Η κουνιαδόπληκτη

Οι περισσοτερες ειναι πεθεροπληκτες, εγω ειμαι κουνιαδοπληκτη!!!!

Η ιστορια μου ξεκιναει 4 χρονια πριν, οταν γνωριζω τον αντρα μου! Ενας ανθρωπος απλος που δεν του αρεσουν καθολου οι εντασεις…

Μετα απο καποιες μερες γνωριζω και την οικογενεια του.. Οι γονεις του απλοι ανθρωποι, οχι πολυ ομιλητικοι, ομως με καλοδεχτηκαν χωρις πολλα πολλα.. Εχει επισης και δυο αδερφες και οι δυο μεγαλυτερες του αντρα μου!

Με τον αντρα μου συζησαμε στον πρωτο μηνα σχεσης, υστερα αρραβωνιαστικαμε και μετα το Πασχα εμεινα εγκυος και καλοκαιρι παντρευτηκαμε..

Χριστουγεννα γεννησα και δυστυχως τον απελυσαν απο την δουλεια οποτε ξενοικιασαμε και αναγκαστηκαμε να μεινουμε στο πατρικο σπιτι του αντρα μου, οπου εκει ζουμε ο πεθερος μου, η πεθερα μου και η μεσαια κουνιαδα μου. Η αλλη μενει σε δικο της σπιτι με τον αρραβωνιαστικο της…

Στην αρχη ολα κυλουσαν αρμονικα…

Με την μεγαλυτερη αδερφη του αντρα μου ειχαμε αρκετα καλες σχεσεις, πολυ καλες θα ελεγα, γιατι ηταν και πιο κοντα στον αντρα μου και ηταν πολυ δεμενοι. Με την μεσαια του αδερφη τα πραγματα ηταν τυπικα…

Στο σπιτι υπαρχουν 4 δωματια, στα δυο που επικοινωνουν μεταξυ τους μενουμε εμεις με τα μωρα, στο αλλο τα πεθερικα μου και το αλλο που ειναι διπλα απο την κουζινα μενει η κουνιαδα μου…

Ολα ξεκινησαν λοιπον οταν αγορασα δυο κιλα τυροπιτακια (χαχαχα, αστειο) Αγοραζουμε λοιπον με τον αντρα μου τα ΤΥΡΟΠΙΤΑΚΙΑ και φευγουμε για ενα τεταρτακι για να παμε να αγορασουμε κατι για τα μωρα, γυρναμε στο σπιτι, κανουμε καφε και καθομαστε ολοι στο μπαλκονι, ο αντρας μου, η αδερφη του και εγω…

Ψαχνουμε λοιπον τα τυροπιτακια να φαμε, βρε που ειναι; Δυο κιλα ηταν! Ψαχνουμε απο εδω, απο κει… Τρωω μια φρικη και λεω καλα, ειναι δυνατοοοοον χαθηκαν δυο κιλα τυροπιτακια;

Και μου απανταει η κουνιαδα μου με ενα υφακι ολο στυλ «Ετσι ειμαστε εμεις, οταν βλεπουμε κατι, το τρωμε…» και φευγει!!!!

Δεν δινω σημασια εκεινη την ωρα, μετα ομως απο καποιες ωρες μιλοντας με την θεια τους μαθαινω πως τα εφαγε αυτη. Επειδη δεν ηταν σπιτι, της στελνω ενα μηνυμα στο κινητο και της λεω:

Δεν με πειραξε που εφαγες τα τυροπιτακια και ποτε δεν θα με πειραζε κατι τετοιο, απλα εφοσον με εβλεπες να ψαχνω, μπορουσες να μου πεις «Ξερεις, τα εφαγα» και θα τελειωνε το ζητημα

Και μου απανταει η καλη σου πως εμεις ετσι ειμαστε και εσυ δεν εχεις τροπους και εισαι αψυχη και κουμαντο δεν μπορεις να κανεις εδω μεσα στο σπιτι μου, γιατι εισαι φιλοξενουμενη και πολλα αλλα…. Φυσικα και δεν απαντησα, το αφησα ετσι….

Μετα απο κανα μηνα (ολο αυτον τον μηνα μεσα στο ιδιο σπιτι και δεν μου μιλουσε) επρεπε να κανω κατι στα μαλλια μου οποτε εφοσον ειναι κομμωτρια της ζητησα να μου το κανει, με το αζημιωτο βεβαια. Μου βαφει λοιπον τα μαλλια μου… Λουζομαι, μου κανει ενα πιστολακι της πλακας και την ρωταω τι χρωσταω και μου λεει 40€. Της τα δινω και συνεχιζουμε απλα και λιτα…

Μετα απο καμια βδομαδα ερχεται στο δωματιο να δει τα μωρα, ο ενας εκανε κακα του και τον ειχα στο κρεβατι και ο αλλος μεσα στο παρκο (5 μηνων τοτε). Της λεω «Προσεχε τον λιγο να φερω πάνα» και κανω 5 μετρα και ακουω ενα ντουκκκκκ και ενα «Παναγια μου!» Ασχολιοταν με το μωρο μεσα στο παρκο και το αλλο επεσε απο το κρεβατι. Και λεω καλα ειναι δυνατον, μισο λεπτο σε αφησα με το μωρο και επαιζες με αυτο στο παρκο και μου λεει «Αυτο επεσε, εγω δεν φταιω» και αρχισε να φωναζει εγω δεν φταιω κτλ και της λεω «Φυγε απο το δωματιο και μην φωναζεις» και μου λεει «Αντε στον (ακατανομαστο), ρε ΖΩΟ!!!!«

