Δεν τη συμπαθώ, δεν τη νοιάζομαι. Απεχθάνομαι την πεθερά μου!

Από που να αρχίσω…. η αδιαφορία της σε εξοργίζει!!!

Καταρχήν ο άντρας μου και η αδερφή του δεν έχουν μεγαλώσει με την μάνα τους, αλλά με την γιαγιά (γιατί η ίδια ήταν μετανάστρια). Συνεπώς όταν επέστρεψε, βρήκε 2 έτοιμα παιδιά, μεγαλωμένα (12 ο άντρας μου , 9 η κουνιάδα μου), τα οποία όλα αυτά τα χρόνια έβλεπε μόνο τα καλοκαίρια. Η «κυρία» λοιπόν και αφού είχε χωρίσει με τον πατέρα τους, αντί να γνωρίσει τα παιδιά της, θεώρησε καλό πολύ σύντομα και χωρίς να τα ενημερώσει να τα πάρει από το μέρος που ζούσανε και να τα φέρει στην Αθήνα να ζήσουν όλοι μαζί με τον νέο της αγαπημένο. Δύο παιδιά στην εφηβεία!!!!!!

Αφού πέρασε κάποιος καιρός, είπε να κάνει και ένα παιδάκι… μια που είχε επιτελέσει το καθήκον της με τα 2 πρώτα. Ο νέος σύζυγος… ένα ρεμάλι. Τεμπέλης και άλλα πολλά! Όταν το μικρό κοριτσάκι ήταν 7 χρονών, εφυγαν από την Αθήνα. Τα 2 μεγάλα είχαν ήδη φύγει από το σπίτι και ζούσαν ο καθένας μόνος του από 18 χρονών.

Τελος πάντων πέρασαν όπως πέρασαν τα χρόνια για τον καθένα και φτάνουμε δέκα χρόνια πριν που γνώρισα εγώ τον άντρα μου. Φυσικά εκείνη άργησα πολύ να την γνωρίσω γιατί μόνο αν αρρωστήσει σοβαρά κανείς από τα αδέρφια της έρχεται. Σε μια τέτοια περίπτωση την γνώρισα το 2007, ενώ ήμασταν 3 χρόνια μαζί. Φυσικά έβλεπα και μου είχε πει κ ο άντρας μου ότι σχέση ουσιαστική δεν υπήρχε…. ένα τηλέφωνο την Πρωτοχρονιά, στην γιορτή του, στα γενέθλια του ΠΟΤΕ… ξεχασμένη υπόθεση. Και περνούσε έτσι ο καιρός… Φυσικά όταν η μικρή κόρη ήθελε να έρθει Αθήνα για να πάει σε μια σχολή, εγώ (η χαζή, για να μην πω τίποτα χειρότερα) πλήρωσα μέχρι και την εγγραφή. Τότε είχαμε συχνά τηλεφωνήματα και ενδιαφέρον προκειμένου να φιλοξενήσουμε και να εξυπηρετήσουμε την αγαπημένη κόρη. Εννοείται πως με το κορίτσι είχε άλλη συμπεριφορά, καθημερινά τηλεφωνηματα, να της πληρώνει τα πάντα, να έρχεται στην Αθήνα να την βλέπει και ο άντρας μου να το μαθαινει τυχαία και αφού είχε φύγει.

Και φτάνουμε στον Μάρτιο 2011, εγώ είμαι 8 μηνών έγκυος και κάνουμε πολιτικό γάμο. Ο γάμος έγινε Τετάρτη αλλα την Παρασκευή και ενώ το ήξερε, η αγαπητή πεθερούλα έφυγε με την δικαιολογία ότι ήταν κρυωμένη. Στις 7 Απριλίου γεννήθηκε ο γιος μας, αλλά θεώρησε ότι δεν μπορούσε να έρθει…. θα ερχόταν το Πάσχα…. αλλά και πάλι όχι!! Το παιδί το είδε όταν ήταν 15 μηνών στην βάφτιση το 2012!! Οπου ήρθε πρώτη φορά να δει τον εγγονό της και δεν του έφερε απολύτως τίποτα!!! Μετά τον ξαναείδε τον Ιούνιο του 2013 που ήρθε γιατί αρρώστησε μια αδερφή της. Φέτος φαντάζομαι θα ερθει για το μνημόσυνο της αδερφής της. Είπαμε, σε κάτι τέτοια τρέχει πρώτη!!!

Το παιδί είναι 3 χρονών και δεν του έχει πάρει ούτε μια σοκολάτα… κάτι… οτιδήποτε… ΤΙΠΟΤ! Παρα μόνο τις ελάχιστες φορές που τον είδε, του λέει «ψυχή μου» και ένα σωρό τέτοια που μόνο που τα ακούω θέλω να την βρίσω. Πέρσι ήθελε να του δώσει γλυκό με καρύδια, coca cola και να δοκιμάσει από τον καφέ του άντρα μου!! Τον έχει δει ΔΥΟ φορές και έχει και άποψη.

Ειλικρινά, δεν με νοιάζει για μένα, αδιαφορώ εντελώς, ούτε τόσο για τον γιο μου που έχει την μάνα που τον λατρεύει… αλλά τον γιο της δεν τον σκέφτεται καθόλου; Με εξοργίζει η αδιαφορία της!!!! Τα τελευταία χρονια έχουμε πολλές δυσκολίες με τα επαγγελματικά μας και εδώ κ καιρό είμαστε άνεργοι κ οι δύο. Ε… δεν πήρε ποτέ να ρωτήσει αν το παιδί (που το λέει ψυχή της) έχει να φάει!!! Τα τυπικά τηλεφωνήματα στα οποία κλαίγεται και πόσο στεναχωριέται που δεν μπορεί να μας βοηθήσει και κλάψα ανευ προηγουμένου. Πήρε στα γενέθλια του παιδιού και δεν με ζήτησε να μου ευχηθεί… Το Πάσχα μας πήρε (και κακώς της μίλησα) να μας πει ότι και η μικρή κόρη είναι άνεργη, αλλα γιατί η ίδια παραιτήθηκε! Αλλα για το πως τα βγάζουμε εμείς πέρα ούτε λέξη!

Εεεε, πώς να την συμπαθήσω; Προσωπικά δεν μου έχει κάνει τίποτα, αλλά την αντιπαθώ απίστευτα. Εχω άδικο;

Μαμά Ν.

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com