Ο διαφορετικός μας Άγγελος!
Ολα ξεκίνησαν οταν γνώρισα τον Γιαννη, τον μπαμπα του Αγγελου! Όλα εγιναν πολυ γρηγορα, ενα μηνα μετα την γνωριμια μας ηρθε η εγκυμοσυνη… Μικρη εγω (21), μικρος και ο μπαμπας (26), αποφασισαμε μαζι να συνεχισουμε αυτο το ταξιδι!
Ολα κυλουσαν περιεργα, δυσκολα, αλλα με πολλη αγαπη και ανυπομονησία να ερθει το αγορακι μας στον κοσμο!
Ηρθε!! 02-07-2012
Ημασταν δυσκολα, ακομα ανεργοι και οι δυο, αλλα μας βοηθουσαν και τα βγαζαμε τσιμα τσιμα περα…
Μετα αρχισαν να μπαινουν τα πραγματα σε μια σειρα και τσουπ χρόνισε ο Αγγελος!
Τοτε καταλαβαμε οτι κατι δεν παει καλα… Ο Αγγελος δεν αντιδρα οπως ολα τα υπόλοιπα παιδακια στην ηλικια του… Βασικα… δεν αντιδρα!! Το μονο που κανει ειναι να παίζει με μπουκάλια και να κλαίει ολη μερα.
Αρχισαμε να ψαχνουμε τι μπορει να του συμβαίνει, ρωταγαμε οπου μπορουσαμε και τελικα βρηκαμε μια καλη αναπτυξιολογο (να ‘ναι καλα η γυναικα!!) Εκεινη την ημέρα θα την θυμάμαι παντα, ηταν η 1η χειρότερη μερα της ζωης μου…
Ο Αγγελος ηταν 16 μηνων. Μετα απο την εξέταση εκεινο το βραδυ της Παρασκευης, η ανακοινωση της γιατρου…
– Ναι, το παιδι σας δεν ειναι μαλλον στα πλαισια του «φυσιολογικου». Θα αποκλεισουμε ομως πρωτα τον παθολογικό παραγοντα για ολο αυτο και μετα θα εχουμε καθαρη απαντηση για το τι συμβαινει ως τοτε… παρεμβαση!!
Και ξεκινησε ο αγωνας στα τυφλα! Ξεκινησαμε εξετασεις, εισαγωγη στο Παιδων και η ταλαιπωρια δεν περιγραφεται με λογια.. Το παιδι μου απλα εκλαιγε ολη μερα, το ξυπναγανε για να του παρουν αιμα καθε 3 και λιγο…. Μετα η εμπειρια της μαγνητικης, ο ακουολογικος ελεγχος, αιμα, ουρα, ολα… Το ζησαμε ολο το πακετο του πανικου, της ναρκωσης, της εξαντλησης και πανω απο ολα της ταλαιπωριας του παιδιου μου…
Δεν του αξιζε ολο αυτο.. Γεννηθηκε ετσι, δεν φερει ευθυνη καπου, γιατι να κλαιει να τρομαζει…. Ορκιστηκα σε οτι υπαρχει στο συμπαν οτι δεν θα το ξαναταλαιπωρησω ποτε ετσι…
Μετα απο ολα αυτα ξεκινησαμε «θεραπειες». Ηδη μεσα μου ειχα σκεφτει εντονα το κομματι του αυτισμου και με τρομαζε αρκετα ολο αυτο, οχι γιατι δεν γνωριζω τι ειναι, το ξερω απο πρωτο χερι. Κυριως γιατι φοβομουν για τον Αγγελο μου.Η πρωτη ερωτηση που εκανα παντου ηταν αυτη: «Υπαρχει πιθανοτητα να ειναι στο φασμα;» Καμια απαντηση (λογικο).
Μεχρι να το αποδεχθω μεσα μου περασε αρκετο διαστημα. Εκλαιγα καθε φορα που ημουν μονη μου, δεν μιλαγα πουθενα, ο πατερας του τα ιδια με μενα.. Πως μπορεις να αποδεχθεις ποτε κατι τετοιο; Μπορεις τελικα.. Η αγαπη ολα τα καταφερνει!! Οχι απλα μεσα στην εβδομαδα το ειχαμε αποδεχθει, αλλα ειχαμε ξεκινησει να ψαχνουμε τροπους να τον βοηθησουμε!
Ξεκινησαμε την παρεμβαση που ηταν απαραιτητη και περιμεναμε να δουμε τι θα γινει. Στο πρωτο μαθημα εκλαιγα. Τον εβλεπα οτι με τον καταλληλο χειρισμό το παιδι μου επικοινωνουσε. Εκανε μια αρχη δηλαδη!
Ολο αυτο συνεχισε μεχρι και σημερα που μιλαμε και ειναι 24 μηνων.
Το παιδι μου πια ειναι δεδομενο οτι ειναι στο φασμα του αυτισμου. Εχει κανει καποια βηματα, αλλα ακομα ειναι αρκετα πισω.. Περασαμε πολλα ξεσπασματα θυμου, πολλα ρατσιστικα σχολια και φυσικα μας μειωνουν ακομα και σημερα συγγενεις, λες και εμεις φταιμε..
