4 Μαΐου στις 3:07 π.μ.
Στις 22:30 που λέτε, ήρθε η μαμά μου και κράτησε τα μικρά (τα είχα ήδη κοιμίσει).
Ήταν η πρώτη φορά που βγήκα με την φίλη μου χωρίς τον συζυξ. Ομολογώ ότι αν και δε το περίμενα, σε κάποια φάση έπιασα τον εαυτό μου να μου λείπει που δεν ήταν μαζί μου.
Πέρασε η ώρα λοιπόν, κατά τις 12 και κάτι ήρθε εκεί που ήμασταν, ήπιαμε ένα ποτηράκι ακόμα, είπαμε δέκα κουβέντες και μετά μας πήγε στο αμάξι για να γυρίσουμε σπίτι (δεν άντεχα άλλο, νυσταζα!)
Μπαίνοντας σπίτι, βρίσκω τη μαμά μου στον καναπέ να χαζεύει τηλεόραση,της λέω να φύγει για σπίτι και πριν φύγει μου λέει:
– Σου επλυνα τα μπαλκόνια της κουζίνας και του σαλονιού, τα παντζούρια, τις σιτες, το ψυγείο, την κουζίνα, τον πάγκο της κουζίνας και σου μεταφυτευσα και το λουλούδι που είχες πει τις προάλλες.
Της είπα ευχαριστώ,καληνύχτα και βγήκα για ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι.
Πείτε μου, είναι δυνατόν να μην έλεγα ευχαριστώ;
Ευχαριστώ που παρά την κούραση της (δουλεύει 14ωρες/μερα/7μέρες/εβδομάδα),
Το ευχαριστώ είναι λίγο και παρότι μεγάλωσα με πολύ κόντρα μαζί της (αντιδραστικό παιδί εγώ, αντιδραστική εκείνη),δ ε μπορώ να παραβλέψω ότι είναι πάντα εκεί…
Αγαπώ και ευχαριστώ μαμά Λίτσα!
Ούτε συμβουλή, ούτε εμπειρία, απλά ένα ευχαριστώ στη μαμά μου θέλω να πω και δημόσια!!!
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
τώρα εγώ τι να πω; η μαμά μου είναι 500 χμ μακρυά, αλλά όλα αυτά μπορεί να τα κάνει η πεθερά μου! την ευχαριστώ πολύ που πάντα είναι εκεί, ότι και να της ζητήσω! Είναι σαν να είναι η δεύτερη μαμά μου ακριβώς! Με τα καλά και τα κακά που έχει μια τέτοια σχέση!
Νινα μου εμαθα να συγχωρω και η ιδια σαν μανα επρεπε να συγχωρει. Στην εφηβεια μου αλλα και πιο μετα εκανα πολλες ανωριμοτητες με μεγαλες συνεπειες και στη δικη μου ζωη,αλλα και στην οικογενειακη. Μεγαλωνοντας ζυγισα μονη μου τα σφαλματα και των δυο και καταλαβα οτι τα δικα μου ηταν τεραστια και η θα επρεπε να αλλαξω συμπεριφορα,η να αλλαξω μανα. Η Δευτερη επιλογη σαφως και δεν υπηρχε....
Εγώ τώρα θα χαλάσω λίγο τα γλυκά σχόλια γιάτι άλλο με καίει. Αν μπορείς και δεν είναι πολύ προσωπικό, θα ήθελα να μου πεις πως επιρεάστηκαν οι σχέσεις σας μέσα στα χρόνια επειδή ήσασταν συνέχεια στην κόντρα και πως νιώθεις σήμερα μαζί της. Νιώθεις οικειότητα, την αγκαλιάζεις εύκολα? Έχω μεγάλη αγωνία γιατί έτσι είμαι με την κόρη μου και ειδικά τους τελευταίους μήνες που αντιμετωπίζει ένα θέμα υγείας και πρέπει να συνεργάζεται μαζί μας θέλει δε θέλει και έχω αναλάβει εγώ το ρόλο του κακού γιατί κανένας άλλος δεν αντέχει/θέλει να το κάνει οι σχέσεις μας είναι πια σε πολύ οριακό σημείο.
Ακριβώς το ιδιο και η δικη μου.Δουλεύει όλη μερα και οποτε τις πω δε λεει ποτέ όχι.Και είναι κάποιες άλλες που δεν δουλεύουν και γκρινιάζουν αν τους πει για βοηθεια.Να ναι καλά όλες οι μανούλες και εύχομαι και εγώ να μπορέσω να μοιάσω και λίγο τη μανούλα όταν θα γίνω γιαγια.
Λιτσάκι ακριβώς το ίδιο κάνει και η μανουλα μου....Σε αντίθεση με την πεθερά μου, που όταν έρχεται στο σπίτι δεν κάνει απολύτως ΤΙΠΟΤΑ...............