Αξίζει να χαλάσει μια οικογένεια για ένα σπίτι;

Με τον σύζυγό μου είμαστε παντρεμένοι (με πολιτικό γάμο) από το 2008. Εργαζόμαστε και οι δυο σε καλές δουλειές με ικανοποιητικούς μισθούς. Από την αρχή του γάμου μας, ο οποίος ταυτίζεται χρονικά με την 1η μου εγκυμοσύνη, μείναμε στο ίδιο σπίτι με τα πεθερικά μου σε διαφορετικά διαμερίσματα.

Τα προβλήματα ξεκίνησαν πριν ακόμη καλά καλά πάω, διότι το διαμέρισμα που υποτείθεται πως θα μέναμε ήταν… κατειλημένο!

Μετά από ένα χρόνο εκεί, χωρίς να έχω λόγο σε τίποτα, χωρίς να μπορώ να χαρώ ούτε το παιδί μου και μετά από εκατοντάδες καβγάδες με τον άντρα μου, έκανα το πρώτο μπαμ για μια ασήμαντη αφορμή που όμως ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Έπαθα την πρώτη κρίση πανικού με δυσκαμψίες άκρων και ένα λιποθυμικό επεισόδιο (αυτό είπαν οι γιατροί του νοσοκομείου).

Την επόμενη ημέρα πήρα το παιδί μου και πήγα στους γονείς μου, όχι γιατί ήθελα να χωρίσω, αλλά γιατί έπρεπε να ηρεμήσω. Οι γονείς μου μέχρι τότε δεν είχαν ιδέα τι βίωνα.

Μετά από κάποιες ημέρες κάναμε μια κουβέντα με τον σύζυγό μου -που μέχρι τότε με έβγαζε στα πάντα τρελή!- και αποφασίσαμε ότι έπρεπε να κάνουμε και οι δυο λίγο πίσω σε κάποια θέματα αν θέλαμε να παραμείνουμε ζευγάρι. Το δικό μου πρόβλημα ήταν εξ αρχής η συμβίωση με τους γονείς του σε ένα σπίτι που ναι μεν είχε κοπιάσει ο ίδιος μια ζωή, ναι μεν το θεωρούσε σπίτι του, αλλά στην πραγματικότητα τίποτα από αυτά δεν ίσχυε, ούτε θεωρητικά, αλλά ούτε στην πράξη.

Μολονοτι ήξερα το αποτέλεσμα, έκανα πίσω, το ανακαινίσαμε, κάναμε και θρησκευτικό γάμο και το σημαντικότερο απ’ όλα θέσαμε κάποια όρια και τα πράγματα πήγαιναν κάπως καλύτερα. Δεν έλειπαν βέβαια οι φασαρίες και οι καβγάδες που και που με αφορμή τα πεθερικά μου για πράγματα που δεν θεωρούσαν αυτοί σωστά, είχαμε μάθει όμως να τα προσπερνάμε… Ή μάλλον έτσι νόμιζα!

Περίπου δυο χρόνια αργότερα, λίγο μετά τη γέννηση της κόρης μας και με αφορμή την βάπτιση της κόρης μας, τα πεθερικά μου με έβρισαν, με ξεφτύλισαν και με έδιωξαν από το σπίτι που τυπικά ήταν δικό τους. Τότε ήταν που ήρθε η δεύτερη κρίση πανικού και είπα στον άντρα μου ότι θέλω να φύγουμε, γιατί δεν πάει άλλο και ότι έπρεπε να πάρει μια απόφαση, αν θα φεύγαμε μαζί ή θα έπρεπε να το κάνω μόνη μου. Με τα παιδιά μαζί εννοείται.

Μου είπε στην αρχή ότι θα φεύγαμε μαζί και ξεκινήσαμε να ψάχνουμε σπίτι. Από τοτε έχουν περάσει 11 μήνες. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ πλέον! Είμαι στα πρόθυρα του χωρισμού, γιατί αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχει σκοπό να το κάνει. Και πλέον έχει αρχίσει αυτή η κατάσταση να επηρεάζει πολύ το μεγάλο μας γιο, γιατί έχει αρχίσει να διχάζεται.

Η σχέση μου με τον άντρα μου κοντεύει να γίνει τελείως τυπική. Καταλαβαίνω ότι είναι οι γονείς του και για αυτόν, αλλά και για τα παιδιά μας. Κρατώ άκρως τυπικές σχέσεις μαζί τους, αλλά δεν μπορώ να συνεχίσω να ζω εκεί άλλο, γιατί με μαθηματική ακρίβεια θα χωρίσουμε. Δεν καθόμουν εκεί ούτε για οικονομικούς, ούτε για άλλους λόγους, παρά μόνο γιατί το ήθελε ο άντρας μου. Πλέον δεν ξέρω αν αξίζει να κάνω άλλη υπομονή. Θέλω να τον πιστέψω γιατί τον αγαπώ και τον ίδιο και την οικογένειά μας, αλλά έχω κουραστεί μετά από 6 χρόνια, τόσους καυγάδες, τόση αμφισβήτηση και τόσο κλάμα.

Αξίζει να χαλάσει ένα σπιτικό, μια καλή σχέση, μια οικογένεια μόνο και μόνο για ένα σπίτι;

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com