Ειναι ενας αγωνας που δεν θα τελειωσει συντομα.. Δεν με απασχολει καθολου, θελω απλα ο αγγελος μου να ειναι καλα, λειτουργικος και να μοιραζει αγαπη οπως κανει ηδη απλα με ενα βλεμμα.. Μπορει να μην μιλαει και να ειναι διαφορετικος αλλα γι’ αυτο και μονο τον αγαπαμε παραπανω!
Γιαννης-Μιρκα-Αγγελος
[divider]
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Γεια σας και απο μένα είμαστε και εμείς σε αυτό το δρό μο μπράβο που το αποδεχτήκατε και βοηθάτε το παιδάκι σας. Ευτυχώς που δεν αδιαφορήσατε και τρέξατε υπομονή και επιμονή . Όταν το μάθαμε και εμείς έτσι αντιδράσαμε ξέρω όμως ότι στο τέλος θα κερδίσουμε πολλά ίσως όχι όλα αλλά πολλά καλό αγώνα. Παρέα με παιδιά τυπικής. Ανάπτυξης Επικοινωνία σε όλα Pecs μια καλή μέθοδος επικοινωνίας Πρωτοβουλίες Αγάπη μεταξύ. Σας ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ. ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΕ ΓΟΝΕΙΣ Καλούς φΐλους το σημαντικότερο Αυτά απο εμενα που τα περασα και τα περνάω ακόμα
Αν και δύο χρόνια μετά θα μου επιτρέψεις να εκφέρω άποψη, ούσα μητέρα ενός 3,5 ετών κοριτσιού με στοιχεία δαδ..Είναι γεγονός ότι το φάσμα του αυτισμού είναι πολύ κερδοφόρο στις μέρες μας...Και είναι επίσης γεγονός ότι λόγω του υψηλού κέρδους οι εμπλεκόμενοι φροντίζουν να αργήσουν όσο τους παίρνει την εκάστοτε θεραπεία ( επιβεβαιωμένο από κολλητό μου και ιδιοκτήτη λογοθεραπευτικου κέντρου). Η εμπειρία μου πλέον μου λέει το εξής : να τους δείχνουμε συνεχώς την αγάπη μας, να δουλεύουμε συνεχώς μαζί τους ( της εξηγω ακόμη και το γιατί βάζω αλάτι στο φαγητό) και να τους δίνουμε καθημερινά νέα ερεθίσματα...στοιχεία αυτισμού έχουμε όλοι μας. Άλλος ένα,άλλος πέντε κι άλλος είκοσι...αν οι σημερινοί 30++ γεννιόμαστε σήμερα, ένα μεγάλο ποσοστό θα είχε κάποιο σύνδρομο / διαταραχή... Δε θέλω να μειώσω τη σοβαρότητα της κατάστασης...Απλά τονίζω ότι όπως υπάρχουν σήμερα παιδιά με " θέματα", έτσι υπήρχαν πάντα..Και μεγαλώνοντας και καθώς ωριμάζει ο εγκέφαλος πολλά από αυτά επιλύονται. Αν οι άνθρωποι αυτοί που δεν είχαν 10 επιστημονικές ειδικότητες από πάνω τους τα κατάφεραν, σκεφτείτε εμείς..Που ως γονείς έχουμε συνήθως περισσότερη κοινωνική και κανονική μόρφωση, που έχουμε από 3 ετών λογοθεραπευτες,εργοθεραπευτες, νηπιαγωγούς με ειδίκευση στην ειδική αγωγή πόσο καλύτερα θα πάμε...Αποδοχή της διαφορετικότητας χρειάζεται και τιποτε άλλο...ο δρόμος είναι σίγουρα δύσκολος αλλά τα παιδιά μας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΩΣΤΑ...θα προτιμούσαμε δηλαδή να είχαν κάποια σοβαρή ασθένεια;;; Κάποιος ( δε θυμάμαι ποιος) είπε ότι στον αυτισμό η αποδοχή είναι η μισή θεραπεία...κι έχει δίκαιο...
Όπως όλοι μας έτσι και το μικρό σου κουκλάκι έχει την δική του αντιλειψη του κόσμου γύρω του. Μένω στο εξωτερικό και δουλεύω με παιδιά με ειδικές ανάγκες. Δεν μπορείς να φανταστείς για τι πράγματα είναι ικανά τα παιδιά με αυτισμό. Επειδή δουλεύω με μεγάλες ηλικίες τα βλέπω να ανθίζουν και να γίνονται ανεξάρτητα. Θα σου πω όμως πως η Ελλάδα είναι πολύ δύσκολη χώρα για αυτά τα παιδιά και για τις οικογένειές τους. Αλλά έχε υπομονή και κουράγιο με αυτά και μπόλικη αγάπη ο μικρός σου θα ανθίσει.