Δεν μπορώ να χαρώ τίποτα…
Είμαι μαμά μιας κορούλας 4 μηνών. Είμαι 38 ετών και αυτό είναι το τρίτο μου παιδάκι. Ήρθε στη ζωή μου ξαφνικά!
Όταν έμαθα πως είμαι έγκυος, έκλαιγα επειδή ήταν κάτι που είχα αποκλείσει, δεν ήθελα άλλα παιδιά. Έχω δυο αγόρια, 18 και 13 ετών. Τα λατρεύω και δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτά… Για να μην μακρυγορώ, ο άντρας μου ενθουσιάστηκε! Με καθησύχασε και αποφασισαμε να το κρατήσουμε, άλλωστε δεν μπόρεσα να κάνω διακοπή κύησης… Πώς να το κάνεις όταν ακούς μια καρδούλα να χτυπά!
Γεννήθηκε η μπεμπούλα μας 27 Απριλίου, ήμουν χαρούμενη..! Γυρίσαμε σπίτι, με λαχτάρα περίμενα πότε θα ξυπνήσει για να τη θηλάσω.
Στην 4η εβδομάδα άρχισε η κόλαση μου, στην οποία ζω εδώ και τέσσερις μήνες. Επιλόχειος κατάθλιψη! Άγχος ατελείωτο και ανεξήγητο, χωρίς ιδιαίτερο λόγο, ειδικά τα μεσημέρια που υπάρχει ησυχία! Δεν μπορώ να χαρώ τίποτα, είμαι μονίμως λυπημένη… Κάνω άσχημες σκέψεις τύπου «Μήπως δεν έπρεπε να προχωρήσω σε τρίτη γέννα;«, «Μήπως δεν ήμουν έτοιμη;» και διάφορα τέτοια… Δεν ξέρω τι να κάνω, φοβάμαι την θεραπεία, φοβάμαι τα χάπια τα αντικαταθλιπτικά, τι παρενέργειες έχουν;
Έχω κουραστεί με αυτή την κατάσταση… Αν κάποια μαμά έχει περάσει παρόμοιο θέμα με εμένα και έχει κάνει θεραπεία, ας μου δώσει κάποια συμβουλή… Έχω δοκιμάσει κάτι αγχολυτικά, είμαι κάπως καλύτερα, αλλά γενικά δεν βλέπω βελτίωση! Έχω αναστατώσει την οικογένειά μου, η μητέρα μου και ο άντρας μου είναι αυτοί που με στηρίζουν σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο που περνάω…
Ξέρω πως περνά αργά ή γρήγορα, αλλά πόσο ακόμα να αντέξω;
μαμά Α.
Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;
Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com
Ομοιοπαθητικη!!!!!!!!!!!!!!!!! βρεθηκα σε πολυ χειροτερη θεση...μετα απο τη γεννα...με πηγαν σε ομοιοπαθητικο γιατι μονη μου δεν ημουν σε θεση να σκεφτω σωστα....και μεσα σε λιγο διαστημα αρχισα να χαιρομαι ξανα τη ζωη και το παιδι μου!!!!!!!!!!!
Μην κλεινεσαι μεσα στο σπιτι !! Κανε μερικα πραγματα που σε ευχαριστουν, οπως να πας σε μια φιλη σου για καφε (με το μωρο η χωρις.. μπορει καποιος αλλος να το κρατησει για 1-2 ωρες). Ντυσου ομορφα, και περιποιησου τον εαυτο σου. Παρε τον αντρα σου και πηγαινετε μια βολτα για εναν καφε η ενα σινεμα. Το μωρακι χρειαζεται την φροντιδα σου, αλλα πανω απο ολα χρειαζεται μια χαρουμενη μαμα με αυτοπεποιθηση που να περναει και αυτη ωραια. Προγραμματισε να αφιερωνεις 1-2 ωρες της ημερας μονο σε εσενα, κανοντας κατι που σε ευχαριστει (καποιο χομπι, μια ασχολια η απλα μια βολτα εξω). Εχω περασει παρομοια κατασταση και ξεμπλοκαρα μονο οταν καταλαβα πως πρεπει να περναω και εγω καλα... χωρις τυψεις! Ειναι απαραιτητο.
Δοκίμασε να μιλήσεις και με αυτούς τους ανθρώπους. Από συγγενικό μου πρόσωπο έμαθα ότι βοηθάνε πολύ. http://www.fainareti.gr/grammi-epikoinonias Να χαίρεσαι την οικογενειά σου και καλή δύναμη, Β.
Να αφήσεις τα φάρμακα που ειναι η τελευταία λυση και σκεπάζουν δεν λύνουν το προβλημα και να δεις εναν ψυχοθεραπευτη ψυχολόγο, γνωστικης συμπεριφοριστικης κατεύθυνσης ,δεν παίρναει απο μονο του χωρις να αφήσει τα σημάδια του...η υπαρχει περίπτωση να επιστρέψει οταν θα εισαι πάλι ευάλωτη ....
Καλημέρα!! Σε καταλαβαίνω απόλυτα! Έχω ένα παιδάκι 18 μηνών το οποίο λατρεύω και το οποίο ήθελα σαν τρελλή. Μόλις όμως γέννησα έπαθα επιλόγχιο κατάθλιψη. Από τη μια δεν ήθελα το μωρό μου και έλεγα συνεχώς ότι καλύτερα θα ήταν να μην έκανα ποτέ παιδί, επειδή δεν άντεξα τη στέρηση της ελευθερίας μου και την πίεση της ευθύνης, αλλά από την άλλη ήθελα να το θηλάσω αποκλειστικά και να του προσφέρω τα καλύτερα και ένιωθα τύψεις από τις αρνητικές μου σκέψεις. Ήταν ένας φαύλος κύκλος. Ο γυναικολόγος μου πρότεινε αντικαταθλιπτικά τα οποία δεν πήρα γιατί θα έπρεπε να σταματήσω το θηλασμό (έτσι μου είπε). Πέρασα άσχημους 3 μήνες με αϋπνίες, άγχος, κλάμα. Πίστευα ότι τέλειωσε η ζωή μου και έλεγα στην μικρή μου αδερφή να μην κάνει ποτέ μωρό. Γύρω στους 6 μήνες πέρασε τελειωτικά και τώρα είμαι και πάλι έγκυος! Σίγουρα θα περάσει, σίγουρα! Εγώ διάβαζα συνεχώς γιαυτό στο ιντερνετ και είχα ενημερωθεί πλήρως. Να μιλάς με κάποιον, να λες τις σκέψεις σου, με κάποιον που ξέρεις ότι δεν θα σε κρίνει. Εμένα αυτός δεν ήταν ο άντρας μου γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει τι περνούσα. Δεν τον κρίνω όμως γιατί νόμιζε ότι με το να το αγνοήσει θα περνούσε από μόνο του. Με βοήθησε πολύ ένας παιδικός μου φίλος ψυχολόγος! Να χαίρεσαι το παιδάκι σου και σίγουρα θα περάσει! Να σκέφτεσαι θετικά!