Δεν με νοιάζει τι λέει ο κόσμος για μένα, ούτε οι συγγενείς. Βρέθηκα άνεργη έχοντας δουλέψει ως τον 8ο μήνα της εγκυμοσύνης και έχοντας επιστρέψει στη δουλειά μετά το διάστημα των 9 εβδομάδων με το γάλα να τρέχει από το στήθος θηλάζοντας αποκλειστικά λόγω αλλεργίας του μωρού στο αγελαδινό και μετά από άρνησή του να πιεί φόρμουλα υποαλλεργική. 'Εζησα και την επίταξη των εκπαιδευτικών πέρυσι στις πανελλήνιες. (Θα σκεφτείτε σίγουρα εκπαιδευτικός= γομάρι, δεν σας αδικώ έχω γνωρίσει πολλά τέτοια) Ό, τι έκανα το έκανα για τη φαμίλια μου και δεν το μετανιώνω.Απολύθηκα αυτοδίκαια λόγω σύμβασης που δεν ανανεώθηκε όταν το μωρό ήταν 3 μηνών, ενώ τόσα χρόνια δουλεύω ως καθηγήτρια στο δημόσιο,θύμα της κρίσης κι εγώ, δεν κατηγορώ κανέναν, μόνο το διεθνή καπιταλισμό,ή όπως το λένε τον εξορθολογισμό του δημοσίου ως προς το ανθρώπινο δυναμικό, χε χε!!! Αυτά που έκανα για μας σε ξένη πόλη 600 χλμ μακρυά από τους δικούς μας φάνταζαν γελοία και φυσικά σε όλους, ειδικά σε αυτούς που είχαν όλα τα συγγενολόγια να τους συνδράμουν. Δεν θύμωσα, γιατί να με καταλάβει ο οποιοσδήποτε ακόμα και οι φίλες με τις γιαγιάδες και τις σιδερώτριες στο σπίτι κάθε Πέμπτη; Δεν νιώθω καμία πικρία απολύτως, περηφάνεια νιώθω, δεν διεκδικώ τα εύσημα από κανέναν, οι στιγμές που έζησα μαγικές, ανεπανάλειπτες, ονειρεμένες. Τα λεφτά μου έλειψαν , μετράω και για το ψωμί,μεταποιώ τα ρούχα της θείας, της αδερφής στην ραπτομηχανή,κρατάω για τον παιδίατρο κάθε μήνα που δεν υπάρχει συμβεβλημένος με τα ταμεία, κι ας πληρώνουμε τις εισφορές μας. Δεν έχασα όμως στιγμή από τη ζωή του γιού μου, δέθηκα με το παιδί και με τον υπέροχο άντρα μου. Λύγισα κάποιες φορές, έφτασα στα όριά μου ειδικά όταν τον καλοκαίρι του μεγάλου καύσωνα το μικρό ρούφαγε κάθε μία ώρα γάλα πρωί- βράδυ, έγινα κατά συνέπεια 83 κιλά κι ας ήμουν πάντα σιλφίδα κι ας με ρώταγαν πότε με το καλό το δέυτερο και ότι κακομαθαίνω τον μικρό που ακόμα δεν έτρωγε στέρεες τροφές. Δεν κλαίγομαι ούτε επιζητώ συγχαρητήρια σχόλια, απλά παραθέτω εμπειρίες. Α, ταμείο φυσικά δεν δικαιούμουν.... Τα ένσημα κύησης και λοχείας δεν προσμετρούνται για τα επιδόματα, ας είναι, δεν έκανα παιδί να μου το θρέφει το κράτος. Δεν έχουμε βαφτίσει το 1ο νινί κι ας περιμένουμε το δεύτερο με επαπειλούμενη κύηση, άλλα λεφτά μαύρα κι έξτρα, αφού μου έκλεισαν ραντεβού σε δημόσιο νοσοκομείο για τον 6ο μήνα της εγκυμοσύνης κι ας πήρα για ραντεβού την 2η μέρα της καθυστέρησης. Είπα μέσα μου μέσα στην αγανάκτησή μου να τις παρακάμψω κι αυτές τις εξετάσεις και να πάω για γέννο μια και μια!!! Χα χα, Ελλαδιστάν σε αγαπώ!!! Φυσικά δεν θα αφήσω το παιδί μου χωρίς παρακολούθηση!!!Όσα γράφω δεν είναι υπερβολικά, συμβαίνουν σε όλες, αρκεί να δούμε τη ζωή ρεαλιστικά, χωρίς πλάγιες διευκολύνσεις στα δημόσια νοσοκομεία και στα ιδιωτικά που ό,τι πληρώσεις παίρνεις. Δημόσιο κατηγορώ για τις στρατηγικές των κηβερνώντων και δημόσια δήλωση λατρείας για τα παιδιά όλου του κόσμου από 0-18 ετών κι ας μου βγάζουν το λάδι κάποιες χρονιές στα λύκεια, τα αγαπώ ζω για την πάρτη τους!!! Ναι, οι μαμάδες που κάθονται σπίτι είναι ευτυχισμένες υπό πολλές έννοιες!!!