Εκει πανω που το μωρο εκλαιγε το δινω στον αντρα μου, αφου ειδα πως ηταν καλα και παω απο πισω της και της λεω «Αν εσυ εισαι ανευθυνη εγω δεν ειμαι ζωο» και πολλα αλλα… Μετα πηγε στην πεθερα μου, τα ειπε οπως ηθελε και οταν τα εμαθε ο αντρας μου ειναι τυχερη που δεν την σκοτωσε….

Με τα πολλα, καναμε να μιλησουμε 1 χρονο. Ολο αυτο το διαστημα εκανε επιτηδες φασαρια να ξυπνησουν τα μωρα, βαρουσε την πορτα του μπανιου που ειναι διπλα απο κει που κοιμουνται τα μωρα, με εβριζε στην μανα της, δεν μας αφηνε να παμε μπροστα (σαλονι, μπαλκονι, κουζινα) γιατι καναν φασαρια τα μωρα και κοιμοταν και μεσα στο χρονο αρραβωνιαστηκε κιολας και ηρθε ο δικος της εδω να μεινει. Εννοειται πως απαγορευοταν να παμε παλι μπροστα γιατι κανανε φασαρια τα ΜΩΡΑ που ΕΙΝΑΙ ΜΩΡΑΑΑΑ επειδη κοιμοντουσαν και οι δυο και δεν μιλαω για παραλογες ωρες 12-1 το μεσημερι ξυπνουσαν…….

Ξαφνικα μου μιλησε….. Ολα καλα, ολα ανθηρα….

Πριν λιγες μερες βαζω χλωρινη στο μπανιο γιατι τα μωρα ερχονται μαζι μου για να ειναι καθαρα και κλειδωνω την πορτα απο εξω και αφηνω το κλειδι επανω. Παει αυτη τουαλετα αφηνει την πορτα ανοιχτη και παω απο πισω της να ξανα κλειδωσω για να μην πανε τα μωρα και πιασουν πουθενα γιατι ηταν υγρα ακομα. Βλεπω λειπει το κλειδι…. Ψαχνω, ψαχνω… Το ειχε κρυψει πισω απο την πορτα στην τσεπη απο ενα μπουρνουζι..

Κλειδωνω ξανα παμε στο δωματιο με τα μωρα και ερχεται ο πεθερος μου και παω μεσα να της εξηγησω γιατι κλειδωσα.. Παω λεω καλημερα και την ρωταω «Γιατι εκρυψες το κλειδι πισω στο μπουρνουζι;» και κολλησε. Μου λεει «Εσυ τι το θες;» και της λεω «Κλειδωσα για να μην πανε τα μωρα (2 χρονων) και πιασουν και τα βαλουν στομα και ματια» και μου λεει «Ασε μας μωρε βρισκεις και τα κανεις!»

«Εισαι σοβαρη; Αν τυχόν και εβγαιναν και πηγαιναν εκει, ξερεις οτι μπορουν μεχρι και να τυφλωθουν απο την χλωρινη;»

Και μου λεει «Αντε παρατα μας πρωι πρωι!»

«Ενταξει, το επιπεδο σου ειναι ανυπαρκτο και εισαι τοσο λιγη για να σκεφτεις αυτα τα μωρακια και ντροπη σου που σκεφτεσαι ετσι!»

«Κουμαντο σ’ αυτο το σπιτι κανω εγω!»

«Ο πατερας σου κανει και τελος παντων, μεινε μακρια μας και απο μενα και απο τα μωρα»

«Να σηκωθεις και να φυγεις απο εδω και τα μωρα θα τα αγκαλιαζω και θα τα φιλαω οποτε θελω»

«Απο εδω θα φυγω οταν μου το ζητησει ο πεθερος μου οχι εσυ και μην ξεχνας πως ειναι παιδια μου και οχι δικα σου γι’ αυτο μακρια…»

Εκει με ξανα εδιωξε να παω στο δωματιο μου. Φυσικα γιατι δεν ειχε τι να πει…..

Παω τα λεω στον πεθερο μου και μου λεει «Αδιαφορησε κοριτσι μου, στραβη ειναι με ολους χωρις λογο και αιτια… Και το σπιτι δεν ειναι δικο της, οποτε κανε την δουλεια σου αφοβα…«

Τωρα πλεον την καναμε τελειως περα και εγω και ο αντρας μου ο οποιος ειναι αυτη τη στιγμη στο τσακ για να φουντωσει και να την καψει….

Αυτα απο εμενα…

Προσοχη στις κουνιαδες…

Έχεις μια απορία, μια ερώτηση, μια ιστορία;

Μπορείς να τη στείλεις στο eimaimama@gmail.com