Σίγουρα ο καθένας μπορεί να λέει την γνώμη του και ακόμα πιο σίγουρα να μεγαλώνει τα παιδιά του όπως θέλει και να τους διδάσκει αυτά που πιστεύει ότι θα χρειαστούν στη ζωή. Αλλά μήπως πρέπει να υπάρχει πάντα και ένα σχέδιο β'; Μήπως εκτός του να μορφώνουμε τα παιδιά μας, πρέπει να τα κάνουμε να καταλαβαίνουν ότι ακόμα και αν κάτι πάει στραβά, θα είμαστε δίπλα τους στις αποφάσεις τους; Ότι δεν θα πάρουμε τον "βούρδουλα" (που έλεγαν και οι παλιοί) να τους δώσουμε ένα μάθημα, που δεν άκουσαν αυτά που τους διδάξαμε και που έκαναν το "αμαρτημα" να μείνουν έγκυος? Προσωπικά, είχα και έχω μια υπέροχη μητέρα και τρεις μεγαλύτερες αδελφές και όλες τους με έμαθαν από πολύ νωρίς για τις σεξουαλικές επαφές, για τα νοσήματα, για την προφύλαξη, για τις ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και θα μπορούσα να πω ότι ήξερα τόσα πολλά για το σεξ και το σώμα μου που μακάρι να τα ήξεραν όλα τα παιδιά στα 15 και στα 16. Το θέμα μου είναι όμως ότι όταν στα 19, γνώρισα τον άντρα μου (που φυσικά δεν ήξερα ότι θα γινόταν άντρας μου τότε) και έμεινα έγκυος (γιατί το αναθεματισμένο το προφυλακτικό έσπασε), δεν μπορούσα να στραφώ στην οικογένεια μου. Να τους πω τι? Ότι η αριστούχα κόρη τους, απόφοιτη ενός από τα παλιότερα και πιο διακεκριμένα ιδιωτικά σχολεία των βορείων προαστείων, με ένα λαμπρό μέλλον μπροστά της ως δευτεροετής αριστούχα φοιτήτρια ενός από τα καλύτερα πανεπιστήμια των Αθηνών, έμεινε έγκυος από έναν Τεφατζή (φοιτητής Γυμναστικής ακαδημίας); Να απογοητεύσω τους γονείς μου, που αναγκάζονταν να κάνουν 2 δουλειές για να έχω την καλύτερη μόρφωση, λέγοντας τους ότι θέλω να κρατήσω αυτό το υπέροχο πλάσμα γιατί νιώθω έτοιμη?Η απάντηση τους θα ήταν ότι είμαι πολλή νέα ακόμα για να δεσμεύσω την ζωή μου με παιδί κ με κάποιον που στην τελική δεν τον είχαν περάσει από σαράντα κύματα για να δουν αν είναι άξιος μου. Καταλήγοντας, να αποφασίσω να κάνω έκτρωση με δίπλα μου μόνο αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο (τον 'Αντρα μου) που ήθελε να το κρατήσουμε (και ας ήταν μόνο 21) και την κολλητή μου. Δεν νομίζω ότι έχω πάρει χειρότερη απόφαση στη ζωή μου. Ο υπέροχος αυτός σύζυγος και πατέρας έμεινε δίπλα μου σε όλες τις δυσκολίες που παρουσιάστηκαν (και ήταν πολλές) και αποδείχτηκε καλύτερος και από τους καλύτερους. Είμαι πλέον 30 ετών και παντρεμένη τα τελευταία 4 χρόνια. Έχω πλέον 2 υπέροχες πριγκίπισσες, 3 ετών και 1,5 ετών και τις λατρεύω πιο πολύ από την ζωή την ίδια-αλλά πάντα σκέφτομαι εκείνο το αγγελούδι, που τώρα θα ήταν 10 ετών. 'Οταν πριν κανά χρόνο, ήμουν σε μια φάση εξομολογητική και μίλησα στην μητέρα μου για το περιστατικό αυτό (γιατι τώρα πια ένιωσα ότι μπορούσα να μιλήσω), έκλαψε και μου είπε ότι δεν ήθελε ποτέ να δείξει ότι δεν θα ήταν κοντά μας, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο. 'Ηθελε να μας ενημερώσει για τον κόσμο, για το τι μπορεί να συμβει στα κορίτσια της, να μας εξηγήσει ότι είναι καλύτερο να είσαι λίγο πιο ώριμη όταν αποφασίζεις να ολοκληρώσεις την σχέση σου και όταν αποφασίζεις να κάνεις παιδί, αλλά ποτέ δεν ήθελε να νιώσουμε ότι δεν μπορούμε να στραφούμε σε εκείνη όταν θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε μια τόσο σοβαρή απόφαση.Τι να το κάνω τώρα ρε μανούλα? Αυτό που θέλω να πω, μανούλες (μεγάλες και μικρές), είναι ότι καλά κάνουμε και θέλουμε να μορφώσουμε τα παιδιά μας, καλά κάνουμε και θέλουμε να τους στρώσουμε το δρόμο για ένα υπέροχο μέλλον και καλά κάνουμε και θέλουμε να τα προστατεύσουμε από επιλογές που λόγω εμπειρίας θεωρούμε ότι δεν είναι σωστές.Αλλά να έχουμε πάντα στο μυαλό μας, να δείχνουμε στα παιδιά μας ότι όσο υπερπροστατευτικές και αν είμαστε (σε σημείο, ίσως υστερίας), ΠΑΝΤΑ ΜΑ ΠΑΝΤΑ είμαστε δίπλα τους. Ότι αποφάσεις και να πάρουν, ότι επιλογές και να κάνουν. Αυτός είναι ο ρόλος μας, από την στιγμή που αποφασίσαμε να τα φέρουμε στον κόσμο. Η ΜΑΝΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ. Συγνώμη αν σας κούρασα, αλλά ένιωσα ότι αυτό το παιδί, που έφερε στον κόσμο ένα παιδί, δεν πρέπει να διαβάλλεται αλλά να περιβάλλεται από αγάπη. Ίσως να ήταν λάθος επιλογή, αλλά ίσως να ήταν και σωστή. Δεν θα ξέρουμε ποτέ. Σημασία έχει να υπάρχει αγάπη και υποστήριξη για να μπορέσει να συνεχίσει μπροστά και όχι να σκέφτεται το "αν" της επιλογής της.