Το δικό μας θαύμα μέσα στη ΜΕΝΝ
Το δικο μου μωρο γεννηθηκε 30 εβδομαδων. Μια μερα ξαφνικα με επιασαν οι πονοι. Μου εβαλε ο γιατρος ορο μηπως το καθυστερησουμε λιγες ημερες αλλα τιποτα. Ηθελε να βγει.
Το εβαλαν θερμοκοιτιδα. Κολλαει 2 φορες μικροβιο. Αντιβιωση και τρεις φορες μεταγγισεις αιματος. Ειχε και παλινδρομιση με το γαλα. Ολα χαλια δηλαδη.
3-4 φορες τη μερα πηγαινα 35 χιλιομετρα για να το δω.
Την 44η ημερα παθαινει εισροφηση με το γαλα στις 5.30 το πρωι. Εκεινη τη μερα ειπα να παω το απογευμα για καθισω και λιγο με την κορη μου .Ο αντρας μου στη δουλεια και με πηραν τα γαιδουρια στις 2 το μεσημερι να με ενημερωσουν. Με 200 στο δρομο. Δεν μου ελεγαν τι ακριβως εχει, μονο οτι δεν υπαρχουν ελπιδες. Εγω ενιωθα ζωντανη νεκρη. Αφου το βαζαν μπρουμυτα το μωρο, λογικο και επομενο ηταν.
Φευγω στις 5 απο εκει και 7.30 ξαναπαω. Μια νοσηλευτρια μου λεει να το αεροβαπτισω. Τον βγαζω Παναγιωτη-Βαϊο. Εν τω μεταξυ ειχε παρει ο παιδιατρος μου τηλεφωνο ενα νεογνολογο εκει που γνωριζε και του ειπε «Πες της κοπελας τι εχει. Εσενα το δικο σου πυρετο εχει και αγχος εχεις. Αυτο ειναι και ετοιμοθανατο«
Επί 3 μερες 41 πυρετο και περιμεναμε. Ξαφνικα αρχισε να κατεβαινει ο πυρετος και να μειωνουν οξυγονο από το μηχανημα. Θαυμα! Το λεω και ανατριχιαζω. Πιστη και θετικη σκεψη χρειαζεται.
71 μερες μειναμε.
Τωρα ειναι τεσσαρων και ειναι μια χαρα.
μαμά Μαρία
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Οταν τα παιδακια σωζονται , ΠΑΝΤΑ τα εχει σωσει ο Θεος, η Παναγια, ο Αγιος Ραφαηλ,κ.λπ Οταν πεθαινουν ΠΑΝΤΑ τα εχουν φαει τα γαιδουρια οι γιατροι και το προσωπικο των μοναδων,που δεν ξεραν τη δουλεια τους, την οποια ευτυχως που υπαρχει και το internet για να τους την υποδεικνυουμε εμεις (ανωνυμως). τι να πω; δεν ειναι η πρωτη φορα που βλεπω εμπαθεια και αχαριστια σε βαρος αυτων που,υπερβαλλοντας πολλες φορες τις δυναμεις τους,αγωνιζονται γαι να σωσουν τα παιδακια μας.
Ψυχούλα μου τι τραβήξατε! Ολα ειναι πίσω πια . Τώρα γερό και δυνατό να το χαίρεσαι και να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή
Γλυκιά μανούλα...να είστε πάντα όλοι καλά...εμένα έμεινε στη ΜΕΝΝ 5 μέρες μόνο και τρελάθηκα, ένα χρόνο μετά και δακρύζω όταν θυμάμαι τη μικρούλα μου εκεί..αυτό που έζησες εσύ είναι πολύ δύσκολο. Πάντα χαμόγελα και χαρές να έχετε,που είμαι σίγουρη πως με το παιδάκι σας αγκαλιά η ζωή είναι πολύ ωραία!!!