Για να σκοτώσεις τον νταή που έχεις μέσα σου, πρέπει πρώτα να τον αντιμετωπίσεις

Το bullying είναι παντού, όχι μόνο στο σχολείο, αλλά και στη δουλειά, στη σχέση, στο δρόμο.

γράφει η Μαίρη Ιτσέγκο για το POPAGANDA

[divider]

Μήπως σας θυμίζει κάτι μια συμπεριφορά που περιλαμβάνει πράξεις όπως απειλές, διάδοση φημών, χλευασμό, σωματική ή λεκτική βία, σεξουαλικές χειρονομίες και επί σκοπού αποκλεισμό σας από μια ομάδα ανθρώπων; Αν ναι, πιθανότατα έχετε δεχθεί bullying. Ή ίσως το έχετε ασκήσει. Δεν είναι η παγκόσμια ευαισθητοποίηση, στα όρια της «μόδας» που έβαλε τη συζήτηση περί bullying και στην ελληνική ατζέντα, έτσι ώστε να το ακούμε όλο και συχνότερα. Είναι μια κατάσταση που υπήρχε ανέκαθεν σε κάθε κοινωνικό περιβάλλον – απλώς στα πρόσφατα χρόνια πήρε όνομα και συναντούμε μεγαλύτερη κινητοποίηση για την αντιμετώπισή της.

Η έννοια του bullying έχει, κυρίως στην Ελλάδα, συνδυαστεί με τον σχολικό εκφοβισμό. Λάθος. Αφορά σε μια γενικότερη κατάσταση κατά την οποία ένα άτομο ή μια ομάδα ατόμων απειλεί επαναλαμβανόμενα να κυριαρχήσει σε κάποιον άλλο με βίαιο κι επιθετικό εκφοβισμό/εξαναγκασμό. Ως αντίστοιχη ελληνική έννοια για το bullying μπορούμε να χρησιμοποιούμε το «η συμπεριφορά του νταή». Η συμπεριφορά του νταή μπορεί να απαντηθεί σε οποιοδήποτε πλαίσιο κοινωνικής αλληλεπίδρασης. Τέτοια είναι φυσικά το σχολείο, αλλά και η οικογένεια, ο χώρος εργασίας, ακόμα και η γειτονιά. Και φυσικά, το ίντερνετ – η νέα αχανής παγκόσμια γειτονιά

Κύριες αιτίες που ασκεί κάποιος bullying, όπως μας εξηγεί η Ελίνα Γκίκα, κλινική ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια, είναι: «Η ανεπεξέργαστη ψυχική κατάσταση του θύτη που τον καθιστά επίσης θύμα ιδιαίτερα δυσάρεστων συναισθημάτων, όπως αυτό της ζήλιας ή της οργής. Ενώ σε κάποιους νταήδες  διαφαίνονται έντονα η αλαζονεία, ο αυταρχισμός και ο ναρκισσισμός, η ανάγκη τους να τραβήξουν την προσοχή. Συχνά πολλοί από αυτούς  χρησιμοποιούν τον εκφοβισμό προκειμένου να αποκρύψουν από το περιβάλλον τους μια εσωτερική τους ντροπή ή ενοχή, ενισχύοντας την αυτοεκτίμησή τους με επιβολή της εξουσίας τους σε έναν υποτιμημένο “άλλον”. Συνήθως ο τωρινός θύτης αναπτύχθηκε σε ένα συγκρουσιακό οικογενειακό περιβάλλον και έχει δεχθεί ελλιπή διαπαιδαγώγηση».

Σχολικός Εκφοβισμός

Όσον αφορά στο σχολικό εκφοβισμό η Όλγα Βασιλείου, ψυχοθεραπεύτρια-ψυχοδραματίστρια, μας ενημερώνει πως «ο εκφοβισμός μπορεί να εκδηλωθεί στο χώρο του σχολείου με χτυπήματα, κλωτσιές, σπρωξίματα ή όταν αναγκάζεται κάποιος να κάνει κάτι παρά τη θέλησή του. Επίσης, ο εκφοβισμός μπορεί να εκφραστεί με βρισιές ή απειλές, με υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς, με τη διάδοση κακόβουλων φημών ή με ρατσιστικές συμπεριφορές, οι οποίες στοχεύουν στο στιγματισμό της διαφορετικότητας. Η πιο σύγχρονη μορφή εκφοβισμού είναι ο ηλεκτρονικός εκφοβισμός, ο οποίος παίρνει εύκολα και γρήγορα διαστάσεις και εκτός σχολικού πλαισίου» και συμπληρώνει: «Ενδείξεις ότι ένας μαθητής εκφοβίζεται στο χώρο του σχολείου είναι όταν π.χ. το παιδί επιστρέφει στο σπίτι με σκισμένα ρούχα, αναφέρει πως χάνει αντικείμενα, έχει ανεξήγητους τραυματισμούς, παραπονείται συχνά ότι αισθάνεται αδιαθεσία, έχει δυσκολία με τον ύπνο, παρουσιάζει αλλαγές στις διατροφικές του συνήθειες, προκαλεί αυτοτραυματισμούς, δεν έχει διάθεση να επικοινωνήσει με συμμαθητές του και δεν συμμετέχει σε κοινές τους δραστηριότητες, χάνει το ενδιαφέρον του για τα μαθήματα και εμφανίζει απότομη ή σταδιακή πτώση της επίδοσής του στο σχολείο, είναι λυπημένο, μελαγχολικό, θυμωμένο, αγχωμένο όταν βρίσκεται στο χώρο της κατοικίας του, εκφράζει απαξιωτικές σκέψεις για τον εαυτό του, έχει λιγότερους φίλους από ό,τι συνήθιζε να έχει στο παρελθόν, αποφεύγει να πάει σε συγκεκριμένα μέρη, αντιδρά με διαφορετικό τρόπο από ό,τι συνήθιζε στο παρελθόν».

