Πώς είναι το να είσαι γυναίκα και να μη θέλεις παιδιά

Γράφει η Bri Seeley για τη HuffPost 

Πολλά έχουν γραφτεί τελευταία σχετικά με το αυξανόμενο φαινόμενο των νοικοκυριών χωρίς παιδιά. Έχω διαβάσει διάφορα άρθρα που αναφέρουν ολοένα και περισσότερες γυναίκες και ζευγάρια που επιλέγουν αυτό τον τρόπο ζωής. Τα άρθρα αυτά περιγράφουν το αντίκτυπο που έχει η επιλογή αυτή στην κοινωνία και τις έρευνες που έχουν διεξαχθεί επάνω σε αυτό το φαινόμενο. Παρά το αυξανόμενο αυτό φαινόμενο, θεωρώ πως από τα άρθρα αυτά λείπει μία πολύ σημαντική πτυχή του θέματος – πώς είναι σήμερα στην κοινωνία μας το να είσαι άτεκνη γυναίκα;

Πάντοτε το γνώριζα. Όταν όλες οι φίλες μου έπαιζαν με κούκλες, εγώ έπαιζα σχολείο και ήμουν η δασκάλα ή έντυνα τις Barbie μου με την τελευταία λέξη της μόδας για να γίνουν δυναμικές γυναίκες.

Στα 24 άρχισα να ζητώ από τους γιατρούς αν θα μπορούσα να στειρωθώ. Κάθε χρόνο, ανέλυα τους λόγους μου στην ετήσια εξέτασή μου – κάθε χρόνο τα ίδια. Σε κάθε μου επίσκεψη ο γιατρός μού έλεγε πως ήμουν πολύ μικρή και μου έλεγε να σκεφτώ τι θα γινόταν αν άλλαζα γνώμη. Η αλήθεια είναι όμως πως δεν άλλαξα γνώμη. Για την ακρίβεια, η επιθυμία μου να μην αποκτήσω παιδιά μεγάλωνε με κάθε μου επίσκεψη.

Δεν ξύπνησα ξαφνικά μ’ αυτή την επιθυμία – μιλούσα ανοιχτά για το θέμα και το πόσο δεν με ενδιέφερε να αναπαραχθώ, από το γυμνάσιο. Τότε ήταν που άκουσα τα πρώτα «θα αλλάξεις γνώμη», από τις κολλητές μου φίλες μάλιστα. Ήταν λες και η απόφασή μου δεν ήταν σημαντική επειδή δεν συνάδει με τη ζωή που οι γυναίκες υποτίθεται πως πρέπει να επιδιώκουν.

Και φτάνουμε στο κολλέγιο. Το αγόρι μου μιλούσε ακατάπαυστα για το ρόλο του στη ζωή ως πατέρας. Όταν του είπα πως θέλω να κάνω καριέρα και όχι οικογένεια, η απάντησή του ήταν ίδια με των άλλων πιο πριν «Θα αλλάξεις γνώμη». Τον ρωτούσα διαρκώς αν ήθελε να στοιχηματίσει τη μελλοντική του ευτυχία στην πιθανότητα, η οποία ήταν μικρή, πως θα αλλάξω γνώμη.

Στο κολλέγιο επίσης έβλεπα τις κοπέλες της αδελφότητάς μου να μαζεύονται στο υπόγειο και να συζητούν τα ονόματα των μελλοντικών παιδιών τους. Με προσκάλεσαν να συμμετάσχω μια φορά στη συζήτηση, αλλά οι εκκεντρικές μου απόψεις με απέκλεισαν γρήγορα από οποιαδήποτε μελλοντική συζήτηση. Μία κοπέλα, της οποίας ο πατέρας ήταν ειδικός σε θέματα γονιμότητας, δεν συγκρατήθηκε και σχολίασε «Οι γυναίκες πρέπει να κάνουν παιδιά. Ξέρεις πόσες γυναίκες θα πέθαιναν για να είναι στη θέση σου;» Τα βλέμματα των άλλων κοριτσιών στον κύκλο έλεγαν «Σίγουρα κάτι δεν πάει καλά με αυτήν».

Τα ραντεβού που βγήκα στα 20 μου έδωσαν ακόμη περισσότερες ευκαιρίες σε ανθρώπους να αμφισβητήσουν τις πεποιθήσεις μου. Έμοιαζε πρόωρο να αναφέρομαι στο θέμα αυτό στα πρώτα ραντεβού, αλλά την ίδια στιγμή δεν ήταν και δίκαιο να κρύβω τις απόψεις μου. Ανακάλυψα πως οι άντρες δεν ήταν λιγότερο επικριτικοί από τις συνομήλικές μου. Άκουσα σχόλια όπως «Αυτό είναι ανώμαλο» ως «Και πώς θα συνεχιστεί το γενεαλογικό σου δέντρο;» και «Τι γυναίκα θέλει κάτι τέτοιο για τη ζωή της;» ή «Μάλλον θα είχες μία τραυματική παιδική ηλικία». Από τη μία η συνεχής προβολή των δικών τους πεποιθήσεων με έκανε να θέλω να κρύψω την επιθυμία μου για μια ζωή χωρίς παιδιά. Από την άλλη όμως, έγινε ένα τέλειο φίλτρο και γρήγορα ξεσκαρτάρισα άντρες που δεν θα μου ταίριαζαν όπως και να ‘χει.

