που γυρω στα 20 ξεσπασε σε ενα ψυχωσικό επεισόδιο. Ελπιζω να δεις αυτό το μηνυμα. Το παιδί σου δεν ειναι τεμπελακος. Αλλά αν δεν παρει τη σωστή καθοδήγηση θα γινει. Δεν καταλαβαίνει ευκολα τα μαθήματα του και γι αυτό "αδιαφορεί". Τώρα που είναι νωρίς να προσέξετε χωρίς εγωισμούς αυτό το παιδί. Συμβουλευτείτε ειδικούς τώρα, πριν μπει στην εφηβεία ωστε να ειστε ετοιμοι. Μη βάζετε ψηλά τον πήχη. Προσπαθήστε να του βγάλετε τον δικό του καλύτερο εαυτό. Με αγαπη κι ευχή να πανε όλα καλα......
Γιατί δεν ζητάτε τη βοήθεια ενός ειδικού (χρησιμοποιήσατε έναν επιστημονικό όρο "διάσπαση προσοχής" που με κανει να πιστεύω πως μπορεί να το έχετε κάνει ήδη) να σας βοηθήσει;Αργότερα που η πίεση του σχολείου θα είναι μεγαλύτερη (εξετάσεις,Πανελλαδικές και τα σχετικά) δεν θα μπορείτε να το διαχειριστείτε καθόλου συν το γεγονός οτι θα υπάρχει και ενας μεγάλος παράγοντας που λέγεται εφηβεία.Ούτε σε εσάς κάνει καλό ούτε στο παιδί αυτή η κατάσταση.Δεν είναι πια μωρό να πει κανείς εχει περιθώρια να μάθει.Εκτός εάν καταφύγετε σε τιμωρίες,στέρηση αγαπημένων αντικειμένων ή εξόδων αν και νομίζω πως θα τα έχετε κανει όλα αυτά.Κατά τη γνώμη μου θα ήταν καλύτερη η γνώμη ενός ειδικού.
Δηλαδή για σένα σημασία έχει να είναι καλός μαθητής αλλά όχι ευτυχισμένο παιδί; σκέφτηκες το γεγονός αυτο το παιδί να έχει άλλου είδους ταλέντα τα οποία δεν πρόκειται να φανούν και να αξιοποιηθούν με το όλο κλίμα που επικρατεί; λίγος ποιοτικός χρόνος δεν θα έβλαπτε να περνούσες με το παιδί σου
Η κοπελα δεν ψαχνει για κριτες ουτε για ανθρωπους που να της κουνανε το δαχτυλο!!!Συμβουλες ζηταει...με το δαχτυλο στη σκανδαλη ειστε μερικες κομπλεξικες!!!
με αυτή τη λογική και εσύ κομπλεξική είσαι με το να σχολιάζεις δίχως να σκεφτείς πρώτα δεν της κουνάω κανένα δάχτυλο λοιπόν για την πληροφόρησή σου, ερωτήματα της θέτω για να τα θέσει με τη σειρά της στον εαυτό της δεν περιμένω καμιά απάντηση,στον εαυτό της πρέπει να δώσει τις απαντήσεις και την συμβουλή μου της την δίνω στην τελευταία μου πρόταση: ποιοτικό χρόνο με το παιδί της
Αληθεια,τι σε κανει να πιστευεις οτι τις ερωτησεις που την συμβουλευεις να θεσει στον εαυτο της,δεν τις εχει ηδη θεσει η ιδια στον εαυτο της προτου το μοιραστει εδω?Αναλυτικοτερα λοιπον,λες να προτιμαει η συγκεκριμενη μαμα να ειναι το παιδακι της καλυτερος μαθητης απο το να ειναι ευτυχισμενο ?Λες να μην εχει αντιληφθει η ιδια τυχον ταλεντα ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΟΥ?Και στην τελικη βρε κοπελια μου,και βεβαια ''της κουνας το δαχτυλο'' μιλωντας της για το κλιμα που επικρατει και υποδεικνυοντας της ''τον ποιοτικο χρονο'' που ΠΡΕΠΕΙ να περναει με το παιδι της!!Λες να διαλεξε τις φωνες και τις εντασεις επειδη γουσταρει να μαλωνει και να διαφωνει με το καμαρι της?Στη θεωρια και στην αερολογια ολες καλες ειμαστε!Στα εργα υστερουμε....ΑΥΤΑ!!!
