Το Μουντιάλ μέσα από τα γυναικεία μάτια

Οι άντρες υποστηρίζουν ότι οι γυναίκες δεν έχουν ιδέα από μπάλα και ότι το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι οι κοιλιακοί και τα γυμνασμένα σώματα των ποδοσφαιριστών. Τα οποία φυσικά και μας ενδιαφέρουν αλλά όχι μόνο αυτά. Συγνώμη αγαπητοί μου, αλλά θα σας χαλάσω λίγο το παραμύθι. Διότι υπάρχουμε και εμείς που περιμένουμε το Μουντιάλ με την ίδια προσμονή και αγωνία που το περιμένετε και εσείς.

Η δική μου επαφή με το βασιλιά των σπορ ξεκινάει από πολύ μικρή ηλικία. Η μαμά μου λέει ότι το 1982 που ήμουν πέντε, κολλούσα αποσβολωμένη μπροστά στην τηλεόραση και χαιρόμουν όταν έμπαινε γκολ. Η πρώτη δική μου ανάμνηση είναι από το Μουντιάλ του 1986. Θυμάμαι τον Ντιέγκο Μαραντόνα να με μαγεύει και φυσικά το γκολ με το «χέρι του θεού». Θυμάμαι τον αγαπημένο μου τότε Γκάρι Λίνεκερ να ανακηρύσσεται πρώτος σκόρερ. Από τότε δεν έχω χάσει κανένα Μουντιάλ. Πάντα παρακολουθώ όσους περισσότερους αγώνες μπορώ, διαβάζω εφημερίδες και άρθρα και φυσικά μάζευα και εγώ αυτοκόλλητα Panini.

Αν ανατρέξω στα πράγματα που θυμάμαι όλα αυτά τα χρόνια αυτά μάλλον θα είναι τα παρακάτω:

• Την αντιπάθεια μου για την Γερμανία που μάλλον ξεκίνησε το 1988 με το Ευρωπαϊκό και εδραιώθηκε το 1990 όταν η Δυτική (τότε) Γερμανία πήρε το Μουντιάλ.

• Τις επικές συζητήσεις για το αν ο Μαραντόνα ήταν καλύτερος από τον Πελέ. Φυσικά εγώ ήμουν με τον Μαραντόνα πάντα και για πάντα.

• Την πρώτη παρουσία της Εθνικής Ελλάδας σε Παγκόσμιο Κύπελλο

• Το κλάμα του Ρομπέρτο Μπάτζιο στον τελικό του 1994 μετά το χαμένο πέναλτι (φυσικά του συμπαραστάθηκα και εγώ δεόντως).

• Τον τελικό του 1998, που είδα στην Κύπρο και ήμουν οι μόνοι που ήμουν με τους Γάλλους.

• Τις αποφάσεις των διαιτητών στο Μουντιάλ του 2002 στην Νότια Κορέα που με έβγαζαν από τα ρούχα μου.

• Το 2002 θυμάμαι επίσης με πόση προσμονή περίμενα την εκπομπή στην Κρατική Τηλέοραση με τους δύο Αντώνηδες να δίνουν ρέστα (Αντώνης Πανούτσος και Αντώνης Καρπετόπουλος σε μεγάλα κέφια)

• Το πολύ επιτυχημένο στοιχηματικά Μουντιάλ του 2006 όπου ένα μήνα πριν ξεκινήσει είχα παίξει για νικήτρια την Ιταλία και για πρώτο σκόρερ τον Κλόζε και έβγαλα με μόλις έξι ευρώ τα βιβλία του καλοκαιριού.

• Την κουτουλιά του Ζιντάν στον Ματεράτσι πάλι το 2006 (που εδραίωσε την αντιπάθεια μου για τον Ζιντάν.

• Τους πανηγυρισμούς των Ιταλών που τελικά το πήρανε και το τραγούδι του Adriano Celentato, Azzurro  που μου είχε κολλήσει όλο το καλοκαίρι.

• Τον καταπληκτικό Ντίεγκο Φορλάν το 2010 που έκανε απίστευτα πράγματα.

• Τον τελικό του 2010 όπου η μεγάλη μου αγάπη Ολλανδία έχασε από την Ισπανία αλλά τελικά δεν στεναχωρήθηκα και πάρα πολύ γιατί και τους Ισπανούς τους αγαπώ.

Και πάμε στο σήμερα. Βραζιλία 2014. Όλοι λένε ότι τα Μουντιάλ στην Βραζιλία είναι μια κατηγορία μόνα τους. Είναι το πρώτο Μουντιάλ του γιού μου αν και δεν θα θυμάται πολλά πράγματα γιατί είναι μόλις τριών. Αλλά όταν μεγαλώσει θα μπορεί να λέει ότι το πρώτο Μουντιάλ που έζησε ήταν αυτό της Βραζιλίας. Προβλέψεις δεν μπορώ να κάνω. Αλλά οι συμπάθειες είναι πάντα οι ίδιες. Εκτός από την Ελλάδα μας πάντα η καρδιά μου γέρνει υπέρ της Ιταλίας, της Ολλανδίας, της Αργεντινής και της Ισπανίας. Και πάλι θα αντιπαθώ τους Γερμανούς και τους Βραζιλιάνους.

Και ένα tip για όσες δεν αγαπούν το ποδόσφαιρο όσο εγώ και βαριούνται φρικτά που οι άντρες όλη μέρα μιλούν για μπάλα, γκολ, διαιτησία, προγνωστικά και άλλα ακαταλαβίστικα. Βγείτε έξω και κάντε πράγματα με τις φίλες σας. Διαβάστε ένα καλό βιβλίο ή δείτε μια καλή ταινία ή μια καλή σειρά στην άλλη τηλεόραση. Χαζέψτε στις Ελληνίδες Μαμάδες και στο Είμαι Μαμά. Αλλά ακόμα και αν είστε στο ίδιο δωμάτιο με την τηλεόραση να παίζει μπάλα κάντε αυτό για το οποίο μας κατηγορούν οι άντρες: Εστιάστε στα ωραία αγόρια που τρέχουν πάνω κάτω και είμαι σίγουρη ότι θα βρείτε πολλές περιπτώσεις για να αναφωνήσετε WOW……