Καλημέρα, Απο αυτά που διάβασα δεν είδα κάπου να αναφέρεις οτι η κατάθλιψη είναι επιλόχεια....Σίγουρα εσύ ξέρεις απο τι μπορεί να προκλήθηκε και απο την στιγμή που είσαι έτοιμη να ζητήσεις βοήθεια να ξέρεις οτι βρίσκεσαι σε πολύ καλό δρόμο... Έκανα ομοιοπαθητική και για κατάθλιψη και για κρίσεις πανικού που μου εκδηλώνονταν με πολλά ψυχοσωματικά συμπτώματα.... Είχα πολύ καλά αποτελέσματα, σχεδόν απο τις πρώτες 2 βδομάδες, σε σημείο που σχεδόν έπιανα τον εαυτό μου να κοροϊδεύει τους ανθρώπους που κατέφευγαν σε ψυχολόγους ή και ψυχιάτρους και ακολουθούσαν φαρμακευτική αγωγή. Στην κυριολεξία μετά απο περίπου 8 μήνες ομοιοπαθητικής αγωγής πίστευα πλέον οτι το θέμα κατάθλιψη και κρίσεις πανικού δεν με αφορά καθόλου.... ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ!!!!! Ξεκίνησαν σταδιακά να μου ξαναέρχονται όλα, ωσπου σε έναν μηνα περίπου ήμουν ένα ερείπιο.....εκτος απο τις κρίσεις πανικού που ξαναήρθαν σε πολύ πιο επιθετική μορφή και με πολύ πιο ακραία συμπτώματα, είχα φτασει σε σημείο να κλαίω 24 ωρες το 24ωρο, οι σκέψεις είχαν πλέον ξεφύγει με το να φτιάχνει το μυαλό μου τα πιο απίθανα καταστροφικά σενάρια απο το τίποτα...ζούσα έναν εφιάλτη με πολλά άλλα μαζί! Οι συζητήσεις με τον ομοιοπαθητικό κατέληγαν στο "κανε υπομονή μέχρι να πιάσει η νέα αγωγή" ή "να δουμε τώρα που ανεβάσαμε την δυναμοποίηση τι αποτέλεσμα θα έχουμε σε καμια βδομάδα".Πήρα άδεια απο την δουλεία μου γιατι πλέον δεν ήμουν σε θέση να αντεπεξέλθω και τότε κλεισμένη στο σπίτι κατάλαβα οτι η βοήθεια που θα έπρεπε να ζητήσω εδω και καιρό ήταν απο άλλο γιατρο και οχι τελικά απο εναλλακτικές θεραπείες....Έκλεισα ραντεβού για την ίδια μέρα κιόλας, δεν είπα σε κανέναν τίποτα, το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν τα παιδια μου που έπρεπε επιτέλους να ξαναδούν την μητέρα τους να χαμογελάει πραγματικά, να βλέπουν την μητέρα τους να ξεκαρδίζεται στα γέλια με την ψυχή της και όχι έναν άνθρωπο που προσποιούνταν με ένα ψεύτικο χαμόγελο οτι είναι καλά... Ξεκίνησα μια πολύ ήπια αντικαταθλιπτική αγωγή, είμαι ακόμη στους πρώτους μήνες και είμαι ήδη πάρα πολύ καλά. Αν και η γιατρός με διαβεβαίωσε οτι δεν θα μας πάρει πάνω απο ένα χρόνο η αγωγή, τώρα πλέον δεν έχω κανένα πρόβλημα να την συνεχίσω για όσο χρειάζεται, πάντα με την καθοδήγηση του γιατρού...Δεν φοβάμαι τα φάρμακα, δεν είμαι φυτό, αντιθέτως είμαι πλέον πιο φυσιολογική και απο τους φυσιολογικούς... Εχω καταλήξει, χωρίς να θέλω να κατακρίνω, οτι τουλάχιστον στην δική μου περίπτωση, η ομοιοπαθητική "κοιμησε" για λίγους μήνες την κατάθλιψη, χωρίς να την θεραπεύσει, με αποτέλεσμα όταν ήρθαν και άλλες δυσκολίες στην ζωή μου να κάνει την εμφάνισή της ξανά....Και επειδή η ζωή είναι καθημερινός αγώνας πρέπει να βρούμε την δύναμη, από όπου και αν προέρχεται αυτή, να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες....Από την κατάθλιψη ταλαιπωρούνται πάρα πολλοί άνθρωποι και δυστυχώς δεν έχουν όλοι την δύναμη να ζητήσουν βοήθεια...είτε επειδή δεν την αναγνωρίζουν είτε επειδή φοβούνται να ζητήσουν βοήθεια μην και τυχόν καταλήξουν μια ζωή με φάρμακα....ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ!!! Γλυκιά μου κάνε αυτό που πιστεύεις καλύτερο για τον εαυτό σου, αλλά μην κλείνεις πόρτες σε κάτι άλλο αν δεν βλέπεις αποτέλεσμα σε αυτο που αποφάσισες αρχικά...Εύχομαι να σου είναι περαστική αυτή η περιπέτεια με όποιον τρόπο αποφασίσεις να την αντιμετωπίσεις!