Όταν ένας έφηβος ξαναβρίσκει τη μητέρα του μέσα σε ένα βιντεοπαιχνίδι

Η παρακάτω -πραγματική όπως διαφαίνεται- ιστορία εμφανίστηκε πριν από καιρό στο thisisgame.com.

Πρόκεται για μία συγκινητική εξιστόρηση του πώς είναι να χάνεις από τη ζωή σου κάποιον που αγαπάς και να τον ξαναβρίσκεις στο πιο απίθανο μέρος.

Διαβάστε επίσης: Κράτησε ζωντανή την ανάμνηση του πατέρα του σε ένα βιντεοπαιχνίδι – μία ιστορία που συγκινεί

Ακολουθεί η μετάφραση από κάτω.

–

Δυο χρόνια πριν περίπου, αγόρασα το παιχνίδι Animal Crossing.

Είχε πλάκα για λιγάκι, εγώ και ο αδελφός μου το παίξαμε περίπου ένα μήνα και μετά το βαρεθήκαμε.

Πάντα όμως προσπαθούσα να κάνω τους γονείς μου να αγαπήσουν τα βιντεοπαιχνίδια, και το Animal Crossing φαινόταν αρκετά απλό για να τους κάνει να ενδιαφερθούν.

Είπα στη μητέρα μου να φτιάξει το σπίτι της και σύντομα ξεκίνησε να κολλάει με το παιχνίδι.

Όταν ήταν παιδί, πέρασε πολυομελίτιδα, ενώ πλέον υπέφερε από πολλαπλή σκλήρυνση κατά πλάκας.

Τον περισσότερό της χρόνο τον περνούσε μέσα στο σπίτι, εκτός από μια δυο φορές που πήγαινε για ψώνια ή στην εκκλησία.

Την κούραζε να περνάει όλη τη μέρα της στο σπίτι καθηλωμένη σε ένα αναπηρικό καροτσάκι, κι έτσι ήταν υπέροχο που έβρισκε μια ανακούφιση παίζοντας Animal Crossing.

Περνούσε τόσο χρόνο με το παιχνίδι που της έγινε κάτι σαν εμμονή.

Έπαιζε τόσο πολύ που την κοροϊδεύαμε.

Ξεπλήρωσε το σπίτι που έφτιαξε στο παιχνίδι.

Μάζεψε όλα τα απολιθώματα κτλ.

Κάθε φορά που την έβλεπα να παίζει, πίστευα πως το παιχνίδι θα πρέπει λογικά να είχε από καιρό σταματήσει να είναι ενδιαφέρον για εκείνη, μα εκείνη συνέχιζε να παίζει – ακόμη και αφού εγώ και ο αδελφός μου είχαμε από καιρό σταματήσει.

Η κατάσταση της υγείας της σταδιακά χειροτέρευε και τελικά σταμάτησε να παίζει.

Πριν από ένα χρόνο περίπου, έφυγε από τη ζωή.

Είχα ξεχάσει το Animal Crossing, είχα ενάμιση χρόνο να το παίξω.

Σήμερα, όμως, αποφάσισα να επισκεφτώ και πάλι το χωριό του και να δω πώς ήταν τα πράγματα.

Είχαν φυτρώσει παντού αγριόχορτα.

Οι χωρικοί αναρωτιούνταν πού είχαμε εξαφανιστεί εγώ και η μαμά μου.

Έπειτα πήγα στο γραμματοκιβώτιό μου.

ήταν γεμάτο γράμματα και δώρα – όλα τους από τη μαμά μου.

Κάθε γράμμα ήταν σχεδόν πανομοιότυπο.

«Σε σκέφτομαι. Πιστεύω θα σου αρέσει αυτό το δώρο. Με αγάπη, η μαμά».

Παρόλο που είχα σταματήσει να παίζω, εκείνη συνέχιζε να μου στέλνει δώρα.

Θυμάμαι τώρα πως την κορόιδευα που συνέχιζε να παίζει αφού είχε στην ουσία κάνει ό,τι μπορούσε να κάνει κανείς στο παιχνίδι, και συνειδητοποιώ πως μάλλον περνούσε το χρόνο της προσπαθώντας να μαζέψει δώρα για μένα.

Όπως και να ‘χει, ξέρω ότι είναι μάλλον μελό, αλλά μου έκανε εντύπωση το πόσο πολύ με επηρέασε όλο αυτό και σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας.

Παιδιά, εκφράστε στους γονείς σας την αγάπη σας γι’ αυτούς με όποιο τρόπο μπορείτε, όσο έχετε ακόμη αυτή τη δυνατότητα.