Γιατρέ μου, σε ευχαριστώ!

Ποτέ δεν ήμουν από εκείνες τις γυναίκες που ονειρεύονταν να κρατήσουν το μωράκι τους αγκαλιά ή έκλειναν τα μάτια κ έβλεπαν μια μεγάλη οικογένεια. Η κρυφή μου όμως σκέψη ήταν να αποκτήσω ένα καλό σύντροφο. Έναν άντρα που θα με αγαπάει, θα με καταλαβαίνει, θα με στηρίζει και θα με νοιάζεται.

Μέχρι τα 30 μου και μετά από κάποιες αποτυχημένες σχέσεις γνώρισα το Δημήτρη. Μας χώριζαν πολλά, αλλά μας ένωνε η ανάγκη για συντροφικότητα. Έτσι χωρίς καλά καλά  να καταλάβω το πότε και μέσα σε 3 μήνες σχέσης συγκατοικήσαμε. Στους 6 μήνες κατάλαβα ότι ήμουν έγκυος. Σόκ! Ο καλός μου έκλαιγε από χαρά κ από συγκίνηση κι εγώ ήμουν χαμένη στις δικές μου σκέψεις και αγωνίες.

Τι θα γίνει τώρα; Θα γίνω μαμά; Όταν εγώ δεν έχω καταφέρει να κόψω τον ομφάλιο λώρο από τη δική μου μητέρα; Και είναι αυτή η κατάλληλη στιγμή, είναι ο κατάλληλος σύντροφος; Είναι έτοιμος να γίνει πατέρας; Εγώ πάντως σίγουρα δεν ένιωθα έτοιμη να γίνω μάνα.

Όσες ερωτήσεις κι αν έκανα στον εαυτό μου για μια μόνο δεν διερωτήθηκα την απάντηση. Θα το κρατούσα. Η έκτρωση για εμένα ήταν μια επιλογή που δεν υπήρχε γιατί απλά έτσι έλεγε η καρδια μου.

Με το Δημήτρη παντρευτήκαμε 2 μήνες μετά που επιβεβαιώθηκε η εγκυμοσύνη μου από το γυναικολόγο που μου σύστησε μια φίλη. Σε κάθε ραντεβού για 8 εβδομάδες πηγαίναμε μαζί με τον σύζυγό μου πλέον και ανακαλύπταμε τον άγνωστο για εμάς κόσμο της εγκυμοσύνης.

Ήταν εκείνο το ραντεβού μεσημέρι Πέμπτης, 2 μέρες μετά το γάμο μας, που οι επαγγελματικές υποχρεώσεις του Δημήτρη με ανάγκασαν να πάω μόνη μου στο γυναικολόγο. Και τότε ο γιατρός μου ανακοίνωσε με βαριά φωνή ότι δεν χτυπάει η καρδούλα του μωρού μου. Έπρεπε να την είχαμε ακούσει. Παλίνδρομος κύηση.

Σάστισα, σχεδόν δεν καταλάβαινα τι μου είχε πει. Με δάκρυα στα μάτια τον ρώτησα τι εννοούσε και μου εξήγησε ότι η κύηση έχει σταματήσει και ότι έπρεπε να προχωρήσουμε σε απόξεση. Τρελάθηκα. Ξέσπασα σε λυγμούς. Έτρεμαν τα χέρια μου… Έτρεμα ολόκληρη μην έχοντας το χέρι του άντρα μου να το σφίξω δυνατά. Την αγκαλιά του για να κλάψω μέσα.

Και τότε  ο Χ.Β ο γυναικολόγος  μου με αγκάλιασε. Με φίλησε. Προσπάθησε να μου δώσει κουράγιο και πήρε ο ίδιος το Δημήτρη τηλέφωνο για να του πει τι είχε συμβεί. Κάθισε δίπλα μου και με τη γλυκιά του φωνή μου μιλούσε μέχρι να έρθει ο καλός μου. Το ραντεβού κλείστηκε για την επόμενη μέρα το πρωί.

Πέρασα όλη την ημέρα στο κρεβάτι κλαίγοντας στην αγκαλιά του άντρα μου και μη θέλοντας να μιλήσω σε κανένα. Ένιωθα θλίψη, πόνο, ενοχές. Εγώ έφταιγα που δεν ήθελα το μωρό μου εξ’ αρχής.