Για μενα η πηγή της ευτυχίας μιας γυναίκας είναι ο άντρας. Αυτός μπορεί να τα κάνει όλα ωραία ή να τα διαλύσει όλα. Δε βάζω τα παιδιά γιατί αυτά εξ΄ορισμού μόνο ευτυχία φέρνουν. Για να είναι μια γυναίκα στο σπίτι ευτυχισμένη πρέπει καταρχήν να έχει άντρα που τη στηρίζει (όχι μονο οικονομικά, αλλά και ηθικά), που την αγαπάει πάρα πολύ και αναγνωρίζει το έργο της. Εγώ, όσες φορές έκατσα σπίτι με τα παιδιά είχα τόσα πολλά άγχη (υπαρκτά προβλήματα, όχι της φαντασίας μου) που ποτέ μου δε με άφησαν να το χαρώ. Τώρα που το έχω δει αλλιώς και τα παιδιά μου είναι πιο μεγάλα και πια μπορούμε να κάνουμε κάποιου τύπου παρέα μεταξύ μας, ευχαρίστως θα έμενα σπίτι μαζί τους και θα πέρναγα και πάρα πολύ καλά. Τώρα ο μόνος λόγος που με σπρώχνει στο να ψάχνω για δουλειές είναι το οικονομικό (γιατί κάποια κουσούρια οικογενειακά μας έχουν μείνει ακόμη και δε βλέπω να φεύγουν). Αλλά άλλος λόγος δεν υπάρχει. Ενώ παλιά ένιωθα τόσες δυσκολίες μέσα στο σπίτι που είχα τεράστια ανάγκη να βγω και να συναναστραφώ με ενήλικες και να νιώθω ότι κάνω κάτι πέρα από τα καθαρίσματα-ξεσκονίσματα-παιδιά κλπ. Τώρα είμαι τόσο χαλαρή στο να απολαμβάνω τις στιγμές μαζί τους που πραγματικά το διασκεδάζω όσες φορές καθόμαστε σπίτι. Άρα όλα όσα λέει το κείμενο, για μενα, είναι πολύ σχετικά και έχουν να κάνουν κυρίως με τη σχέση του ζευγαριού και όχι τόσο με τα παιδιά. Γιατί αν ακούς 20 φορές τη μέρα ότι είσαι τεμπέλα και τι κάνεις όλη μέρα και γιατί δεν έκανες την τάδε δουλειά που δεν πρόλαβες, πως μπορείς να κάτσεις να απολαύσεις το μεσημεριανό ύπνο μαζί με το παιδάκι σου? Και είναι πάρα πολλοί οι άντρες που πιστεύουν ότι γυναίκα στο σπίτι = τεμπελιά.

είμαι και εγώ μια μαμά που μεγαλώνω το παιδί μου χωρίς βοήθεια κανενός υπάρχουν στιγμές που είναι όλα καλά και άλλες όχι ή αλήθεια για μένα είναι ότι έχω ζήσει πολλές στιγμές του παιδιού μου σε σύγκριση με τον άντρα μου που λείπει πολλές ώρες και αυτό φαίνεται.. οκ, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα...και στο ζύγι υπερισχύει στο να είμαι δίπλα στο μικρό μου να έχει τα "χούγια" τα δικά μου και όχι κάποιου ξένου...βεβαίως όλα τα πράγματα στη ζωή έχουν 2 όψεις!! αλλά αυτά έχει η ζωή..

