Δεν είναι δουλειά μου να αλλάξω τον κόσμο!

Hρθε ένας πολυαγαπημένος μου παλιός μου  φίλος χθες σπίτι. Ο Μήτσος. Εχουμε φάει ψωμί κι αλάτι μαζί… από το Γυμνάσιο.  Τον λατρεύουν και τα παιδιά και εκείνος επίσης… και τον συμπαθεί πολύ και η Ολιβ και εκείνος εκείνη. Τέλεια!

Ο Μήτσος είναι αυτό που λέμε αγυριστο κεφάλι!

Μιλάμε για αγύριστο κεφάλι.  Ετσι και του καρφωθεί πώς κάτι είναι έτσι… τέλος! Και εγω είμαι αγυριστο κεφάλι… δυσκολα αλλάζω γνωμη… αλλά αλλάζω… μόλις δω ότι αυτό είναι καλύτερη σακέψη από τη δικιά μου την υιοθετώ… το απολαμβανω κιόλας.

Πριν από μερικούς μήνες ο φίλος μου ο Θωμάς έπρεπε να παραδώσει ένα digital project. Πήρε το λαπτοπάκι του και πηγε να δουλέψει στο Starbucks για να… δουλέψει…

– Παπαριές τούμπανα, σκέφτηκα εγω (που όλα τα ξέρω)

Όταν έφυγε σκέφτηκα δυο ιδέες για το project του. Πολύ καλές…

Θα ερχόταν, θα εφερνε 2-3 αηδίες… θα του έλεγα τις δικές μου… θα ενθουσιαζόταν… Ωπα! Να το το παιγνιδάκι της εξουσίας!

Ηρθε…

– Τι έγινε Θωμάκο; Δούλεψες;

– Αμέ!

– Ωραία… και τι σκέφτηκες;

Και μου λέει δυο ιδέες που σκέφτηκε…

ΔΕΚΑ ΦΟΡΕΣ καλύτερες από τις δικές μου.

Respect!

Πώς να το κάνουμε τώρα;

Ούτε που του είπα τις δικές μου.

Ναι, είμαι αγυριστο κεφάλι… όχι πάντα όμως.

Ο Μήτσος είναι!

Και αλοίμονο σου αν νιώσει ανταγωνισμό… Από παιδί έτσι ήταν… γι’ αυτό ήταν και σπουδαίος αθλητής.

Το ότι είναι αγυριστο κεφάλι τώρα πια δεν με πειράζει… Τους φίλους τους δέχεσαι όπως είναι… όταν είμασταν όμως μικροί με καταπίεσε… έπρεπε να τον πείθω για πράγματα και αυτό ήταν εξαιρετικά δύσκολο… από το θέμα μια γκόμενίτσας, μέχρι το ότι στην Βραζιλία μιλάνε πορτογαλικά κι όχι ισπανικά. Αυτος φυσικά δεν ήταν ποτέ λόγος να μην τον αγαπάω και να είμαι φίλος μαζί του. Ολοι μας άλλωστε έχουμε ελαττώματα.

Χθες λοιπόν ήρθε σπίτι και αφου διαβασε παραμυθια στην Αθηνά πιάσαμε μια κουβέντα περί marketing.

Χαλαρά…

Προσωπικά πιστεύω ότι το marketing που ξέραμε μέχρι τώρα πέθανε και απλώς δεν το ξέρει… και ο Μήτσος πιστεύει ακριβως το αντίθετο…

Διαφωνήσαμε!

Με την άνεση που διαφωνούν δυο άνθρωποι που γνωρίζονται από παιδιά.

Το αγύριστο κεφάλι σε όλο του το μεγαλείο.

Και ξαφνικά γίνομαι προσβλητικός.

Ουψ! Να και ένα χτύπημα κάτω από τη ζώνη.

Όχι, δεν ημουν εγω! Το με νοιάζουνε εμένα οι απόψεις του Μήτσου περί marketing… σιγα που έπρεπε να θυμώσω. Όχι, δεν ήμουν εγώ… ήταν ο 14χρονος Μάνος, που τώρα που τον βρήκε μπόσικο του τα χωνει.

Αν και πολύ εκνευρισμένος του ζήτησα συγγνώμη.

Μου ’χε συμβεί αυτό που συμβαίνει σε όλους μας.

Ξύπνησε κάτι που είναι επί χρόνια κοιμισμένο.

Κι όταν ξυπνάνε αυτά τα «κοιμισμένα» τότε είναι ανεξέλεγκτα.

Ο Μητσος είναι στα κάτω του. Τον έχει πάρει από κάτω.

Και είναι από κάτω λόγω της στενοκεφαλιάς του.

Επειδή είναι φίλος μου στεναχωριέμαι πολύ…

Τι σκατα στενοκέφαλος θα ήταν όμως αν ακουγε αυτά που του λέω…

Ο,τι έλεγα έκανε γκελ πάνω του… με τον ίδιο κι απαράλλαχτο τρόπο που τοκανε πιτσιρικάς.

Το «κοιμισμένο» ξύπνησε κι όχι με χάδια και φιλάκια, αλλά με κλωτσιές.

Θα το γράψω μερικές φορές μπας και το εμπεδώσω:

Δεν είναι δουλειά μου να αλλάξω τον κόσμο!

Δεν είναι δουλειά μου να αλλάξω τον κόσμο!

Δεν είναι δουλειά μου να αλλάξω τον κόσμο!

Δεν είναι δουλειά μου να αλλάξω τον κόσμο!

Δεν είναι δουλειά μου να αλλάξω τον κόσμο!

Δεν είναι δουλειά μου να αλλάξω τον κόσμο!

Δεν είναι δουλειά μου να αλλάξω τον κόσμο!

Δεν είναι δουλειά μου να αλλάξω τον κόσμο!

Δεν είναι δουλειά μου να αλλάξω τον κόσμο!

Δεν είναι δουλειά μου να αλλάξω τον κόσμο!

Δεν είναι δουλειά μου να αλλάξω τον κόσμο!

Δεν είναι δουλειά μου να αλλάξω τον κόσμο!

Δεν είναι δουλειά μου να αλλάξω τον κόσμο!

Δεν είναι δουλειά μου να αλλάξω τον κόσμο!

Δεν είναι δουλειά μου να αλλάξω τον κόσμο!

ΥΓ. Η Ολίβια επιμένει να λέει ότι της θυμίζαμε τους γέρους στο μπαλκόνι των Μάπετς. Αηδίες!

[divider]

Ο Μάνος Αντώναρος είναι ο μπαμπάς της Αθηνάς και του Αρχέλαου.

Είναι δημοσιογράφος.