Ένα μήνα πριν τις ετήσιες εξετάσεις μου το 2012, σταμάτησα να παίρνω τα αντισυλληπτικά μου. Ένα χρόνο από τα 30 μου και παρουσίασα ξανά τους λόγους μου στο ραντεβού μου για το γιατρό. Η απάντηση της φυσιοπαθητικού μου ακουγόταν σα χαλασμένος δίσκος «Όχι μέχρι να γίνεις 30».

Ήμουν έξαλλη. Ζητούσα μία επέμβαση έξι χρόνια συνεχόμενα, χωρίς να αλλάξω επιθυμίες, απόψεις και πεποιθήσεις. Γιατί συνέχιζε να αρνείται η ιατρική κοινότητα το προσωπικό μου δικαίωμα στη στείρωση; Επιχείρησα να της εξηγήσω τους λόγους, δίνοντας παραδείγματα από άντρες που μπόρεσαν να κάνουν βασεκτομές στην ηλικία των 21, αλλά εκείνη ήταν ανυποχώρητη. Ο θυμός μου φούντωνε με αυτή την κραυγαλέα περίπτωση σεξισμού. Ποια η διαφορά ενός ενήλικα άντρα που αποφάσιζε πως δεν ήθελε να τεκνοποιήσει και μίας ενήλικης γυναίκας που είχε πάρει την ίδια απόφαση; Γιατί δεν μπορούσα να είμαι εγώ αυτή που θα αποφάσιζε για τη ζωή της; Και γιατί, με όλες τις εξελίξεις στην υγεία και τα δικαιώματα των γυναικών, αναγκάζονταν οι γυναίκες ακόμη να συμμορφώνονται με το πώς ορίζει η κοινωνία το πώς οι γυναίκες θα πρέπει να ζουν τη ζωή τους; Η κοινωνία έχει αρχίσει να αναγνωρίζει πως τα ιδανικά της στερεότυπης πυρηνικής οικογένειας ήταν παρωχημένα, κι όμως την ίδια στιγμή αυτά τα ιδανικά συνέχιζαν να επιβάλλονται – βλάπτοντας εκείνος που επέλεγαν να ζήσουν έξω από αυτό το πλαίσιο.

Μια εβδομάδα αργότερα αποφάσισα να παρακάμψω το γιατρό μου και να ψάξω στο διαδίκτυο τις επιλογές μου. Είχε έρθει η ώρα να πάω κατευθείαν στην πηγή. Έκλεισα ραντεβού με μία γυναικολόγο η οποία θα μπορούσε να προχωρήσει με την επέμβαση. Στη διαδρομή με το αυτοκίνητο μου άρχισα να προετοιμάζομαι ψυχολογικά και ετοίμαζα να επιχειρηματολογήσω σε κάθε ερώτηση που θα μπορούσε να μου κάνει. Είχα εξετάσει τις επιλογές της υιοθεσίας, τα στατιστικά των ορφανών παιδιών στον κόσμο (153 εκατομμύρια παγκοσμίως), τα στοιχεία ικανοποίησης και μετάνοιας για τη γυναικεία στείρωση (76-98 τοις εκατό ικανοποίηση και 7-17 τοις εκατό μετάνοια παγκοσμίως) και είχα έτοιμες τις σημειώσεις που είχα κρατήσει τα τελευταία χρόνια.

Η επίσκεψη είναι σύντομη. Της ανέλυσα την έρευνα που είχα κάνει σχετικά με τις επιλογές μου, τις απόψεις μου για την υιοθεσία σε περίπτωση που άλλαζα γνώμη και το ιστορικό πίσω από την απόφασή μου. Ευτυχώς, παρά το άγχος και το συναισθηματισμό της παρουσίασής μου, κατάφερα να επικοινωνήσω με πάθος τη στάση μου αρκετά καλά και πραγματοποίησε την επιθυμία μου. Το ραντεβού προγραμματίστηκε για έξι εβδομάδες αργότερα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το αίσθημα της ανακούφισης που ένιωσα μετά τη διαδικασία. Παρόλο που ήμουν ναρκωμένη, κατάφερα να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου σε όλο το εξ ολοκλήρου γυναικείο προσωπικό που υποστήριξε την απόφασή μου να μου δώσω τη δύναμη.

Έχουν περάσει δύο χρόνια από την επέμβασή μου. Παρά τον αριθμό των γυναικών που ζουν χωρίς παιδιά ο οποίος αυξάνεται, ακόμη έχω να αντιμετωπίσω σχόλια και κριτική από ανθρώπους που σχεδόν δεν με γνωρίζουν (και σαφώς δεν με καταλαβαίνουν). Είναι καιρός η κοινωνία να σταματήσει να τσουβαλιάζει τις γυναίκες που δεν ανήκουν στην πυρηνική οικογένεια μαζί με τις άλλες στα στατιστικά στοιχεία και να αρχίσει να συνειδητοποιεί πως είμαστε και μεις πάνω απ’ όλα γυναίκες. Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με την απόφασή μας να ζήσουμε μία ζωή χωρίς παιδιά και δεν υπάρχει απολύτως κανένα πρόβλημα με εμάς ως ανθρώπους. Η απόφασή μας να μην κάνουμε παιδιά δεν μας κάνει λιγότερο γυναίκες από εκείνες που επιλέγουν να γίνουν μητέρες. Σίγουρα, όλες μας γεννιόμαστε με ένα σώμα που είναι σε θέση να τεκνοποιήσει, αλλά δεν μπορούμε όλες προορισμένες να γίνουμε μητέρες. Το να γίνεις μητέρα είναι μία προσωπική απόφαση που όλες οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να πάρουν από μόνες τους, χωρίς να επηρεάζονται από την πίεση της κοινωνίας.