Η επέμβαση πήγε καλά και οι μέρες όμως περνούσαν κι εγώ δεν ένιωθα καλύτερα. Έκλαιγα, στενοχωριόμουν. Σιγά σιγά ο χρόνος απάλυνε τον πόνο κι επιστρέψαμε στους κανονικούς μας ρυθμούς.

Όλο αυτό το διάστημα και προς μεγάλη μου έκπληξη ο καλός μου γιατρός με έπαιρνε τηλέφωνο να δει τι κάνω κ ενώ με ήξερε τόσο λίγο χρονικό διάστημα

4 μήνες μετά την «αποβολή» το χαμόγελο ξαναήρθε στο πρόσωπο μου. Ήμουν έγκυος ξανά. Όμως αυτή τη φορά φοβόμουν ακόμα και τη σκιά μου. Έτρεμα… μήπως κάτι πάει πάλι στραβά. Σε κάθε ραντεβού είχα χιλιάδες απορίες. Ανησυχούσα για τα πάντα. Και ο γυναικολόγος μου ήταν πάντα ήρεμος, χαμογελαστός και πρόθυμος να μου λύσει κάθε απορία και να με καθησυχάσει. Μπορώ να πω ότι ήταν αμέτρητες οι φορές που ήταν εκεί για να με στηρίξει. Σαν να ήμουν ένα δικός του άνθρωπος. Ήταν εκεί κάθε φορά που τον έπαιρνα τηλέφωνο ότι ώρα ανησυχούσα για να μου μιλήσει και να μου πει ότι όλα είναι καλά. Άνοιξε αμέτρητες φορές το ιατρείο για να πώ να ακούσω και να δω το μωρό μου απλά για να μην ανησυχώ.

Και κάπως έτσι πέρασαν 9 μήνες μέχρι να κρατήσω τη μικρή μου Εμμανουέλα αγκαλιά, η οποία ήρθε στη ζωή το Μάρτιο του 2012 μετά από 12 ώρες φυσιολογικού τοκετού με πρόκληση, αφού αρνιόταν πεισματικά να «βγει» και οδεύαμε στην 41 εβδομάδα κύησης. Και πάλι ο αγαπημένος μου γιατρός δεν παραπονέθηκε για τις πολλές ώρες αναμονής. Περίμενε καρτερικά, μου έδινε κουράγιο και έλεγχε ότι εγώ και η μικρή μου είμαστε καλά.

Σήμερα 2 χρόνια σχεδόν μετά και έχοντας άλλο ένα κοριτσάκι 3 μηνών θέλω να ευχαριστήσω το γυναικολόγο μου για την συμπαράσταση και το κουράγιο που μου έδωσε και στις δυο μου εγκυμοσύνες. Για  τη γλυκύτητα και την ηρεμία που βρήκα σε κάθε του λόγο. Από την αρχή που τον γνώρισα τον εμπιστεύτηκα και δεν διαψεύστηκα. Πολλές φορές νιώθω ότι μα κάποιον άλλο γιατρό δεν θα τα είχα καταφέρει.

Χ. Β. σε ευχαριστώ για όλα. Γιατί εκτός από  καλός γιατρός, είσαι πάνω από όλα άνθρωπος. Νιώθω ευλογημένη που  σε διάλεξα για γιατρό μου και ήσουν εσύ που με βοήθησες να αποκτήσω τα δυο μου αγγελούδια.

Μαρία Ο. 

ΥΓ: Όσο για τον αν  ήμουν έτοιμη να αποκτήσω παιδιά και να γίνω μαμά δεν θα πω ψέματα. Είναι η πιο δύσκολη δουλειά του κόσμου. Υπάρχουν στιγμές που λέω ότι δεν θα τα καταφ’ερω. Που η σωματική και ψυχολογική κούραση είναι ανυπολόγιστες, στιγμές που αναπολώ πολλά πράγματα πό τη ζωή μου όταν ήμουν χωρίς παιδιά. Όμως ένα χαμόγελο τους, μια μικρή λεξούλα και μια αγκαλιά μου δίνουν δύναμη να συνεχίσω και να πω ότι ναι αξίζει τον κόπο να είσαι μαμά!

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com