Δεν εχεις επισκεφτει εναν ειδικο μεχρι τωρα? Για το καλο του παιδιου πρεπει να το κανεις
Αγαπητή μου μανούλα, υπάρχει κάτι που να τον ξετρελαίνει και να είναι καλός σε αυτό; Δεν ξέρω αν θα σου ακουστεί ακραίο, αλλά έχω αρχίσει να πιστεύω πως η εκπαίδευση όπως παρέχεται σήμερα, στην Ελλάδα, με τις παρούσες συνθήκες είναι υπερεκτιμημένη. Σίγουρα θέλουμε τα παιδιά μας να μάθουν και να εξελιχθούν. Απλά ώρες ώρες αναρωτιέμαι, αξιζει να σκάμε για βαθμούς και επιδόσεις, όταν στην πραγματικότητα ΔΕΝ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ κάτι; Έτσι...για να σε βάλω σε σκέψεις...Αν πχ χαλάρωνες εντελώς για μια βδομάδα, τον άφηνες να πηγαινοέρχεται έτσι στο σχολείο, τι θα συνέβαινε; Ή μάλλον τι είναι αυτό που θα φοβόσουν πιο πολύ ότι θα συνέβαινε; Αξίζει να ζείτε σε συνεχή πίεση και μουρμούρα για το σχολείο; Δεν λέω να τον παρατήσεις εντελώς, απλά ότι ίσως θα ήταν καλύτερο να δοκιμάσεις να τον αφήσεις να φάει τα μούτρα του για τα καλά. Μπορεί να βρει κάτι μόνος του να τον παρακινήσει να κάνει δουλειά. Έχω τέτοιους μαθητές και η διάσπαση προσοχής δεν παίζει πάντα ρόλο. Μπορεί να φτάνουμε να δώσουμε για το πτυχίο σε δύο μήνες και ξαφνικά από εκεί που δεν έκαναν απολύτως τίποτα, αλλάζουν εντελώς...
αχ!Ποσο δικιο εχεις κοπελα μου σε αυτα που γραφεις στις 4 πρωτες γραμμες!!!Τοσος κοπος αδικα!Ξεχασανε τα παιδια τι θα πει παιχνιδι!Και το λεω εγω που ειμαι παρα πολυ αυστηρη οσον αφορα το μαθησιακο κομματι...απλα,τον τελευταιο καιρο αναρωτιεμαι ΑΞΙΖΕΙ Ο ΚΟΠΟΣ ΤΕΛΙΚΑ?
Αγαπητή (δεν ξέρω πως σε λένε) όντας στον χώρο της εκπαίδευσης και βλέποντας τι ζόρι τραβάνε τα παιδιά (καμία σχέση με τα δικά μας) και χωρίς ουσία, καταλαβαίνω απόλυτα πως νιώθουν. Υπάρχουν γονείς που μου έρχονται μετά το Lower ζητώντας να συνεχίσουμε για Proficiency κι ενώ τα παιδιά τους δεν έχουν την βάση και την ωριμότητα όχι έκθεση να γράψουν του επιπέδου αυτού, ούτε την θεματολογία να αναπτύξουν προφορικά. Θα μπορούσα να τους παίρνω λεφτά μέχρι να δώσουν, αλλά τους λέω ότι στην θέση τους, θα προτιμούσα να έδιναν αργότερα...πχ αφού τελειώσουν το σχολείο. Δεν τα κυνηγάει κανείς. Πλέον η αγορά εργασίας είναι τόσο "φρακαρισμένη" που είτε τώρα είτε σε 5 χρόνια πάρει κάποιος το συγκεκριμένο πτυχίο δεν αλλάζει κάτι...