Είμαι μία μαμά που δεν κάθησα ποτέ σπίτι με τα παιδιά μου, πάντα δούλευα,και δεν το μετανιώνω. Όλη αυτή η παιδοκεντρικότητα δεν μου αρέσει. Σαφέστατα ως εργαζόμενη μαμά έχω πολύ λιγότερο χρόνο από μια μαμά που κάθεται στο σπίτι αλλά πραγματικά θα ήμουν πολύ μίζερη, γκρινιάρα και θα με κούραζαν πολύ περισσότερο τα παιδιά μου εαν είμασταν μαζί 24 ώρες το 24ωρο. Ο καθένας, τόσο εγώ όσο και τα παιδιά,καλόν είναι να αλλάζουμε παραστάσεις, να βλέπουμε διαφορετικούς ανθρώπους, να έχουμε διαφορετικές προσλαμβάνουσες. Κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού με 1 ή παιδιά όλη μέρα μου μου ακούγεται σαν κάτεργο. Ευτυχώς τα έφερε έτσι η ζωή να μην το ζήσω αυτό.

Καλό!γέλασα πρωί πρωί.Τα μισά απο αυτά δεν ισχύουν,ειδικά το 1,το 3,το 5 και το 8.Είμαι ευτυχισμένη κ είναι επιλογή μου να είμαι σπίτι με το μωρό.Στο σπίτι δεν πατάει καμία φίλη είμαι εντελώς μόνη κ αποκομμένη μιας κ καμία δεν έχει μωρό(ειναι ολες ανύπαντρες)δεν μπορώ να πάω ούτε ενα βρακί να αγοράσω που λέει ο λόγος.Το μωρό μου απο την αρχή ηταν ενα δύσκολο μωρό,βοήθεια δεν υπάρχει απο ΠΟΥΘΕΝΑ.Απλά θέλω να πω πως δεν είναι τόσοοοο ρόδινη η καθημερινότητά μας κορίτσια.Υπεραγαπώ το παιδί μου κ χαίρομαι που είμαι μαζί του ομως ας μη γελι'όμαστε το κείμενο να αφορά ενα 10%.

Το άρθρο όντως είναι όπως οι διαφημίσεις, τα παρουσιάζει όλα τέλεια. Αν δεν έχεις βοήθεια απο άλλους, το να είσαι μόνη με ένα παιδί συνεχώς και ανελλιπως μονο καλό δεν κάνει, ιδιαίτερα αν αυτό γίνεται για μεγάλο χρονικό διάστημα, δηλ μέχρι την υποχρεωτική εκπαίδευση του παιδιού (4-5 ετών, ή όποτε στο πάρουν στο σχολείο). Ακόμη χειρότερα δε αν και ο πατέρας του παιδιού είναι παρόν-απών (κοινώς δεν ασχολείται, με τη δικαιολογία ότι αυτός δουλεύει ενω εσύ όχι) Ούτε γνωριμίες μπορείς να κάνεις ευκολα, ούτε εξω μπορείς να βγεις με παλιές ή νέες φίλες (γιατίι κυνηγάς το παιδί), ούτε να μαγειρέψεις/συγυρίσεις κλπ εύκολα και χωρίς να έχεις τα μάτια σου 14. Καλά, για ξεκούραση και αρρώστεια, ούτε λόγος. Προσωπικά θεωρώ ότι όσο κι αν λατρεύεις το παιδί σου, η δουλειά σου παρέχει τα εξής: - Οικονομική ανεξαρτησία - Καθημερινή επικοινωνία με άλλους ανθρώπους και για άλλα θέματα πέραν τα του σπιτιού/παιδιου - καθημερινή αλλαγή περιβάλλοντος - ψυχολογική ισορροπία - την υποχρέωση να προσέχεις τον εαυτό σου/την εμφάνιση σου - τη δύναμη, τη θέληση και το κουράγιο να ασχοληθείς και να παίξεις με τα παιδιά σου με πολύ μεγαλύτερη λαχτάρα απ ότι αν ήσουν 24 ώρες το 24ωρο μαζί τους, ενώ και αυτά αντίστοιχα θα εχουν επίσης μεγαλύτερη λαχτάρα να παίξουν μαζί σου.

