Μια ιστορία που γράφεται ακόμα…
Σε λίγους μήνες κλείνω τα 30. Μερικοί θα το αποκαλέσουν κρίση ηλικίας, κάποιοι άλλοι ίσως οικονομική κρίση… Δεν ξέρω πως να το αποκαλέσω και ούτε με νοιάζει κιόλας. Θα σας πω το κλασικό: από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ήθελα να κάνω οικογένεια με πολλά παιδια! Τι να πω, δεν ξέρω, ίσως είναι ο τρόπος που μας μεγαλώνουν από μικρές να σκεφτόμαστε ότι αυτός είναι ο προορισμός μας.
Καθώς η δική μου η μαμα άργησε και κουράστηκε πολύ για να με αποκτήσει, ήθελα παντοτε μέσα μου να γίνω νέα μαμα για να είμαι κοντά με τα παιδιά μου. Στα 18 αγχωνόμουν με την ιδέα, αλλά από τα 24 και μετά δε θα με χαλούσε καθόλου η ιδέα να μεγάλωνα το δικό μου μωράκι. Το μόνο καλό που μου συνέβη είναι ότι κατόρθωσα με το επάγγελμά μου ( το οποίο πότε μου δεν αισθάνθηκα ως επάγγελμα) να δουλεύω με παιδια από τα 23 μου. Δουλεύω σε σχολείο και κάθε μέρα είμαι τρισευτυχισμένη να βλέπω τα παιδάκια μου. Τα αγαπώ και μ’ αγαπούν, το νιώθω, μου το ανταποδίδουν κάθε μέρα. Από την πρώτη μέρα που μπήκα σε τάξη σιγουρεύτηκα ακόμα περισσότερο πως το μόνο που θέλω στη ζωή μου είναι να έρθει ένα πλασματάκι που θα το αγαπώ και θα του προσφέρω ότι καλύτερο μπορώ. Κατά τα άλλα πίστευα ότι όλα θα έπαιρναν το δρόμο τους συντομα, καθώς είχα μία μόνιμη σχέση σχεδόν 9 χρόνια που έληξε πολύ απότομα στα μέσα των διαδικασιών για το γάμο μας, όταν ανακάλυψα ότι ο άνθρωπος που τόσα χρόνια πίστευα ότι ήμασταν φτιαγμένοι ο ένας για τον αλλο και μου θύμιζε κάθε τρεις και λίγο ότι σύντομα θα κανουμε τη δική μας οικογένεια, απλά είχε άλλη!!! Αυτά πριν από 2 χρόνια.
Σήμερα είμαι με έναν άνθρωπο που με κάνει να περνάω όμορφα εδώ και ένα χρόνο, είμαι βέβαια πολύ μαγκωμένη και νομίζω ότι δε θα πάψω ποτέ ξανά είμαι. Η μεγάλη μου ανάγκη εξακολουθεί να είναι ίδια (ίσως και μεγαλύτερη) και όσο τα χρόνια περνούν, νιώθω ότι στενεύουν τα περιθώρια… Βλέπω τις περισσότερες φίλες μου σιγά σιγά να φτιάχνουν τις οικογένειες τους και το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι τουλάχιστον θα έχω κάποια παιδάκια στο περιβάλλον μου για να παίζω και να τους προσφέρω αγάπη. Οι υπόλοιπες φίλες μου με θεωρούν υπερβολική και ότι πρέπει να ζήσω τη ζωή μου χωρίς να σκέφτομαι κατι άλλο, γιατι έχουμε χρόνια μπροστά μας. Το αγόρι μου θεωρεί ότι οι εποχές είναι δύσκολες κλπ, κλπ Δεν το βάζω κάτω, απλά απελπίζομαι, εχω διαβάσει σχεδόν όλες τις ιστορίες σας και θα ήθελα τόοοσο πολύ μια μέρα να μπορέσω να γράψω κι εγώ τη δική μου. Δεν ξέρω αν θα έρθει αυτή η στιγμή, πάντως θα έχω πάντα την καρδιά μου γεμάτη με ότι καλύτερο για να προσφέρω σε ένα δικό μου πλασματάκι.
Νίκη
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
παντρευτηκα στα 30 μου και μετα απο 8 μηνες εκανα το γιοκα μου και μετα απο 5μισυ την κορη μου, ποτε δε καιγομουν για γαμο ο αντρας μου μαλλον ηταν αυτος που ονειρευονταν (την πριγκηπισσα στο αλογο)μεσα σε εναμισυ χρονο τα φτιαξαμε ,συζησαμε και παντρευτηκαμε αυτο που εχω να πω για αρχη μετα απο καποια χρονια ''πειρας''οταν κατι ειναι να παει καλα φαινεται απο την αρχη και δε θες χρονια για να το καταλαβεις (καλο ειναι να μην εθελοτυφλουμε στα οποια στραβα βλεπουμε στη σχεση μας)καθως ελεγε μια φιλη ενας αντρας φαινεται στου 6 μηνες τι καπνο φουμαρει κατα δευτερον θελουμε εναν ανθρωπο οχι για να κανουμε παιδακια μονο (εγω τουλαχιστον ετσι πηρα την αποφαση)αλλα για να ζησουμε την υπολοιπη ζωη μας μαζι να παιρναμε καλα να γελαμε και να κραταμε ο ενας το χερι του του αλλου εως τα γεραματα τα παιδια απλως θα συμπληρωσουν αυτα τα ομορφα χρονια!!! οποτε πιστευω οτι προχωρα τη ζωη σου μην κοιτας πισω μην κανεις τα ιδια λαθη και ζησε ζησε ομορφα και καποια μερα θα ερθουν και τα παιδακια (ετσι κι αλιως εχεις πολλα γυρω σου για την ωρα)εχω μια φιλη που ηταν θυμαμαι 25 χρονων χωρισε με το αγορι που λατρευε επειδη ηθελε να γινει μανα παντρευτηκε μετα απο ενα χρονο στα δυο χρονια χωρισε,και στα 35 μου ελεγε ποιος θα κοιταξει εμενα για γαμο ή σοβαρη σχεση με ενα παιδι .Οπως βλεπεις ενα παιδι ειναι πολυ ευκολο να γινει, αν σε παιρνει ακομα και να το μεγαλωσεις μονη σου μπορεις, το θεμα ομως ειναι να εισαι ευτυχισμενη!!!