Η αγορα ειναι φρακαρισμενη αλλα οι ευκαιριες ερχονται οταν δεν τις περιμενεις και πρεπει να εισαι ετοιμος. Κατι θα ξερεις σαν καθηγητρια αλλα στη δικη μου γενια τα 2/3 της ταξης, αν οχι και παραπανω, ειχαν το proficiency μεχρι το δεκεμβρη της β λυκειου. Επισης ολα τα παιδια με μονη εξαιρεση εμενα ειχαν και μια δευτερη γλωσσα σε επιπεδο lower μεχρι τοτε. Πολλοι τις βρηκαν μπροστα τους αυτες τις γνωσεις. Οσο αναβαλεις για μετα τοσο πιο δυσκολο γινεται.
Στην δική μου και την δική σου γενιά ξέραμε να κάνουμε μια απλή έκθεση με αρχή-μέση-τέλος...Η εξελίξη κάποιων τεχνολογιών μπορεί να είναι χρήσιμη, όμως τα παιδιά πλέον ξέρουν να μπαίνουν στον υπολογιστή στα 4, αλλά στα 14 δεν έχουν (σε μεγάλο βαθμό) ολοκληρωμένη άποψη ακόμα και για τα πιο απλά...ή δεν μπορούν να τα εκφράσουν.Είναι λες και τους έχει κλείσει κάποιος το στόμα! Οπότε, ναι, θα ήταν χρήσιμες οι ξένες γλώσσες, όμως το να μπορείς να εκφραστείς σαν άνθρωπος είναι πολύ πιο χρήσιμο...και όταν στο σχολείο ΔΕΝ προσφέρεται τέτοιου είδους γνώση πλέον...τι να το κάνει κάποιος το Proficiency στα 16; Άσε που η ακαδημαϊκή εκπαίδευση βοηθά στο να μάθεις να εκφράζεσαι πιο ολοκληρωμένα...Οπότε, ναι, 3-4 χρόνια δεν είναι αιωνιότητα, και μπορούν οι γονείς να περιμένουν. Ειδικά αν δεν πρόκειται κάποιος στα 20 να βρει άμεσα δουλειά με βάση τις γλώσσες που ξέρει... Δεν πιάνω το "για τι μας προορίζει η εκπαίδευση σήμερα" γιατί θα μπούμε σε βαθειά νερά...
Ναι, αξίζει. Μην το σκέφτεσαι καθόλου. Αξίζει και παραξίζει, αρκεί το παιδί να μπορεί να τα κάνει όλα αυτά. Αν ένα παιδί χρειάζεται άλλους ρυθμούς εντάξει να μην το πίεζουμε, αλλά γενικά νομίζω πρέπει να μαθαίνουν από μικρά να κάνουν το κατιτίς παραπάνω από αυτό που νιώθουν ότι μπορούνε. Να δοκιμάζουν τις αντοχές τους. Εγώ έχω παίξει άπειρες ώρες γιατί οι γονείς μου το μόνο που είχαν βάλει στο πρόγραμμα είναι να μάθω μια γλώσσα και να μπω στο πανεπιστήμιο. Άντεχα και για παραπάνω. Θεωρώ πως έπρεπε να μου είχαν πιο πλούσιο απογευματινό πρόγραμμα αφού άντεχα. Μην το φοβάσαι όσο το παιδί τα καταφέρνει. Εφόδια είναι αυτά για αργότερα. Κοίταζα μια αγγελία ταμάμ για εμένα, και τι κρίμα δεν ήξερα Γερμανικά. Ένα χρόνο μετά βλέπω παρόμοια αγγελία και για φαντάσου δεν ήξερα ούτε Γαλλικά. Τώρα άρχισα να μαθαίνω 2η ξένη γλώσσα μόνη μου (γιατί λεφτά για φροντιστήρια δεν έχω). Τι καλά που θα ήταν να την είχα μάθει από μικρή. Θα είχα χάσει λίγες ώρες κρυφτού και θα είχα κάτι που τώρα θα μου ήταν πιο χρήσιμο. Από την άλλη, δε λέω καλός και ο τρόπος των γονιών μου γιατί δεν ένιωσα ποτέ μου πίεση και το έκανα ευχάριστα το διάβασμα και έγινα αρκετά κοινωνική έχοντας παίξει τόσο πολύ σε τόσες παρέες. Χώρος, όμως, για το λίγο παραπάνω υπήρχε.