Χαχαχα. Καλε απο πού τα ξεθαψε όλα τα υπερ;;; Ειναι αντρας ο συγγραφεας του αρθρου; Κανεις φιλες: για να κανεις φιλες πρεπει να βγαινεις εξω. Αν το παιδι δεν ειναι αρρωστο… αν δεν εχεις να καθαρισεις το σπιτι… αν δεν εχεις να προγραμματισεις και να κανεις τα ψωνια κτλ κτλ. Χαλαρωνουν οταν ειναι αρρωστες; Δεν νομιζω εν το μωρο ή νηπιο θελει τη μαμα, ή και οι αντρούληδες μας δεν ξερουν προς τα πού πεφτουν οι καλτσουλες κτλ του παιδιου. Οσο αρρωστη και να ημουν παντα τα περι παιδιου και σπιτιου χρειαστηκε να περασουν απο τα χερια μου Υπνος το πρωι; Αν δεν αφορα πολυ μικρα μωρακια δεν νομιζω οτι ειναι καθολου δικαιη τποθεση αυτη. Εκτος αν θεωρειτε οτι καθημερινα ολα γινονται απο μονα τους. Και για δοκιμασε να μαγειρευεις , να σκουπιζεις, να εχεις μικρο στο ρηλαξ και ενα πιο μεγαλο παιδι να γκρινιαζει ή να θελει την προσοχη σου και μετα ας μιλησουμε για χρονο για διευρινση των γαστρονομικων οριζοντων της καθε μαμας και της απολαυσης της. Και ναι τί να πω βρίσκω πολυ μεγάλη ανεση στις φορμες και τις πυτζαμες μου. Δεν θα ηθελα καθολου να ειμαι αξιοπρεπως ντυμενη και να νιωθω οτι φροντιζω τον εαυτο μου. Απο ερευνα διαπιστωμενο οτι το 84% των "μαμαδων στο σπιτι" παραμελουν την εμφανιση τους και ειναι σε ψυχολογικα χειροτερη διαθεση λογω της ρουτινας τους, του μεγαλου περιορισμου τους στον ιδιο χωρο και της λιγοτερης επαφης τους με κοσμο κατα τη διαρκεια μιας ημερας. Συγγνωμη για το μακροσκελες κειμενο αλλα ειναι απιστευτα προσβλητικο στο μεγαλυτερο μερος του αυτο το αρθρο για τις μανουλες που δινουν ολο τους το ειναι και την υπαρξη τους στην οικογενεια και στα παιδια τους. Δεν θα επρεπε καν να δημοσιευονται ή να κοινοποιουνται. Κριμα!

Με τίποτα. Εάν δεν είχα βοήθεια, εάν έπρεπε να ειμαι όλη μερα καθε μερα με τη μωρο νομίζω θα τρελενομουν. Εγω ξεκίνησα πκη να δουλεύω στο χρόνο αλλα η δουλεια μου ειναι λίγες ώρες. Κ παλι ομως παντα είχα βοήθεια για να ξεσκάω λιγο. Δε μπορω να φανταστώ πως θα ήταν η ζωη μου αν δεν είχα έστω μια ωρα την ημέρα για το εαυτό μου κ για αυτα που θέλω να κάνω. Κ δεν εννοώ μόνο το βράδυ αφού εχει κοιμηθει το παιδι!

K EGW STO SPITI ME TA PAIDIA EIMAI K MALISTA ME 3 PAIDIA(5,5-3-K 8 MHNWN).DEN EINAI PANTA OLA RODINA ALLA EINAI MONADIKA,KA8E MERA EXOUN NA SOU DWSOUN KATI KAINOURIO KATI DIAFORETIKO!!EINAI POLY WRAIO NA MEGALWNEIS TA PAIDIA SOU K EIMAI POLY TYXERH POU TO ZW!!!