Σκέφτομαι και γράφω: Η μαμά μου
γράφει η Τίνα Κωνσταντάτου
Με μεγάλη ανυπομονησία περίμενα το πρώτο «Σκέφτομαι και γράφω» του γιου μου στο σχολείο, με θέμα «Η μαμά μου».
Είναι τόσο συγκινητική η στιγμή που ο μικρός μαθητής αρχίζει να εκφράζεται γραπτά!
Πέρασε ο καιρός και ήρθανε τα μαντάτα:
«Η μαμά μου
Η μαμά μου είνε πολύ καλή. Η μαμά μου είνε χοντρή. Η μαμά μου είνε κοντή. Η μαμά μου όλι μέρα καπνίζι και μιλά στο τηλέφωνο. Μαμά σ’ αγαπώ πολύ»
Δεν είμαι σίγουρη αν έκλαιγα (κρυφά) για πέντε μέρες ή για έξι.
Τα δυο «πολύ» στο «καλή» και στο «σ’ αγαπώ», είναι που με βοήθησαν να συνέλθω. Εντάξει, και η απουσία του «πολύ» στο «χοντρή» και το «κοντή» -εεε, όχι και κοντή!
Όσο για το κάπνισμα… ιστορία μου, αμαρτία μου (…)
Όσο για το τηλέφωνο… αλήθεια λέω, δεν μιλούσα ποτέ πολύ στο τηλέφωνο!
Το μόνο σίγουρο είναι πως ήρθα πιο κοντά σε όσες μαμάδες ως τότε μου έλεγαν τον πόνο τους και τις θεωρούσα υπερβολικές.
Ώσπου πριν χρόνια μια φίλη (υπέροχη) δασκάλα μου διηγήθηκε γελώντας το πώς βρήκε πρωί πρωί τον πατέρα ενός μαθητή της στην Β΄δημοτικού να την περιμένει έξω από το σχολείο, για να της ορκιστεί κατακόκκινος πως «δεν είναι όλη μέρα στο καφενείο και παίζει χαρτιά με τους φίλους του» και πως δεν έχει πάει ποτέ στη ζωή του σε καφενείο, όπως είχε γράψει ο γιος του στην έκθεση με θέμα «ο μπαμπάς μου».
Η διαφορά με την προσωπική μου περίπτωση είναι πως, εκτός από την τηλεφωνική υπερβολή, όλα τα άλλα έτσι ήταν, οπότε αυτό που με πείραξε μάλλον ήταν η στυγνή αλήθεια.
Από τότε άρχισα να προσπαθώ να το πάρω λίγο σε μπόι.
Κι ο γιος μου έμαθε σιγά σιγά τι θα πει διπλωματία –γιατί ψέματα δεν είπε ποτέ.
Δηλαδή σχεδόν έμαθε τι θα πει διπλωματία, γιατί ένα δυο χρόνια μετά με ρώτησε με ειλικρινή απορία ένα πρωί, την ώρα που τον πήγαινα στο σχολείο:
– Μαμά, γιατί τα μπούτια σου μερικές φορές κουνιούνται σαν λιμνούλα;
Ευτυχώς υπήρχε εκεί κοντά μια κολόνα, όπου στηρίχτηκα για λίγα δευτερόλεπτα, μπορεί και λεπτά, μπορεί και ώρες (για μέρες το αποκλείω).
Μετά προσπάθησα όπως πάντα να σκεφτώ θετικά:
«Μερικές φορές» είπε το παιδί, όχι πάντα!
Άσε που μόλις είχα μάθει άλλον έναν ορισμό για την κυτταρίτιδα!
Μετά γράφτηκα σε γυμναστήριο (για 2-3 εβδομάδες, νομίζω –ουδείς άσφαλτος!)
Ξαναδιάβασα πριν λίγο το παραπάνω που είχα γράψει πριν από δυο χρόνια. Εντάξει κορίτσια, ομολογώ πως θυμάμαι πως ήθελα να προσθέσω και κάτι άλλο τότε μα, δίστασα να το πω;... Τέλος πάντων: - Μανούλα; - Ναι, παιδί μου. - Οι βροντόσαυροι ήτανε πολύ άγριοι; - Τι να σου πω, δεν ξέρω. - Μα καλά, δεν θυμάσαι; - Τι να θυμάμαι; Θυμόμαστε κάτι που έχουμε ζήσει. - Ε, γι' αυτό σε ρωτάω, βρε μανούλα! Αφού είσαι τόσο παλιά. Αλλά δεν θυμάσαι, ε; - (Ζντόινγκ...) :-)
Ο δικος μου εγραψε οτι ειναι λυπημενος οταν η μαμα τον χτυπα στα χερια κ ο μπαμπας του κοβει τα μαλλια. Κοντεψα να παθω ανακοπη....με την φαντασια που εχει βλεπω να καλουν κοινωνικη λειτουργο για να μας αφαιρεσουν την επιμελια χαχαχα
ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΝΗΠΙΟ Κ ΜΟΥ ΛΕΕΙ - Η ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΧΟΝΤΡΗ. -ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΛΕΣ ΑΥΤΟ ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΟΝΤΡΗ Η ΚΥΡΙΑ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ Κ ΜΕΝΑ. -ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΜΑΜΑ ΕΣΥ ΤΙ ΕΙΣΑΙ,ΧΟΝΤΡΗ ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ??? ΝΑ ΑΝΟΙΓΕ Η ΓΗ ΝΑ ΜΕ ΚΑΤΑΠΙΕΙ.ΕΕΕΕΕ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΒΔΟΜΑΔΑ ΑΓΟΡΑΣΑ ΔΙΑΔΡΟΜΟ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΖΗΤΗΜΑ ΝΑ ΕΧΩ ΑΝΕΒΕΙ 10 ΦΟΡΕΣ......... ΧΑΧΑΧΑ!!!!!!!!
Ο μεγαλος γιος μου οταν ηταν 3χρονων:''μαμα,εισαι γριά! '' κ αφου τον αγριοκοιταξα (26χρονων εγω!!)το διορθωνει κ λεει:''ναι αλλα εισαι πολυ ομορφη γρια...!!''Χαχαχαχα