Ένα γράμμα στη μητέρα μου η οποία ήταν ομοφυλόφιλη και το κρατούσε κρυφό όλη της τη ζωή

Στη στήλη A letter to… οι αναγνώστες του The Guardian μπορούν να δημοσιεύσουν ένα γράμμα σε όποιον επιθυμούν, ανώνυμα. Το παρακάτω γράμμα είναι από μία κόρη στη μαμά της, η οποία μόλις λίγο πριν πεθάνει βρήκε τη δύναμη να της αποκαλύψει πως ήταν ομοφυλόφιλη.

[divider]

Μαμά, την τελευταία φορά που μιλήσαμε, μου είπες πως είσαι ομοφυλόφιλη. Δεν συνειδητοποίησα πως αυτή θα ήταν και η τελευταία μας συνομιλία – πίστευα πως θα είχαμε περισσότερο χρόνο για να το συζητήσουμε και να σου κάνω ερωτήσεις (είχα τόσες πολλές), αλλά δεν έμελε να γίνει έτσι.

Ήσουν στο νοσοκομείο περιμένοντας να υποβληθείς σε μια εγχείρηση. Κόντευες στο τέλος της ζωής σου, σίγουρα, αλλά δεν μου πέρασε από το μυαλό πως δεν θα τα κατάφερνες.

Το ότι ήσουν ομοφυλόφιλη θα πρέπει να ήταν το μεγαλύτερο μυστικό που κράτησες ποτέ σου. Τουλάχιστον ήταν ένα μυστικό που κρατούσες από τα παιδιά σου – τότε εγώ ήμουν 29 και ο αδελφός μου 30. Ορισμένοι από τους φίλους και την οικογένειά σου το γνώριζαν, αλλά ήταν πολλοί εκείνοι που δεν γνώριζαν τίποτα. Πώς αποφάσισες σε ποιους θα το πεις και σε ποιους όχι;

Γκρεμίστηκε η ρομαντική εκείνη εικόνα που είχα πλάσει στο μυαλό μου ως παιδί, πως εσύ και ο μπαμπάς είχατε ερωτευτεί σε μεγάλη ηλικία, προτού τον πάρει ο καρκίνος, όταν ήμουν ακόμη πέντε.

Μήνες τώρα ο καρκίνος είχε κλέψει τον πραγματικό σου εαυτό, αλλά εκείνο το βράδυ που μιλήσαμε φαινόσουν καλύτερα από κάθε άλλη φορά που σε είδα εκείνο το χρόνο: τα μάτια σου έλαμπαν, ο λόγος σου είχε συνοχή και ήταν στρωτός. Έδειχνες ανακουφισμένη και χαρούμενη που κάναμε αυτή τη συζήτηση.

Σε ρώτησα πότε συνειδητοποίησες ότι ήσουν ομοφυλόφιλη. Μου αποκρίθηκες πως το γνώριζες από πάντα – όταν τα κορίτσια στο σχολείο κοίταζαν τα αγόρια, εσύ κοιτούσες εκείνα.

Σε ρώτησα για ποιο πράγμα έχεις μετανιώσει περισσότερο και περίμενα να ακούσω πως αυτό ήταν το ότι δεν μας το είχες αποκαλύψει, πως αναγκαζόσουν να ζεις ένα ψέμα. Αλλά δεν μου είπες αυτό. Είπες πως περισσότερο από όλα είχες μετανιώσει για τη June, τη γυναίκα που γνωρίσαμε πριν 21 χρόνια αφού μετακομίσαμε σε μια άλλη πόλη μετά το θάνατο του μπαμπά και αποφασίσαμε να νοικιάσουμε ένα δωμάτιο για να μοιραζόμαστε τους λογαριασμούς.

Ο αδελφός μου και εγώ γνωρίζαμε πως η June δεν ήταν απλά μια νοικάρισσα – έγινε η πιο κοντινή σου φίλη και αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Ήταν σαν θεία για μένα.

Έμαθα πολύ αργότερα πως η σχέση της με τον αδελφό μου ήταν πολύ δύσκολη και πως του είχε φερθεί πολύ σκληρά.

Όταν πέθανες, είχαμε να οργανώσουμε την κηδεία σου και να προσέχουμε τη June – πάντοτε βασιζόταν οικονομικά σε σένα. Ήθελε οι άνθρωποι να μάθουν το μυστικό σου – εμείς δεν το θέλαμε. Το κρατούσες κρυφό για τόσο καιρό και θεωρήσαμε πως από σεβασμό δεν θα έπρεπε να το αποκαλύψουμε τόσο σύντομα. Έχοντας να διαχειριστούμε το πένθος μας, είχαμε και πολλά να κατανοήσουμε προτού φτάσουμε στο σημείο να μπορούμε να μιλήσουμε σε άλλους γι’ αυτό.

Η διαθήκη σου απέδειξε τα όσα μετάνιωσες, καθώς άφησες το σπίτι και τις λιγοστές σου οικονομίες σε μας και δεν άφησες τίποτα στη June, η τρυφερή σας σχέση με την οποία είχε λήξει προ πολλού. Προσπαθήσαμε να την πείσουμε να παραμείνει στο σπίτι αλλά δεν καταφέραμε να βρούμε τρόπο να κάνουμε αυτή τη σχέση να λειτουργήσει.

Έφυγε από το σπίτι. Χάσαμε την επαφή μαζί της και μόλις πρόσφατα μάθαμε πως πέθανε λίγα χρόνια μετά από σένα. Τη δικαιολόγησα για τα όσα συνέβησαν – ήταν αυτό για το οποίο μετάνιωνες περισσότερο από κάθε άλλο, αλλά δεν θέλησα να γίνει αυτό για το οποίο μετανιώνω και γω. Ωστόσο, λυπάμαι για το πώς κατέληξε. Λυπάμαι τόσο πολύ, μαμά. Ξέρω πως δεν είναι αυτό που ήθελες.

Τότε και τώρα, 15 χρόνια μετά, έχω ακόμη πολλές ερωτήσεις: μου είπες πως μισούσες το γεγονός ότι ήσουν ομοφυλόφιλη – αυτός είναι ο λόγος που έζησες αυτό το ψέμα; Αν είχες γεννηθεί κάποια άλλη εποχή (και όχι το 1929), θα μπορούσαν τα πράγματα να είναι διαφορετικά; Θα μπορούσες να είσαι ο πραγματικός σου εαυτός;

Και υπάρχει και άλλη μία ερώτηση που ακόμη φέρνει δάκρυα στα μάτια μου, κάνει την καρδιά μου να πονά – ήμασταν πάντοτε τόσο κοντά, μοιραζόμασταν τόσα ενδιαφέροντα, τόσες πεποιθήσεις, τόσες συμπεριφορές – γιατί δεν μου το είπες ποτέ;

Με αγάπη, η κόρη σου.