Όλα ήταν τέλεια!

Η δικη μου ιστορια διαφερει κατα πολυ με τις περισσοτερες ιστοριες που εχω διαβασει τελευταια. Ο λογος που θελω να μοιραστω μαζι σας τη δικη μου ιστορια ειναι για να σας δειξω και την εγχρωμη οψη αυτου του θειου δωρου.

Παντρευτηκαμε με το συζυγο μου και θελησαμε να ξεκινησουμε τη προσπαθεια αμεσως, πιστευοντας οτι δε θα μεινω αμεσως εγκυος…. και ομως διαψευστηκαμε! Στον ενα μηνα εγγαμου βιου εμεινα εγκυος… Τα συναισθηματα ποικιλα…. Το θελαμε πολυ αλλα από την αλλη λεγαμε και τωρα;; Τι κανουμε;;;; Πώς θα τα καταφερουμε;;; Φυσικα συνεχιστηκε η εγκυμοσυνη…

Για μενα ηταν μια υπεροχη εμπειρια. Δεν ειχα κανενα απολυτως προβλημα. Δουλευα κανονικοτατα διχως προβληματα μεχρι επτα μηνων… Ο γιος μου δε θελησε να με ταλαιπωρησει… λογω δουλειας περπατουσα πολυ και πραγματικα μου αρεσε. Μεχρι που ηρθε η μερα της γεννας!

Πεμπτη ξημερωματα αρχισα να εχω ενοχλησεις χαμηλα ανα μια ωρα. Δεν το σπουδαιολογησα…. Οι πονοι ομως οσο περνουσε η μερα γινονταν και πιο συχνοι… Μεχρι που ηρθε το απογευμα της Πεμπτης, οι πονοι ηταν του τεταρτου και ετσι αποφασισα να παω στη κλινικη… Αρχισε το προσωπικο να με ετοιμαζει μεχρι που εδειξε οτι εχω διαστολη 3. Τοτε ο γιατρος μου μου ειπε οτι δεν ειμαι ακομα για γεννα. Μεχρι το πρωι ομως θα εχω γεννησει. Μου ειπε να κανω μια βολτα και να ξαναπαω…. Σηκωθηκα, ετοιμαστηκα και εφυγα. Ντραπηκα ΤΟΣΟ πολυ που ειπα θα αντεξω τους πονους μεχρι σε σημειο που να πω ωπα… Δεν θα αντεχα κι αλλο ρεζιλικι να παω και να φυγω… Ετσι τουλαχιστον το εβλεπα τοτε…

Γυρισα σπιτι 18 χιλ. μακρυα…. Οι πονοι πιο συχνοι και πιο εντονοι… δε το εβαζα κατω… αντεχα… Μεχρι που στις 2 τα ξημερωματα Παρασκευης πλεον νιωθω ενα δυνατο πονο και μεχρι να παρω ανασα και να πω ουφ περασε, ερχεται ενας πιο ισχυρος. Εκει ειπα στοπ. Ξυπναω τον συζυγο και του λεω φυγαμεεεεεε. Οι πονοι 5λεπτοι, η αποσταση μεγαλη… Αστα. Φτανω στη κλινικη, απεναντι τα μπαρακια γεματο κοσμο εξω. Με πιανει πονος, του λεω «Περιμενε λιγο μη περασω σα τη γκαβη» χαχαχα

Μπαινω μεσα στη κλινικη, τους λεω «Ηρθα για γεννα…»

Ανεβαινω πανω στον οροφο, ανοιγει μια νοσοομα, της λεω ποια ειμαι και εκεινη μου λεει το θεικο «Μα που ειστε;;; Απο το απογευμα σας περιμενουμε!» Τους ειχε ειδοποιησει ο γιατρος.

Ετοιμαζομαι, μπαινω στο χειρουργειο εντελως χαλαρη και ηρεμη. Ηξερα οτι ολα θα πηγαινα καλα. Αρχιζουν να φερνουν κατι κουταλες, μπολ και τοτε αφθορμητα λεω: τι θα φαμε;;;;; Γελουσαν ολες μεσα… Ερχεται και ο γιατρος, πηγαιναμε για φυσιολογικο τοκετο με επισκληριδιο φυσικα. Σπρωχνω μια τιποτα, στην τριτη βγαινει το κεφαλι, στην τεταρτη ολος ο παιδαρος…. Κλαματα χαρας…. Απιστευτη αισθηση! Ιδιως οταν τον εφεραν μπροστα μου. Εκεινη τη στιγμη ενιωσα ευλογημενη που ειχα τετοια εγκυμοσυνη και γεννα.

ΟΛΑ ΗΤΑΝ ΤΕΛΕΙΑ!

μαμά Κάλλια

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com