Περίπτωση σχολικού εκφοβισμού αποτελεί η Στ. 13 χρονών από ελληνίδα μητέρα και νιγηριανό πατέρα. Οι χλευασμοί για το χρώμα του δέρματος ήταν συχνό φαινόμενο στο σχολείο της. «Οι συμμαθητές μου, με φώναζαν αραπάκι», ενώ μας εξηγεί πως τα φαινόμενα αυτά παρουσιάζονται σπανιότερα πια λόγω του ότι «τώρα πια με ξέρουν, σπάνια θα με κοροϊδέψει κάποιος». Μας εκμυστηρεύτηκε όμως πως, μετά λύπης της, διαπιστώνει πως «κι εγώ κοροϊδεύω καμιά φορά μια συμμαθήτριά μου. Εντάξει, στενοχωριέμαι πολύ που το κάνω αλλά είναι πολύ άσχημη και αλλήθωρη. Εξάλλου όλοι την κοροϊδεύουν. Οι άλλοι την βάζουν σε μια γωνία και την φτύνουν. Εγώ δεν το κάνω αυτό. Ο καθηγητής μου με είπε ρατσίστρια επειδή την κοροϊδεύω».

Κλασική περίπτωση που το θύμα, μετατρέπεται σε θύτη. Κάτι που συμβαίνει πολύ συχνά, όπως επίσης το ίδιο συχνά «υπάρχουν περιπτώσεις δασκάλων που ασκούν bullying στο παιδί. Σε αυτές τις περιπτώσεις, τι να πούμε, προφανώς οι δάσκαλοι που ασκούν bullyingέχουν πρόβλημα» τονίζει η Παναγιώτα Κυπραίου, ψυχοθεραπεύτρια.

Bullying στις σχέσεις

«Κατ’ αρχάς υπάρχει ανάγκη να κατανοήσουμε τους διαφορετικούς τύπους εκφοβισμού. Η συμπεριφορά του νταή στις σχέσεις μπορεί να είναι επαναλαμβανόμενα σωματική, λεκτική, συναισθηματική ή και όλα αυτά μαζί. Η σωματική βία είναι ένας δια-σώματος επιθετικός εκφοβισμός που περιλαμβάνει χτύπημα ή σωματική απώθηση του θύτη προς το θύμα. Όμως, σωματική βία ασκεί και αυτός που απειλεί με την άσκησή της. Η κλοπή ή καταστροφή περιουσίας κάποιου, θεωρείται επίσης μια μορφή σωματικού εκφοβισμού όπως επίσης και ο εξαναγκασμός από τον θύτη προς το θύμα να κάνει κάτι παρά τη θέλησή του». Αυτό είναι φυσικά το προφανές που λειτουργεί μερικές φορές παραπλανητικά, περιορίζοντας το bullying στη χειροδικία. Κάτι που δεν ισχύει γιατί συχνότερα συναντάμε«το λεκτικό είδος εκφοβισμού που περιλαμβάνει προσβλητικές και υποτιμητικές προσφωνήσεις προς το θύμα, διάδοση κακόφημων σχολίων και επίσης εξαναγκασμό να λειτουργήσει διαφορετικά από τη θέλησή του. Το συναισθηματικό bullying συμβαίνει σχεδόν ταυτόχρονα με όλα τα παραπάνω και περιλαμβάνει  την συναισθηματική εκμηδένιση, την κατάρρευση του θύματος. Πρόκειται για εκφοβιστικές πράξεις ταπείνωσης ή/και απομόνωσης του θύματος» μας εξηγεί η κυρία Γκίκα.

Η Ο. είναι 45 ετών και βιώνει σε καθημερινή βάση σωματική, λεκτική και συναισθηματική βία από τον σύζυγό της. Δεν είναι λίγες οι φορές που της ασκεί σωματική βία, «με χτυπάει μπροστά σε άλλους, με χαστουκίζει, με προσβάλλει» ενώ συχνά της λέει «θα σε διώξω από το σπίτι», ένα σπίτι που σημειωτεόν της ανήκει. Όσο κι αν λέγεται για αστείο σε παρέες ή σχέσεις κάθε ηλικίας το «Σκάσε. Εγώ είμαι ο άντρας του σπιτιού», για την Ο. είναι κάτι σύνηθες που ακούει από τον σύζυγό της. Έναν σύζυγο που φροντίζει και νοιάζεται παραβλέποντας τα παραπάνω και παραβλέποντας επίσης, το ότι εκείνος διατηρεί εξώγαμη σχέση. «Μια μέρα διάβαζα κάτι και πρόφερα μια λέξη λάθος. Με είπε ξεφτιλισμένη. Μου είπε πως δεν ξέρω να διαβάζω κανονικά. Με έβαλε μπροστά σε άλλους να διαβάσω ξανά, δυνατά και σωστά. Ντράπηκα, βούρκωσα αλλά το έκανα. Για μπράβο, μου πέταξε ένα πακέτο τσιγάρα».

[divider]

Διαβάστε και για το bullying στον εργασιακό χώρο στη συνέχεια του άρθρου εδώ.

[divider]

Το ρεπορτάζ πρωτοδημοσιεύτηκε στο POPAGANDA στις 03.11.2014